Βομβαρδισμός του Πειραιά

Ο βομβαρδισμός του Πειραιά έλαβε χώρα στις 11 Ιανουαρίου του 1944, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Βομβαρδισμοί μικρότερης κλίμακας είχαν αρχίσει ήδη από τον προηγούμενο χρόνο, από τις συμμαχικές δυνάμεις (Βρετανοί και Αμερικανοί). Στόχος τους ήταν να εξαφανιστούν κυριολεκτικά από τον χάρτη γερμανικές υποδομές, είτε αυτές βρισκόντουσαν στη Γερμανία, είτε στις κατεχόμενες χώρες, μεταξύ των οποίων ήταν και η Ελλάδα. Βομβαρδισμό είχε επίσης δεχτεί και το 1941 από τη γερμανική αεροπορία, μηδενίζοντας κατά τα επόμενα χρόνια την οικονομική του ζωή.

Χρονικό[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μέσα σε 18 μήνες, οι συμμαχικές δυνάμεις είχαν καταστρέψει τα κύρια οδικά δίκτυα του Άξονα, καθώς και σημαντικά εργοστάσια που άνηκαν στη Γερμανία, στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης. Ύστερα όμως επικεντρώθηκαν στα Βαλκάνια, στοχοποιώντας την Ελλάδα, τη Γιουγκοσλαβία, την Αλβανία και τη Βουλγαρία. Αφού ακολούθησαν σκληροί βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία, οδηγώντας στον θάνατο χιλιάδες πολίτες, επόμενος στόχος ορίστηκε ο Πειραιάς, λόγω της στρατηγικής του θέσης. Ήταν ένα λιμάνι χτισμένο δίπλα σε γραμμές συγκοινωνιών, που χρησίμευε στον ανεφοδιασμό γερμανικών πλοίων, τα οποία αναχωρούσαν για άλλες χώρες, όπως ήταν η Ιταλία.

Το πρωί της 11ης Ιανουαρίου, 84 αμερικανικά βομβαρδιστικά απογειώθηκαν από πόλεις της Ιταλίας, με στόχο το ελληνικό λιμάνι. Όμως λόγω των πυκνών νεφώσεων που υπήρχαν στην περιοχή, οκτώ αεροσκάφη συγκρούστηκαν μεταξύ τους, εξαιτίας της μηδενικής ορατότητας. Οι κάτοικοι του Πειραιά και της Δραπετσώνας, ακούγοντας τον θόρυβο των κινητήρων, βγήκαν έξω στους δρόμους και στις ταράτσες των σπιτιών, χαιρετώντας τα και φωνάζοντας: "Είναι δικά μας!". Ήταν αισιόδοξοι πως είχε φτάσει το τέλος της κατοχής και έτσι στη θέα των συμμαχικών δυνάμεων, αναθάρρησαν. Στις 12:55 το μεσημέρι τα πρώτα αεροσκάφη έριξαν τις βόμβες και μετά από δεκαέξι λεπτά, ακολούθησε το νέο κύμα. Εκείνη όμως την ώρα τα αμερικανικά αεροσκάφη, δέχτηκαν αιφνίδια επίθεση από γερμανικά καταδιωκτικά. Δύο αμερικανικά αεροσκάφη υπέκυψαν στα γερμανικά πυρά. Με τη βοήθεια όμως των αμερικανικών καταδιωκτικών, απέτρεψαν την επίθεση και έτσι τα βομβαρδιστικά συνέχισαν το έργο τους, μέχρι τις 13:43. Η δεύτερη επίθεση, ήταν αυτή των Βρετανών στις 19:22 μέχρι τις 21:40 το βράδυ. Αυτοί οι βομβαρδισμοί έπληξαν κυρίως στρατιωτικούς στόχους και επέφεραν πολλούς θανάτους. Ο τελευταίος έγινε στις 21:57 με 23:15 το βράδυ της ίδιας μέρας, από την αγγλική αεροπορία. Ήταν σίγουρα πολύ πιο εύστοχη, αφού για τη βύθιση ενός γερμανικού πλοίου ανοικτά της Ψυττάλειας χρειάστηκαν μόνον τρεις εμπρηστικές βόμβες. Η επιδρομή ταυτόχρονα ήταν και πιο δύσκολη λόγω των πυρών που δέχονταν από το όρος Αιγάλεω ΒΑ του Πειραιά, τη Δραπετσώνα και από τον λόφο του Προφήτη Ηλία κοντά στον οικισμό του Χαϊδαρίου.

Αποτελέσματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αυτό το σύνολο βομβαρδισμών οδήγησε στον θάνατο πάνω από 700 κατοίκους των γύρω περιοχών. Μεγαλύτερες καταστροφές υπέστη το ιστορικό κέντρο του Πειραιά. Σοβαρές ζημιές είχαν επτά ναοί, εκατοντάδες οικίες, ο Τιτάνιος κήπος, η Εμπορική Σχολή, το εργοστάσιο σαπουνιού Παπουτσάνη, το κτήριο της Ηλεκτρικής εταιρείας, της οποίας το καταφύγιο καταπλάκωσε 65 μαθητές από τη Δημοτική Οικοκυρική Σχολή Πειραιά, το Μέγαρο του ΙΚΑ και πολλά άλλα. Ο ηλεκτρικός σταθμός Πειραιά καταστράφηκε εντελώς, όπως και τα γύρω κτήρια. Στην Ελληνογαλλική Σχολή Ζαν ντ'Αρκ, η Μητέρα Θηρεσία Jonguenet βρήκε τραγικό θάνατο κάτω από τα ερείπια και η Αδελφή Βαλεντίν τραυματίστηκε θανάσιμα. Ανελέητα βομβαρδίστηκαν οι περιοχές του Περάματος, της Κοκκινιάς, της Δραπετσώνας, του Κερατσινίου και του Αγίου Διονυσίου. Αρκετά παράδοξο ήταν το γεγονός ότι ο βομβαρδισμός άρχισε σε ώρα αιχμής, ότι σκοτώθηκαν μόνο 8 Γερμανοί και ότι δεν επλήγησαν καθόλου οι γερμανικές εγκαταστάσεις στο λιμάνι του Πειραιά και στην Ελευσίνα. Τέλος προκαλεί αίσθηση το γεγονός ότι τα Καμίνια και η Κοκκινιά, τα οποία φιλοξενούσαν τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων της ΕΑΜ, δέχτηκαν σφοδρή επίθεση, σκοτώνοντας πολλά από τα μέλη της. Ο Πειραιάς άρχισε να ανακάμπτει από το 1946 προσπαθώντας μέχρι και σήμερα να κλείσει τις πληγές του.

Προσπάθειες προπαγάνδας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο τότε πρωθυπουργός Ι. Ράλλης, ύστερα από τον σφοδρό βομβαρδισμό προχώρησε σε δηλώσεις. Ο Γερμανικός Τύπος, είχε τον βομβαρδισμό ως πρωτοσέλιδο και έγινε αντικείμενο έντονης λογοκρισίας από τον λαό, αφού προσπαθούσε να τους πείσει πως οι συμμαχικές δυνάμεις ήταν ο εχθρός και πως οι Γερμανοί κατακτητές ήθελαν το καλό τους και την ασφάλειά τους.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]