Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αλέξιος Τζαμπλάκων

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αλέξιος Τζαμπλάκων
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση13ος αιώνας
Θάνατος14ος αιώνας[1]
Χώρα πολιτογράφησηςΒυζαντινή Αυτοκρατορία
ΘρησκείαΑνατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητακυβερνητικός αξιωματούχος
αριστοκράτης
Οικογένεια
ΤέκναΔημήτριος Τζαμπλάκων
Αρσένιος Τζαμπλάκων

Ο Αλέξιος Τζαμπλάκων (άκμασε 1317–32) ήταν Βυζαντινός αριστοκράτης και ανώτερος αξιωματούχος.

Οι Τζαμπλάκωνες ήταν μία σημαντική και πλούσια αριστοκρατική οικογένεια, που πιστοποιείται στις πηγές από τα μέσα του 13ου αι., όταν ένα από τα μέλη της επέτυχε τον υψηλό στρατιωτικό βαθμό του δομέστικου των Σχολών (στρατάρχη). Ο Αλέξιος ήταν γιος αυτού του άνδρα. [2] [3]

Μαρτυρείται για πρώτη φορά το 1317, στην υπηρεσία του Αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου (σ. 1282–1328). [3] Στη συνέχεια αναφέρεται το 1326, όταν κατείχε το αξίωμα του μέγα τζαούσιου και τη θέση του κυβερνήτη (κεφαλής) της πόλης των Σερρών και της περιοχής της Ποπόλιας, νότια του όρους Παγγαίου στη Μακεδονία. [2] [3] [4] Στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του Ανδρόνικου Β΄ και του εγγονού του Ανδρονίκου Γ΄ (π. 1328–1341), ο Τζαμπλάκων τάχθηκε αρχικά με τον πρεσβύτερο Ανδρόνικο Β΄, αλλά το 1327 άλλαξε πλευρά και ανταμείφθηκε με την προαγωγή σε μέγα παπία και τη διοίκηση της Ζίχνης. [2] [3] [4]

Τον Ιούλιο του 1331/32, ο Τζαμπλάκων διοίκησε την αριστερή πτέρυγα του Ρωμαϊκού στρατού στην ήττα στο Ρουσόκαστρο κατά των Βουλγάρων. [3] [4] Τον Νοέμβριο του 1332, στην τελευταία του γνωστή πράξη ως μέγας παπίας, συνυπέγραψε συνθήκη με τη Βενετία. [4] Λίγο αργότερα, και έχοντας ήδη αρκετό καιρό πριν υιοθετήσει το μοναστικό όνομα Αντώνιος, αποσύρθηκε σε ένα μοναστήρι, όπου έζησε τις υπόλοιπες ημέρες του. Η ημερομηνία του τέλους του είναι άγνωστη, αλλά πιθανότατα ήταν μετά το 1334. [2] [3] [4]

Ο Αλέξιος Τζαμπλάκων είχε τέσσερα γνωστά παιδιά, τρεις γιους και μια κόρη: [2] [3] [4]


Βιβλιογραφικές αναφορές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. Ανακτήθηκε στις 27  Νοεμβρίου 2018.
  2. 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Kazhdan (1991), p. 2135
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 PLP 27748
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 Guilland (1967), pp. 254–255
  • Guilland, Rodolphe (1967). Recherches sur les institutions byzantines [Studies on the Byzantine Institutions]. Berliner byzantinische Arbeiten 35 (in French). I. Berlin and Amsterdam: Akademie-Verlag & Adolf M. Hakkert. OCLC 878894516.
  • (Αγγλικά) Kazhdan, Alexander, επιμ. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Οξφόρδη και Νέα Υόρκη: Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8. 
  • Trapp, Erich; Beyer, Hans-Veit; Walther, Rainer; Sturm-Schnabl, Katja; Kislinger, Ewald; Leontiadis, Ioannis; Kaplaneres, Sokrates (1976–1996) (στα γερμανικά). Prosopographisches Lexikon der Palaiologenzeit. Βιέννη: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften. ISBN 3-7001-3003-1.