Άγις Θέρος

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αυτή είναι μια παλιά έκδοση της σελίδας, όπως διαμορφώθηκε από τον InternetArchiveBot (συζήτηση | συνεισφορές) στις 17:54, 10 Ιουνίου 2021. Μπορεί να διαφέρει σημαντικά από την τρέχουσα έκδοση.
Σπύρος Θεοδωρόπουλος
ΌνομαΣπύρος Θεοδωρόπουλος
Γέννηση1875
Σπάρτη, Ελλάδα
Θάνατος1961 (86 ετών)
Αθήνα, Ελλάδα
ΨευδώνυμοΆγις Θέρος
Επάγγελμα/
ιδιότητες
Ποιητής, κοινωνιολόγος, λαογράφος, πολιτικός
Σύζυγος(οι)Αύρα Θεοδωροπούλου

Ο Άγις Θέρος (1875 - 1961) ήταν Έλληνας ποιητής, κοινωνιολόγος και λαογράφος, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Σπύρου Θεοδωρόπουλου.

Βιογραφία

Γεννήθηκε στη Σπάρτη το 1875. Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία και εξέδιδε διάφορες εφημερίδες, όπως τις εφημερίδες Λαός, Λακεδαίμων και Εφημερίδα των Εργατών[1].

Το δημοτικό τραγούδι ήταν η μεγάλη του αγάπη και είχε επηρεάσει σημαντικά το έργο του. Άλλωστε το πρώτο του βιβλίο (1909) ήταν συλλογή δημοτικών τραγουδιών από τις περιοχές του Ταΰγετου και της Μάνης. Ήταν στενός συνεργάτης του Νικόλαου Πολίτη και μέλος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας.

Ανέπτυξε έντονη κοινωνική δραστηριότητα, πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Εργατικού Κέντρου Αθηνών το 1910 και εισηγήθηκε το πρώτο εργατικό νομοσχέδιο. Εξελέγη βουλευτής Αττικής με το Βενιζελικό Κόμμα στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1910, Αττικοβοιωτίας το 1912 και Αθηνών-Πειραιώς το 1923[2]. To 1922 φυλακίστηκε εξαιτίας του γεγονότος ότι υπέγραψε το Δημοκρατικό Μανιφέστο μαζί με άλλες προσωπικότητες.

Το πρώτο ποιητικό του έργο δημοσιεύτηκε το 1940. Στα ποιητικά του έργα υμνείται η αντίσταση των Ελλήνων κατά των Γερμανών ή δίνονται λυρικές στιγμές της αγροτικής ηθογραφίας. Έγραψε επίσης πεζογραφήματα.

Η οριστική έκδοση με τη συλλογή δημοτικών τραγουδιών, σε δύο τόμους με τίτλο Τα Τραγούδια Των Ελλήνων (1951-1952), βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών.

Από το 1957 ως το 1959 υπήρξε πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών[3].

Ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος απεβίωσε το 1961. Η σύζυγός του, Αύρα Θεοδωροπούλου, πέθανε δύο χρόνια μετά (1963). Το όνομα Άγις θέρος φέρει ένα ετήσιο βραβείο λαογραφίας[4].

Παραπομπές

  1. Βιογραφικό[νεκρός σύνδεσμος]
  2. Μητρώο πληρεξουσίων, γερουσιαστών και βουλευτών 1822-1935, Αθήνα 1986, Βουλή των Ελλήνων, σελ. 109 (αριθμ. 523) (pdf)
  3. Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών, δικτυακός τόπος.
  4. «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 2015.