Φακός (ανατομία)
| Φακός | |
|---|---|
 Φως σπό ένα σημείο μακρινού αντεικειμένου και από ένα σημείο κοντινού αντικειμένου εστιάζουν μέσω μεταβολής καμπουλότητας του φακού | |
 Σχηματικό διάγραμμα ανθρώπινου οφθαλμού. | |
| Λεπτομέρειες | |
| Μέρος του | Οφθαλμικός βολβός |
| Σύστημα | Οφθαλμολογία |
| Λειτουργία | Διάθλαση light |
| Αναγνωριστικά | |
| Λατινικά | lens crystallin |
| Ελληνικά | Φακός |
| MeSH | D007908 |
| TA | A15.2.05.001 |
| FMA | 58241 |
| Ορολογία ανατομίας | |
Ο φακός είναι διαφανής αμφίκυρτη δομή στο μάτι που, μαζί με τον κερατοειδή, βοηθά στη διάθλαση του φωτός ώστε να εστιάζει στον αμφιβληστροειδή . Με την αλλαγή του σχήματος, λειτουργεί για να αλλάξει το εστιακό μήκος του ματιού έτσι ώστε να μπορεί να επικεντρωθεί σε αντικείμενα σε διάφορες αποστάσεις, επιτρέποντας έτσι τη διαμόρφωση μιας σαφούς πραγματικής εικόνας του αντικειμένου ενδιαφέροντος στον αμφιβληστροειδή. Αυτή η ρύθμιση του φακού είναι γνωστή ως προσαρμογή. Αυτή είναι παρόμοια με την εστίαση της φωτογραφικής μηχανής μέσω της κίνησης των φακών της . Ο φακός είναι πιο επίπεδος στην πρόσθια πλευρά του παρά στην οπίσθια πλευρά του.
Ο φακός είναι επίσης γνωστός ως aquula (λατινικά, μικρό ρεύμα, νερό ) ή κρυσταλλικός φακός . Στους ανθρώπους, η διαθλαστική ισχύς του φακού στο φυσικό του περιβάλλον είναι περίπου 18 διοπτρίες, περίπου το ένα τρίτο της συνολικής ισχύος του ματιού.
Δομή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο φακός είναι μέρος του πρόσθιου τμήματος του ανθρώπινου ματιού. Μπροστά από τον φακό βρίσκεται η ίριδα, η οποία ρυθμίζει την ποσότητα φωτός που εισέρχεται στο μάτι. Ο φακός αναρτάται στη θέση του από τον ανασταλτικό σύνδεσμο του φακού, έναν δακτύλιο ινώδους ιστού που προσκολλάται στον φακό στον ισημερινό του [1] [2] και τον συνδέει με το ακτινωτό σώμα. Οπίσθια του φακού είναι το υαλοειδές σώμα, το οποίο, μαζί με το υδατώδες υγρό στην πρόσθια επιφάνεια, λούζει τον φακό. Ο φακός έχει ελλειψοειδές, αμφίκυρτο σχήμα. Η πρόσθια επιφάνεια είναι λιγότερο καμπύλη από την οπίσθια. Στον ενήλικα, ο φακός είναι συνήθως περίπου 10 mm σε διάμετρο και έχει αξονικό μήκος περίπου 4 mm, αν και είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το μέγεθος και το σχήμα μπορεί να αλλάξουν λόγω της στέγασης και επειδή ο φακός συνεχίζει να μεγαλώνει καθ 'όλη τη διάρκεια ζωής ενός ατόμου. [3]
Μικροανατομία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο φακός έχει τρία κύρια μέρη: την κάψουλα του φακού, το επιθήλιο του φακού και τις ίνες του φακού. Η κάψουλα του φακού σχηματίζει το πιο εξωτερικό στρώμα του φακού και οι ίνες φακού σχηματίζουν το μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού του φακού. Τα κύτταρα του επιθηλίου του φακού, που βρίσκονται μεταξύ της κάψουλας και του εξώτατου στρώματος των ινών του φακού, βρίσκονται μόνο στην πρόσθια πλευρά του φακού. Ο ίδιος ο φακός δεν διαθέτει νεύρα, αιμοφόρα αγγεία ή συνδετικό ιστό. [4]
Κάψουλα του φακού
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η κάψουλα του φακού είναι λεία, διαφανής βασική μεμβράνη που περιβάλλει πλήρως τον φακό. Η κάψουλα είναι ελαστική και αποτελείται από κολλαγόνο . Συντίθεται από το επιθήλιο του φακού και τα κύρια συστατικά του είναι κολλαγόνο τύπου IV και θειικές γλυκοζαμινογλυκάνες (GAGs). [3] Η κάψουλα είναι πολύ ελαστική και έτσι επιτρέπει στον φακό να έχει πιο σφαιρικό σχήμα όταν δεν βρίσκεται υπό την ένταση των ζωνικών ινών (που ονομάζονται επίσης ανασταλτικοί σύνδεσμοι), οι οποίες συνδέουν την κάψουλα του φακού στο ακτινωτό σώμα. Η κάψουλα κυμαίνεται από 2 έως 28 μικρόμετρα σε πάχος, είναι παχύτερη κοντά στον ισημερινό και λεπτότερη κοντά στον οπίσθιο πόλο.
Επιθήλιο φακού
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Το επιθήλιο του φακού, που βρίσκεται στο πρόσθιο τμήμα του φακού μεταξύ της κάψουλας του φακού και των ινών του φακού, είναι ένα απλό κυβοειδές επιθήλιο . [3] Τα κύτταρα του επιθηλίου του φακού ρυθμίζουν τις περισσότερες από τις ομοιοστατικές λειτουργίες του φακού. [5] Καθώς τα ιόντα, τα θρεπτικά συστατικά και το υγρό εισέρχονται στο φακό από το υδατώδες υγρό, οι αντλίες Na + / K + -ATPase στα επιθηλιακά κύτταρα του φακού αντλούν ιόντα έξω από το φακό για να διατηρήσουν την κατάλληλη οσμωτική συγκέντρωση και όγκο του φακού, ενώ τα κύτταρα επιθηλίου του φακού είναι ισοδύναμα τοποθετημένα. περισσότερα σε αυτήν την τρέχουσα. Η δραστηριότητα των Na + / K + -ATPases κρατά το νερό και το ρεύμα να ρέουν μέσω του φακού από τους πόλους και να εξέρχονται μέσω των ισημερινών περιοχών.
Τα κύτταρα του επιθηλίου του φακού χρησιμεύουν επίσης ως πρόγονοι για νέες ίνες του φακού. Προσθέτει συνεχώς ίνες στο έμβρυο, το βρέφος και τον ενήλικο, και συνεχίζει να προσθέτει ίνες δια βίου. [6]
Ίνες του φακού
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι ίνες των φακών σχηματίζουν το μεγαλύτερο μέρος του φακού. Είναι μακριά, λεπτά, διαφανή κύτταρα, συνεκτικά συνδεδεμένα, με διάμετρο τυπικά 4-7 μικρόμετρα και μήκος έως 12 mm. [3] Οι ίνες του φακού τεντώνονται κατά μήκος από τον οπίσθιο έως τον πρόσθιο πόλο και, όταν κόπτονται οριζόντια, διατάσσονται σε ομόκεντρα στρώματα μάλλον σαν τα στρώματα ενός κρεμμυδιού. Εάν κοπούν κατά μήκος του ισημερινού, εμφανίζονται ως κηρήθρα. Το μέσο κάθε ίνας βρίσκεται στον ισημερινό. [6] Αυτά τα σφιχτά συσκευασμένα στρώματα ινών φακού αναφέρονται ως ελάσματα. Οι ίνες φακών συνδέονται μεταξύ τους μέσω κόμβων διακένου και αλληλοδιασπάσεων των κυττάρων που μοιάζουν με μορφές "σφαιρών και υποδοχών".
Ο φακός χωρίζεται σε περιοχές ανάλογα με την ηλικία των ινών του φακού ενός συγκεκριμένου στρώματος. Μετακινούμενοι προς τα έξω από το κεντρικό, παλαιότερο στρώμα, ο φακός χωρίζεται σε έναν εμβρυϊκό πυρήνα, τον εμβρυϊκό πυρήνα, τον ενήλικο πυρήνα και τον εξωτερικό φλοιό. Νέες ίνες φακού, που δημιουργούνται από το επιθήλιο του φακού, προστίθενται στον εξωτερικό φλοιό. Οι ώριμες ίνες φακού δεν έχουν οργανίδια ή πυρήνες .
Ανάπτυξη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η ανάπτυξη του ανθρώπινου φακού ξεκινά από το 4 χιλ εμβρυϊκό στάδιο . Σε αντίθεση με το υπόλοιπο του οφθαλμού, το οποίο προέρχεται κυρίως από το νευρικό εξώδερμο, ο φακός προέρχεται από το επιφανειακό εξωδερμα . Το πρώτο στάδιο της διαφοροποίησης του φακού λαμβάνει χώρα όταν το οπτικό κυστίδιο, το οποίο σχηματίζεται από τις εξόδους στο νευρικό εκτόδερμο, έρχεται κοντά στο επιτόπιο της επιφάνειας. Το οπτικό κυστίδιο επάγει το κοντινό εκτόδερμο της επιφάνειας να σχηματίσει το πλακώδες του φακού (η πρόδρομη μορφή του φακού) . Στο 4 mm, το σημείο τοποθέτησης του φακού είναι ένα μονό στρώμα επιθηλιακού ιστού.
Καθώς εξελίσσεται η ανάπτυξη, η θέση του πλακώδους αρχίζει να βαθαίνει και να εγκολπώνεται. Καθώς το πλακώδες συνεχίζει να βαθαίνει, το άνοιγμα στην επιφάνεια του εξωδέρματος συστέλλεται και τα κύτταρα του φακού σχηματίζουν δομή γνωστή ως κυστίδιο του φακού. Μέχρι το στάδιο των 10 mm το κυστίδιο του φακού έχει διαχωριστεί εντελώς από το επιφανειακό εκτόδερμα.
Μετά το στάδιο των 10 mm, τα σήματα από τον αναπτυσσόμενο νευρικό αμφιβληστροειδή προκαλούν τα κύτταρα που βρίσκονται πλησιέστερα στο οπίσθιο άκρο του κυστιδίου του φακού και αρχίζουν να επιμηκύνονται προς το πρόσθιο άκρο του κυστιδίου.[7] Αυτά τα σήματα επάγουν επίσης τη σύνθεση κρυστάλλων. Αυτά τα επιμήκη κύτταρα τελικά γεμίζουν τον αυλό του κυστιδίου για να σχηματίσουν τις πρωτογενείς ίνες, οι οποίες γίνονται ο εμβρυϊκός πυρήνας στον ώριμο φακό. Τα κύτταρα του πρόσθιου τμήματος του κυστιδίου του φακού δημιουργούν το επιθήλιο του φακού.
Πρόσθετες δευτερεύουσες ίνες προέρχονται από επιθηλιακά κύτταρα φακού που βρίσκονται προς την περιοχή του ισημερινού του φακού. Αυτά τα κύτταρα επιμηκύνονται εμπρος και πίσω για να περικυκλώσουν τις πρωτεύουσες ίνες. Οι νέες ίνες μεγαλώνουν περισσότερο από εκείνες του πρωτογενούς στρώματος, αλλά καθώς ο φακός μεγαλώνει, τα άκρα των νεότερων ινών δεν μπορούν να φθάσουν στον οπίσθιοι ή τον πρόσθιο πόλο του φακού. Οι ίνες του φακού που δεν φθάνουν στους πόλους σχηματίζουν σφιχτές, αλληλοσυγκολλούμενες ραφές με γειτονικές ίνες. Αυτές οι ραφές είναι εύκολα ορατές και ονομάζονται ράμματα. Τα σχήματα ραμμάτων γίνονται πιο περίπλοκα καθώς περισσότερα στρώματα ινών φακού προστίθενται στο εξωτερικό τμήμα του φακού.
Ο φακός συνεχίζει να μεγαλώνει μετά τη γέννηση, με τις νέες δευτερεύουσες ίνες να προστίθενται ως εξωτερικά στρώματα. Νέες ίνες φακού δημιουργούνται από τα ισημερινά κύτταρα του επιθηλίου του φακού, σε μια περιοχή που αναφέρεται ως βλαστική ζώνη. Τα επιθηλιακά κύτταρα του φακού επιμηκύνονται, χάνουν την επαφή με την κάψουλα και το επιθήλιο, συνθέτουν κρυστάλλους και, στη συνέχεια, χάνουν τελικά τους πυρήνες τους, καθώς γίνονται ώριμες ίνες φακού. Από την ανάπτυξη έως την αρχή της ενηλικίωσης, η προσθήκη δευτερογενών ινών φακού έχει ως αποτέλεσμα ο φακός να αναπτύσσεται περισσότερο ελλειψοειδές. μετά από την ηλικία περίπου των 20 ετών, ωστόσο, ο φακός μεγαλώνει με τον καιρό και η ίριδα είναι πολύ σημαντική για αυτήν την ανάπτυξη. [3]
Αρκετές πρωτεΐνες ελέγχουν την εμβρυϊκή ανάπτυξη του φακού: μεταξύ αυτών, κυρίως, το PAX6, που θεωρείται το κύριο ρυθμιστικό γονίδιο αυτού του οργάνου. [8] Άλλοι τελεστές της σωστής ανάπτυξης φακών περιλαμβάνουν τα στοιχεία σηματοδότησης Wnt BCL9 και Pygo2 . [9]
Παραλλαγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Σε πολλά υδρόβια σπονδυλωτά, ο φακός είναι σημαντικά παχύτερος, σχεδόν σφαιρικός, για να αυξήσει τη διάθλαση. Αυτή η διαφορά αντισταθμίζει τη μικρότερη γωνία διάθλασης μεταξύ του κερατοειδούς του οφθαλμού και του υδατώδους υγρού, καθώς έχουν παρόμοιους δείκτες διάθλασης. [10] Ακόμα και μεταξύ των χερσαίων ζώων, ωστόσο, ο φακός των πρωτευόντων, όπως στους ανθρώπους, είναι ασυνήθιστα επίπεδος. [11]
Στα ερπετά και στα πτηνά, το ακτινωτό σώμα αγγίζει τον φακό με μια σειρά από "προσκέφαλα" στην εσωτερική του επιφάνεια, εκτός από τις ζωνώδεις ίνες. Αυτά τα προσκέφαλασυμπιέζουν και απελευθερώνουν τον φακό για να τροποποιήσουν το σχήμα του ενώ εστιάζουν σε αντικείμενα σε διαφορετικές αποστάσεις. οι ζωνώδεις ίνες εκτελούν αυτή τη λειτουργία στα θηλαστικά . Στα ψάρια και τα αμφίβια, ο φακός είναι σταθερός σε σχήμα και η εστίαση επιτυγχάνεται αντ' αυτού μετακινώντας το φακό προς τα εμπρός ή προς τα πίσω μέσα στο μάτι. [11]
Στους χονδριχθύες, οι ζωνώδεις ίνες αντικαθίστανται από μια μεμβράνη, συμπεριλαμβανομένου ενός μικρού μυός στην κάτω πλευρά του φακού. Αυτός ο μυς τραβά τον φακό προς τα εμπρός από τη χαλαρή του θέση όταν εστιάζει σε κοντινά αντικείμενα. Στους τελεόστεους, αντίθετα, ένας μυς προεξέχει από μια αγγειακή δομή στο κάτω μέρος του ματιού, που ονομάζεται διαδικασία καμπύλωσης, και χρησιμεύει για να τραβά τον φακό προς τα πίσω από τη χαλαρή θέση για να εστιάσει σε μακρινά αντικείμενα. Ενώ τα αμφίβια μετακινούν το φακό προς τα εμπρός, όπως και οι χονδριχθύες, οι μυς που εμπλέκονται δεν είναι ομόλογοι με αυτούς των δύο τύπων ψαριών. Στους βατράχους, υπάρχουν δύο μυς, ένας πάνω και ένας κάτω από το φακό, ενώ άλλα αμφίβια έχουν μόνο τον χαμηλότερο μυ. [11]
Στα πιο πρωτόγονα σπονδυλωτά, τις μύραινες και τα χέλια, ο φακός δεν είναι καθόλου συνδεδεμένος με την εξωτερική επιφάνεια του βολβού. Δεν υπάρχει υδατοειδές σώμα σε αυτά τα ψάρια, και το υαλώδες σώμα απλώς πιέζει τον φακό στην επιφάνεια του κερατοειδούς. Για να εστιάσει τα μάτια της, η μύραινα ισοπεδώνει τον κερατοειδή χρησιμοποιώντας μυς έξω από το μάτι και ωθεί το φακό προς τα πίσω. [11]
Λειτουργία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Προσαρμογή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο φακός είναι εύκαμπτος και η καμπυλότητά του ελέγχεται από ακτινωτούς μύες μέσω των ζωνιδίων (μικρών ζωνοειδών σχηματισμών). Αλλάζοντας την καμπυλότητα του φακού, μπορεί κανείς να εστιάσει το βλέμμα σε αντικείμενα σε διαφορετικές αποστάσεις από αυτόν. Αυτή η διαδικασία ονομάζεται προσαρμογή. Σε μικρή εστιακή απόσταση, οι ακτινωτοί μύες συστέλλονται, οι ίνες ζωνών χαλαρώνουν και ο φακός πυκνώνει, με αποτέλεσμα να λαμβάνει στρογγυλό σχήμα και συνεπώς υψηλή διαθλαστική ισχύ. Η αλλαγή της εστίασης σε ένα αντικείμενο σε μεγαλύτερη απόσταση απαιτεί τη χαλάρωση του φακού και αυξάνοντας έτσι την εστιακή απόσταση .
Ο δείκτης διάθλασης του ανθρώπινου φακού κυμαίνεται από περίπου 1.406 στα κεντρικά στρώματα έως 1.386 σε λιγότερο πυκνά στρώματα του φακού. [12] Αυτή η βαθμωτή κλίση ενισχύει την οπτική ισχύ του φακού.
Τα υδρόβια ζώα πρέπει να βασίζονται εξ ολοκλήρου στον φακό τους τόσο για εστίαση όσο και για να παρέχουν σχεδόν ολόκληρη τη διαθλαστική ισχύ του ματιού, καθώς η διεπαφή νερού-κερατοειδούς δεν έχει αρκετά μεγάλη διαφορά στους δείκτες διάθλασης για να παρέχει σημαντική διαθλαστική ισχύ. Ως εκ τούτου, οι φακοί στα υδρόβια μάτια τείνουν να είναι πολύ πιο στρογγυλοί και σκληρότεροι.
Κρυσταλλίνες και διαφάνεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι κρυσταλλίνες είναι υδατοδιαλυτές πρωτεΐνες που συνθέτουν πάνω από το 90% της πρωτεΐνης εντός του φακού. [13] Οι τρεις κύριοι τύποι που βρίσκονται στο ανθρώπινο μάτι είναι οι α-, β- και γ-κρυσταλλίνες. Οι κρυσταλλίνες τείνουν να σχηματίζουν διαλυτά συσσωματώματα υψηλού μοριακού βάρους που ομαδοποιούνται σφιχτά σε ίνες φακού, αυξάνοντας έτσι τον δείκτη διάθλασης του φακού, διατηρώντας ταυτόχρονα τη διαφάνεια του. Οι κρυσταλλίνες β και γ βρίσκονται κυρίως στον φακό, ενώ οι υπομονάδες της α-κρυσταλλίνης έχουν απομονωθεί από άλλα μέρη του ματιού και του σώματος. Οι α-κρυσταλλικές πρωτεΐνες ανήκουν σε μια μεγαλύτερη υπεροικογένεια μοριακών πρωτεϊνών σαπερόνης (chaperone), και έτσι πιστεύεται ότι οι κρυσταλλικές πρωτεΐνες προσλήφθηκαν εξελικτικά από πρωτεΐνες σαπερόνης για οπτικούς σκοπούς. [14] Οι συνοδευτικές λειτουργίες της α-κρυσταλλίνης μπορούν επίσης να βοηθήσουν στη διατήρηση των πρωτεϊνών του φακού, οι οποίες πρέπει να διαρκέσουν στον άνθρωπο για ολόκληρη τη ζωή του.
Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας για τη διατήρηση της διαφάνειας του φακού είναι η απουσία οργάνων διασποράς φωτός όπως ο πυρήνας, το ενδοπλασματικό δίκτυο και τα μιτοχόνδρια εντός των ώριμων ινών φακού. Οι ίνες των φακών έχουν επίσης πολύ εκτεταμένο κυτταροσκελετό που διατηρεί το ακριβές σχήμα και τη σροίβαση των ινών του φακού. Διαταραχές / μεταλλάξεις σε ορισμένα κυτταροσκελετικά στοιχεία μπορεί να οδηγήσουν σε απώλεια της διαφάνειας. [15]
Ο φακός εμποδίζει το μεγαλύτερο τμήμα του υπεριώδους φωτός σε εύρος μήκους κύματος 300-400 nm; μικρότερα μήκη κύματος εμποδίζονται από τον κερατοειδή. Η χρωστική που είναι υπεύθυνη για το μπλοκάρισμα του φωτός είναι η γλυκοσίδη 3-υδροξυκινυρενίνης, ένα προϊόν καταβολισμού τρυπτοφάνης στο επιθήλιο του φακού. [16] Το υπεριώδες φως υψηλής έντασης μπορεί να βλάψει τον αμφιβληστροειδή, και επομένως κατασκευάζονται τεχνητοί ενδοφθάλμιοι φακοί για να εμποδίσουν επίσης το υπεριώδες φως. [17] Άτομα που δεν έχουν φακό (μια κατάσταση γνωστή ως αφακία ) αντιλαμβάνονται το υπεριώδες φως ως υπόλευκο μπλε ή υπόλευκο-ιώδες. [18] [19]
Θρέψη
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο φακός είναι μεταβολικά ενεργός και απαιτεί τροφή για να διατηρηθεί η ανάπτυξη και η διαφάνεια του. Σε σύγκριση με άλλους ιστούς του ματιού, ωστόσο, ο φακός έχει σημαντικά χαμηλότερες ενεργειακές απαιτήσεις. [20]
Μέχρι εννέα εβδομάδες ανθρώπινης ανάπτυξης, ο φακός περιβάλλεται και τρέφεται από ένα δίκτυο αγγείων, το οποίο αποκαλείται tunica vasculosa lentis, το οποίο προέρχεται από την υαλώδη αρτηρία . [7] Αρχίζοντας από τον τέταρτο μήνα της ανάπτυξης, η υαλώδης αρτηρία και η σχετική αγγείωση αρχίζουν να ατροφούν και εξαφανίζονται εντελώς κατά τη γέννηση. [21] Στο μεταγεννητικό μάτι, το κανάλι του Cloquet σηματοδοτεί την πρώην θέση της υαλώδους αρτηρίας.
Μετά την ατροφία της υαλώδους αρτηρίας, ο φακός λαμβάνει όλη την τροφή του από το υδατοειδές σώμα. Τα θρεπτικά συστατικά διαχέονται και τα απόβλητα διαχέονται μέσω σταθερής ροής υγρού από τους πρόσθιου / οπίσθιου πόλου του φακού και έξω από τις περιοχές της ισημερινής, μια δυναμική που διατηρείται από τις αντλίες Na + / K + -ATPάσης που απαντώνται στα κύτταρα που βρίσκονται σε ισημερινή θέση του επιθηλίου του φακού. [5]
Η γλυκόζη είναι η κύρια πηγή ενέργειας για τον φακό. Καθώς οι ίνες του ώριμου φακού δεν έχουν μιτοχόνδρια, περίπου το 80% της γλυκόζης μεταβολίζεται μέσω αναερόβιου μεταβολισμού . [22] Το υπόλοιπο κλάσμα της γλυκόζης απομακρύνεται κυρίως από την οδό φωσφορικής πεντόζης . Η έλλειψη αερόβιας αναπνοής σημαίνει επίσης ότι ο φακός καταναλώνει πολύ λίγο οξυγόνο.
Κλινική σημασία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ο καταρράκτης είναι αδιαφάνεια του φακού. Ενώ μερικοί είναι μικροί και δεν χρειάζονται καμία θεραπεία, άλλοι μπορεί να είναι αρκετά μεγάλοι για να εμποδίζουν το φως και να εμποδίζουν την όραση. Ο καταρράκτης συνήθως αναπτύσσεται καθώς ο φακός, λόγω γήρανσης, γίνεται όλο και πιο αδιαφανής, αλλά ο καταρράκτης μπορεί επίσης να σχηματιστεί συγγενώς ή μετά από τραυματισμό του φακού. Η πυρηνική σκλήρυνση είναι τύπος καταρράκτη που σχετίζεται με την ηλικία. Ο διαβήτης είναι άλλος ένας παράγοντας κινδύνου για καταρράκτη. Η χειρουργική επέμβαση καταρράκτη περιλαμβάνει την αφαίρεση του φακού και την εισαγωγή τεχνητού ενδοφθάλμιου φακού.
- Πρεσβυωπία είναι η απώλεια καταλύματος που σχετίζεται με την ηλικία, η οποία χαρακτηρίζεται από την αδυναμία του ματιού να εστιάσει σε κοντινά αντικείμενα. Ο ακριβής μηχανισμός είναι ακόμα άγνωστος, αλλά οι αλλαγές που σχετίζονται με την ηλικία στη σκληρότητα, το σχήμα και το μέγεθος του φακού έχουν συνδεθεί με την κατάσταση.
- Ectopia lentis είναι η μετατόπιση του φακού από την κανονική του θέση.
- Η αφακία είναι η απουσία του φακού από το μάτι. Η αφακία μπορεί να είναι αποτέλεσμα χειρουργικής επέμβασης ή τραυματισμού ή μπορεί να είναι συγγενής.
Πρόσθετες εικόνες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Σάρωση μαγνητικής τομογραφίας ανθρώπινου ματιού που εμφανίζει τον φακό. -
Εσωτερικό του πρόσθιου οφθαλμικού θαλάμου. -
Ο κρυσταλλικός φακός, σκληρυμένος και χωρισμένος. -
Τμήμα μέσω του περιθωρίου του φακού, που δείχνει τη μετάβαση του επιθηλίου στις ίνες του φακού. -
Οι δομές του ματιού επισημαίνονται -
Μια άλλη άποψη του οφθαλμού και των δομών του ματιού επισημαίνονται -
![Αυτό το αρχείο svg διαμορφώθηκε έτσι ώστε οι ακτίνες, το διάφραγμα και ο κρυσταλλικός φακός να τροποποιούνται εύκολα [23]](//upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/5e/Editable_ray_diagram_of_eye_v0.svg/200px-Editable_ray_diagram_of_eye_v0.svg.png)
Αυτό το αρχείο svg διαμορφώθηκε έτσι ώστε οι ακτίνες, το διάφραγμα και ο κρυσταλλικός φακός να τροποποιούνται εύκολα [23]
![Αυτό το αρχείο svg διαμορφώθηκε έτσι ώστε οι ακτίνες, το διάφραγμα και ο κρυσταλλικός φακός να τροποποιούνται εύκολα [23]](/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF:Editable_ray_diagram_of_eye_v0.svg)
Δείτε επίσης
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Κρύσταλλίνη
- Εξέλιξη του ματιού, πώς εξελίχθηκε ο φακός
- Ενδοφθάλμιοι φακοί
- Ίρις
- Κάψουλα φακού
- Φακογαλακτωματοποίηση
- Οπτική αντίληψη
- Zωνίδια του Zinn
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Equator of lens - definition from». Biology-Online.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2012.
- ↑ «equator of the crystalline lens - definition of equator of the crystalline lens in the Medical dictionary - by the Free Online Medical Dictionary, Thesaurus and Encyclopedia». Medical-dictionary.thefreedictionary.com. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2012.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 John Forrester, Andrew Dick, Paul McMenamin, William Lee (1996). The Eye: Basic Sciences in Practice. London: W. B. Saunders Company Ltd. p. 28 (ISBN 0-7020-1790-6)
- ↑ Duker, Myron Yanoff, Jay S. (2008). Ophthalmology (3rd έκδοση). Edinburgh: Mosby. σελ. 382. ISBN 978-0323057516.
- ↑ 5,0 5,1 Candia, Oscar A. (2004). «Electrolyte and fluid transport across corneal, conjunctival and lens epithelia». Experimental Eye Research 78 (3): 527–535. doi:.
- ↑ 6,0 6,1 "eye, human". Encyclopædia Britannica from Encyclopædia Britannica 2006 Ultimate Reference Suite DVD 2009
- ↑ 7,0 7,1 The Eye: Basic Sciences in Practice, p. 102, (ISBN 0-7020-1790-6)
- ↑ Cvekl, A.; Ashery-Padan, R. (2014). «The cellular and molecular mechanisms of vertebrate lens development». Development 141 (23): 4432–4447. doi:. PMID 25406393.
- ↑ Cantù, Claudio; Zimmerli, Dario; Hausmann, George; Valenta, Tomas; Moor, Andreas; Aguet, Michel; Basler, Konrad (2014). «Pax6-dependent, but β-catenin-independent, function of Bcl9 proteins in mouse lens development». Genes & Development 28 (17): 1879–1884. doi:. PMID 25184676.
- ↑ Kardong, K. (2008). Vertebrates: Comparative anatomy, function, evolution (5th ed.). (pp. 676–677). Boston: McGraw-Hill
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 Romer, Alfred Sherwood· Parsons, Thomas S. (1977). The Vertebrate Body. Philadelphia, PA: Holt-Saunders International. σελίδες 463–464. ISBN 978-0-03-910284-5.
- ↑ Hecht, Eugene. Optics, 2nd ed. (1987), Addison Wesley, (ISBN 0-201-11609-X). p. 178.
- ↑ Hoehenwarter, W.; Klose, J.; Jungblut, P. R. (2006). «Eye lens proteomics». Amino Acids 30 (4): 369–389. doi:. PMID 16583312.
- ↑ Andley, Usha P. (2007). «Crystallins in the eye: Function and pathology». Progress in Retinal and Eye Research 26 (1): 78–98. doi:. PMID 17166758.
- ↑ Bloemendal, Hans; De Jong, Wilfried; Jaenicke, Rainer; Lubsen, Nicolette H.; Slingsby, Christine; Tardieu, Annette (2004). «Ageing and vision: Structure, stability and function of lens crystallins». Progress in Biophysics and Molecular Biology 86 (3): 407–485. doi:. PMID 15302206. https://archive.org/details/sim_progress-in-biophysics-and-molecular-biology_2004-11_86_3/page/407.
- ↑ Andrew M.Wood and Roger J.W.Truscott (March 1993). «UV Filters in Human Lenses: Tryptophan Catabolism». Experimental Eye Research 56 (3): 317–325. doi:. PMID 8472787.
- ↑ Mainster, M. A. (2006). «Violet and blue light blocking intraocular lenses: Photoprotection versus photoreception». British Journal of Ophthalmology 90 (6): 784–792. doi:. PMID 16714268. PMC 1860240. https://archive.org/details/sim_british-journal-of-ophthalmology_2006-06_90_6/page/784.
- ↑ Anderson, Robert M. (1983). «Visual Perceptions and Observations of an Aphakic Surgeon». Perceptual and Motor Skills 57 (3_suppl): 1211–1218. doi:. PMID 6664798.
- ↑ Hambling, David (29 May 2002). «Let the light shine in». The Guardian. https://www.theguardian.com/science/2002/may/30/medicalscience.research.
- ↑ Whikehart, David R. (2003). Biochemistry of the Eye, 2nd ed. 2003. Philadelphia: Butterworth Heinemann, p. 107–8 (ISBN 0-7506-7152-1)
- ↑ The Eye: Basic Sciences in Practice, p. 104, (ISBN 0-7020-1790-6)
- ↑ Biochemistry of the Eye, 2nd ed, p. 107–8, (ISBN 0-7506-7152-1)
- ↑ Download and open with Inkscape 9.1. The separate components reside on different "layers" to facilitated editing.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Histology image: 08001loa – Histology Learning System at Boston University