Δημήτριος Πετρίτης
| Δημήτριος Πετρίτης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Δημήτριος Πετρίτης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1875 Αίγινα |
| Θάνατος | Σεπτέμβριος 1960 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Κωνσταντίνος Πετρίτης |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Βουλής των Ελλήνων |
Ο Δημήτριος Πετρίτης (1875 - Σεπτέμβριος 1960) ήταν Έλληνας αντιστράτηγος του ελληνικού στρατού και πολιτικός.
Βιογραφικά στοιχεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στην Αίγινα. Εγγράφηκε στη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών χωρίς να αποφοιτήσει.
Στις εκλογές του 1923 εξελέγη βουλευτής Αίγινας.[1] Το 1943 ανέλαβε την προεδρία του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς (Ο.Λ.Π.) παραμένοντας μέχρι τον Ιούλιο του 1944 σε αυτή την θέση.[2] Το 1944 συνελλήφθη από τις γερμανικές κατοχικές αρχές και φυλακίστηκε στις Φυλακές Βούρλων.
Απεβίωσε στην Αθήνα. Γιος του ήταν ο επίσης αξιωματικός του στρατού και δήμαρχος Αίγινας, Κωνσταντίνος Πετρίτης. Στην Αίγινα ένας από τους κεντρικότερους δρόμους του νησιού φέρει το όνομά του.
Στρατιωτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1897 κατατάχθηκε ως εθελοντής λοχίας στον στρατό ξηράς και κάτω από την έντονη επιρροή της Μεγάλης Ιδέας που ήθελε να προσαρτήσει εδάφη και να απελευθερώσει τους υπόδουλους Έλληνες, πήρε μέρος σε όλες τις μάχες του ελληνοτουρκικού πολέμου (5-4-97 έως 6-9-97) στον 6ο λόχο του 8ου Σ.Π/IV μεραρχίας. Το 1899 εισήλθε στη σχολή υπαξιωματικών και ονομάστηκε Ανθ/γός Πεζικού το έτος 1902. Το 1906 τοποθετήθηκε στη Χαρτογραφική Υπηρεσία Στρατού. Πήρε προαγωγή ως υπολοχαγός το έτος 1910, ενώ το 1913, με το βαθμό του λοχαγού, ανέλαβε την διοίκηση του 6ου λόχου της IV μεραρχίας λαμβάνοντας μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους.[3] Έλαβε μέρος στις εκστρατείες κατά της Τουρκίας και της Βουλγαρίας (1912-1913) καθώς συμμετείχε και στις μάχες Ελασσόνας, Σαρανταπόρου, Γιαννιτσών, Οστρόβου, Αετορράχης, Ιωαννίνων, Κιλκίς Λαχανά, Μπέλες, Κρέσνας και Τζουμαγιάς, όπου ξεχώρισε για το ήθος και την μαχητικότητά του. Το 1914 προήχθη σε ταγματάρχη αναλαμβάνοντας την διοίκηση του 2ου τάγματος του 7ου Σώματος Πεζικού (Αθήνα) καθώς και του τάγματος Ευέλπιδων. Την περίοδο 1915 - 1917 εργάστηκε στην Χαρτογραφική Υπηρεσία και εν συνεχεία διετέλεσε καθηγητής της Τοπογραφίας στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και διευθυντής σπουδών στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών. Με την προαγωγή του σε αντισυγματάρχη το 1917 έγινε υποδ/της στο 8ο Σύνταγμα Πεζικού και από τη συμμετοχή του στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τιμήθηκε με Αγγλικό Παράσημο ιδιαίτερα για τις επιχειρήσεις εκκένωσης του όρους Τζένα στην περιφέρεια Αριδαίας. Ως διοικητής του 36ου Σ. Π. Το 1918 διακρίθηκε στη μάχη της Στρώμνιτσας (13-9-1918) όπου του απονεμήθηκε ο Πολεμικός Σταυρός Γ' Τάξεως για την διοικητική του ικανότητα, τη νηφαλιότητα και το θάρρος του.[3] Ως στρατιωτικός θεωρείτο βενιζελικός.[4]
Το 1919 προβιβάστηκε στο αξίωμα του συνταγματάρχη και διετέλεσε διοικητής του 4ου Σ. Αρχιπελάγους από το Μάρτιο μήνα του ίδιου έτους οπότε και είχε παραταχθεί με το σύνταγμά του για τις μάχες στις Κυδωνίες και στο Τρίγωνο του Καραγάτς. Δείχνοντας πάντα πρόθυμος γενναίος και ετοιμοπόλεμος δέχθηκε να αναλάβει τη διοίκηση των υποτομέων στις Κυδωνίες και στην Πέργαμο με τη χαρακτηριστική του διαύγεια και αποφασιστικότητα. Το ίδιο έτος εκτός από τη Διοίκηση του 4ου Αρχιπελάγους που είχε ήδη, ανέλαβε επίσης και την 4η μεραρχία στο μέτωπο του Έβρου. Συνέλαβε σημαντικά στην κατάληψη των περιοχών Κοσλούτζα, Κερασούντα και Προύσα και κατ’ επέκταση και στην οριστική νίκη και κατατρόπωση των εχθρικών δυνάμεων. Ως στρατιωτικός διοικητής στην Προύσα, αλλά και για το σύνολο της δράσης του σε αυτές τις μάχες, του προτάθηκε το 1920 να γίνει υποστράτηγος. Διετέλεσε διοικητής υποδιοικήσεως (Ιανουάριος 1921- Αύγουστος 1922) της Χαρτογραφικής Υπηρεσίας Στρατού στη Μικρά Ασία και επιθεωρητής χαρτογραφήσεως των εδαφών που ανακαταλαμβάνονταν.
Το 1924 προήχθη στον βαθμό του υποστρατήγου. Τον επόμενο χρόνο διορίστηκε διοικητής της Χαρτογραφικής Υπηρεσίας Στρατού, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τον Ιούλιο του 1930, διατηρώντας παράλληλα την προεδρία της γεωδαιτικής επιτροπής του κράτους. Το 1930 προβιβάστηκε σε αντιστράτηγο και τοποθετήθηκε επιθεωρητής πεζικού. Το 1932 ανέλαβε την διοίκηση του Α΄ Σώματος Στρατού (Αθήνα) ενώ από την περίοδο 1935 - 1937 διετέλεσε γενικός επιθεωρητής του στρατού και μέλος του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου.[5] Από τις θέσεις αυτές βοήθησε στην καταστολή του κινήματος του 1935.[6] Σύμφωνα με διήγηση του ίδιου του Πετρίτη προς τον Γρηγόριο Δαφνή την κήρυξη του κινήματος την ενημερώθηκε τυχαία και ενώ περπατούσε με πολιτική περιβολή στην οδό Σταδίου.[5] Αν και δεν αναμείχθηκε στο συγκεκριμένο κίνημα επέδειξε ενδιαφέρον υπέρ των κατηγορουμένων στη δίκη που ακολούθησε.[7]
Αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του αντιστρατήγου τον Ιανουάριο του 1937. Η αποστρατεία του πραγματοποιήθηκε κατά τη διακυβέρνηση Κονδύλη και θεωρείται πως ήταν αποτέλεσμα της χλιαρής στάσης του στην παλινόρθωση της μοναρχίας καθώς και των βενιζελικών του πεποιθήσεων.[2]
Το 1944 ζήτησε από τον αντιστράτηγο Παναγιώτη Σπηλιωτόπουλο να αναλάβει την υπηρεσία πατριωτικής δράσης, παρά το γεγονός πως ήταν ήδη 69 ετών.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Βουλή των Ελλήνων, Μητρώον Πληρεξουσίων, Γερουσιαστών και Βουλευτών. 1822-1935, Αθήνα 1986, σελ. 264 - 265 (pdf)
- ↑ 2,0 2,1 Σακαγιάννης Γιώργος, Απόστρατος, Κοινωνία και Πολιτική από τον Μεσοπόλεμο στη Μεταπολίτευση, σελ. 31, 71
- ↑ 3,0 3,1 Δράσις και βιογραφία Στρατηγού Δημ. Κ. Πετρίτη εν τω στρατώ και εν τη διοίκησει της Γ.Υ. Στρατού, Ανάτυπο Αθήνα 1960
- ↑ Βερέμης, Θάνος. Ελευθέριος Βενιζέλος: Ο οραματιστής του εφικτού. Μεταίχμιο. ISBN 978-618-03-1404-5.
- ↑ 5,0 5,1 Γρηγόριος Δαφνής, Η Ελλάς μεταξύ των δύο πολέμων, εκδόσεις Κάκτος, Αθήνα 1997, σελ. 310
- ↑ Θάνος Βερέμης, Ο στρατός στην ελληνική πολιτική, εκδόσεις Κούριερ, Αθήνα 2000, σελ. 213
- ↑ Γρηγόριος Δαφνής, ο.π., σελ. 345