Ντάντλεϊ Μουρ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ντάντλεϊ Μουρ
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση19  Απριλίου 1935[1][2][3]
Χάμερσμιθ
Θάνατος27  Μαρτίου 2002[1][2][3]
Πλέινφιλντ[4]
Αιτία θανάτουΠροοδευτική υπερφυσική παράλυση και πνευμονία
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςHillside Cemetery[5]
ΚατοικίαΛονδίνο
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένο Βασίλειο
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[6]
ΣπουδέςΚολέγιο Μόντλιν
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταηθοποιός[5]
κωμικός
συνθέτης[5]
μουσικός της τζαζ
σεναριογράφος
πιανίστας
ηθοποιός ταινιών
σκηνοθέτης κινηματογράφου[7]
ηθοποιός τηλεόρασης
Περίοδος ακμής1961 - 2002
Οικογένεια
ΣύζυγοςΣούζι Κένταλ (1968–1972)
Τιούσντεϊ Ουέλντ (1975–1980)
Brogan Lane (1988–1991)
Nicole Rothschild (1994–1998)
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΔιοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας
Βραβείο Χρυσές Σφαίρες για τον Καλύτερο Άνδρα Ηθοποιό σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ (1982)
Βραβεία Grammy
ειδικό βραβείο Τόνυ (1963)
αστέρι στη Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ[8]
Βραβείο Χρυσές Σφαίρες για τον Καλύτερο Άνδρα Ηθοποιό σε Κωμωδία ή Μιούζικαλ (1985)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ντάντλεϊ Στιούαρτ Τζον Μουρ (αγγλικά: Dudley Stuart John Moore19 Απριλίου 1935 – 27 Μαρτίου 2002) ήταν Άγγλος ηθοποιός, κωμικός, συνθέτης και μουσικός. Ο Μουρ πρωτοεμφανίστηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο ως ηγετική φυσιογνωμία της βρετανικής σάτιρας της δεκαετίας του 1960, κατά την άνθησή της. Ήταν από το 1960 ένας από τους τέσσερις συγγραφείς-ερμηνευτές της κωμικής επιθεώρησης Beyond the Fringe, που δημιούργησε έκρηξη στη σατιρική κωμωδία. Με ένα μέλος αυτής της ομάδας, τον Πίτερ Κουκ, συνεργάστηκε στην τηλεοπτική σειρά του BBC Not Only... But Also. [9] Έλαβαν από κοινού το 1966 το τηλεοπτικό βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας για την Καλύτερη Ψυχαγωγική Παράσταση. Εργάστηκαν μαζί σε άλλα έργα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970, οπότε ο Μουρ μετακόμισε μόνιμα στο Λος Άντζελες για να επικεντρωθεί στην κινηματογραφική του καριέρα.

Η καριέρα του Μουρ ως ηθοποιού κινηματογραφικών κωμωδιών σημαδεύτηκε από επιτυχίες, ιδιαίτερα το Εφτά αμαρτήματα (1967, στο οποίο συμπρωταγωνίστησε με τον Κουκ) και τις παραγωγές του Χόλιγουντ Παιχνίδι για δολοφόνους (Foul Play, 1978), Δέκα (1979) και Άρθουρ (Arthur, 1981). Για το Άρθουρ, ο Μουρ ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου και κέρδισε Χρυσή Σφαίρα. Έλαβε δεύτερη Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία του στο Και τη μία και την άλλη (Micki + Maude, 1984).

Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μουρ γεννήθηκε στο κέντρο του Λονδίνου. Ήταν γιος της Έιντα Φράνσις (το γένος Χιουζ), γραμματέως, και του Τζον Μουρ, ηλεκτρολόγου σιδηροδρόμων από τη Γλασκώβη. [10] Είχε μια μεγαλύτερη αδερφή, την Μπάρμπαρα. [11] Ο Μουρ μεγάλωσε στο Ντάγκεναμ του Έσεξ. Ήταν κοντός (1,57 μ.) και είχε ραιβοποδία, που απαιτούσε εκτεταμένη νοσοκομειακή περίθαλψη.

Ο Μουρ τραγουδούσε σε χορωδία από την ηλικία των έξι ετών. Σε ηλικία 11 ετών κέρδισε μια υποτροφία στο Guildhall School of Music, όπου ασχολήθηκε με το τσέμπαλο, το εκκλησιαστικό όργανο, το βιολί, τη μουσική θεωρία και τη σύνθεση. [12] Εξελίχθηκε γρήγορα σε εξαιρετικά ταλαντούχο πιανίστα και οργανίστα και έπαιζε σε τοπικούς θρησκευτικούς γάμους μέχρι την ηλικία των 14 ετών. Παρακολούθησε το γυμνάσιο της κομητείας Ντάγκεναμ όπου έλαβε μουσική υποτροφία από τον Πίτερ Κορκ (1926-2012), ο οποίος τον βοήθησε να λάβει μουσική υποτροφία στην Οξφόρδη. [13] Ο Μουρ διατήρησε επαφή με τον Κορκ μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 και οι επιστολές του προς αυτόν δημοσιεύτηκαν το 2006. [14]

Ο Μουρ κέρδισε μια υποτροφία για εκκλησιαστικό όργανο στο Κολλέγιο Μώντλιν της Οξφόρδης.[12] [15] Κατά τη διάρκεια των πανεπιστημιακών του χρόνων, ο Μουρ ανέπτυξε αγάπη για τη μουσική τζαζ και έγινε καταξιωμένος πιανίστας και συνθέτης τζαζ.

Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Beyond the Fringe[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μουρ (αριστερά) στο Beyond the Fringe γύρω στο 1963.

Ο Τζον Μπάσετ, απόφοιτος του Wadham College της Οξφόρδης, σύστησε τον Μουρ, με τον οποίο έπαιζε μαζί τζαζ, στον παραγωγό Ρόμπερτ Πόνσομπι, ο οποίος έφτιαχνε μια κωμική επιθεώρηση με τίτλο Beyond the Fringe. Ο Μπάσετ επέλεξε και τον Τζόναθαν Μίλερ. Στη συνέχεια, ο Μουρ σύστησε τον Άλαν Μπένετ, ο οποίος με τη σειρά του πρότεινε τον Πίτερ Κουκ.

Το Beyond the Fringe ήταν στην πρώτη γραμμή της βρετανικής σάτιρας της δεκαετίας στη δεκαετία του 1960, αν και οι αρχικές εκπομπές της σειράς στο Εδιμβούργο και τις επαρχίες το 1960 είχαν χλιαρή ανταπόκριση. Όταν η επιθεώρηση μεταφέρθηκε στο Fortune Theatre του Λονδίνου, έκανε αίσθηση. [16] Στην παράσταση χρησιμοποιούνταν και μουσική του Ντάντλεϊ Μουρ, όπως μια διασκευή του Εμβατηρίου του συνταγματάρχη Μπόγκεϊ σε στιλ Μπετόβεν, την οποία ο Μουρ φαίνεται να μην μπορεί να ολοκληρώσει.

Το 1962 η παράσταση μεταφέρθηκε στο John Golden Theatre της Νέας Υόρκης, με το αρχικό της καστ. Ο πρόεδρος Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι παρακολούθησε μια παράσταση στις 10 Φεβρουαρίου 1963. Η παράσταση συνεχίστηκε στη Νέα Υόρκη μέχρι το 1964.

Συνεργασία με τον Πίτερ Κουκ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όταν ο Μουρ επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο, του προσφέρθηκε η δική του σειρά στο BBC με τίτλο Not Only... But Also (1965, 1966, 1970). Η σειρά ήταν ειδική παραγγελία για τον Μουρ, αλλά όταν εκείνος έφερε τον Πίτερ Κουκ ως καλεσμένο, η συνεργασία τους στην κωμωδία ήταν τόσο αξιοσημείωτη που έγινε μόνιμο στοιχείο της σειράς. Ο Κουκ και ο Μουρ μνημονεύονται περισσότερο για τα σκετς τους ως Πιτ και Νταντ, δύο άντρες της εργατικής τάξης που σχολιάζουν την πολιτική και τις τέχνες.

Το ντουέτο ανέπτυξε μια ανορθόδοξη μέθοδο για τη συγργαφή του σεναρίου, χρησιμοποιώντας μαγνητόφωνο για να μαγνητοφωνήσει μια σειρά από αυτοσχεδιασμούς, που στη συνέχεια μετέγραφαν και επεξεργάζονταν. Αυτό δεν άφηνε αρκετό χρόνο για να μάθουν καλά το σενάριο, έτσι συχνά χρησιμοποιούσαν κάρτες. Καθώς τα Τα προγράμματα έβγαιναν συχνά ζωντανά, ο Κουκ έκανε τον Μουρ επίτηδες να γελάει για να υπάρξει ακόμη μεγαλύτερη αντίδραση από το ζωντανό κοινό στο στούντιο. Το BBC διέγραψε μεγάλο μέρος της σειράς, αν και κάποια αρχεία ήχου (τα οποία εκδόθηκαν σε δίσκο LP) έχουν διασωθεί. Το 1968 ο Κουκ και ο Μουρ πήγαν για λίγο στο κανάλι ATV για τέσσερις εκπομπές διάρκειας μιας ώρας με τίτλο Goodbye Again. Ωστόσο, αυτά δεν έτυχαν τόσο θετικής αποδοχής.

Στον κινηματογράφο, ο Μουρ και ο Κουκ εμφανίστηκαν στη βρετανική κωμωδία του 1966 13.000.000 δολάρια ζητούν κληρονόμο (The Wrong Box), πριν συνυπογράψουν συμβόλαιο και συμπρωταγωνιστήσουν στα Εφτά αμαρτήματα (1967). [17] Με φόντο στο Λονδίνο της δεκαετίας του 1960, το Εφτά αμαρτήματα σκηνοθετήθηκε από τον Στάνελϊ Ντόνεν. Το ντουέτο έκλεισε τη δεκαετία με εμφανίσεις στα Η μεγάλη κούρσα του αιώνος (Monte Carlo or Bust) και The Bed Sitting Room. Το 1968 και το 1969 ο Μουρ ξεκίνησε δύο σόλο κωμωδίες, στον κινηματογράφο με την ταινία 30 is a Dangerous Age, Cynthia και στο θέατρο, σε μια αγγλική μεταφορά του έργου του Γούντι Άλεν Ωραίος και σέξι (Play It Again, Sam) στο Λονδίνο.

Ο Μουρ (δεξιά) με τον Πίτερ Κουκ το 1974. Η επιτυχία τους βασίστηκε στην αντίθεση μεταξύ των κωμικών σεκάνς του Μουρ και των ψυχρών μονολόγων του Κουκ. [18]

Στη δεκαετία του 1970, η σχέση μεταξύ του Μουρ και του Κουκ έγινε ολοένα και πιο τεταμένη καθώς ο αλκοολισμός του τελευταίου άρχισε να επηρεάζει τη δουλειά του. Το 1971, ωστόσο, ο Κουκ και ο Μουρ συνδύασαν παλιά τους σκετς μαζί με νέο υλικό για τη δημιουργία της θεατρικής επιθεώρησης Behind the Fridge. Αυτή η παράσταση περιόδευσε στην Αυστραλία το 1972 πριν μεταφερθεί στη Νέα Υόρκη το 1973, με τίτλο Good Evening. Ο Κουκ εμφανιζόταν συχνά μεθυσμένος εντός και εκτός σκηνής. Ωστόσο, η παράσταση έγινε πολύ δημοφιλής και απέσπασε βραβεία Τόνυ και Γκράμι.

Όταν τελείωσε το Good Evening στο Μπρόντγουεϊ, ο Μουρ παρέμεινε στις ΗΠΑ για να συνεχίσει την κινηματογραφική του καριέρα στο Χόλιγουντ.

Η τελευταία σημαντική εμφάνιση για τη συνεργασία ήταν στο Οι τρελές τρελές περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς (The Hound of the Baskervilles) του 1978, όπου ο Μουρ έπαιξε τον δρα Γουότσον απέναντι στον Σέρλοκ Χολμς του Κουκ, καθώς και τρεις άλλους ρόλους. Έγραψε επίσης τη μουσική της ταινίας. Η ταινία δεν είχε επιτυχία ούτε σε κριτικές ούτε σε εισπράξεις.

Ο Μουρ επηρεάστηκε βαθιά από τον θάνατο του Κουκ το 1995 και για εβδομάδες τηλεφωνούσε τακτικά στο σπίτι του Κουκ στο Λονδίνο, μόνο και μόνο για να ακούσει τη φωνή του φίλου του στον τηλεφωνητή. Ο Μουρ παρευρέθη στο μνημόσυνο του Κουκ στο Λονδίνο, όπου πολλοί παρατήρησαν ότι ο Μουρ συμπεριφερόταν παράξενα και το απέδωσαν στη θλίψη ή το ποτό.

Τον Δεκέμβριο του 2004 ο τηλεοπτικός σταθμός Channel 4 στο Ηνωμένο Βασίλειο μετέδωσε το Not Only But Always, μια τηλεοπτική ταινία που δραματοποιεί τη σχέση μεταξύ του Μουρ και του Κουκ, αν και η κύρια εστίαση ήταν στον Κουκ.

Μουσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, ο Μουρ ίδρυσε το Dudley Moore Trio, με τον ντράμερ Κρις Κάραν και τον μπασίστα Πιτ Μαγκέρκ. Μετά την αυτοκτονία του Μαγκέρκ τον Ιούνιο του 1968, εντάχθηκε στην ομάδα ο Πίτερ Μόργκαν ως αντικαταστάτης του. [19]

Οι κύριες μουσικές επιρροές του Μουρ, κατά τα λεγόμενά του, ήταν οι Όσκαρ Πίτερσον και Έρολ Γκάρνερ. Ανάμεσα στις πρώτες ηχογραφήσεις του ήταν τα "My Blue Heaven", "Lysie Does It", "Poova Nova", "Take Your Time", " Indiana", "Sooz Blooz", "Baubles, Bangles & Beads ", "Sad One for George" και "Autumn Leaves". Το τρίο έπαιζε τακτικά στη βρετανική τηλεόραση, έκανε πολυάριθμες ηχογραφήσεις και είχε μακροχρόνια συνεργασία με το νυχτερινό κέντρο διασκέδασης του Πίτερ Κουκ στο Λονδίνο, το Establishment.

Ο Μουρ συνέθεσε τα σάουντρακ για τις ταινίες Τα εφτά αμαρτήματα (1967), 30 is a Dangerous Age, Cynthia (1968), Inadmissible Evidence (1968), Οι δύο φίλοι (Staircase, 1969), Οι τρελές τρελές περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς (1978) και Έξι εβδομάδες (Six Weeks, 1982), μεταξύ άλλων.

Προσωπική καριέρα στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και τη μουσική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ο Μουρ μετακόμισε στο Χόλιγουντ, όπου έπαιξε έναν δεύτερο ρόλο στην επιτυχημένη ταινία Παιχνίδι για δολοφόνους (1978) με τους Γκόλντι Χον και Τσέβι Τσέις. Το επόμενο έτος πήρε πρωταγωνιστικό ρόλο του στο Δέκα του Μπλέικ Έντουαρντς, το οποίο έγινε μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες του 1979. Ο Μουρ συνέχισε με την κωμωδία Ένας υπέροχος Μωυσής (Wholly Moses!), η οποία δεν είχε μεγάλη επιτυχία.

Το 1981 ο Μουρ εμφανίστηκε στον ομώνυμο ρόλο της Δική σου... με απιστίακωμωδίας Άρθουρ, που σημείωσε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία από το Δέκα. Με συμπρωταγωνιστές τη Λάιζα Μινέλι και τον σερ Τζον Γκίλγκουντ, το Άρθουρ ήταν τόσο εμπορικά όσο και κριτικά επιτυχημένο και ο Μουρ κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου, ενώ ο Γκίλγκουντ απέσπασε Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για τον ρόλο του ως αυστηρού αλλά συμπονετικού υπηρέτη του Άρθουρ. Ο Μουρ έχασε το Όσκαρ από τον Χένρι Φόντα (που κέρδισε το βραβείο για την ταινία Στη χρυσή λίμνη). Κέρδισε, ωστόσο, Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού σε Μιούζικαλ/Κωμωδία.

Οι επόμενες ταινίες του, Έξι εβδομάδες (1982), Lovesick (1983), Romantic Comedy (1983) και Δική σου με απιστία (1984) δεν σημείωσαν παρά μέτρια επιτυχία. Ο Μουρ κέρδισε μία ακόμη Χρυσή Σφαίρα Α' Ανδρικού Ρόλου σε Μιούζικαλ/Κωμωδία το 1984, πρωταγωνιστώντας στην ταινία Και τη μία και την άλλη σε σκηνοθεσία Μπλέικ Έντουαρντς, με συμπρωταγωνίστρια την Έιμι Ίρβινγκ.

Μεταγενέστερες ταινίες, μεταξύ των οποίων η Το δίδυμο της συμφοράς (1984), Σάντα Κλάους, ο Άι Βασίλης (1985), Μικρός πατέρας, μεγάλος γιος (1987), Απένταρος εκατομμυριούχος (1988), συνέχεια του Άρθουρ, Crazy People (1990), Πονηρά ξενοδοχεία (1992) και μια προσαρμογή του Κινγκ Κονγκ για κινούμενα σχέδια, ήταν ασυνεπή όσον αφορά τόσο την κριτική όσο και την εμπορική υποδοχή.

Εκτός από την υποκριτική, ο Μουρ συνέχισε να εργάζεται ως συνθέτης και πιανίστας, γράφοντας μουσική για μια σειρά από ταινίες και δίνοντας συναυλίες πιάνου, οι οποίες περιελάμβαναν δημοφιλείς παρωδίες αγαπημένων του κλασικών έργων.

Το 1991 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Songs Without Words και το 1992 Live From an Aircraft Hangar, ηχογραφημένο στο Ρόγιαλ Άλμπερτ Χολ του Λονδίνου.

Συνεργάστηκε με τον μαέστρο σερ Γκέοργκ Σόλτι το 1991 για να δημιουργήσουν την τηλεοπτική σειρά Orchestra! στο Channel 4, που σχεδιάστηκε για να μυήσει το κοινό στη συμφωνική ορχήστρα. Αργότερα συνεργάστηκε με τον Αμερικανό μαέστρο Μάικλ Τίλσον Τόμας σε μια παρόμοια τηλεοπτική σειρά με τίτλο Concerto! (1993), επίσης σχεδιασμένη για να εισαγάγει το κοινό στα κονσέρτα κλασικής μουσικής.

Ο Μουρ εμφανίστηκε σε δύο σειρές για το CBS, Dudley (1993) και Daddy's Girls (1994). Ωστόσο, και οι δύο κόπηκαν πριν το τέλος της πορείας τους.

Η Μουρ είχε δώσει συνέντευξη για την εφημερίδα New York Times το 1987 στη μουσικοκριτικό Ρίνα Φρούχτερ, η οποία ήταν καταξιωμένη πιανίστρια, και οι δυο τους έγιναν στενοί φίλοι. Μέχρι το 1995 η κινηματογραφική καριέρα του Μουρ ακολούθησε φθίνουσα πορεία και ο ίδιος δυσκολευόταν να θυμηθεί τις ατάκες του, ένα πρόβλημα που δεν είχε συναντήσει ποτέ στο παρελθόν. Για αυτόν τον λόγο απολύθηκε από την ταινία της Μπάρμπρα Στράισαντ Ο καθρέφτης έχει δύο πρόσωπα (The Mirror Has Two Faces). [20] Ωστόσο, οι δυσκολίες του οφείλονταν, στην πραγματικότητα, στην εμφάνιση μιας ασθένειας που τελικά οδήγησε στον θάνατό του. Επιλέγοντας να επικεντρωθεί στο πιάνο, στρατολόγησε τον Φρούχτερ ως καλλιτεχνική συνεργάτιδα. Μαζί έπαιξαν ως ντουέτο στις ΗΠΑ και την Αυστραλία. Ωστόσο, η ασθένειά του άρχισε σύντομα να γίνεται εμφανής και εκεί, καθώς τα δάχτυλά του δεν τον υπάκουαν πάντα. Περαιτέρω συμπτώματα όπως η μπερδεμένη ομιλία και η απώλεια ισορροπίας παρερμηνεύτηκαν από το κοινό και τα μέσα ενημέρωσης ως ένδειξη μέθης. Ο ίδιος ο Μουρ δεν μπορούσε να το εξηγήσει. Μετακόμισε στο σπίτι της οικογένειας της Φρούχτερ στο Νιου Τζέρσεϊ και έμεινε εκεί πέντε χρόνια. Ωστόσο, αυτό άσκησε μεγάλη πίεση τόσο στον γάμο της Νιου Τζέρσεϊ όσο και στη φιλία της με τον Μουρ, έτσι αργότερα τον εγκατέστησε στο διπλανό σπίτι.

Εστιατόριο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Τόνι Μπιλ και ο Μουρ άνοιξαν ένα εστιατόριο το 1983 (έκλεισε τον Νοέμβριο του 2000). Το όνομά του ήταν 72 Market Street Oyster Bar and Grill και βρισκόταν στο Βένις του Λος Άντζελες. [21] [22]

Προσωπική ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Μουρ παντρεύτηκε και χώρισε τέσσερις φορές: με τις ηθοποιούς Σούζι Κένταλ (15 Ιουνίου 1968 – 15 Σεπτεμβρίου 1972), Τιούσντεϊ Γουέλντ (20 Σεπτεμβρίου 1975 – 18 Ιουλίου 1980, με την οποία απέκτησε έναν γιο, τον Πάτρικ στις 26 Φεβρουαρίου 1976), την Μπρόγκαν Λέιν (21 Φεβρουαρίου 1988 – 1991) [23] και τη Νικόλ Ρότσιλντ (16 Απριλίου 1994 – 1998· με την οποία απέκτησε έναν ακόμη γιο, τον Νίκολας, στις 28 Ιουνίου 1995). [24] [25] [26] [27]

Διατηρούσε καλές σχέσεις με τις Κένταλ, Γουέλντ και Λέιν, αλλά απαγόρευσε ρητά στη Ρότσιλντ να παραστεί στην κηδεία του. Την εποχή που έγινε εμφανής η ασθένειά του, περνούσε ένα δύσκολο διαζύγιο από τη Ρότσιλντ ενώ ταυτόχρονα μοιραζόταν ένα σπίτι στο Λος Άντζελες με εκείνη και τον προηγούμενο σύζυγό της. [25]

Ο Μουρ είχε δεσμό με τη Σούζαν Άντον στις αρχές της δεκαετίας του 1980, με την οποία είχαν μεγάλη διαφορά ύψους τους, καθώς εκείνη είχε ύψος 1,80 μ.

Το 1994, ο Μουρ συνελήφθη και κατηγορήθηκε για ενδοοικογενειακή βία κατά της τότε συντρόφου του, Νικόλ Ρότσιλντ. [28]

Ασθένεια και θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τον Απρίλιο του 1997, αφού πέρασε πέντε ημέρες σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, ο Μουρ ενημερώθηκε ότι είχε εναποθέσεις ασβεστίου στα βασικά γάγγλια του εγκεφάλου του και μη αναστρέψιμη βλάβη του μετωπιαίου λοβού. Τον Σεπτέμβριο του 1997 υποβλήθηκε σε τετραπλή χειρουργική επέμβαση αορτοστεφανιαίας παράκαμψης στο Λονδίνο. Υπέστη επίσης τέσσερα εγκεφαλικά επεισόδια. [29]

Στις 30 Σεπτεμβρίου 1999, ο Μουρ ανακοίνωσε ότι έπασχε από υπερπυρηνική παράλυση (PSP), μια εκφυλιστική διαταραχή του εγκεφάλου στο τελευταίο στάδιο και σύνδρομο Parkinson plus. Μερικά από τα πρώτα συμπτώματα ήταν τόσο παρόμοια με αυτά της μέθης, που είχε αναφερθεί ότι ήταν μεθυσμένος και ότι η ασθένεια είχε διαγνωστεί νωρίτερα μέσα στο έτος. [29]

Ο Μουρ πέθανε το πρωί της 27ης Μαρτίου 2002 [17] ως αποτέλεσμα πνευμονίας, στο Πλέινφιλντ του Νιου Τζέρσεϊ, σε ηλικία 66 ετών. Η Ρίνα Φρούχτερ του κρατούσε το χέρι όταν πέθανε και ανέφερε ότι τα τελευταία του λόγια ήταν «Ακούω μουσική παντού γύρω μου». [30] [31] Ο Μουρ ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο Χίλσαϊντ στο New Jersey. Η Φρούχτερ έγραψε αργότερα ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο για τη σχέση τους με τίτλο Dudley Moore (Ebury Press, 2004).

Φιλμογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Έτος Πρωτότυπος τίτλος Ελληνικός τίτλος Ρόλος
1961 The Third Alibi πιανίστας
1966 The Wrong Box 13.000.000 δολάρια ζητούν κληρονόμο Τζον Φίνσμπουρι
1967 Bedazzled Τα εφτά αμαρτήματα Στάνλεϊ Μουν
1968 30 Is a Dangerous Age, Cynthia Ρούπερτ Στριτ
1969 Monte Carlo or Bust! Η μεγάλη κούρσα του αιώνος υπολοχαγός Μπάρινγκτον
The Bed Sitting Room αρχιφύλακας
1972 Alice's Adventures in Wonderland Οι περιπέτειες της Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων ποντικός
1974 'Rameau's Nephew' by Diderot (Thanx to Dennis Young) by Wilma Schoen Άγγλος κωμικός (φωνή)
1978 Foul Play Παιχνίδι για δολοφόνους Στάνλεϊ Τίμπετς
The Hound of the Baskervilles Οι τρελές τρελές περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς δρ Γουότσον
1979 10 Δέκα Τζορτζ Γουέμπερ
Derek and Clive Get the Horn Ντέρεκ
1980 Wholly Moses! Ένας υπέροχος Μωυσής Χάρβεϊ / Χέρσελ
1981 Arthur Άρθουρ Άρθουρ Μπαχ
1982 Six Weeks Έξι εβδομάδες Πάτρικ Ντάλτον
1983 Lovesick Σολ Μπέντζαμιν
Romantic Comedy Τζέισον
1984 Unfaithfully Yours Δική σου με απιστία Κλοντ Ίστμαν
Best Defense Το δίδυμο της συμφοράς Γουάλι Κούπερ
Micki + Maude Και τη μία και την άλλη Ρομπ Σάλινγκερ
1985 Santa Claus: The Movie Σάντα Κλάους, ο Άι Βασίλης Πατς
1986 Koneko monogatari αφηγητής (φωνή)
1987 Like Father Like Son Μικρός πατέρας, μεγάλος γιος δρ Τζακ Χάμοντ / Κρις Χάμοντ
1988 Arthur 2: On the Rocks Απένταρος εκατομμυριούχος Άρθουρ Μπαχ
1990 Crazy People Έμορι Λίσον
1992 Blame It on the Bellboy Πονηρά ξενοδοχεία Μέλβιν Όρτον
1996 The Disappearance of Kevin Johnson Ντάντλεί Μουρ
1998 The Mighty Kong Κινγκ Κονγκ Καρλ Ντέναμ / Κινγκ Κονγκ (φωνή)

Τιμές και βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1981, ο Μουρ κέρδισε Χρυσή Σφαίρα Α' Ανδρικού Ρόλου για τον ρόλο του στην ταινία Άρθουρ, για την οποία ήταν επίσης υποψήφιος για Όσκαρ. Τον Νοέμβριο του 2001, ο Μουρ ονομάστηκε Διοικητής του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (CBE). Παρά την επιδείνωση της κατάστασής του, παρευρέθηκε με αμαξίδιο στην τελετή στα Ανάκτορα του Μπάκιγχαμ στις 16 Νοεμβρίου για να παραλάβει το μετάλλιό του. [20] Ήταν η τελευταία του δημόσια εμφάνιση. [32]

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Dudley Moore (1966). Originals. Arranged as Piano Solos Transcribed from the Decca L.P. 'The Other Side of Dudley Moore'. Essex Music.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb13979796j. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Dudley-Moore. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ www.movieactors.com/actors/dudleymoore.htm.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 «Oxford Dictionary of National Biography» (Αγγλικά) Oxford University Press. Οξφόρδη. 2004. 76775.
  6. ↑ CONOR.SI. 40727395.
  7. ↑ Ανακτήθηκε στις 14  Ιουνίου 2019.
  8. ↑ Ανακτήθηκε στις 6  Ιουνίου 2021.
  9. ↑ «Peter Cook & Dudley Moore, The 25 best comedy duos». The Telegraph. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 January 2022. https://ghostarchive.org/archive/20220111/https://www.telegraph.co.uk/comedy/comedians/the-25-best-comedy-duos/peter-cook-and-dudley-moore/. Ανακτήθηκε στις 22 July 2021. 
  10. ↑ «Obituaries: Dudley Moore». The Daily Telegraph. 22 Μαρτίου 2002. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιανουαρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2016. 
  11. ↑ Low, Valentine (12 Απριλίου 2012). «Dudley receives his CBE». www.standard.co.uk (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2022. 
  12. ↑ 12,0 12,1 «The Official Site of Dudley Moore: Biography». The Estate of Dudley Moore - DudleyMoore.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 24 Απριλίου 2016. 
  13. ↑ Plowright, Piers. Peter Cork obituary in The Independent, 30 October, 2012
  14. ↑ Cork, Peter (ed.). Letter From Dudley (2006)
  15. ↑ «Bernard Rose (Obituary)». The Independent. 3 December 1996. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 August 2017. https://web.archive.org/web/20170822093958/http://www.independent.co.uk/news/people/obituary-bernard-rose-1312755.html. Ανακτήθηκε στις 28 May 2014. 
  16. ↑ Humphrey Carpenter That Was Satire That Was, pp. 122–23; Tynan's review is extensively quoted.
  17. ↑ 17,0 17,1 «Hollywood Star Walk: Dudley Moore». Patrick Kevin Day, Los Angeles Times - Projects.LATimes.com. 23 Φεβρουαρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2016. 
  18. ↑ «Peter Cook & Dudley Moore, The 25 best comedy duos». The Telegraph. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 January 2022. https://ghostarchive.org/archive/20220111/https://www.telegraph.co.uk/comedy/comedians/the-25-best-comedy-duos/peter-cook-and-dudley-moore/. Ανακτήθηκε στις 22 July 2021. 
  19. ↑ Chilton. John., 2004, Who's Who of British Jazz, London: Continuum, p.240 (ISBN 9780826472342)
  20. ↑ 20,0 20,1 «Tributes flood in for Moore». BBC News. 28 March 2002. http://news.bbc.co.uk/2/hi/entertainment/1898076.stm. Ανακτήθηκε στις 25 August 2011. 
  21. ↑ «Tony Bill Addresses Snap Protestors Regarding Snapchat». Veniceupdate.com. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2020. 
  22. ↑ «Dudley Moore and Tony Bill Star at 72 Market Street, and the Customers Eat It Up». People.com. September 17, 1984. https://people.com/archive/dudley-moore-and-tony-bill-star-at-72-market-street-and-the-customers-eat-it-up-vol-22-no-12/. 
  23. ↑ «Dudley Moore Marries Actress-Model Brogan Lane». AP NEWS. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2020. 
  24. ↑ «DUDLEY'S ALWAYS HAD A LOT; NOW HE HAS A LITTLE MOORE». Deseret News. 30 Ιουνίου 1995. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2020. 
  25. ↑ 25,0 25,1 Daniel Jeffreys (17 June 1996). «The wives and times of cuddly Dudley». The Independent. https://www.independent.co.uk/life-style/the-wives-and-times-of-cuddly-dudley-1337512.html. Ανακτήθηκε στις 23 April 2016. 
  26. ↑ Goodhart, Caroline (6 Ιανουαρίου 2005). «Dad was messed up, but I forgive him». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιανουαρίου 2022. 
  27. ↑ «Dudley Moore And Nicole Rothschild Wedding Stock Pictures, Royalty-free Photos & Images - Getty Images». www.gettyimages.com. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2020. 
  28. ↑ «The wives and times of cuddly Dudley». The Independent. 17 Ιουνίου 1996. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 6 Μαΐου 2020. 
  29. ↑ 29,0 29,1 «Dudley Moore has rare brain disease». BBC News. 30 September 1999. http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk/461376.stm. Ανακτήθηκε στις 29 March 2010. 
  30. ↑ Norton, Alex (17 Νοεμβρίου 2014). There's Been A Life!. ISBN 9781845029685. Ανακτήθηκε στις 24 Απριλίου 2016. 
  31. ↑ «Famous last words». Julian James, Monster lists - Lists.MonstersAndCritics.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 24 Απριλίου 2016. 
  32. ↑ «CNN.com - Actor Dudley Moore dies at 66 - March 28, 2002». www.cnn.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιουνίου 2002. 

Άλλες πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Roger Wilmut, From Fringe to Flying Circus: Celebrating a Unique Generation of Comedy 1960–1980, Eyre Methuen Ltd, 1980
  • Dudley Moore: An Intimate Portrait, Rena Fruchter, Ebury Press, 2004.0-233-99642-7

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Ντάντλεϊ_Μουρ&oldid=10407365"