Λιουντμίλα Ουλίτσκαγια

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Λιουντμίλα Ουλίτσκαγια
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση21  Φεβρουαρίου 1943[1][2][3]
Davlekanovo
Χώρα πολιτογράφησηςΈνωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Ρωσία[4]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΡωσικά[5][6][7]
ΣπουδέςMSU Faculty of Biology (έως 1968)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητασυγγραφέας
σεναριογράφος[2]
μεταφράστρια[2]
συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας[8]
ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων[9]
πεζογράφος[2]
δραματουργός[10]
Αξιοσημείωτο έργοSonechka
Επηρεάστηκε απόΒλαντιμίρ Ναμπόκοφ
Περίοδος ακμήςΔεκαετία του 1980
Οικογένεια
ΣύζυγοςAndrej Krasulin[11]
ΓονείςEvgeny Yakovlevich Ulitsky
ΣυγγενείςYakov Ulitsky (παππούς από την πλευρά του πατέρα)
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΙππότης του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων
Ιππότης των Ακαδημαϊκών Φοινίκων
βραβείο Σιμόν ντε Μπoβουάρ (2011)
Alexander Men Prize (2008)
βραβείο Μέντισις ξένης λογοτεχνίας (1996)
Russian Booker Prize (2001)
Bolshaya Kniga Award (2007)
Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής
Κρατικό Βραβείο της Αυστρίας για την Ευρωπαϊκή Λογοτεχνία (2014)[12]
βραβείο Ζίγκφριντ Λεντς (2020)[13]
βραβείο Μεντισίς[11]
Erich-Maria-Remarque Peace Prize (2023)[14]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Η Λιουντμίλα Εβγκιένιεβνα Ουλίτσκαγια (Ρωσικά: Людмила Евгеньевна Улицкая, γεννήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου 1943) είναι μία διεθνώς αναγνωρισμένη σύγχρονη Ρωσίδα μυθιστοριογράφος και συγγραφέας διηγημάτων, βραβευμένη στη χώρα της και διεθνώς για το έργο της.[15]

Το 2006 δημοσίευσε το μυθιστόρημα Ντανιέλ Στάιν, διερμηνέας (Даниэль Штайн, переводчик), που αναφέρεται στο Ολοκαύτωμα και την ανάγκη συμφιλίωσης μεταξύ του Ιουδαϊσμού, του Χριστιανισμού και του Ισλάμ. Η ίδια η Ουλίτσκαγια θεωρεί τον εαυτό της φυλετικά και πολιτιστικά ως Εβραία, ενώ έχει υιοθετήσει τον Χριστιανισμό ως θρησκεία της.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Ουλίτσκαγια γεννήθηκε στην πόλη Νταβλεκάνοβο της Μπασκιρίας στα νότια Ουράλια, όπου οι Μοσχοβίτες γονείς της είχαν μεταφερθεί κατά τη διάρκεια του πολέμου. Το 2012, στη συλλογή της Ιερός ρυθμός, θυμάται την παιδική της ηλικία και περιγράφει τον εαυτό της ως «η τελευταία Εβραία μιας αφομοιωμένης οικογένειας». Μεγάλωσε στη Μόσχα όπου έλαβε πτυχίο γενετικής από το Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας τη δεκαετία του 1960. Εργάστηκε στον τομέα της γενετικής και της βιοχημείας αλλά έχασε την έδρα της στο Ινστιτούτο Γενετικής του Νικολάι Βαβίλοφ όταν οι σοβιετικές αρχές παρατήρησαν ότι συμμετείχε στη διανομή αντικαθεστωτικών εντύπων (σαμιζντάτ).[16]

Η Ουλίτσκαγια ξεκίνησε τη λογοτεχνική της καριέρα με την ένταξή της στο εβραϊκό δραματικό θέατρο ως λογοτεχνικός σύμβουλος. Στη συνέχεια αφιερώθηκε στη γραφή, πρώτα για το ραδιόφωνο και το θέατρο. Τη δεκαετία του 1980, έγραψε διηγήματα. Η αναγνώριση και δημοσίευση των έργων της ήρθε με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Το πρώτο της μυθιστόρημα που δημοσιεύτηκε στη Ρωσία, το Σόνιετσκα, εμφανίστηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό Novy Mir το 1992. Άλλα σημαντικά έργα της είναι Το Πράσινο αντίσκηνο,[17] Τα ψέματα των γυναικών (2008), Η Χαρούμενη κηδεία (2001), Η Μήδεια και τα παιδιά της. Τα έργα της μεταφράζονται και διανέμονται ευρέως στο εξωτερικό. Στη Γαλλία, δημοσιεύθηκαν από τα τέλη της δεκαετίας του 1980.

Θεωρείται η πιο διαδεδομένη σύγχρονη Ρωσίδα συγγραφέας στο εξωτερικό. Η πολιτική της δέσμευση εναντίον του Κρεμλίνου και της ομοφοβίας οδήγησε σε επίθεση από νέους ακτιβιστές υπέρ του Πούτιν το 2016. [18]Συμμετείχε επίσης στην υπεράσπιση του σκηνοθέτη Κίριλ Σερεμπρένικοφ όταν αυτός καταδικάστηκε σε κατ 'οίκον περιορισμό.[19]

Σήμερα, η Λιουντμίλα Ουλίτσκαγια μοιράζει το χρόνο της μεταξύ της Μόσχας και του Ισραήλ.

Βραβεία-διακρίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1996, στο Παρίσι έλαβε το βραβείο Medici για ξενόγλωσσο έργο για τη Σόνιετσκα, πρώτη γυναίκα που έλαβε αυτό το βραβείο. Το 2001, της απονεμήθηκε το Ρωσικό Βραβείο Booker για την Υπόθεση Κουκότσκι. Το 2005, τιμήθηκε από τη Γερμανική Ακαδημία Παιδικής Λογοτεχνίας. Το 2007, κέρδισε το βραβείο Bolshaya Kniga, ένα από τα πιο σημαντικά ρωσικά λογοτεχνικά βραβεία . Το 2011, έλαβε το βραβείο Σιμόν ντε Μπωβουάρ για την ελευθερία των γυναικών.

Στη Γαλλία, έγινε ιππότης του Τάγματος των Ακαδημαϊκών Φοινίκων το 2003, ιππότης του Τάγματος των Τεχνών και Γραμμάτων το 2004 και αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής το 2014.

Το 2012, έλαβε το βραβείο Park Kyung-ni της Νότιας Κορέας.

Θέματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μεταξύ των αλληλένδετων θεμάτων της είναι: η ανάγκη για θρησκευτική και φυλετική ανοχή. Το πρόβλημα της νοημοσύνης στον σοβιετικό πολιτισμό. Πώς οι γυναίκες διαμορφώνουν νέους ρόλους φύλου στην κοινωνία και την καθημερινή ζωή ως λογοτεχνικό θέμα.

Άλλες δραστηριότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Λιουντμίλα Ουλίτσκαγια στη Μόσχα τον Φεβρουάριο 2012

Η Λιουντμίλα Ουλίτσκαγια συνέγραψε τα σενάρια δύο ταινιών που γυρίστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 1990: The Liberty Sisters (Сестрички Либерти, 1990)[20] και A Woman for All (Женщина для всех, 1991).[21]

Δημοσιεύει τακτικά σχόλια για κοινωνικά θέματα και συμμετέχει ενεργά σε φιλανθρωπικά προγράμματα που αυξάνουν την πρόσβαση στη λογοτεχνία. Τον Μάρτιο του 2014, ο Ουλίτσκαγια ήταν από τους βασικούς ομιλητές στη διαδήλωση κατά του Πολέμου στη Μόσχα.

Ελληνικές μεταφράσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • 2019: Το Πράσινο αντίσκηνο, Εκδόσεις Καστανιώτη [17]
  • 2008: Τα ψέματα των γυναικών (2008, μτφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου) Εκδόσεις Καστανιώτη
  • 2001: Χαρούμενη κηδεία (2001, μτφρ. Αλεξάνδρα Δ. Ιωαννίδου) Εκδόσεις Καστανιώτη
  • 1996: Η Μήδεια Και Τα Παιδιά Της, Εκδόσεις Ωκεανίδα

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 (Γαλλικά) Babelio. 19752.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/164295. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Русская литература XX века. Прозаики, поэты, драматурги» (Ρωσικά) 2005. ISBN-10 5-94848-307-X.
  4. ↑ LIBRIS. 8  Οκτωβρίου 2015. libris.kb.se/katalogisering/nl02ztd65qpxww1. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
  5. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb123084678. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  6. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0021919. Ανακτήθηκε στις 1  Μαρτίου 2022.
  7. ↑ CONOR.SI. 23235939.
  8. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  9. ↑ Ανακτήθηκε στις 20  Ιουνίου 2019.
  10. ↑ Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. xx0021919. Ανακτήθηκε στις 15  Δεκεμβρίου 2022.
  11. ↑ 11,0 11,1 Ανακτήθηκε στις 29  Μαρτίου 2022.
  12. ↑ (Γερμανικά) www.kunstkultur.bka.gv.at/staatspreis-fur-europaische-literatur. Ανακτήθηκε στις 8  Μαΐου 2009.
  13. ↑ (Γερμανικά) 15  Ιουνίου 2020. orf.at/stories/3169601/. Ανακτήθηκε στις 15  Ιουνίου 2020.
  14. ↑ www.stern.de/gesellschaft/regional/niedersachsen-bremen/schriftstellerin--ulitzkaja-erhaelt-remarque-friedenspreis-2023-33376864.html.
  15. ↑ . «franceculture.fr/personne/ludmila-oulitskaia». 
  16. ↑ . «stepamag.com/interview/Λιουντμίλα Ουλίτσκαγια». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 3 Μαΐου 2021. 
  17. ↑ 17,0 17,1 . «akamas.wordpress/Λιουντμίλα Ουλίτσκαγια Το πράσινο αντίσκηνο». 
  18. ↑ « Salon du livre: le combat de la romancière russe Ludmila Oulitskaïa pour la liberté », Le Figaro,‎ 16 mars 2018
  19. ↑ . «flix.gr/news/kirill-serebrennikov-house-arrest». 
  20. ↑ . «imdb.com/title/Sestrichki Liberti». 
  21. ↑ . «imdb.com/title/Zhenshchina dlya vsekh (1991)». 


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Λιουντμίλα_Ουλίτσκαγια&oldid=10002903"