Μετάβαση στο περιεχόμενο

Ινστιτούτο Γκαίτε

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ινστιτούτο Γκαίτε
ΨευδώνυμοGI
ΟνοματοδοσίαΓιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε
Είδηπολιτιστικό ίδρυμα, εκπαιδευτικό ίδρυμα, διεθνής οργανισμός, φιλανθρωπική οργάνωση και μη κερδοσκοπικός οργανισμός
ΠρόεδροιCarola Lentz
Επίσημες γλώσσεςΓερμανικά
Ίδρυση1951
ΙδρυτέςΚυβέρνηση της Γερμανίας
ΈδραGoethe-Institut Central Office Munich
ΧώραΓερμανία
ΒραβεύσειςΒραβείο Πριγκίπισσα της Αστουρίας για την Επικοινωνία και την Ανθρωπιστική Δράση, Deutscher Sprachpreis, Konrad-Duden Prize και Comenius EduMedia Award
Ιστότοποςhttps://www.goethe.de/, https://www.goethe.de/en/, https://swb.bsz-bw.de/DB=2.308/
Ιστότοπος

Το Ινστιτούτο Γκαίτε (γερμανικά: Goethe-Institut) είναι μη κερδοσκοπικό πολιτιστικό ινστιτούτο με διεθνή δραστηριότητα, που προωθεί τη μελέτη της γερμανικής γλώσσας στο εξωτερικό και ενθαρρύνει τις διεθνείς πολιτιστικές ανταλλαγές και σχέσεις. Το Ινστιτούτο καλλιεργεί επίσης τη γενική γνώση για τη Γερμανία μέσω της παροχής πληροφοριών σχετικά με την κουλτούρα, την κοινωνία και την πολιτική της. Αυτό περιλαμβάνει την ανταλλαγή όχι μόνο ταινιών, μουσικής, θεάτρου και λογοτεχνίας αλλά και αξιών της κοινωνίας των πολιτών. Οι πολιτισμικές εταιρείες του Ινστιτούτου Γκαίτε, τα αναγνωστήρια και τα κέντρα γλωσσών έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στις πολιτιστικές και εκπαιδευτικές πολιτικές της Γερμανίας για περισσότερα από εξήντα χρόνια.

Το Ινστιτούτο Γκαίτε αντλεί το υλικό του από πολλούς τομείς της κοσμοπολιτικής γερμανικής κοινωνίας και του πολιτισμού, συνδυάζοντας την εμπειρία και τις ιδέες των εταίρων του με διαπολιτισμικές δράσεις την αρχή του διαλόγου και του συνεταιρισμού, προσφέροντας υποστήριξη σε όλους εκείνους που εμπλέκονται ενεργά με τη Γερμανία, τη γλώσσα και τον πολιτισμό της. Το Goethe-Institut e.V. είναι αυτόνομο σώμα και πολιτικά ανεξάρτητο.

Συνεργάτες του ινστιτούτου και των κέντρων του είναι δημόσιοι και ιδιωτικοί οργανισμοί, ομόσπονδα κράτη, τοπικές αρχές και ο εμπορικός κόσμος. Μεγάλο τμήμα του συνολικού προϋπολογισμού του Ινστιτούτου Γκαίτε προέρχεται από το γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών και το γερμανικό Υπουργείο Τύπου. Η σχέση με το υπουργείο εξωτερικών καθορίζεται με γενική συμφωνία. Αυτοχρηματοδοτήσεις και εισφορές από χρηματοδότες και πάτρωνες, συνεταίρους και φίλους διευρύνουν τις δυνατότητες παραγωγής έργου του Ινστιτούτου. Επίσης το Ινστιτούτο συντονίζει τη δράση του με τη δράση άλλων πολιτισμικών και εκπαιδευτικών φορέων.

Το Ινστιτούτο Γκαίτε ιδρύθηκε το 1951 προκειμένου να αντικαταστήσει τη Γερμανική Ακαδημία (Deutsche Akademie/DA). Ο πρώτος του ρόλος ήταν να παρέχει περαιτέρω εξάσκηση στους αλλαδαπούς δασκάλους της γερμανικής γλώσσας.

Τα πρώτα μαθήματα γερμανικής γλώσσας του Ινστιτούτου Γκαίτε έγιναν στο Ράιχενχολ της Βάδης (Bad Reichenhall) το 1953. Εξαιτίας της αυξανόμενης ζήτησης σύντομα άνοιξαν νέα κέντρα εκμάθησης της γλώσσας στο Μουρνάου (Murnau) και το Κόχελ (Kochel). Το Ινστιτούτο εστιαζόταν σε μικρές πόλεις με ειδυλλιακό περιβάλλον, που αντανακλούσαν την καλύτερη εικόνα της μεταπολεμικής Γερμανίας. Τα μαθήματα διδάσκονταν βάσει του θρυλικού πλέον "Schulz-Griesbach", του πρώτου εγχειριδίου που ανέπτυξε το Ινστιτούτο Γκαίτε.

Οι πρώην διαλέξεις της Γερμανικής Ακαδημίας αναλαμβάνονται από το Ινστιτούτο Γκαίτε την περίοδο 1953 - 1955. Ανάμεσα στις δραστηριότητες συμπεριλαμβάνονται η εκπαίδευση στα Γερμανικά, η εκπαίδευση διδασκάλων και η παροχή προγράμματος πολιτισμικών εκδηλώσεων ως επιβοηθητικού του εκπαιδευτικού προγράμματος.

Βάσει της πρωτοβουλίας του επικεφαλής του τομέα των τεχνών του Υπουργείου Εξωτερικών Ντίτερ Σάτλερ (Dieter Sattler), το Ινστιτούτο Γκαίτε αναλαμβάνει σταδιακά όλα τα γερμανικά πολιτιστικά ιδρύματα του εξωτερικού την περίοδο 1959 - 1960. Τούτη η ανάπτυξη ενός διεθνούς δικτύου ινστιτούτων είναι η αρχή της εντατικοποίησης της εξωτερικής πολιτισμικής πολιτικής της Γερμανίας.

Επηρεασμένο από τις φοιτητικές εξεγέρσεις του τέλους της δεκαετίας του '60 το Ινστιτούτο Γκαίτε αναπροσαρμόζει το 1968 το πρόγραμμα των πολιτισμικών γεγονότων του, έτσι ώστε να περιλαμβάνει κοινωνικοπολιτικά θέματα και τέχνη αβάν γκαρντ.

Ενεργώντας από μέρους του Υπουργείου Εξωτερικών ο Ραλφ Ντάρενντορφ αναπτύσσει το 1970 τις δικές του «καθοδηγητικές αρχές για την πολιτισμική πολιτική της Γερμανίας στο εξωτερικό». Ο διάλογος και ο συνεταιρισμός ορίζονται ως τρίτος άξονας της γερμανικής εξωτερικής πολιτικής. Κατά τη διάρκεια της εποχής του Βίλυ Μπραντ η ιδέα του «εκτεταμένου πολιτισμού» σχηματίζει τη βάση των δραστηριοτήτων του Ινστιτούτου Γκαίτε.

Το Υπουργείο Εξωτερικών και το Ινστιτούτο Γκαίτε υπογράφουν το 1976 γενική συμφωνία σχετικά με το «status» του Ινστιτούτου, που ορίζεται ως ανεξάρτητος πολιτισμικός οργανισμός.

Το 1980 εφαρμόζεται μια νέα αντίληψη σε ό,τι αφορά στη θέση των ινστιτούτων των μικρών πόλεων -κυρίως στη Βαυαρία- που αντικαθίστανται από εκπαιδευτικά κτήρια σε πόλεις και πανεπιστημιουπόλεις.

Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 αποτέλεσε κομβικό σημείο και για το ινστιτούτο. Η δραστηριότητα του τη δεκαετία του 1990 επικεντρώνεται στην Ανατολική Ευρώπη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την ίδρυση πολυάριθμων νέων ινστιτούτων.

Το 2001 συγχωνεύεται με το Inter Nationes.

Το Ινστιτούτο Γκαίτε ιδρύει το 2004 το πρώτο δυτικό κέντρο πληροφοριών στην Πιονγιάνγκ, της Βόρειας Κορέας, που έκλεισε το 2009[1].

Το Goethe-Institut Inter Nationes επιστρέφει στο αρχικό και επίσημο όνομα Ινστιτούτο Γκαίτε (GI).

Το 2005 βραβεύτηκε με το ισπανικό Βραβείο Πρίγκιπας της Αστούριας, ενώ δύο χρόνια αργότερα και για πρώτη φορά μετά από περισσότερο από δέκα χρόνια το γερμανικό κοινοβούλιο αποφασίζει να αυξήσει τη χρηματοδότηση του ινστιτούτου.

Το ινστιτούτο έλαβε την ονομασία του από τον Γερμανό πολυμαθή Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε.

Η έδρα του ινστιτούτου στο Μόναχο

Το Ινστιτούτο Γκαίτε χρηματοδοτείται κυρίως από τη γερμανική κυβέρνηση και απασχολεί περίπου 3.300 υπαλλήλους. Ο γενικός προϋπολογισμός του Ινστιτούτου φθάνει περίπου τα 278 εκατομμύρια ευρώ, τα περισσότερα από τα οποία συγκεντρώνονται από τα δίδακτρα και τα εξέταστρα. Το Ινστιτούτο προσφέρει υποτροφίες σε σπουδαστές από ξένες χώρες. Οι περισσότερες, ωστόσο, από αυτές τις υποτροφίες προορίζονται για διδασκάλους της Γερμανικής.

Η έδρα του ινστιτούτου βρίσκεται στο Μόναχο. Πρόεδρός του είναι ο Κλάους Ντίτερ-Λέμαν (Klaus-Dieter Lehmann), Γενικός Γραμματέας ο Δρ Χανς-Γκέοργκ Νοπ (Dr. Hans-Georg Knopp) και Οικονομικός Διευθυντής ο Γιούργκεν Μάιερ (Mr. Jürgen Maier).

Το Ινστιτούτο ανέπτυξε μια σειρά εξετάσεων για την εκμάθηση της Γερμανικής ως ξένης γλώσσας (Deutsch als Fremdsprache, DaF) σε όλα τα επίπεδα, από A1 έως το C2. Οι εξετάσεις σε όλα τα επίπεδα διενεργούνται τόσο στη Γερμανία όσο και στο εξωτερικό, και έχουν τροποποιηθεί για να ταιριάζουν στο Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τις Γλώσσες (CEF), το στερεότυπο για τις εξετάσεις σε ξένες γλώσσες. Υφίσταται επίσης μία εξέταση, η Großes Deutsches Sprachdiplom, σε επίπεδο ανώτερο από το ύψιστο επίπεδο του CEF. level. Παρακάτω αναπτύσσεται ο πίνακας των βασικών εξετάσεων του Ινστιτούτου Γκαίτε:

Επίπεδο CEFΕξέταση Ινστιτούτου ΓκαίτεΑπαιτούμενες διδακτικές ώρες
C2Zentrale Oberstufenprüfung, Kleines Deutsches Sprachdiplom750-900 (αμφότερα)
C1Goethe-Zertifikat C1 - Zentrale Mittelstufenprüfung (neu), Prüfung Wirtschaftsdeutsch 600-750 (αμφότερα)
B2Zertifikat Deutsch für den Beruf, Goethe-Zertifikat B2375-540 (ZDfB), 450-600 (GZ B2)
B1Zertifikat Deutsch300-450
A2Start Deutsch 2128-255
A1Start Deutsch 164-128

Το 2000, το Ινστιτούτο Γκαίτε βοήθησε στην ίδρυση της Εταιρείας Ανάπτυξης Ακαδημαϊκής Εξέτασης (Gesellschaft für Akademische Testentwicklung e.V.). Οι προκύψασες εξετάσεις TestDaF διενεργούνται από το Ινστιτούτο TestDaF στη Χάγη. Αυτού του είδους οι εξετάσεις από την Γερμανική Υπηρεσία Ακαδημαϊκών Ανταλλαγών (DAAD) και στοχεύουν σε όσους επιθυμούν να σπουδάσουν σε γερμανικά πανεπιστήμια σε καθηγητές πανεπιστημίων και επιστήμονες. Το TestDaF διενεργείται στη Γερμανία και σε 65 άλλες χώρες ανά τον κόσμο.

Το 2005, μαζί με την Alliance française, την Società Dante Alighieri, το Βρετανικό Συμβούλιο, το Ινστιτούτο Θερβάντες και το Ινστιτούτο Καμόες, το Ινστιτούτο Γκαίτε βραβεύτηκε με το Βραβείο Πρίγκιπας της Αστούριας για εξαιρετικά επιτεύγματα στις επικοινωνίες και την ανθρωπιστική δράση.

Το 2007, έλαβε ένα ειδικό Konrad Duden Prize για την εργασία του στον τομέα της γερμανικής γλώσσας .[2]

  • Στο Ιράν, Το Ινστιτούτο Γκαίτε άνοιξε επίσημα στην Τεχεράνη το 1958, αλλά αναγκάστηκε να κλείσει το 1981 εξαιτίας διπλωματικών επεισοδίων με τη Γερμανία. Επαναλειτούργησε στη γερμανική πρεσβεία στην Τεχεράνη, ως "σημείο διαλόγου".
  • Στην Ελλάδα το Γερμανικό Ινστιτούτο Γκάιτε Αθηνών ιδρύθηκε το 1952 και λειτούργησε από το φθινόπωρο του ιδίου έτους. Φέρεται ως το πρώτο που ιδρύθηκε εκτός Γερμανίας. Ιδρυτής του ήταν ο καθηγητής της γερμανικής φιλολογίας Βέρνερ Γκίντερ (Werner Günther), που βρισκόταν στην Ελλάδα πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αρχικά το Ινστιτούτο συστεγαζόταν με τον Ελληνογερμανικό Σύλλογο «Φιλαδέλφεια» σε οίκημα του Συλλόγου επί της οδού Ομήρου 14-16. Κατά το σχολικό έτος 1952-1953 στο Ινστιτούτο φοίτησαν 207 μαθητές και ο μόνος καθηγητής ήταν ο Βέρνερ Γκίντερ, που αστειευόμενος ονόμαζε το Ινστιτούτο «επιχείρηση ενός προσώπου». Σήμερα λειτουργούν ινστιτούτα στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα και τα Χανιά.
    • To Goethe-Institut Θεσσαλονίκης στον τομέα της γλώσσας και των εξετάσεων συνεργάζεται με τα Πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Το Κέντρο Πληροφόρησης του Goethe-Institut Θεσσαλονίκης παρέχει πληροφορίες για τρέχοντα θέματα της πολιτιστικής, κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας της Γερμανίας. Διαθέτει ένα ευρύ φάσμα βιβλίων και πολυμέσων ενώ παρέχει και υπηρεσίες πληροφόρησης για όλους όσους ενδιαφέρονται για τη Γερμανία, όσους θέλουν να μάθουν ή να διδάξουν γερμανικά. Το Goethe-Institut Θεσσαλονίκης είναι αρμόδιο στην Αλβανία για τη Γερμανό-Αλβανική Πολιτιστική Εταιρεία "Robert Schwartz" και το Γερμανικό Κέντρο στα Τίρανα. Στην περιοχή της νοτιοανατολικής Ευρώπης το Goethe-Institut Θεσσαλονίκης είναι αρμόδιο για την οργάνωση και διεξαγωγή της εξέτασης γλωσσομάθειας Start Deutsch 1 στην Πρίστηνα/Κόσοβο. Στην βιβλιοθληκη του υπάρχουν γύρω στα 11.000 βιβλία στα γερμανικά, 42 περιοδικά και εφημερίδες (ημερήσιος και εβδομαδιαίος γερμανικός τύπος), εκατοντάδες CD και CD-ROM όπως και πάνω από 1.200 DVD με ταινίες και ντοκιμαντέρ.
    • Το Goethe-Zentrum Πάτρας λειτουργεί από το 2000 ως επίσημος αντικαταστάτης του πρώην Goethe-Institut Πάτρας. Κατά συνέπεια είναι το μοναδικό συμβεβλημένο κέντρο Γερμανικής γλώσσας με το Goethe-Institut σε όλη την νοτιοδυτική Ελλάδα. Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνεται στη διδασκαλία της γερμανικής γλώσσας. Σε συνεργασία με το Goethe-Institut Αθήνας και τοπικούς φορείς, οργανώνει και διεξάγει πολιτιστικές εκδηλώσεις στην Πάτρα.
    • Το Goethe-Zentrum Χανιά λειτουργεί από το 2000 ως επίσημος αντικαταστάτης του πρώην Goethe-Institut Χανιά. Σε συνεργασία με το Goethe-Institut της Αθήνας και τοπικούς φορείς, οργανώνει και διεξάγει πολιτιστικές εκδηλώσεις στα Χανιά.
  • Στην Αυστραλία το Goethe-Institut έχει γραφεία και εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις στο Σίδνεϋ και στη Μελβούρνη. Τα εξεταστικά κέντρα τους είναι διαπιστευμένα από το Goethe Institut για τη διεξαγωγή εξετάσεων Γερμανικής γλώσσας και οι σύμβουλοι γερμανικής γλώσσας του  Goethe χρησιμεύουν ως ειδικοί σύμβουλοι για τους δασκάλους Γερμανικής γλώσσας.
  • Στις ΗΠΑ υπάρχουν 6 Goethe-Institut στις πόλεις : Βοστόνη, Σικάγο, Λος Άντζελες, Νέα Υόρκη, Σαν Φρανσίσκο, Ουάσινγκτον, όπως επίσης και το Goethe-Zentrum στην Ατλάντα. Υπάρχουν, επίσης, αρκετά πολιτιστικά κέντρα σε συνεργασία με το δίκτυο του Ινστιτούτου σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα κέντρα εξέτασης είναι εξουσιοδοτημένα για τη διεξαγωγή εξετάσεων του Ινστιτούτου. Τα περισσότερα προσφέρουν, επίσης, μαθήματα εκμάθησης γλώσσας για την προετοιμασία των υποψηφίων. Οι εξετάσεις διεξάγονται υπό τον έλεγχο ενός Goethe-Institut των Ηνωμένων Πολιτειών ή από τα κεντρικά του Goethe-Institut Μονάχου.

Διαδικτυακή παρουσία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το ινστιτούτο παρέχει μαθήματα μέσω ηλεκτρονικής μάθησης και σχεδιάζει να δημιουργήσει ένα νησί στον τρισδιάστατο ψηφιακό κόσμο Second Life [3].

  1. [1]
  2. 06.03.2007: Goethe-Institut erhält Konrad-Duden-Sonderpreis (Γερμανικά)
  3. Schlösser, Nico Daniel (2007-07-30). «Zweite Chance». Süddeutsche Zeitung. http://www.sueddeutsche.de. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]