Ίμιτσα του Λουξεμβούργου

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ίμιτσα του Λουξεμβούργου
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1000
Θάνατος1055 ή 1057[1][2]
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
ΣύζυγοςΓουέλφος Β΄ της Σουαβίας[3]
ΤέκναΓουέλφος της Καρινθίας[4]
Κουνιγούνδη του Άλτντορφ
ΓονείςΦρειδερίκος του Λουξεμβούργου[4] και Irmentrude van de Wetterau[4]
ΑδέλφιαΟγίβη του Λουξεμβούργου
Γκίζελμπερτ του Λουξεμβούργου
Hermann of Gleiberg
Αντάλμπερο Γ΄ του Μετς
Ερρίκος Ζ΄ της Βαυαρίας
Φρειδερίκος της Κάτω Λωρραίνης
ΟικογένειαΟίκος του Αρντέν
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Η Ίμιτσα, γερμ.: Imiza / Irmentrude / Ermentrude von Luxemburg (π. 990/1000 - μετά το π. 1055/6) [5] ήταν Γερμανίδα ευγενής από τον Οίκο του Αρντέν-Λουξεμβούργου. Ήταν κόρη του κόμη του Mόζελγκαου και με τον γάμο της έγινε κόμισσα της Σουαβίας.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν κόρη του Φρειδερίκου κόμη του Μόζελγκαου και της Ερμεντρούδης, κόρης του κόμη του Γκλάιμπεργκ. [6] Ήταν άμεση απόγονος του Καρόλου Α΄ των Φράγκων, και η εκ πατρός θεία της Κουνιγούνδη του Λουξεμβούργου ήταν σύζυγος τον Ερρίκου Β΄ της Γερμανίας. [7]

Παντρεύτηκε τον Γουέλφο Β΄ κόμη της Σουαβίας, πιθανώς το 1017. [8] Η προίκα της Ίμιτσας περιελάμβανε τις ιδιοκτησίες Mέρινγκ αμ Λεχ (κοντά στο Άουγκσμπουργκ) και Ελιζίνα (σύγχρονο Σολεσίνο). [9] Η Ίμιτσα έλαβε πιθανώς αυτή την ιδιοκτησία με την παρέμβαση της θείας της, της βασίλισσας Κουνιγούνδης. [10] Πιθανότατα εξαιτίας αυτής της σύνδεσης, ο Ερρίκος Β΄ παραχώρησε επίσης το δουκάτο της Καρινθίας στον γιο της Ίμιτσας, τον Γουέλφο (στο παρελθόν η Καρινθία είχε κυβερνηθεί προσωπικά από τους Γερμανούς βασιλείς). [11]

Η Ίμιτσα επέζησε του γιου της Γουέλφου Γ΄, ο οποίος δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν είχε παιδιά. [12] Ο Γουέλφος Γ΄ κληροδότησε την ιδιοκτησία του στο μοναστήρι του Άλτντορφ, όπου η μητέρα του είχε γίνει ηγουμένη. [13] Με τη σειρά της έδωσε την ιδιοκτησία της στον Γουέλφο Α΄, τον εγγονό της από την κόρη της Κουνιγούνδη του Άλτντορφ. [14]

Οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Με τον Γουέλφο Β΄ των Παλαιών Γουέλφων κόμη της Σουαβίας, η Ίμιτσα είχε δύο παιδιά:

Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • K. Baaken, «Elisina curtis nobilissima. Welfischer Besitz in der Markgrafschaft Verona und die Datierung der Historia Welforum, « Deutsches Archiv 55 (1999), 63-94
  • H. Dopsch, «Welf III und Kärnten», στο D. Bauer, et αϊ., Eds., Welf IV - Schlüsselfigur einer Wendezeit: Regionale und europäische Perspektiven (Μόναχο, 2004), σελ. 84–128.
  • W. Glocker, Die Verwandten der Ottonen und ihre Bedeutung in der Politik (Böhlau Verlag, Κολωνία, Βιέννη, 1989).
  • H. Renn, Das erste Luxemburger Grafenhaus (963-1136) (Βόννη, 1941).
  • B. Schneidmüller: Die Welfen. Herrschaft und Erinnerung (819–1252). (Στουτγκάρδη, 2000), σελ. 119–123
  • D. Schwennicke, Europäische Stammtafeln Neue Folge, τομ. I.1 (Φρανκφούρτη, Μάιν 1998).
  • Ε. Steindorff, Jahrbücher des Deutschen Reichs unter Heinrich III., 2 τόμοι. (Λειψία, 1874-1881), προσβάσιμο στο διαδίκτυο στη διεύθυνση: archive.org
  • W. Störmer, «Die süddeutschen Welfen unter besondere Berücksichtigung ihrer Herrschaftspolitik im bayerisch-schwäbischen Grenzraum», στο KL. Ay, L. Maier και J. Jahn, εκδόσεις, Die Welfen. Landesgeschichtliche Aspekte ihrer Herrschaft (Constance, 1998), σελ. 57–96.
  • W. Störmer, «Die Welfen στο der Reichspolitik des 11. Jahrhunderts, « Mitteilungen des Instituts für Österreichische Geschichtsforschung 104 (1996), 252-265.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές σε πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. p67264.htm#i672633.
  2. «Dictionary of Women Worldwide» (Αγγλικά) Gale, Yorkin Publications. Ντιτρόιτ. 2006. ISBN-13 978-0-7876-7585-1.
  3. p67264.htm#i672633. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  5. Glocker, Die Verwandten der Ottonen, p. 348.
  6. Schwennicke, Europäische Stammtafeln, table 17.
  7. Renn, Das erste Luxemburger Grafenhaus, pp. 137ff.
  8. Schneidmüller, Die Welfen, p. 120. See, however, Störmer, ‘Die Welfen in der Reichspolitik,’ p. 257, who suggests that the marriage may have taken place in 1015; and Glocker, Die Verwandten der Ottonen, p. 348 who suggests that the marriage took place as early as 1005.
  9. Baaken, ‘Welfischer Besitz in der Markgrafschaft Verona,‘ esp. pp. 73f.
  10. Schneidmüller, Die Welfen, pp. 121-122
  11. Dopsch, ‘Welf III und Kärnten,’ p. 101.
  12. Steindorff, Jahrbücher, II, p. 319.
  13. Schneidmüller, Die Welfen, p. 127
  14. Störmer, ‘Die Welfen in der Reichspolitik,’ p. 261.