Φιλοδημοκρατική παράταξη του Χονγκ Κονγκ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Στρατόπεδο υπέρ της δημοκρατίας
ΙδεολογίαΦιλελευθερισμός, Σοσιαλδημοκρατία, Προοδευτισμός, Άμεση δημοκρατία, Ριζοσπαστική δημοκρατία
Νομοθετικό Συμβούλιο
0 / 70 (0%)
Περιφερειακά Συμβούλια
53 / 479 (11%)
Πολιτικό σύστημα Χονγκ Κονγκ
Πολιτικά κόμματα
Εκλογές

Η φιλοδημοκρατική παράταξη του Χονγκ Κονγκ είναι μία από τις δύο μεγάλες πολιτικές παρατάξεις του Χονγκ Κονγκ και περιλαμβάνει όλα τα κόμματα, τις ΜΚΟ, τα συνδικάτα και τα άτομα που επιδιώκουν τον εκδημοκρατισμό του Χονγκ Κονγκ. Κύριο αίτημα της παράταξης είναι η καθιέρωση της καθολικής ψηφοφορίας για τις εκλογές του Κυβερνήτη, καθώς και του Νομοθετικού Συμβουλίου.[1][2] Ανέκαθεν κίνητρο για τα αιτήματα αυτά υπήρξε το ιδιόμορφο εκλογικό σύστημα του Χονγκ Κονγκ, το οποίο συνδυάζει άμεση και έμμεση εκλογή για την βουλή και τον Κυβερνήτη.[3] Επίσης η δημοκρατική παράταξη επιδιώκει έμμεσα τον εκδημοκρατισμό και της Ηπειρωτικής Κίνας, για αυτό και κάθε χρόνο στις 4 Ιουνίου τιμά την επέτειο της καταστολής των διαδηλώσεων της πλατείας Τιανανμέν.

Στην παράταξη αυτή συμμετέχουν πάμπολλα μικρά ή μεγάλα κόμματα, οργανώσεις, εφημερίδες, και ακτιβιστές. Ωστόσο, το ιστορικό και πρωτοπόρο κόμμα που διαχρονικά συνδέεται με την παράταξη αυτή είναι το Δημοκρατικό Κόμμα του Χονγκ Κονγκ. Το τελευταίο ιδρύθηκε το 1994, και για αρκετό καιρό κατάφερε να ενώσει την παράταξη γύρω από αυτό. Ωστόσο, στα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, η δημοτικότητά είχε υποχωρήσει, ενώ ταυτόχρονα νέα φιλοδημοκρατικά κόμματα άρχισαν να ξεπροβάλλουν και να ανταγωνίζονται το Δημοκρατικό Κόμμα. Συνολικά, πάντως, η παράταξη λαμβάνει σε κάθε εκλογές περίπου το 55% με το 60% των ψήφων. Παρόλα αυτό μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει να συγκεντρώσει την πλειοψηφία στο Νομοθετικό Συμβούλιο, λόγω του ότι σε αυτό μόνο τα μισά μέλη εκλέγονται από τον λαό.[1][4]

Ιδεολογία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η βασικότερη και διαχρονική θέση της παράταξης, που συνδέει όλα τα μέλη της, είναι η απαίτηση εφαρμογής της καθολικής ψηφοφορίας για την εκλογή του Εκτελεστικού Επικεφαλής, καθώς και για όλες τις έδρες στο Νομοθετικό Συμβούλιο, όπως προβλέπει ο Βασικός Νόμος. Στη παρούσα φάση, στο μεν Νομοθετικό Συμβούλιο, μόνο κάποια μέλη εκλέγονται απευθείας από τον λαό, ο δε Εκτελεστικός Επικεφαλής εκλέγεται από μία κλειστή Εκλογική Επιτροπή. Τόσο την Εκλογική Επιτροπή όσο και τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου, εκλέγει ένα σώμα 250.000 ατόμων (μικρό σε σύγκριση με τον πληθυσμό των 7 εκατομμυρίων κατοίκων του Χονγκ Κονγκ), το οποίο αποτελούν οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα μέλη της ελίτ της πόλης.[5][6] Ακόμα, κοινό όλων των μελών του φιλοδημοκρατικού στρατοπέδου, είναι η συχνή επικριτική στάση τόσο προς την κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ, όσο και προς την κυβέρνηση του Πεκίνου. Πολλά μέλη μάλιστα έχουν καλέσει στον τερματισμό του μονοκομματικού καθεστώτος του κομμουνιστικού κόμματος στην ηπειρωτική Κίνα, κατηγορώντας το για αυταρχισμό. Με την πάροδο του χρόνου, ριζοσπαστικές φιλοδημοκρατικές ομάδες άρχισαν να ζητάνε όχι μόνο τον εκδημοκρατισμό του Χονγκ Κονγκ, αλλά και αυτοδιάθεση, ένα κίνημα που ονομάστηκε τοπικιστικό. Το τοπικιστικό κίνημα κάποιοι το θεωρούν ως ανεξάρτητη παράταξη, ενώ άλλοι ως ένα ριζοσπαστικό μέρος της φιλοδημοκρατικής παράταξης. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, η πλειοψηφία του στρατοπέδου υποστηρίζει απλά την αυτονομία του Χονγκ Κονγκ σύμφωνα με την αρχή «μία χώρα, δύο συστήματα», και δεν υποστηρίζουν την απόσχιση από την Κίνα.[6]

Πέρα από τα αιτήματα εκδημοκρατισμού, οι θέσεις του στρατοπέδου σε οικονομικά και κοινωνικά θέματα ποικίλλουν. Πολλά κόμματα, όπως το Δημοκρατικό Κόμμα, υποστηρίζουν φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές, ενώ άλλα υποστηρίζουν σοσιαλφιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές ή και καθαρά αριστερές απόψεις.[6][7]

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Απαρχές και πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κίνημα υπέρ της δημοκρατίας στο Χονγκ Κονγκ γεννήθηκε την δεκαετία του 80', όταν οι άνθρωποι άρχισαν να ανησυχούν για το μέλλον τους μετά το 1997 που το Χονγκ Κονγκ θα μεταβιβαζόταν από την Βρετανία στην Κίνα.[8] Μία από τις πρώτες διαδηλώσεις υπέρ της δημοκρατίας συνέβη τον Νοέμβριο του 1986, όταν πάνω από 1.000 άτομα συγκεντρώθηκαν για να απαιτήσουν την εφαρμογή της καθολικής ψηφοφορίας στις εκλογές για το -τότε αποικιακό- Νομοθετικό Συμβούλιο.[9] Εκείνη η χρονιά ήταν μάλιστα που ιδρύθηκε ο Συνεταιρισμός για την Δημοκρατία και την Ζωή του Λαού (ΣΔΖΛ), μία από τις πρώτες φιλοδημοκρατικές οργανώσεις και σίγουρα η παλαιότερη που βρίσκεται εν ενεργεία έως και σήμερα.[10]

Στην συνέχεια, η πρώτη σημαντική τομή στην εξέλιξη του φιλοδημοκρατικού κινήματος υπήρξαν οι διαδηλώσεις της Πλατείας Τιενανμέν που συνέβησαν το 1989 στην Ηπειρωτική Κίνα. Συγκλονισμένοι από την βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων στο Πεκίνο από τον κινεζικό στρατό, πάνω από 1 εκατομμύριο άτομα συμμετείχαν σε συλλαλητήριο υπέρ των διαδηλωτών.[8][11] Για τα επόμενα 30 χρόνια, το Χονγκ Κονγκ ήταν μία από τις ελάχιστες περιοχές της Κίνας που κάθε χρόνο τιμούσε τους νεκρούς της Τιενανμέν, σε μία αγρυπνία που διοργάνωνε η Συμμαχία του Χονγκ Κονγκ. Η τελευταία ήταν μία από τις σημαντικότερες οργανώσεις της φιλοδημοκρατικής παράταξης, που ιδρύθηκε το 1989.[12]

Στις βουλευτικές εκλογές του 1991 για πρώτη φορά ένα μέρος των εδρών του Νομοθετικού Συμβουλίου εκλεγόταν απευθείας από τον λαό. Για αυτόν τον λόγο δημιουργήθηκε το πρώτο μεγάλο φιλοδημοκρατικό κόμμα, οι Ενωμένοι Δημοκράτες του Χονγκ Κονγκ. Αργότερα, αυτό μαζί με ένα άλλο φιλοδημοκρατικό κόμμα, το Σημείο Συνάντησης, συγχωνεύτηκαν για να δημιουργήσουν το Δημοκρατικό Κόμμα, το οποίο παραμένει το μεγαλύτερο κόμμα της παράταξης.[13]

Ο τελευταίος αποικιακός κυβερνήτης του Χονγκ Κονγκ, ο Κρις Πάτεν, εισήγαγε μία ευρεία εκλογική μεταρρύθμιση για να εκδημοκρατίσει το πολιτικό σύστημα. Σε κάτι τέτοιο όμως ήταν απόλυτα αντίθετη η Κίνα που ετοιμαζόταν σε λίγα χρόνια να παραλάβει το Χονγκ Κονγκ.[14] Αντίθετα, το Δημοκρατικό Κόμμα και εν γένει η φιλοδημοκρατική παράταξη υποστήριζε την μεταρρύθμιση. Στις βουλευτικές εκλογές του 1995 η φιλοδημοκρατική παράταξη κατάφερε για πρώτη -και μοναδική- φορά να κατακτήσει την πλειοψηφία στο Νομοθετικό Συμβούλιο. Αντιδρώντας όμως στην εκλογική μεταρρύθμιση, η Κίνα δημιούργησε μονομερώς το Προσωρινό Νομοθετικό Συμβούλιο, που επικρατούσαν οι φιλοκινεζικοί, και το οποίο θα είχε την νομοθετική εξουσία από το 1997 μέχρι το 1998 που θα γίνονταν οι πρώτες μετά-αποικιακές βουλευτικές εκλογές. Η φιλοδημοκρατική παράταξη, με εξαίρεση τον ΣΔΖΛ, μποϊκόταρε την προσωρινή βουλή, θεωρώντας την ως αντιδημοκρατική και παράνομη.[15][9] Μόλις ανέλαβε εξουσία, το Προσωρινό Νομοθετικό Συμβούλιο ακύρωσε την εκλογική μεταρρύθμιση του Κρις Πάτεν.

Μετά την παράδοση του Χονγκ Κονγκ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά την παράδοση του Χονγκ Κονγκ στην Κίνα το 1997, το φιλοδημοκρατικό κίνημα εξελίχθηκε περαιτέρω. Ένας μεγάλος σταθμός ήταν η 1η Ιουλίου του 2003, όταν 500.000 άτομα διαδήλωσαν κατά ενός προτεινόμενου Νόμου Εθνικής Ασφαλείας, επειδή υπήρχαν φόβοι ότι ο νόμος αυτός θα περιόριζε την ελευθερία της έκφρασης. Λόγω της μεγάλης λαϊκής αντίδρασης, ο νόμος αποσύρθηκε.[16] Από τότε καθιερώθηκε η διαδήλωση την 1η Ιουλίου κάθε έτους, μία από τις σημαντικότερες εκδηλώσεις της παράταξης υπέρ της δημοκρατίας.[17] Στις εκλογές του 2004, η παράταξη πετυχαίνει κάποια μικρά κέρδη στις έδρες, χωρίς να καταφέρει όμως να έχει την απόλυτη πλειοψηφία. Οι εκλογές είχαν φανεί ως ένα άτυπο δημοψήφισμα για το κατά πόσο οι κάτοικοι του Χονγκ Κονγκ υποστηρίζουν τα αιτήματα για δημοκρατία.[16]

Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 2000 δημιουργήθηκαν καινούρια φιλοδημοκρατικά κόμματα όπως το Κόμμα Πολιτών και ο Σύνδεσμος των Σοσιαλδημοκρατών. Τα κόμματα αυτά άρχισαν να ανταγωνίζονται το Δημοκρατικό Κόμμα, αποσπώντας από αυτό μέρη του εκλογικού του σώματος.

Λόγω της διαφοροποίησης της δημοκρατικής παράταξης, άρχισαν να δημιουργούνται διαφωνίες για το πως θα έπρεπε η παράταξη να επιδιώκει τα αιτήματά της. Οι διαφωνίες μετατράπηκαν σε ένα βαθύ σχίσμα το 2010 όταν το Δημοκρατικό Κόμμα συμφώνησε να διαπραγματευτεί με την κυβέρνηση για μία εκλογική μεταρρύθμιση, κάτι που θεωρήθηκε ως «προδοτικό» από άλλα κόμματα της παράταξης.[18] Στις εκλογές του 2012 η φιλοδημοκρατική παράταξη δεν τα πήγε τόσο καλά όσο αναμενόταν.[16]

Κίνημα της Ομπρέλας και ριζοσπαστικοποίηση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κύρια λήμματα: Κίνημα ομπρέλας και Διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ 2019-2020

Κατά την διάρκεια του κινήματος της Ομπρέλας το 2014, το στρατόπεδο υπέρ της δημοκρατίας έπαιξε σημαντικό ρόλο, υποστηρίζοντας σθεναρά τις καταλήψεις και την πολιτική ανυπακοή. Η παράταξη στόχευε με αυτόν τον τρόπο να πιέσει την κυβέρνηση να εφαρμόσει καθολική ψηφοφορία στις βουλευτικές εκλογές του 2016 και στις εκλογές κυβερνήτη του 2017. Η κυβέρνηση παρουσίασε μία εκλογική μεταρρύθμιση, η οποία όμως δεν ικανοποιούσε καθόλου τις προσδοκίες της παράταξης.[19][9] Παρόλες όμως τις μαζικές διαδηλώσεις και καταλήψεις, ο Εκτελεστικός Επικεφαλής (τότε ο Λενγκ Τσουν-γίνγκ) έμεινε ανένδοτος και αρνήθηκε να υποχωρήσει ή να διαπραγματευτεί με τους διαδηλωτές. Έτσι, μετά από δυόμιση μήνες οι καταλήψεις διαλύθηκαν και το κίνημα απέτυχε.[20] Οι διαδηλώσεις του 2014 ήταν σε μεγάλο βαθμό ειρηνικές, καθώς οι οργανωτές είχαν υιοθετήσει την τακτική της μη-βίας.[21]

Λόγω της αποτυχίας του κινήματος του 2014, μέρος της φιλοδημοκρατικής παράταξης ριζοσπαστικοποιήθηκε.[22] Μέσα από αυτήν, αναδύθηκε μία νέα παράταξη στο πολιτικό σκηνικό του Χονγκ Κονγκ: οι τοπικιστές. Οι τελευταίοι, αν και μοιράζονται κοινούς στόχους με τους φιλοδημοκρατικούς σχετικά με τον εκδημοκρατισμό του συστήματος, είναι ιδιαίτερα πιο ριζοσπαστικοί, ενώ πολλοί από αυτούς επιδιώκουν μεγαλύτερη αυτονομία από την Κίνα, αυτοδιάθεση ακόμα και ανεξαρτησία.[23][24]

Λόγω της ανάδυσης του τοπικιστικού κινήματος, οι παραδοσιακοί φιλοδημοκρατικοί υπέστησαν βαριά ήττα στις βουλευτικές εκλογές του 2016, συγκεντρώνοντας μόνο το 36% των ψήφων, σε σύγκριση με το 57% το 2012. Συνολικά πάντως η αντιπολίτευση, που περιλαμβάνει τόσο τους παραδοσιακούς φιλοδημοκρατικούς όσο και τους τοπικιστές, αύξησε τις έδρες της από 27 σε 29 στο Νομοθετικό Συμβούλιο. Μετά τις εκλογές, δικαστήριο αποφάσισε να κηρύξει έκπτωτους 6 δημοκρατικά εκλεγμένους αντιπολιτευόμενους βουλευτές, μία αμφιλεγόμενη κίνηση που θεωρήθηκε από κάποιους ως πολιτικά υποκινούμενη.[25]

Στα επόμενα χρόνια το φιλοδημοκρατικό κίνημα φάνηκε να είχε χάσει πλέον την δυναμική του. Πολλές από τις ετήσιες διαδηλώσεις της παράταξης αν και συνέβησαν, είχαν μικρότερη συμμετοχή. Το 2018, το φιλοκινεζικό στρατόπεδο κέρδισε μία έδρα στις αναπληρωματικές εκλογές για το Νομοθετικό Συμβούλιο, στις οποίες εφαρμόζεται το απλό πλειοψηφικό σύστημα. Αυτό συνέβη για πρώτη φορά από το 1997, καθώς σε όλες τις προηγούμενες αναπληρωματικές εκλογές οι φιλοδημοκρατικοί νίκαγαν.[26]

Διαδηλώσεις του 2019-2020 και πτώση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης: Διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ 2019-2020 και Βουλευτικές εκλογές του Χονγκ Κονγκ 2021#Υπόβαθρο

Το φιλοδημοκρατικό στρατόπεδο ήταν αντίθετο στην προτεινόμενη τροποποίηση ενός νόμου για την έκδοση υπόπτων, λόγω της δυνατότητας, εφόσον ψηφιζόταν ο νόμος, να εκδίδονται κινέζοι αντιφρονούντες από το Χονγκ Κονγκ στην Ηπειρωτική Κίνα για δίκη.[27] Ο νόμος αυτός προκάλεσε τις μαζικές διαδηλώσεις του 2019-2020. Πέρα από την απόσυρση του προτεινόμενου νόμου, τα αιτήματα των διαδηλωτών σταδιακά γενικεύτηκαν και το κίνημα ζητούσε τελικά τον εκδημοκρατισμό του Χονγκ Κονγκ. Μέσα από αυτές τις διαδηλώσεις το φιλοδημοκρατικό κίνημα αναγεννήθηκε.[28] Έπειτα από μήνες αντικυβερνητικών διαδηλώσεων και αναταραχής, η παράταξη πέτυχε την μεγαλύτερη εκλογική νίκη της στην ιστορία του Χονγκ Κονγκ, κατά την διάρκεια των τοπικών εκλογών του 2019.[29]

Μετά από ένα έτος μαζικών φιλοδημοκρατικών διαδηλώσεων, το Πεκίνο ψήφισε έναν Νόμο Εθνικής Ασφαλείας ο οποίος ενσωματώθηκε κατευθείαν στον Βασικό Νόμο του Χονγκ Κονγκ, παρακάμπτοντας την τοπική βουλή. Ο νόμος αυτός ποινικοποιούσε τέσσερις πράξεις: ανατροπή της κυβέρνησης, απόσχιση, τρομοκρατία και σύμπραξη με τις ξένες δυνάμεις, ενώ παράλληλα έδινε υπερεξουσίες στην αστυνομία. Την εφαρμογή του Νόμου Εθνικής Ασφαλείας, τον Ιούλιο του 2020, ακολούθησε μία ευρεία καταστολή του φιλοδημοκρατικού κινήματος στο Χονγκ Κονγκ από τις αρχές. Φιλοδημοκρατικές εφημερίδες αναγκάστηκαν να κλείσουν, ενώ πάμπολλα κόμματα και οργανώσεις της παράταξης διαλύθηκαν. Δεκάδες επιφανείς ακτιβιστές και εκατοντάδες άλλοι υποστηρικτές του κινήματος έχουν συλληφθεί, και δικάζονται ή έχουν καταδικαστεί για εγκλήματα που σχετίζονται με την Εθνική Ασφάλεια ή τις ταραχές των διαδηλώσεων του 2019.[30] Ακόμα, οι αρχές, με δικαιολογία την πανδημία του κορονωϊού, απαγόρευσαν τις καθιερωμένες διαδηλώσεις της παράταξης, όπως αυτήν της 4ης Ιουνίου, όπου τιμάται η μνήμη όσων πέθαναν στην σφαγή της πλατείας Τιενανμέν, και αυτήν της 1ης Ιουλίου, όπου υπενθυμίζονται τα αιτήματα για καθολική ψηφοφορία και εκδημοκρατισμό.[31][32]

Στις βουλευτικές εκλογές του 2021, η φιλοδημοκρατική παράταξη δεν συμμετείχε, αντιδρώντας στην καταστολή των αρχών αλλά και στην εκλογική μεταρρύθμιση του 2021 που περιόριζε σημαντικά τις δημοκρατικά εκλεγμένες έδρες για το Νομοθετικό Συμβούλιο. Έτσι, για πρώτη φορά από το 1997, η βουλή του Χονγκ Κονγκ έμεινε δίχως αντιπολίτευση.

Εκλογική επίδοση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βουλευτικές εκλογές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έτος

εκλογών

Λαϊκή Ψήφος % των

συνολικών

ψήφων

Έδρες από

Γ.Π.

Έδρες από

Λ.Π.

Έδρες από

Εκλ.Επ.

Συνολικές έδρες +/− Κατάσταση
1998 982,249Αύξηση 66.36Αύξηση 15 5 0
20 / 60
 N/A Μειοψηφία
2000 799,249Μείωση 60.56Μείωση 16 5 0
21 / 60
 1Αύξηση Μειοψηφία
2004 1,105,388Αύξηση 62.44Αύξηση 18 7 Αυτός ο τρόπος

εκλογής

εγκαταλείφθηκε

25 / 60
 3Αύξηση Μειοψηφία
2008 901,707Μείωση 59.50Μείωση 19 4
23 / 60
 3Μείωση Μειοψηφία
2012 1,036,998Αύξηση 57.26Μείωση 18 9
27 / 70
 4Αύξηση Μειοψηφία
2016 781,168Μείωση 36.02Μείωση 13 10
23 / 70
 3Μείωση Μειοψηφία
2021 Δεν συμμετείχε 0 0 0
0 / 90
 23Μείωση Εκτός βουλής

Εκλογές Περιφερειακών Συμβουλίων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έτος

εκλογής

Λαϊκή ψήφος % των

συνολικών

ψήφων

Σύμβουλοι που εκλέχτηκαν +/−
1999 325,829Αύξηση 40.18Μείωση
157 / 390
 22Αύξηση
2003 477,596Αύξηση 45.54Αύξηση
198 / 400
 38Αύξηση
2007 445,781Μείωση 39.15Μείωση
127 / 405
 56Μείωση
2011 464,512Αύξηση 39.34Αύξηση
103 / 412
 16Μείωση
2015 581,058Αύξηση 40.20Αύξηση
126 / 431
 25Αύξηση
2019 1,674,083Αύξηση 57.10Αύξηση
388 / 452
 265Αύξηση

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 «Pro-democracy camp». Google Arts & Culture (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2021. 
  2. ↑ https://core.ac.uk/download/pdf/224043713.pdf (σε PDF, στα αγγλικά). The Pro-Democracy Movement: A Lost Decade?. 15/4/2007. Από τον Joseph Y. S. Cheng. Ανακτήθηκε στις 6/5/2021.
  3. ↑ «Hong Kong - Government and society». Encyclopedia Britannica (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Μαΐου 2021. 
  4. ↑ https://carnegieendowment.org/hkjournal/PDF/2011_fall/3.pdf (Σε PDF, στα αγγλικά) CLEAVAGES AND CHALLENGES IN HONG KONG’S PRO-DEMOCRACY CAMP Ανακτήθηκε στις 8/5/2021
  5. ↑ Buckley, Chris; Forsythe, Michael (2014-08-31). «China Restricts Voting Reforms for Hong Kong» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2014/09/01/world/asia/hong-kong-elections.html. Ανακτήθηκε στις 2021-08-01. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 «Pro-democracy camp (Hong Kong) – Acervo Lima». wiki.acervolima.com. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2021. [νεκρός σύνδεσμος]
  7. ↑ «Pro-Democracy Camp (Hong Kong) - zxc.wiki». de.zxc.wiki. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2021. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Cheng, Joseph Y. S. (1989). «The Democracy Movement in Hong Kong». International Affairs (Royal Institute of International Affairs 1944-) 65 (3): 443–462. doi:10.2307/2621722. ISSN 0020-5850. https://www.jstor.org/stable/2621722. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Kuo, Lily (18 Νοεμβρίου 2014). «The clearing of Hong Kong's democracy protesters doesn't mean the fight is over». Quartz (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2022. 
  10. ↑ «Hong Kong Association for Democracy and People's Livelihood» (στα αγγλικά). Wikipedia. 2022-06-27. https://en.wikipedia.org/w/index.php?title=Hong_Kong_Association_for_Democracy_and_People%27s_Livelihood&oldid=1095312681. 
  11. ↑ «The history of Hong Kong, visualized». Culture (στα Αγγλικά). 26 Αυγούστου 2019. Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2022. 
  12. ↑ Press, Hong Kong Free (3 Ιουνίου 2022). «How Hongkongers were silenced after three decades of commemorating the 1989 Tiananmen crackdown». Hong Kong Free Press HKFP (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 8 Ιουλίου 2022. 
  13. ↑ «Pro-democracy camp (Hong Kong) | Detailed Pedia». www.detailedpedia.com. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2022. In 1994, the United Democrats and the Meeting Point merged into the Democratic Party 
  14. ↑ «The history of Hong Kong, visualized». Culture (στα Αγγλικά). 26 Αυγούστου 2019. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2022. 
  15. ↑ Loh, Christine (2010). Underground front. Hong Kong University Press. σελ. 187. 
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 «Hong Kong profile - Timeline» (στα αγγλικά). BBC News. 2019-06-24. https://www.bbc.com/news/world-asia-pacific-16526765. Ανακτήθηκε στις 2022-07-09. 
  17. ↑ Press, Hong Kong Free (2 Ιουλίου 2022). «Timeline: Hong Kong's July 1 carnival of dissent - how 17 years of protest demands fell silent». Hong Kong Free Press HKFP (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 9 Ιουλίου 2022. 
  18. ↑ «Hong Kong Journal». carnegieendowment.org. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2022. 
  19. ↑ Buckley, Chris; Forsythe, Michael (2014-08-31). «China Restricts Voting Reforms for Hong Kong» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2014/09/01/world/asia/hong-kong-elections.html. Ανακτήθηκε στις 2022-07-11. 
  20. ↑ «Hong Kong's timeline since the 1997 British handover to China». NBC News (στα Αγγλικά). 2014: The Umbrella Revolution/Occupy Central. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2022. 
  21. ↑ Now, Asia (19 Ιουλίου 2019). «The Anti-Extradition Bill Protests and the Democracy Movement in Hong Kong». Association for Asian Studies (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2022. Although contingent events and the police’s use of tear gas destroyed the “script” of Occupy Central and inadvertently led to the formation of the Umbrella Movement, the emphasis on “love and peace” persisted. The 79-day occupation remained largely non-violent. 
  22. ↑ Now, Asia (19 Ιουλίου 2019). «The Anti-Extradition Bill Protests and the Democracy Movement in Hong Kong». Association for Asian Studies (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2022. After the Umbrella Movement ended without the government making any meaningful concession on democratization, part of the movement sector further radicalized. 
  23. ↑ «Independent thinker Horace Chin treads bold path». South China Morning Post (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2022. 
  24. ↑ «Hong Kong Makes History With First Pro-Independence Rally». Time (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2022. 
  25. ↑ «Is this proof Hong Kong’s 'Umbrella Protests' failed?» (στα αγγλικά). BBC News. 2016-12-11. https://www.bbc.com/news/blogs-china-blog-38251592. Ανακτήθηκε στις 2022-07-11. 
  26. ↑ Now, Asia (19 Ιουλίου 2019). «The Anti-Extradition Bill Protests and the Democracy Movement in Hong Kong». Association for Asian Studies (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2022. At the same time, the pro-establishment forces won several important electoral victories. In March 2018, the pro-establishment camp beat the pro-democracy camp in a LegCo by-election. This was the first time the pro-establishment camp beat the pro-democracy camp in a by-election adopting the rule of simple majority. In November 2018, the pro-establishment camp won another LegCo by-election. Supporters of the democracy movement seemed to share a strong sense of powerlessness. 
  27. ↑ «Hong Kong pushes bill allowing extraditions to China despite biggest protest since handover» (στα αγγλικά). Reuters. 2019-06-10. https://www.reuters.com/article/us-hongkong-extradition-idUSKCN1TB08W. Ανακτήθηκε στις 2022-07-11. 
  28. ↑ Now, Asia (19 Ιουλίου 2019). «The Anti-Extradition Bill Protests and the Democracy Movement in Hong Kong». Association for Asian Studies (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 15 Ιουλίου 2022. 
  29. ↑ «Hong Kong voters deliver landslide victory for pro-democracy campaigners». the Guardian (στα Αγγλικά). 25 Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουλίου 2022. 
  30. ↑ Two years of Hong Kong's national security law - explained in data, https://www.youtube.com/watch?v=Fd4jXKrSBHs, ανακτήθηκε στις 2022-07-16 
  31. ↑ Press, Hong Kong Free (3 Ιουνίου 2022). «How Hongkongers were silenced after three decades of commemorating the 1989 Tiananmen crackdown». Hong Kong Free Press HKFP (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2022. 
  32. ↑ Press, Hong Kong Free (2 Ιουλίου 2022). «Timeline: Hong Kong's July 1 carnival of dissent - how 17 years of protest demands fell silent». Hong Kong Free Press HKFP (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Ιουλίου 2022. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Φιλοδημοκρατική_παράταξη_του_Χονγκ_Κονγκ&oldid=10242890"