Κωνσταντίνος Ζέγγελης
| Κωνσταντίνος Ζέγγελης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Κωνσταντίνος Ζέγγελης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1870[1] Αθήνα |
| Θάνατος | 18 Αυγούστου 1957 Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (έως 1891) Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης Πανεπιστήμιο της Λειψίας Πανεπιστήμιο της Γενεύης Πανεπιστήμιο του Παρισιού |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός διδάσκων πανεπιστημίου χημικός |
| Εργοδότης | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1904–1938) Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (1897–1904) |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Δημήτριος Ζέγγελης |
| Αδέλφια | Ηλίας Ζέγγελης |
| Συγγενείς | Θεόδωρος Αρεταίος (θείος από την πλευρά της μητέρας) |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Γερουσίας της Ελλάδας Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (από 1926) κοσμήτορας (1924–1925, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών) |
Ο Κωνσταντίνος Ζέγγελης (1870 – 18 Αυγούστου 1957) υπήρξε Έλληνας φυσικομαθηματικός, καθηγητής πανεπιστημίου τον 20ο αιώνα.
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1870, με την καταγωγή του να είναι από την Τρίπολη Αρκαδίας.[2] Πατέρας του ήταν ο δικηγόρος και βουλευτής Δημήτριος Ζέγγελης, και αδελφός του ο οικονομολόγος Ηλίας Ζέγγελης.[3] Θείος του (αδελφός της μητέρας του) ήταν ο Θεόδωρος Αρεταίος. Σπούδασε στο Εθνικό Πανεπιστήμιο και αναγορεύθηκε διδάκτορας των Φυσικών Επιστημών το 1891. Μετέβη για σπουδές στο εξωτερικό και σπούδασε χημεία στα Πανεπιστήμια Χαϊδελβέργης, Λειψίας, Γενεύης και Παρισιού.
Επέστρεψε στην Ελλάδα και διορίστηκε Υφηγητής της Γενικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1895 και καθηγητής της Φυσικής Χημείας το 1904 στη θέση του αποθανόντος Αναστάσιου Χρηστομάνου. Στο ενδιάμεσο, το 1897[2], διορίσθηκε καθηγητής Χημείας στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.[3] Υπήρξε ο πρώτος φυσικοχημικός του Πανεπιστημίου Αθηνών. Απολύθηκε το 1910 και ξαναδιορίστηκε το 1912. Αποχώρησε από την Έδρα της Ανοργάνου Χημείας το 1938.
Υπήρξε πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά το ακαδημαϊκό έτος 1924-25[4] και ιδρυτής της Πανεπιστημιακής Λέσχης. Ακόμη, κατά τα ακαδημαϊκά έτη 1914-1915 και 1933-1934 διετέλεσε κοσμήτορας της Σχολής Θετικών Επιστημών του Πανεπιστημίου.[5] Διορίσθηκε ακαδημαϊκός από τη σύσταση της Ακαδημίας Αθηνών[6] και εξελέγη τρίτος πρόεδρός της (1928)[7]. Αποχώρησε από το Πανεπιστήμιο το 1938, όταν η δικτατορική κυβέρνηση Μεταξά άλλαξε τα αποχώρησης. Από τότε ασχολιόταν κυρίως με τα καθήκοντα του στην Ακαδημία Αθηνών.[8]
Διετέλεσε Γερουσιαστής, αντιπρόσωπος του Πανεπιστημίου των Ανωτάτων Σχολών και της Ακαδημίας και αντιπρόεδρος της Γερουσίας (1929-30). Την περίοδο της θητείας του στην Γερουσία προώθησε τα σχέδια για τον Οργανισμό του Πανεπιστημίου Αθηνών, και τη νομοθετική κατοχύρωση της Ένωσης Ελλήνων Χημικών.[8] Διατηρούσε επίσης καλές φιλικές σχέσεις με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, γεγονός που τον βοήθησε να κατέχει ισχυρή θέση.[9] Ήταν τακτικό μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Χημείας. Μετά την λήξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στάλθηκε μαζί με άλλους πανεπιστημιακούς στη Μακεδονία, για να ερευνήσει τις ωμότητητες των Βουλγάρων στον ντόπιο πληθυσμό. Τις παρατηρήσεις τους αυτές τις εξέδωσαν σε βιβλίο γραμμένο στα ελληνικά και τα γαλλικά, και μέσω παρουσιάσεων σε γαλλικά πανεπιστήμια κατέδειξαν τις πράξεις των Βουλγάρων στον Ευρωπαϊκό λαό.[9] Μεταξύ των παρασήμων τα οποία έλαβε, είναι και αυτό της Λεγεώνας της Τιμής της Γαλλικής Δημοκρατίας και του Χρυσού σταυρού του Φοίνικα του Γεωργίου της Ελλάδας και του Ταξιάρχη του Τάγματος Μαυριτίου και Λαζάρου της Ιταλίας.[3]
Συνέγραψε περισσότερες από πενήντα επιστημονικές εργασίες, σχετικές με τη χημεία. Θέματα που τον απασχόλησαν ήταν οι χημικές αντιδράσεις σε διάφορες συνθήκες, οι καταλύσεις και τα κολλοειδή. Ασχολήθηκε ακόμη με φιλοσοφικά θέματα.[10] Το έργο του ήταν το σημαντικό, ώστε η Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, ζήτησε την υπογραφή του, ώστε να την τοποθετήσει στο αρχείο αυτογράφων μεγάλων προσωπικοτήτων.[11] Σημαντικές ήταν επίσης οι εργασίες του αναφορικά με τους αρχαίους μπρούντζους και την πατίνα που τοποθετείται σε γλυπτά, καθώς και οι εργασίες του για το υγρό πυρ των Βυζαντινών, τα θερμόμετρα στην αρχαία εποχή και τους παπύρους.[12]
Ήταν περιζήτητος στους κοσμικούς κύκλους της Αθήνας, και σε νεαρή ηλικία νυμφεύτηκε την Ελένη Ηλιάσκου, με την οποία απέκτησε δύο παιδιά.[13] Απεβίωσε στις 18 Αυγούστου 1957, στην Αθήνα.[14]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 166302664. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024.
- ↑ 2,0 2,1 Κανδύλης, Ιωάννης Α. (1976). «Κωνσταντίνος Δ. Ζέγγελης». Οι Θεμελιωταί των Φυσικών Επιστημών στη Νεώτερη Ελλάδα και η εποχή τους. Αθήνα: χ.ε. σελ. 21.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 «Κωνσταντίνος Ζέγγελης». jupiter.chem.uoa.gr. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2016.
- ↑ «Πρυτάνεις Πανεπιστημίου Αθηνών». Επετηρίδα Πανεπιστημιακών Ετών 2010-2012: σελ. 28. 2013. http://www.uoa.gr/fileadmin/user_upload/PDF-files/organa/Epethrida_2010-2012.pdf. Ανακτήθηκε στις 06-09-2016.
- ↑ «Κοσμητεία Σχολής Θετικών Επιστημών - ΕΚΠΑ - Διατελέσαντες Κοσμήτορες». deansos.uoa.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2016.
- ↑ «Τακτικά μέλη της Ακαδημίας Αθηνών κατά σειρά εκλογής | Ακαδημία Αθηνών». www.academyofathens.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2019.
- ↑ «Πρόεδροι της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της | Ακαδημία Αθηνών». www.academyofathens.gr. Ανακτήθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2019.
- ↑ 8,0 8,1 Κανδήλης, ό.π., σελ. 30
- ↑ 9,0 9,1 Κανδύλης, ό.π., σελ. 23
- ↑ Κανδήλης, ό.π., σελ. 30-31
- ↑ Κανδήλης, ό.π., σελ. 31
- ↑ Κανδήλης, ό.π. σελ. 31
- ↑ Κανδύλης, ό.π., σελ. 24-25
- ↑ «Κοινωνικά - Πένθη». Ελευθερία: σελ. 2. 21 Αυγούστου 1957. http://efimeris.nlg.gr/ns/pdfwin_ftr.asp?c=64&pageid=20273&id=-1&s=0&STEMTYPE=0&STEM_WORD_PHONETIC_IDS=ARiASFASLASLASNASTASPASaARiASFASLASLASNASTASPASaARiASFASLASLASNASTASPASa&CropPDF=0. Ανακτήθηκε στις 06-09-2016.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Εθνικόν και Καποδιστριακόν Πανεπιστήμιον Αθηνών, Μιχαήλ Στεφανίδης, επιμ. (1948). Εκατονταετηρίς 1837 - 1937, Τόμος Ε΄, Ιστορία της Φυσικομαθηματικής Σχολής. Αθήναι: Πυρσός Α.Ε. σελίδες 43 (β΄ μέρος). Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2010.
- Κανδύλης, Ιωάννης Α. (1976). «Κωνσταντίνος Δ. Ζέγγελης». Οι Θεμελιωταί των Φυσικών Επιστημών στη Νεώτερη Ελλάδα και η εποχή τους. Αθήνα: χ.ε. σελ. 17-33.