Σάντσο Αλφόνσεθ
| Σάντσο Αλφόνσεθ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | Δεκαετία του 1090[1] |
| Θάνατος | 29 Μαΐου 1108 |
| Τόπος ταφής | Monasterio de Sahagún |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Λεόν |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Αλφόνσος ΣΤ΄ του Λεόν και Καστίλης και Θάιδα της Σεβίλλης |
| Αδέλφια | Ουρράκα του Λεόν Θηρεσία του Λεόν Ελβίρα της Καστίλης (1100-1135) Ελβίρα της Καστίλης, κόμισσα της Τουλούζης |
| Οικογένεια | Οίκος των Χιμένεθ |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Σάντσο Αλφόνσεζ (περί το 1093 - 29 Μαΐου 1108) ήταν ο μοναδικός γιος του βασιλιά Αλφόνσου ΣΤ΄ του Λεόν και Καστίλης με την Μαυριτανή πριγκίπισσα Θάιδα της Σεβίλλης. Τον Μάιο του 1107 ορίστηκε διάδοχος του πατέρα του στον θρόνο και στέφτηκε μαζί του συμβασιλέας στο Τολέδο. Πέθανε πριν από τον πατέρα του αφού έπεσε σε ηλικία 15 ετών στην "μάχη του Ουκλές" ενώ προσπαθούσε να διαφύγει από το πεδίο της μάχης. Ο θάνατος του σε εκστρατεία προκάλεσε πρωτοφανή κρίση διαδοχής μετά τον θάνατο του πατέρα του, τελικός νικητής θα βγει η ετεροθαλής αδελφή του Ουρράκα του Λεόν και ο σύζυγος της Αλφόνσος Α΄ της Παμπλόνα και της Αραγωνίας που ήταν ήδη βασιλιάς της Ναβάρρας και της Αραγωνίας, θα κληρονομήσει επιπλέον το Βασίλειο της Καστίλης και το Βασίλειο του Λεόν.
Παιδική ηλικία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σύμφωνα με τον συγγραφέα Πελάγιο του Οβίεδο η Μαυριτανή πριγκίπισσα Θάιδα ήταν η μητέρα του μοναδικού γιου που είχε αποκτήσει ο Αλφόνσος ΣΤ΄ αλλά η καταγωγή της αμφισβητείται. Ο προηγούμενος σύζυγος της ήταν ο Αλ-Μουταμίντ ιμπν Αμπάντ που κυβερνούσε την Τάιφα της Κόρδοβα, συνεπώς νύφη του Αλ-Μουταμίντ της Σεβίλλης.[2] Ο σύζυγος της πέθανε τον Μάρτιο του 1091 και η σχέση της με τον Αλφόνσο ΣΤ΄ ξεκίνησε την επόμενη χρονιά, την εποχή που η προηγούμενη σύζυγος του Κωνσταντία της Βουργουνδίας ήταν βαριά άρρωστη χωρίς να αποκτήσει μαζί της γιο, πέθανε τον Αύγουστο του 1093. Η Θάιδα έμεινε έγκυος πιθανότατα στα τέλη του 1092 ή στις αρχές του 1093, σίγουρα πριν ο Αλφόνσος ΣΤ΄ παντρευτεί την επόμενη σύζυγο του Μπέρθα.[3] Σύμφωνα με αναφορές που καταγράφονται στον επιτάφιο της η Μπέρθα πέθανε στις 12 Σεπτεμβρίου πάνω στην γέννα, δεν είναι γνωστό αν ήταν του Σάντσο ή κάποιου άλλου παιδιού. Παρά το γεγονός ότι ήταν νόθος ο γαμπρός του Αλφόνσου ΣΤ΄ Ραϋμόνδος της Βουργουνδίας ανησύχησε έντονα, του είχε υποσχεθεί την διαδοχή του βασιλείου.[4] Υπάρχει διάταγμα στην εκκλησία της Λεόν (17 Ιανουαρίου 1098) που καταγράφει το όνομα του Σάντσο αλλά θεωρείται αναξιόπιστο.[5] Το πλέον αξιόπιστο διάταγμα χρονολογείται αργότερα (12 Ιανουαρίου 1102) και τον καταγράφει ως "Σάντσο, γιος του αυτοκράτορα".[6] Τα Χριστούγεννα του 1102 ο Αλφόνσος ΣΤ΄ αναγνώρισε επίσημα τον νόθο γιο του Σάντσο Αλφόνσες διάδοχο του θρόνου.[7] Η αναγνώριση έγινε μπροστά σε σημαντικούς μεγιστάνες του βασιλείου όπως ο Πέδρο Ανσούρεζ, τον εξόρισε μετά τον θάνατο του Ινφάντη ο γαμπρός του βασιλιά Ερρίκος της Βουργουνδίας (Κόμης της Πορτογαλίας), κυβερνούσε την Κομητεία της Πορτογαλίας και ήταν διεκδικητής του στον θρόνο.[7]
Είσοδος στην δημόσια ζωή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις αρχές του Ιανουαρίου του 1103 συνεκλήθη ένα βασιλικό Συμβούλιο με στόχο να επιλύσει σε μια διαφωνία που είχε προκύψει ανάμεσα στο Σαντιάγο ντε Κομποστέλα και το Μοντενέντο. Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες σχετικά με τα θέματα που ακούστηκαν στο Συμβούλιο, ακούγεται ότι ένα από αυτά ήταν ο ορισμός του Σάντσο σαν διάδοχος του θρόνου.[8] Αμέσως μετά πραγματοποιήθηκε η πρώτη δημόσια εμφάνιση του νεαρού Ινφάντη στο Σαχαγκούν. Σε ηλικία 10 ετών το όνομα του καταγράφεται σε δύο έγγραφα ένα δημόσιο και ένα ιδιωτικό (25 Ιανουαρίου 1103) με την υπογραφή "ο νεαρός ινφάντης Σάντσο που ο πατέρας του τον όρισε συνταξιοδότη".[9] Στην συνέχεια εμφανίστηκε πολλές φορές σε περισσότερα βασιλικά διατάγματα.[7] Ο Σάντσο εμφανίστηκε στις 10 και στις 25 Φεβρουαρίου επίσης στην Σαχαγκούν, επίσης στις 19 Μαρτίου σε μια δωρεά από το Βασίλειο της Καστίλης στο Μοναστήρι του Σαν Σαλβαδόρ. Στις 22 Ιουνίου κατοχύρωσε μια προσφορά στην εκκλησία του Τολέδο, ήθελε να την ευχαριστήσει για την προσφορά της στην "μάχη της Ταλάβερα". Στην εκκλησία του Οβιέδο τον Οκτώβριο κατοχύρωσε μια ανταλλαγή που έγινε ανάμεσα στον Ραϋμόνδο και τον επίσκοπο.[10] Ακολούθησε άλλη μια δωρεά στον επίσκοπο του Οβιέδο (16 Μαρτίου 1104), στο διάταγμα αυτό εμφανίστηκαν για πρώτη φορά οι ετεροθαλείς αδελφές του Σάντσα και Ελβίρα, οι κόρες του Αλφόνσου ΣΤ΄ με μια Γαλλίδα ευγενή με το όνομα Ισαβέλλα.[11] Σε μια βασιλική Σύνοδο που συνεκλήθη στην Λεόν τον Μάιο του 1107 ο βασιλιάς ανακήρυξε επίσημα τον Σάντσο διάδοχο του στον θρόνο.[12]
Διάδοχος του θρόνου και το τέλος του
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Αλφόνσος ΣΤ΄ έδωσε (14 Μάϊου 1107) στον επίσκοπο της Κομποστέλα το δικαίωμα να κόβει νομίσματα, το έγγραφο κατοχυρώθηκε και από τον Σάντσο ως "βασιλιάς ορισμένος από τον πατέρα του". Η επιγραφή βρέθηκε μόνο σε μια αντιγραφή του 13ου αιώνα και αμφισβητείται, άλλη μια πιθανή εκδοχή για το αρχικό όνομα ήταν "Σάντσο, γιος του βασιλιά επιβεβαίωσε".[13] Ο Κλαούντιο Σάντσες-Αλμπορνόζ σχετίζει την επιγραφή με μια αναφορά της Ιστόρια Κομποστελάνα για το έτος 1105, σύμφωνα με αυτή την άνοιξη της ίδιας χρονιάς η διαδοχή μοιράστηκε ανάμεσα στον Σάντσο και τον Ραϋμόνδο.[13] Ο θάνατος της Κωνσταντίας, η γέννηση του νόθου Σάντσο και ο γάμος του Αλφόνσου ΣΤ΄ με μια Γαλλίδα ευγενή με το όνομα Μπέρθα έφερε νέα δεδομένα στο θέμα της διαδοχής (1093). Ο Αλφόνσος ΣΤ΄ μοίρασε το βασίλειο στους γαμπρούς του επειδή δεν είχε ελπίδες να αποκτήσει διάδοχο, τελικά αποφάσισε να ορίσει τον νόθο γιο του Σάντσο.[14] Ο Ραϋμόνδος πέθανε (27 Μάϊου 1107), ο βασιλιάς κατοχύρωσε στον επίσκοπο της Σαλαμάνκα τα προνόμια που του είχαν δοθεί από τον Ραϋμόνδο. Η παρουσία του Σάντσο στην τελετή αν και δεν υπέγραψε ο ίδιος δείχνει την αξία που είχε αποκτήσει την συγκεκριμένη στιγμή.[15] Σύμφωνα με την "Ιστορία Κομποστέλλα" βρέθηκε τον Δεκέμβριο του 1107 στην θέση του πατέρα του στο Τολέδο, στα μέσα Απριλίου ταξίδευσε νότια με στόχο να οργανώσει την καλοκαιρινή εκστρατεία.[16] Τον Μάιο του 1107 ένας στρατός Μαυριτανών επιτέθηκε στην πόλη και ανάγκασε την φρουρά να τους παραδώσει την Ακρόπολη στις 27 Μάϊου. Ο μικρός ινφάντης ανέλαβε την ευθύνη να οργανώσει την αντεπίθεση, οι χριστιανοί γνώρισαν την συντριβή στην "μάχη του Ουκλές".[17] Ο μικρός Ινφάντης με την φρουρά του αρχικά διέφυγε, προχώρησε 20 χιλιόμετρα βορειοδυτικά αλλά οι Μουσουλμάνοι επαναστάτησαν και τον δολοφόνησαν.[18]
Πρόγονοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]| 8. Σάντσο Γκαρθές Γ΄ της Παμπλόνα | ||||||||||||||||
| 4. Φερδινάνδος Α΄ του Λεόν | ||||||||||||||||
| 9. Μουνιαδόνα της Καστίλης | ||||||||||||||||
| 2. Αλφόνσος ΣΤ΄ του Λεόν και της Καστίλης | ||||||||||||||||
| 10. Αλφόνσος Ε΄ του Λεόν | ||||||||||||||||
| 5. Σάντσα του Λεόν | ||||||||||||||||
| 11. Ελβίρα Μενένδεθ (απεβ. 1022) | ||||||||||||||||
| 1. Σάντσο Αλφόνσεθ | ||||||||||||||||
| 3. Θάιδα της Σεβίλλης | ||||||||||||||||
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 «Diccionario biográfico español» (Ισπανικά) Royal Academy of History. 2011. 29391/sancho-alfonsez. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ Reilly 1988, 234
- ↑ Reilly 1988, 235, 240
- ↑ Reilly 1988, 248
- ↑ Reilly 1988, 289
- ↑ Reilly 1988, 309
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Reilly 1988, 333
- ↑ Reilly 1988, 313, citing Torquato de Sousa Soares (1974)
- ↑ Reilly 1988, 314
- ↑ Reilly 1988, 316–17
- ↑ Reilly 1988, 318
- ↑ Reilly 1988, 324
- ↑ 13,0 13,1 Reilly 1988, 325
- ↑ Reilly 1988, 328
- ↑ Reilly 1988, 343
- ↑ Reilly 1988, 349
- ↑ Reilly 1988, 350
- ↑ Reilly 1988, 224
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Reilly, Bernard F. 1982. The Kingdom of León-Castilla under Queen Urraca, 1109–1126. Princeton: Princeton University Press.
- Reilly, Bernard F. 1988. The Kingdom of León-Castilla under King Alfonso VI, 1065–1109. Princeton: Princeton University Press.
- Salazar y Acha, Jaime de. 1992. "Contribución al estudio del reinado de Alfonso VI de Castilla: algunas aclaraciones sobre su política matrimonial." Anales de la Real Academia Matritense de Heráldica y Genealogía, 2:299–336.
- Salazar y Acha, Jaime de. 2007. "De nuevo sobre la mora Zaida." Hidalguía: la Revista de Genealogía, Nobreza y Armas. 54:225–242.