Δημήτριος Π. Αργυρόπουλος
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Δημήτριος Αργυρόπουλος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1 Ιανουαρίου 1892 ή 1892[1] Άργος[2] |
| Θάνατος | 1 Φεβρουαρίου 1972 ή 1972[1] Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | διπλωμάτης νομικός[2] πρέσβης[2] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Φοίνικα Ανώτερος ταξιάρχης του τάγματος του Γεωργίου Α΄ Ταξιάρχης του Σωτήρος |
Ο Δημήτριος Αργυρόπουλος (1 Ιανουαρίου 1892-1 Φεβρουαρίου 1972) ήταν Έλληνας διπλωμάτης. Σπούδασε νομικά και διετέλεσε πρεσβευτής σε διάφορες χώρες, σε κρίσιμες περιόδους για την ελληνική ιστορία.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πρώιμη διπλωματική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στο Άργος και υπήρξε πτυχιούχος της νομικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εισήλθε στη Διπλωματική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών το 1918. Διορίσθηκε στο Γενικό Προξενείο και στη Πρεσβεία Παρισίων, στην Υπάτη Αρμοστεία στην Κωνσταντινούπολη, στην Πρεσβεία Βέρνης, στα Προξενεία Μασσαλίας, Αδριανούπολης, Ζαγαζίκ , στο Γενικό Προξενείο Φιλιππούπολης, στο Γενικό Προξενείο Αμβούργου, στη Πρεσβεία Βαρσοβίας.
To 1922 τοποθετήθηκε Γραμματέας της μόνιμης ελληνικής αντιπροσωπείας στη Κοινωνία των Εθνών στη Γενεύη, όπου είχε ενεργό συμμετοχή για τη ματαίωση του ελληνοβουλγαρικού πρωτοκόλλου Πολίτη-Καλφώφ. Μετά την αποκατάσταση των ελληνοαλβανικών σχέσεων, στάλθηκε το 1925 στην Αλβανία για την εγκατάσταση των ελληνικών Προξενείων στο Αργυρόκαστρο και Αγίους Σαράντα· επανήλθε στη Γενεύη.
Πρόξενος στην Αλβανία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά την κρίσιμη περίοδο 16 Οκτωβρίου 1939-4 Νοεμβρίου 1940, διετέλεσε Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στα Τίρανα, ένα ιδιαίτερα από κάθε άποψη νευραλγικό σημείο όπου ανέπτυξε ένα δίκτυο συλλογής πληροφοριών διατηρώντας ενήμερη την ελληνική Κυβέρνηση μέχρι και της τελευταίας λεπτομέρειας για την επικείμενη εισβολή της φασιστικής Ιταλίας, με αποτέλεσμα η ημερομηνία της επίθεσης κατά της Ελλάδας να ήταν ήδη γνωστή. Το 1941 παραιτήθηκε από το Υπουργείο Εξωτερικών, στο οποίο ανακλήθηκε το 1944.
Μετέπειτα διπλωματική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1945 διορίστηκε πρέσβης της Ελλάδος στο Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου παρέμεινε ως το 1951[3]. Το 1953 έλαβε μέρος στις ελληνοϊταλικές διαπραγματεύσεις για την ίδρυση του Ελληνικού Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας. Το 1954 τοποθετήθηκε πρέσβης στη Βέρνη. Τον Ιούλιο του 1955 έλαβε μέρος με την ελληνικής αντιπροσωπεία στην Πρώτη Διεθνή Διάσκεψη για τις ειρηνικές εφαρμογές της ατομικής ενέργειας που οργάνωσε στη Γενεύη ο βραβευμένος με Νόμπελ φυσικός Νιλς Μπορ.
Τιμές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τιμήθηκε στις 31 Μαρτίου 1945 για τη δράση του στα Τίρανα με το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων «διά τας πολυτίμους υπηρεσίας ας προσέφερεν εις την πατρίδα». Για την πατριωτική του δράση κατά την Κατοχή παρασημοφορήθηκε από το υπουργείο Εξωτερικών με δυο άλλα παράσημα : τον Σταυρό των Ταξιαρχών του Β. Τάγματος του Φοίνικος «δια την αναπτυχθείσαν αυτού πατριωτικήν αυτού δράσιν κατά το διάστημα της κατοχής» και στις 4 Μαρτίου 1949 με τον Σταυρό των Ταξιαρχών του Β. Τάγματος Γεωργίου Α’ «εις αναγνώρισιν των κατά τα έτη του πολέμου υπηρεσιών ας προσεφέρατε ως και λόγω της μακρά ευδοκίμου υμών υπηρεσίας». Ανέλαβε διευθυντής του διπλωματικού γραφείου του υπουργού Εξωτερικών και το 1946 συμμετέχει στη πρώτη συνέλευση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών στο Λονδίνο.
Επίσης, ο Αργυρόπουλος τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του τάγματος του Φοίνικος, με τον ανώτερο Ταξιάρχη του Τάγματος Γεωργίου του Α’, με τον ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρος με τους Μεγαλοσταύρους Βραζιλίας και Αιθιοπίας, με τον ανώτερο ταξιάρχη Ιταλίας, καθώς και με άλλα ανώτατα παράσημα. Έφερε τον τίτλο του πρέσβη επί τιμή.
Θάνατος και οικογένεια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Απεβίωσε στην Αθήνα το 1972. Ήταν παντρεμένος από το 1941 με τη Μυρώ Μιχ. Παλαιολόγου (απεβίωσε τον Μάρτιο του 1996[4]) με την οποία απέκτησε μιαν κόρη, την Ρωξάνη Αργυροπούλου, ομ. Διευθύντρια Ερευνών Ε.Ι.Ε.
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ρωξάνη Δ. Αργυροπούλου, Δημήτριος Π. Αργυρόπουλος. Ένας διπλωμάτης στον Μεσοπόλεμο και το Έπος του ᾽40, Αθήνα, Καλλιγράφος, 2020.
- Υπουργείον επί των Εξωτερικών Διεύθυνσις Προσωπικού, Επετηρίς του επί των Εξωτερικών Υπουργείου 1951, επιμέλεια Δημητρίου Πέτρου, εν Αθήναις εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, 1951, σσ. 122-123.
- Βασιλικόν Υπουργείον των Εξωτερικών, Διπλωματικά έγγραφα. Η ιταλική επίθεσις κατά της Ελλάδος, Αθήναι 1940.
- Αργολική αρχειακή βιβλιοθήκη ιστορίας και πολιτισμού, ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2020.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 116340274. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2020.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 (Γερμανικά) Κατάλογος της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γερμανίας. 116340274. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουνίου 2020.
- ↑ Πέτρου, Δημήτριος (1951). Υπουργείον επί των Εξωτερικών Διεύθυνσις Προσωπικού, Επετηρίς του επί των Εξωτερικών Υπουργείου. Αθήνα. σελ. 122-123.
- ↑ "Κοινωνικά", Η Καθημερινή, φύλλο 15ης Μαρτίου 1996, σελ. 14.