Ο τελευταίος σταθμός (ταινία, 1953)
| Ο Τελευταίος Σταθμός | |
|---|---|
 | |
| Σκηνοθεσία | Βιττόριο ντε Σίκα |
| Παραγωγή | Βιττόριο ντε Σίκα |
| Σενάριο | Τσέζαρε Τζαβατίνι Λουίτζι Κιαρίνι Τζορτζιο Πρόσπερι Τρούμαν Καπότε (αγγλικοί διάλογοι) |
| Πρωταγωνιστές | Τζένιφερ Τζόουνς Μοντγκόμερι Κλιφτ Ρίτσαρντ Μπέιμερ |
| Μουσική | Αλεσάντρο Τσικονίνι |
| Φωτογραφία | Άλντο Γκρατσιάτι και Όσβαλντ Μόρις |
| Μοντάζ | Εράλντο ντα Ρόμα |
| Ενδυματολόγος | Κριστιάν Ντιόρ |
| Εταιρεία παραγωγής | Columbia Pictures |
| Διανομή | Columbia Pictures και Netflix |
| Πρώτη προβολή |  2 Απριλίου 1953 10 Μαΐου 1954 |
| Κυκλοφορία | 1953 |
| Διάρκεια | 89 λεπτά |
| Προέλευση | Ιταλία και Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής |
| Γλώσσα | Aγγλικά Ιταλικά |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Η ταινία Ο Τελευταίος Σταθμός (αγγλικά: Terminal Station, ιταλικά: Stazione Termini, γνωστό και ως The Indiscretion of an American Wife) είναι αισθηματικό δράμα, παραγωγής 1953, σε σκηνοθεσία Βιττόριο ντε Σίκα, με πρωταγωνιστές την Τζένιφερ Τζόουνς και τον Μοντγκόμερι Κλιφτ. Η ταινία συμμετείχε στο Φεστιβάλ των Καννών του 1953.[1]
Υπόθεση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μια Αμερικανίδα νοικοκυρά, η Μαίρη Φορμπς (Τζένιφερ Τζόουνς), που κάνει διακοπές στην Ιταλία, γνωρίζεται και ερωτεύεται με έναν Ιταλό ακαδημαϊκό τον Τζοβάννι Ντόρια (Μοντγκόμερι Κλιφτ). Η Μαίρη που είναι ήδη παντρεμένη και έχει και ένα παιδί θα προσπαθήσει να ξεφύγει από το πάθος που την κρατά δεμένη με τον Τζοβάννι, επιστρέφοντας στην Αμερική. Ο Τζοβάννι όμως θα την προλάβει στο σταθμό Τέρμινι της Ρώμης πριν φύγει και θα την παρακαλέσει να μείνει για πάντα κοντά του. Η Μαίρη τότε μπαίνει σε ηθικό δίλημμα.
Πληροφορίες παραγωγής
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ταινία του Βιττόριο Ντε Σίκα, που παρά την αξία των συντελεστών της, θεωρήθηκε μη ισάξια των προηγούμενων έργων του σκηνοθέτη «Λούστρο Παπουτσιών», «Κλέφτης ποδηλάτων» και «Θαύμα στο Μιλάνο». Κύριοι παράγοντες αυτής της εμπορικής και καλλιτεχνικής, για την εποχή που βγήκε η ταινία, αποτυχίας ήταν η ανάμειξη του παραγωγού Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ στη δουλειά του Ντε Σίκα, οι υψηλές προσδοκίες του κοινού, και η μη γνώση αγγλικών από την πλευρά του σκηνοθέτη.
Η ταινία αυτή, η οποία αποτελεί συμπαραγωγή της εταιρίας του χολυγουντιανού παραγωγού Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ και της εταιρείας του Ντε Σίκα, αποτέλεσε από την αρχή δύσκολο εγχείρημα. Ο Σέλζνικ δέχτηκε να τη χρηματοδοτήσει προκειμένου να προωθήσει την καριέρα της συζύγου του, της πανέμορφης Τζένιφερ Τζόουνς, και αναμείχθηκε ενεργά τόσο στο κάστινγκ όσο και στο ίδιο το μοντάζ της ταινίας.
Ο ρόλος του Ιταλού ακαδημαϊκού Τζοβάνι Ντόρια, δόθηκε στο Μοντγκόμερι Κλιφτ, ενώ ο Σέλζνικ είχε προτείνει το ρόλο και στους Μάρλον Μπράντο, Λουί Ζουρντάν και Ρίτσαρντ Μπάρτον. Η Τζένιφερ Τζόουνς ερωτεύτηκε τον Κλιφτ κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων. Ο Κλιφτ απέρριψε τις προσεγγίσεις της και η αντίδραση της Τζόουνς, όταν πληροφορήθηκε για τις ομοφυλοφιλικές του τάσεις, άγγιξε τα όρια της υστερίας. Η Τζόουνς ήταν πλέον δυο χρόνια παντρεμένη (από το 1949) με τον Σέλζνικ όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα, αλλά ο γάμος παρουσίαζε ήδη σύννεφα. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων πληροφορήθηκε επίσης για τον θάνατο του πρώην συζύγου της, του ηθοποιού Ρόμπερτ Γουόκερ στις 28 Αυγούστου 1951 σε ηλικία 32 ετών από ιατρικό λάθος, γεγονός που της άφησε βαρύ πένθος και τη στιγμάτισε κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων.[2]
Ο Σέλζνικ δεν ήταν ικανοποιημένος από το σενάριο και ήθελε να έχει τον έλεγχο πάνω στα πάντα. Το σενάριο της ταινίας χρεώθηκαν ο Τσέζαρε Τζαβατίνι και ο Τρούμαν Καπότε (ο οποίος έγραψε μόνο τους αγγλικούς διαλόγους)[3], αλλά ο αριθμός των σεναριογράφων που προσέλαβε και απέλυσε ο Σέλζνικ (μεταξύ των οποίων και ο Αλμπέρτο Μοράβια) ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος.[3] Ο Σέλζνικ έστελνε μονίμως μηνύματα με υποδείξεις στον Ντε Σίκα, αλλά ο σκηνοθέτης έκανε πάντα αυτό που νόμιζε εκείνος σωστό. Στη διαμάχη μεταξύ των δυο τους, ο Κλιφτ πήρε το μέρος του σκηνοθέτη.
Η αυθεντική εκτέλεση της ταινίας είχε διάρκεια 89 λεπτών, την οποία ο Σέλζνικ πετσόκοψε στην αίθουσα του μοντάζ, μειώνοντάς της τη διάρκεια σε 64 λεπτά και αλλάζοντάς της τον τίτλο σε Indiscretion Of An American Wife για την προβολή στις Ηνωμένες Πολιτείες,[4] ενώ ειδικότερα στο Ηνωμένο Βασίλειο προβλήθηκε με τον τίτλο Indiscretion σκέτο. Ο ίδιος μάλιστα ο Κλιφτ χαρακτήρισε την ταινία ως μεγάλη αποτυχία και οι κριτικοί της εποχής συμφώνησαν μαζί του, δίνοντάς της κακές κριτικές.[3]
Βραβεία Όσκαρ
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η ταινία προτάθηκε για Όσκαρ για τα υπέροχα κουστούμια που σχεδίασε ο Κριστιάν Ντιόρ για τους δυο πρωταγωνιστές, στην τελετή του 1955.
Υποψηφιότητα:
- Όσκαρ Κοστουμιών - Κριστιάν Ντιόρ
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Festival de Cannes: Terminal Station». festival-cannes.com. Ανακτήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2009.
- ↑ P. Bosworth, Montgomery Clift, p. 246.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Patricia Bosworth, Montgomery Clift, p. 244
- ↑ «Indiscretion of an American Wife (1954) - Notes - TCM.com». Turner Classic Movies.
Περαιτέρω ανάγνωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- O'rawe, Catherine (2021-02-19). «Italian neorealism and the ‘woman’s film’: Selznick, De Sica and Stazione Termini». Screen (journal) 61 (4): 505–524. doi:. https://academic.oup.com/screen/article-abstract/61/4/505/6146284.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ο Τελευταίος Σταθμός στην IMDb (Αγγλικά)
- Ο Τελευταίος Σταθμός στο AllMovie (Αγγλικά)
- Ο Τελευταίος Σταθμός στο Rotten Tomatoes (Αγγλικά)
- Ο Τελευταίος Σταθμός στο TCMDB (Αγγλικά)
- Ο Τελευταίος Σταθμός στο AlloCine (Γαλλικά)
- Ο Τελευταίος Σταθμός στο Cine.gr (αρχειοθετημένος)
- Ο Τελευταίος Σταθμός στο Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου
- Ο Τελευταίος Σταθμός στο Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου (Αγγλικά)
- Indiscretion of an American Wife & Terminal Station, ένα δοκίμιο του Ντέιβιντ Κερ για το Criterion Collection.
