Messerschmitt Me 264
| Messerschmitt Me 264 | |
|---|---|
 Το Messerschmitt Me 264 | |
| Τύπος | στρατηγικό βομβαρδιστικό |
| Κατασκευαστής | Messerschmitt |
| Χώρα προέλευσης | Γερμανία |
| Σχεδιασμός | Βόλφγκανγκ Ντέγκεl (Wolfgang Degel), Πάουλ Κόνραντ (Paul Konrad) και Βόλντεμαρ Φογκτ (Woldemar Voigt)[1] |
| Παρθενική πτήση | 23 Δεκεμβρίου 1942 |
| Κύριος χειριστής | Luftwaffe |
| Μονάδες που παρήχθησαν | 3 |
Το Messerschmitt Me 264 ήταν στρατηγικό βομβαρδιστικό μεγάλης ακτίνας δράσης που αναπτύχθηκε για τη γερμανική Luftwaffe στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν η πρόταση της εταιρείας Messerschmitt στον διαγωνισμό που έφερε την ονομασία "Amerika Bomber" και αποσκοπούσε στη δημιουργία ενός βομβαρδιστικού ικανού να πλήξει τη Νέα Υόρκη από βάσεις στη Γαλλία ή τις Αζόρες. Κατασκευάστηκαν τρία πρωτότυπα του Me 264 αλλά ο τύπος δεν εντάχθηκε σε παραγωγή προκειμένου η εταιρεία να μπορέσει να επικεντρωθεί στην παραγωγή μαχητικών. Ένα άλλο τετρακινητήριο αεροσκάφος μεγάλης ακτίνας δράσης, το Junkers Ju 390, επελέγη τελικά για να καλύψει ρόλους παρόμοιους με το Me 264 και κυρίως αυτόν της ναυτικής αναγνώρισης.
Σχεδιασμός και ανάπτυξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι απαρχές του Me 264 ανάγονται στο αναγνωριστικό μεγάλης εμβέλειας P.1061 της δεκαετίας του 1930. Παραλλαγή του P.1061 ήταν το P.1062 που διέθεται τέσσερις κινητήρες ομαδοποιημένους σε ζεύγη με κοινά κιβώτια ταχυτήτων. Αυτή η προωστική διάταξη, που χρησιμοποιήθηκε επίσης στο βαρύ βομβαρδιστικό Heinkel He 177, αποδείχθηκε προβληματική και στις αρχές του 1941 ζητήθηκε η κατασκευή έξι πρωτοτύπων P.1061, που θα διέθετε τέσσερις ανεξάρτητους κινητήρες και θα ονομάζονταν Me 264. Η αρχική παραγγελία μειώθηκε αργότερα στα τρία αεροσκάφη. Οι εργασίες προχωρούσαν αρχικά με πολύ αργούς ρυθμούς, όμως όταν η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο στις ΗΠΑ το Υπουργείο Αεροπορίας (Reichsluftfahrtministerium, RLM) ξεκίνησε πρόγραμμα ανάπτυξης αεροσκάφους που θα μπορούσε να πλήξει την ανατολική ακτή των ΗΠΑ. Το νέο βομβαρδιστικό θα έπρεπε να έχει πολύ μεγάλη εμβέλεια και να μεταφέρει σημαντικά μεγαλύτερο φορτίο βομβών. Προτάθηκαν μεγάλων διαστάσεων αεροσκάφη, με τέσσερις ή ακόμα και έξι κινητήρες, όπως τα Junkers Ju 390, Focke-Wulf Ta 400 και Heinkel He 277. Επίσης προτάθηκε η ανάπτυξη του εξακινητήριου Me 264B. Η χρήση έξι κινητήρων επιβάλλονταν από την αδυναμία της γερμανικής βιομηχανίας να αναπτύξει αποδοτικούς κινητήρες της κλάσης των 2.000 PS και άνω, που θα επέτρεπαν τη δημιουργία τετρακινητήριων μοντέλων. Η πρόταση της Junkers βασίζονταν στο υπάρχον Ju 290 που ήταν ήδη σε παραγωγή και τελικά επελέγη. Παρόλα αυτά το Me 264 δεν εγκαταλείφθηκε διότι το Kriegsmarine, ανεξάρτητα από την αεροπορία, επεδίωκε την αντικατάσταση των βομβαρδιστικών/αεροσκαφών ναυτικής αναγνώρισης Fw 200 Condor.[2] Στη συνέχιση του προγράμματος συνέβαλε επίσης η γνωμοδότηση του Eccard Freiherr von Gablenz σχετικά με την καταλληλότητα της σχεδίασης της Messerschmitt να καλύψει τις ανάγκες του Amerika Bomber.[3] Αποτέλεσμα τούτων ήταν να αποφασιστεί η ολοκλήρωση των δύο τελευταίων πρωτοτύπων ως αναγνωριστικά μεγάλης εμβέλειας Me 264A.[4]
Περιγραφή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Me 264 ήταν υψηλοπτέρυγο τετρακινητήριο αεροσκάφος ολομεταλλικής κατασκευής, με συμβατική για την εποχή του ολική διάταξη. Η άτρακτος του είχε τομή περίπου κυκλικού σχήματος, ενώ το ρύγχος ήταν όλο καλυμμένο από πλεξιγκλάς σχηματίζοντας ενιαίο κόκπιτ. Οι πτέρυγες είχαν ελαφρώς οπισθοκλινή χείλη προσβολής και ευθέα χείλη εκφυγής. Τέλος στο ουραίο υπήρχαν διπλά κάθετα σταθερά και το τρίκυκλο σύστημα προσγείωσης ήταν ανασυρόμενο.
Ο αμυντικός οπλισμός θα τοποθετούνταν σε τηλεχειριζόμενους πυργίσκους καθώς και σε θέσεις στα πλευρά της ατράκτου. Προκειμένου να επιτευχθεί η απαιτούμενη ακτίνα δράσης, η θωράκιση και ο αμυντικός οπλισμός ήταν πολύ περιορισμένος. Το αρχικό πρωτότυπο προωθούνταν από κινητήρες Jumo 211 των 1.340 hp όμως αυτοί αποδείχθηκαν ανεπαρκείς και αντικαταστάθηκαν τελικά από τους BMW 801G των 1.700 PS.
Επιχειρησιακή ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το αρχικό πρωτότυπο, το Me 264 V1, πραγματοποίησε την παρθενική πτήση του στις 23 Δεκεμβρίου 1942, με τους Jumo 211. Οι δοκιμές έδειξαν πως υπήρχαν διάφορα μικροπροβλήματα καθώς και ότι το Me 264 ήταν δύσκολο στον χειρισμό, κυρίως λόγω του πολύ υψηλού πτερυγικού φόρτου. Θωράκιση τοποθετήθηκε μόνο στα V2 και V3, ενώ το τελευταίο θα έφερε επίσης οπλισμό. Το 1943 το Kriegsmarine απέσυρε το ενδιαφέρον του για το Me 264, επιλέγοντας το υπάρχον Ju 290 και το σχεδιαζόμενο Ju 390. Το ίδιο έτος η Luftwaffe επέλεξε τα Ta 400 και Heinkel He 277,[5] με συνέπεια να τερματιστεί επίσημα η ανάπτυξη της πρότασης της Messerschmitt τον Οκτώβριο 1943. Το Me 264 V2 καταστράφηκε σε αεροπορικό βομβαρδισμό,[4][6] όπως συνέβη και με το αρχικό πρωτότυπο που αξιοποιούνταν ως μεταγωγικό. Το V3 παρέμεινε ημιτελές.
Χρήστες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παρόμοια αεροσκάφη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Avro Lincoln
- Boeing B-29 Superfortress
- Consolidated B-32 Dominator
- Focke Wulf Ta 400
- Heinkel He 277
- Junkers Ju 390
- Nakajima G10N
- Piaggio P.108
- Victory Bomber
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ "Messerschmitt Me 264." luft46.com. Retrieved: 26 February 2008.
- ↑ Smith and Kay 1972, p. 550.
- ↑ Griehl, Manfred· Dressel, Joachim (1998). Heinkel He 177 - 277 - 274. Shrewsbury, UK: Airlife Publishing. σελ. 186. ISBN 1-85310-364-0.
- ↑ 4,0 4,1 Green 1970, p. 641.
- ↑ Griehl & Dressel 1998, p.187
- ↑ Smith and Kay 1972, p. 552.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Duffy, James P. Target: America. Westport, Connecticut: Praeger Publishers, 2004. ISBN 0-275-96684-4.
- Forsyth, Robert and Eddie J. Creek. Messerschmitt Me 264 Amerika Bomber: The Luftwaffe's Lost Transatlantic Bomber. Hinckley, UK: Classic Publications, 2007. ISBN 1-903223-65-2.
- Green, William. Warplanes of the Third Reich. London: Macdonald and Jane's Publishers Ltd., 1970. ISBN 0-356-02382-6.
- Griehl, Manfred. Luftwaffe Over America. London: Greenhill Books, 2004. ISBN 1-85367-608-X.
- Griehl, Manfred and Dressel, Joachim. Heinkel He 177-277-274, Airlife Publishing, Shrewsbury, England 1998. ISBN 1-85310-364-0.
- Messerschmitt-Me 264: Ein außergewöhnlicher Fernstaufklärer mit 15000 km Reichweite (Sonderdruck aus "Flugwelt")(in German). Wiesbaden, Germany: Flugwelt Verlag GmbH, 1960.
- Neitzel, Söhnke. Der Einsatz der Deutschen Luftwaffe über der Nordsee und dem Atlanti, 1939–1945 (in German). Nordrhein-Westfalen, Germany: Bernard & Graefe, 1995. ISBN 978-3-7637-5938-5.
- Smith, J. Richard. Messerschmitt: An Aircraft Album. New York: ARCO Publishing Company, Inc., 1971. ISBN 978-0-668-02505-8.
- Smith, J. Richard and Anthony Kay. German Aircraft of the Second World War. London: Putnam and Company, Ltd., 1972. ISBN 0-370-00024-2.
| ||||||||||||||
|