Αϊμόνε της Σαβοΐας-Αόστας (1900-1948)
 |
Αυτό το λήμμα χρειάζεται επιμέλεια ώστε να ανταποκρίνεται σε υψηλότερες προδιαγραφές ορθογραφικής και συντακτικής ποιότητας ή μορφοποίησης. Αίτιο: γλωσσικοί τύποι, κατάχρηση ενωτικών, σύνδεσμοι κ.λπ. Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τα λήμματα πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και τον οδηγό μορφοποίησης λημμάτων. (Σήμανση: 14.02.2017) |
| Αϊμόνε | |
|---|---|
 | |
δούκας της Αόστας | |
| Περίοδος | 1942 - 1948 |
| Προκάτοχος | Αμεντέο (1898-1942) |
βασιλιάς της Κροατίας | |
| Περίοδος | 1941 - 1943 |
| Γέννηση | 9 Μαρτίου 1900 Τορίνο |
| Θάνατος | 29 Ιανουαρίου 1948 (47 ετών) Μπουένος Άιρες, Αργεντινή |
| Τόπος ταφής | ναός Σουπέργκα, Τορίνο |
| Σύζυγος | Ειρήνη της Ελλάδας |
| Επίγονοι | Αμεντέο της Σαβοΐας-Αόστας (1943-2021) |
| Οίκος | Σαβοΐας-Αόστας |
| Πατέρας | Εμμανουήλ-Φιλιβέρτος |
| Μητέρα | Ελένη της Ορλεάνης |
| Θρησκεία | Καθολικός Χριστιανός |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Αϊμόνε (9 Μαρτίου 1900 - 29 Ιανουαρίου 1948), 4ος δούκας της Αόστας (1942-1948), από τον Οίκο της Σαβοΐας, ήταν αντιναύαρχος του Βασιλικού Ναυτικού της Ιταλίας και έλαβε μέρος στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ορίσθηκε βασιλιάς της Κροατίας την περίοδο 1941-1943.
Τα πρώτα έτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αϊμόνε Ρομπέρτο Μαργκερίτα Μαρία Τζουζέπε Τορίνο (ιταλικά: Aimone Roberto Margherita Maria Giuseppe Torino) γεννήθηκε στο Τορίνο και ήταν ο δευτερότοκος γιος του Εμμανουήλ-Φιλιβέρτου δούκα της Αόστης και της Ελένης της Ορλεάνης, κόρης του Φιλίππου κόμη του Παρισιού.
To 1904 του δόθηκε ο τίτλος του δούκα του Σπολέτο.[1] Το 1921 έγινε μέλος της Συγκλήτου με δικαίωμα ψήφου από τα 25 έτη.[2] To 1929, 20 έτη μετά την ανεπιτυχή αποστολή του θείου του Αμεδαίου-Λουδοβίκου στην κορυφή Κ2 του όρους Καρακορούμ, ο Αϊμόνε ηγήθηκε αποστολής, μαζί με τον Αρντίτο Ντέζιο, που επικεντρώθηκε αποκλειστικά σε επιστημονική εργασία. Το 1932 η Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία του απένειμε το χρυσό μετάλλιο του Πάτρωνος.[3]
Είχε δεσμό με τη Μπεατρίζ των Βουρβόνων, κόρη του Αλφόνσου ΙΓ΄ της Ισπανίας. Τελικά νυμφεύτηκε την Ειρήνη, κόρη του Κωνσταντίνου Α΄ της Ελλάδας.
Βασιλιάς της Κροατίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον Απρίλιο του 1941 η Ιταλία εισέβαλε στη Γιουγκοσλαβία. Η φασιστική οργάνωση Ουστάσι (Ustaše) της Κροατίας ανέλαβε την εξουσία. Η πρόθεση της Ιταλίας και της Γερμανίας ήταν να δημιουργηθεί ένα εξαρτώμενο κράτος στην Κροατία.[4] Το Μάιο, αντιπροσωπεία της Ουστάσι ζήτησε για βασιλιά ένα μέλος του Οίκου του Βίκτωρα-Εμμανουήλ Γ΄ της Ιταλίας, ο οποίος πρότεινε τον γιο του εξαδέλφου του Εμμανουήλ-Φιλιβέρτου, τον Αϊμόνε. Η ύπαρξη του βασιλείου διεκδικούσε τη νομιμότητά του από τον Τομισλάβ[5] δούκα της Κροατίας που είχε ανακηρυχθεί βασιλιάς το 925·[6] το βασίλειο είχε συγχωνευθεί το 1097 με την Ουγγαρία. Έτσι ο Αϊμόνε τιτλοφορήθηκε βασιλιάς με το όνομα Τομισλάβ Β'[7] και αποδέχθηκε τη θέση από αίσθημα καθήκοντος. Το κράτος περιελάμβανε και τη Βοσνία - Ερζεγοβίνη.
Από τον υπουργό Εξωτερικών και γαμπρό του Μουσολίνι Γκαλεάτσο Τσιάνο μαθαίνουμε ότι ήταν επιφυλακτικός. Ο Αϊμόνε δεν πήγε ποτέ στο Ντούβνο για τη στέψη, διότι εν τω μεταξύ η Ιταλία κατέλαβε παράλια της Δαλματίας και οι Κροάτες δεν θα συμφιλιωνόταν ποτέ. Η συνεχιζόμενη εξέγερση στην Κροατία δεν επέτρεπε την εγγυημένη ασφάλειά του εκεί και ο ίδιος πίστευε πως η Δαλματία δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ ιταλική,[8] διαμαρτυρήθηκε μάλιστα για την προσάρτηση. Όλη την εξουσία είχε αναλάβει η Ουστάσι, ενώ στον Αϊμόνε έμεινε το να απονέμει τίτλους ευγενείας. Επειδή δεν μετέβη εκεί, διατηρούσε ένα γραφείο στη Ρώμη, όπου συνέλεγε πληροφορίες για την Κροατία. Όταν απολύθηκε το 1943 ο Μουσολίνι, ο βασιλιάς ζήτησε και την παραίτηση του Αϊμόνε από βασιλιά της Κροατίας, κάτι που έγινε.
Τα τελευταία έτη του Πολέμου και μετά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τον Μάρτιο του 1942 ο πατέρας του απεβίωσε σε φυλακή στην Ταγκανίκα, αιχμάλωτος πολέμου των Βρετανών. Τον διαδέχθηκε ως 4ος δούκας της Αόστης. Το Φθινόπωρο επικοινώνησε, μέσω του ταχυδρόμου του, με τις Συμμαχικές δυνάμεις σχετικά με τη δυνατότητα ειρηνευτικής συμφωνίας τους με την Ιταλία. Οι μυστικές συνομιλίες συνεχίστηκαν και το 1943 περιλαμβάνοντας και τη διατήρηση της δυναστείας. Τους τελευταίους μήνες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έγινε διοικητής της Ναυτικής Βάσης του Τάραντα, αλλά απολύθηκε μετά από την κριτική του στους δικαστές που έκριναν ένοχο τον Μάριο Ροάτα για εγκλήματα πολέμου. Είχε φθάσει στο βαθμό του αντιναυάρχου.
Το δημοψήφισμα του 1946 ήταν κατά της μοναρχίας, και το Σύνταγμα του 1947 απαγόρευε σε άρρενες απογόνους της Σαβοΐας να μένουν στη χώρα. Ταξίδευσε στην Αργεντινή και το 1948 απεβίωσε σε σουίτα ξενοδοχείου, στην περιοχή Ρεκολέτα του Μπουένος Άιρες. Τάφηκε στο ναό Σουπέργκα του Τορίνο.[9]
Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1939 στη Φλωρεντία νυμφεύτηκε την Ειρήνη της Ελλάδας, κόρη του Κωνσταντίνου Α΄ βασιλιά της Ελλάδας. Γιος τους είναι ο:
- Αμεντέο της Σαβοΐας-Αόστας γενν. 1943, που αυτοαποκαλείται «δούκας της Αόστας».
Διάσημα και τιμές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Από τη χώρα του έλαβε το διάσημο Ανώτατης Τάξης του Αγιοτάτου Ευαγγελισμού, των Αγίων Μαυρικίου και Λαζάρου, του Στέμματος της Ιταλίας, του Στρατιωτικού Τάγματος της Σαβοΐας, κά.
Η Ελλάδα του απένειμε τον μεγαλόσταυρο του Ιππότη του Τάγματος του Σωτήρος· το Ιράν του Τάγματος των Παχλαβί και η Ρουμανία τον μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Καρόλου Α΄.
Πρόγονοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
| Πρόγονοι του Αϊμόνε δούκα της Αόστας | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Aimone di Savoia-Aoste
- ↑ "Prince is Italian Senator". New York Times. 2 April 1921. p. 10
- ↑ "List of Past Gold Medal Winners", Royal Geographical Society.
- ↑ Lemkin, Raphael (2008). Independent State of Croatia. The Lawbook Exchange, Ltd. pp. 252–56.
- ↑ dr. Marijan Rogić, Pod Zvonimirovom krunom (Under the crown of Zvonimir) Munchen 2008.
- ↑ Hrvoje Matković, Designirani hrvatski kralj Tomislav II. vojvoda od Spoleta. Povijest hrvatskotalijanskih odnosa u prvoj polovici XX.st. (Designated Croatian king Tomislav II, Duke of Spoleto. History of Croatian-Italian relationships in first half of the 20th century), Zagreb 2007.
- ↑ http://balkanroyalty.tripod.com/id15.html
- ↑ Rodogno, Davide; Fascism's European empire: Italian occupation during the Second World War; p.95; Cambridge University Press, 2006 ISBN 0-521-84515-7
- ↑ «Royalty Guide: House of Savoy-Aosta». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 2017.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Royalty Guide: House of Savoy-Aosta.
- Massock, Richard G.; Italy from Within; p.306; READ BOOKS, 2007 ISBN 1-4067-2097-6.
- Burgwyn, H. James; Empire on the Adriatic: Mussolini's conquest of Yugoslavia 1941-1943; p.39; Enigma, 2005 ISBN 1-929631-35-9.
- Royal Institute of International Affairs; Enemy Countries, Axis-Controlled Europe; Kraus International Publications, 1945 ISBN 3-601-00016-4.
- Petacco, Arrigo (2005). A Tragedy Revealed: The Story of the Italian Population of Istria, Dalmatia, and Venezia Giulia. University of Toronto Press. pp. 26, 27. ISBN 0802039219.
|