Blohm & Voss Ha 137

Ha 137
	Το Blohm & Voss Ha 137
Τύπος	Βομβαρδιστικό καθέτου εφορμήσεως
Κατασκευαστής	Blohm & Voss
Σχεδιαστής	Richard Vogt
Παρθενική πτήση	Απρίλιος του 1935
Πρώτη παρουσίαση	-
Αποσύρθηκε	-
Κύριος χειριστής	-
Παραγωγή	1935 – 1937
Μονάδες που παρήχθησαν	6
Κόστος μονάδας	-
Πλήρωμα	1
Μήκος	9,50 m
Εκπέτασμα	11,10 m
Ύψος	2,80
Επιφάνεια πτέρυγας	22,70
Μεικτό βάρος	3.800 kg
Μέγιστο βάρος απογείωσης	- kg
Μέγιστη ταχύτητα	297 km/h
Αυτονομία	575 km
Μέγιστο ύψος	7.000 m
Βαθμός ανόδου	500 m/min
Πολυβόλα	2 σταθερά πυροβόλα MG 17 των 7,92 mm στις ημιπτέρυγες, 1 MG 17 των 7,92 mm
Βόμβες	4 των 50 kg

Το Ha 137 ήταν ένα μονοθέσιο Γερμανικό αεροσκάφος προσβολής εδάφους της δεκαετίας του ’30. Αποτέλεσε την πρόταση της Blohm & Voss (B&V) στο διαγωνισμό για την επιλογή εξειδικευμένου βομβαρδιστικού καθέτου εφορμήσεως (Κ/Ε) της Luftwaffe. Αν και στο διαγωνισμό θριάμβευσε το Junkers Ju 87, το Ha 137 απέδειξε πως τα αεροναυπηγεία Hamburger Flugzeugbau της B&V, με λιγότερο από δύο χρόνια ιστορίας την εποχή εκείνη, πραγματικά διέθεταν μια ικανότατη σχεδιαστική ομάδα.

Σχεδίαση και ανάπτυξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Hamburger είχε ήδη σχεδιάσει ένα εκπαιδευτικό διπλάνο, το Blohm & Voss Ha 135, υπό τον πρώτο της αεροναυπηγό, τον Ράινχολντ Μέβες (Reinhold Mewes). Όταν ο τελευταίος αποχώρησε για να εργαστεί στη Φίζελερ (Fieseler), στη θέση του προσελήφθη ο Ρίχαρντ Φοχτ (Richard Vogt), που την τελευταία δεκαετία απασχολούνταν στο αεροναυπηγικό τμήμα της Καβασάκι (Kawasaki), και επιθυμούσε να επιστρέψει στη Γερμανία. Πριν φύγει από την Ιαπωνία, ο Φοχτ εργαζόταν σε ένα νέο σχέδιο κατασκευής διαμήκους δοκού για ημιπτέρυγες (την κεντρική δοκό που διατρέχει εσωτερικά τα φτερά όλων των αεροσκαφών και τους παρέχει την απαραίτητη δομική στήριξη), υιοθετώντας ένα σωλήνα ορθογώνιας διατομής από κράμα χρωμίου-χάλυβα, που αποτελούσε το μέσο τμήμα της ημιπτέρυγας και ταυτόχρονα χρησίμευε και σαν κύρια δεξαμενή καυσίμου.

Όταν προκηρύχθηκε διαγωνισμός για το πρόγραμμα βομβαρδιστικού Κ/Ε στα 1934, η Hamburger δεν προσκλήθηκε να λάβει μέρος. Ωστόσο, ο Φοχτ ήταν πεπεισμένος πως η νέα κατασκευαστική του μέθοδος θα έδινε ένα αεροσκάφος που θα διέθετε την απαιτούμενη ανθεκτικότητα, αλλά με ανώτερες επιδόσεις από τα παραδοσιακά σχέδια, κι έτσι άρχισε να εργάζεται πάνω στο Projekt 6 και το υπέβαλε στο διαγωνισμό, ενώ παράλληλα ανέπτυξε και ένα συμβατικότερο σχέδιο διπλάνου βομβαρδιστικού, το Projekt 7.

Το Projekt 6 ήταν ουσιαστικά μια μεγέθυνση του τελευταίου σχεδίου που ο Vogt είχε αναπτύξει για την Καβασάκι, το Kawasaki Ki-5. Κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από μέταλλο και με ημικελυφοειδή δομή ατράκτου, το νέο (μονοθέσιο) αεροσκάφος έμοιαζε περισσότερο με καταδιωκτικό (και πιο συγκεκριμένα με το Heinkel He 112), παρά με βομβαρδιστικό Κ/Ε. Οι ημιπτέρυγες χρησιμοποιούσαν το σύστημα της σωληνωτής διαμήκους δοκού, το εσωτερικό μέρος της οποίας ήταν σφραγισμένο σαν δεξαμενή καυσίμου, που δέχονταν 270 λίτρα. Το σχέδιο υιοθέτησε σταθερό σύστημα προσγείωσης, έτσι, προκειμένου να μειωθεί το μέγεθός του και κατά συνέπεια η οπισθέλκουσα, οι ημιπτέρυγες διαμορφώθηκαν σαν αντεστραμμένα φτερά γλάρου, με μιαν απότομη κάμψη στο πρώτο τέταρτο του εκπετάσματος. Έτσι, οι ημιπτέρυγες βρίσκονταν πιο κοντά στο έδαφος, διατηρώντας την έλικα ψηλά. Ο κάθε τροχός προσγείωσης προσαρμόστηκε σε δύο αναρτήσεις, έτσι ο χώρος γύρω από το κάθε σύστημα προσγείωσης ήταν αρκετά μεγάλος να για δεχθεί την εγκατάσταση κάποιου οπλισμού (από ένα πολυβόλο MG 17 των 7,92 mm για τις δοκιμές ή ένα πυροβόλο MG FF των 20 mm αν αυτό ζητούνταν). Δύο επιπρόσθετα πολυβόλα MG 17 τοποθετήθηκαν στην άτρακτο, επάνω από τον κινητήρα.

Ο κινητήρας αποδείχθηκε πηγή προβλημάτων. Ο Φοχτ αρχικά κατέθεσε το σχέδιό του εφοδιασμένο με το νέο κινητήρα BMW XV. Ωστόσο, το μέλλον αυτού του κινητήρα ήταν αβέβαιο και το υπουργείο αεροπορίας (RLM) ζήτησε να ξαναϋποβληθεί το σχέδιο με τον Αμερικανικό αστεροειδή κινητήρα Pratt & Whitney Hornet των 650 ίππων, που είχε μόλις αρχίσει να παράγεται με άδεια στη Γερμανία ως BMW 132. Η ομάδα του Φοχτ τροποποίησε το σχέδιο για να δεχτεί τον Hornet σαν Projekt 6a και το RLM έδειξε αρκετό ενδιαφέρον ώστε να χρηματοδοτήσει την κατασκευή τριών πρωτοτύπων.

Το Ha 137 V1 έκανε την παρθενική του πτήση τον Απρίλιο του 1935, ένα μήνα πριν από το V2 και αμφότερα έφυγαν για δοκιμές στο Τραβεμύντε (Travemünde) το ίδιο καλοκαίρι. Γρήγορα κατέστη σαφές πως ο Hornet ήταν τόσο ογκώδης, που μείωνε δραστικά την ορατότητα κατά τη βύθιση και το RLM πρότεινε το τρίτο πρωτότυπο να ολοκληρωθεί σαν Projekt 6b, με κινητήρα Ρολς Ροις (Rolls-Royce) Kestrel, καθυστερώντας το κάπως προκειμένου να γίνουν οι σχετικές μετατροπές στο σκάφος και να εγκατασταθεί ένα περίεργης όψης ψυγείο κάτω από το ρύγχος. Στο μεταξύ όμως, οι προδιαγραφές του προγράμματος για το βομβαρδιστικό Κ/Ε είχαν πια οριστικοποιηθεί, αντιγράφοντας επακριβώς τα χαρακτηριστικά του Junkers Ju 87, που είχε ήδη επιλεγεί σαν νικητήρια πρόταση, με αναπόσπαστη προϋπόθεση τη διθέσια διάταξη. Έτσι, το Ha 137 έχασε το διαγωνισμό.

Ωστόσο το RLM διατήρησε το ενδιαφέρον του για το σχέδιο, παραγγέλλοντας άλλα τρία πρωτότυπα, με το νέο κινητήρα Junkers Jumo 210. Εκ των υστέρων, οι εκδόσεις με τον αστεροειδή Hornet κατηγοριοποιήθηκαν σαν Ha 137A, ενώ οι εκδόσεις με υδρόψυκτους κινητήρες έγιναν τα Ha 137B. Στα 1936 οι δοκιμές συνεχίστηκαν, τα δε πρωτότυπα πήραν, έστω και τυπικά, μέρος στον προαποφασισμένο διαγωνισμό για το βομβαρδιστικό Κ/Ε τον Ιούνιο, εξετάζονταν μάλιστα η χρήση του σχεδίου στο ρόλο του αεροσκάφους στενής υποστήριξης. Όμως η αλλαγή ηγεσίας έφερε και αλλαγή στο δόγμα της Luftwaffe και καθώς αποφασίστηκε πως ένα αεροσκάφος στενής υποστήριξης δεν ήταν απαραίτητο, η Hamburger ενημερώθηκε πως θα έπρεπε να εγκαταλείψει το πρόγραμμα.

Τα τρία πρωτότυπα με κινητήρες Jumo κατασκευάστηκαν, παρ'όλα αυτά, και χρησιμοποιήθηκαν σαν αεροσκάφη δοκιμών στην Blohm & Voss. Το V1 καταστράφηκε σε δοκιμές το 1935, όταν εξερράγησαν τα πυρομαχικά του και το V6 κατέπεσε τον Ιούλιο του 1937, αλλά τα υπόλοιπα τέσσερα συνέχισαν να χρησιμοποιούνται για χρόνια, ώσπου η έλλειψη ανταλλακτικών για τους κινητήρες τους τελικά τα ακινητοποίησε.

Ο Φοχτ εργάστηκε ακόμα και σε μια ναυτική εκδοχή του 137, το Projekt 11, αλλά το επιπρόσθετο βάρος του εξοπλισμού προσνήωσης ή των πλωτήρων στην έκδοση 11b, μείωσαν δραματικά την ακτίνα δράσης και κατέστησαν αδιάφορο το σχέδιο.