Τροβαδούρος

Bernart de Ventadorn, ένας τροβαδούρος του μεσσαίωνα, εικόνα ενός χειρόγραφου του δέκατου τρίτου αιώνα

Κατά τη διάρκεια του πρόωρου μεσαίωνα (1100-1230), ο τροβαδούρος ή trovadore ή trobadore (αρχαϊκή μορφή) - στο θηλυκό trovatrice ή ο τροβαδούρος ή trovador - (οξιτανικά trobador προφορά οκσιτανικά: [tɾußaˈðuɾ], αρχικά [tɾußaˈðoɾ] - το θηλυκό trobairitz [tɾußajˈɾits]) ήταν ένας συνθέτης και ερμηνευτής της λυρικής οξιτανικής ποίησης (δηλαδή ποιητικά και μελωδικά κείμενα), που χρησιμοποίησε την "γλώσσα του d'oc"(γλώσσα του ναι), μιλούμενη, σε διάφορες μορφές , σχεδόν σε ολόκληρη τη Γαλλία στα νότια του

Οι Τροβαδούροι δεν χρησιμοποiούσαν τη λατινική γλώσσα του εκκλησιαστικού κλήρου, αλλά χρησιμοποιούσαν την οξιτανική γραφή. Αναμφίβολα, η καινοτομία της γραφής στην καθομιλούμενη βουλγαρική χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τους τροβαδούρους, μια υπόθεση η οποία ισχυροποιείται από τον έντονο πνεύμα ανεξαρτητοποίησης και εθνικισμού (βλέπε την περίοδο των Δήμων, τη γέννηση των Πανεπιστημίων, αιρέσεις και χριστιανικές ανεξαρτησίες).

Εισαγωγή

Ένας τροβαδούρος (Perdigon) παίζει το vielle.

Το σχολείο ή η παράδοση των τροβαδούρων αρχίζει τον ενδέκατο αιώνα στην Οξιτανία (περιοχή πολιτισμικά αυτόνομη σε σχέση με αυτή στο βορρά, όπου μιλούσαν άλλη γλώσσα,την oil), και συνεχίζει στους αιώνες, δωδέκατο και δέκατο τρίτο στις αριστοκρατικές αυλές. Ύστερα, μετά τη σταυροφορία κατά των Albigesi, οι τροβαδούροι μεταφέρθηκαν στη βόρεια Ιταλία, στη Σικελία, στην αυλή του Φρειδερίκου β', στην Ισπανία (κυρίως στην Καταλονία) και ακόμα και στην Ελλάδα. Το κύρος τους θα επηρεάσει όλες τις μεγάλες λογοτεχνικές παραδόσεις της Ευρώπης: την Minnesang στη Γερμανία, το λεγόμενο σχολείο της Σικελίας, την ποίηση της Τοσκάνης από την γέννησή της, την ποίηση της mozarabic γλώσσας, τον trovadorismo στην Γαλικία και στην Πορτογαλία, και αυτοί των trouvères (τρουβέροι) στη βόρεια Γαλλία. Οι τελευταίοι( trouvères) διέφεραν από τους τροβαδούρους στο γεγονός ότι ήταν ενεργοί στη βόρεια Γαλλία και γράφανε στη γλώσσα του oïl.

Μετά την "κλασική" περίοδο ,γύρω στο τέλος του δέκατου τρίτου αιώνα, και μια αναγέννηση στα μέσα του αιώνα, η τέχνη των τροβαδούρων μειώνεται από τον δέκατο τέταρτο αιώνα, και στο τέλος εξαφανίζεται, σε συνδυασμό με την επιδημία της μαύρης πανώλης (1348). Ωστόσο, κατά το δέκατο τέταρτο και δέκατο πέμπτο αιώνα, οι Jeux floraux οργανωμένοι από τους Consistori της Τουλούζης θα τολμήσουν(με επιτυχία κάπως αμφίβολη) να συνεχίσουν την παράδοση της ποίησης και της γλώσσας των τροβαδούρων.

Τα έργα των τροβαδούρων είναι γνωστά κυρίως μέσα από τις χειρόγραφες συλλογές , τα οποία παίρνουν το όνομα canzionieri.

Οι συνθέσεις των τραγουδιών των τροβαδούρων ήταν μονοφωνικές, δηλαδή μια μόνο φωνή, ενώ τα κείμενα είχαν για κύριο θέμα τα θέματα του ιπποτισμού και της αυλικής αγάπης, στο μεγαλύτερο μέρος μεταφυσικό, πνευματικό και στερεοτυπικό . Πολλά είναι κωμικά σατιρικά ή χυδαία. Τα έργα μπορούν να ομαδοποιηθούν σε τρεις μορφές: το trobar leu (ελαφρύς), trobar ric (πλούσιο), και trobar clus (κλειστό). Με τον ίδιο τρόπο, υπάρχουν πολλά είδη, το πιο δημοφιλές από αυτά είναι το canso, αλλά υπάρχουν επίσης ταsirventes και tensos ιδιαίτερα δημοφιλή στην ύστερη κλασική περίοδο, στην Ιταλία, και ειδικά μεταξύ των τροβαδούρων γυναικών, οι επονωμαζόμενες trobairitz

Ετυμολογία

Το άγαλμα του il trovatore στο πάρκο του κάστρου της Ayrens

Συζητήσημη είναι η προέλευση του οξιτανικού ονόματος "trobador" και των σχετικών λέξεων ή όλων των παρόμοιων και σε άλλες γλώσσες: trov(i)èro και, στη συνέχεια, trovatore στο ιταλικά, trovador στα ισπανικά και πορτογαλικά, trobador στα καταλανικά ,και της γαλικίας

Η πρώτη φορά που έγινε η αναφορά της λέξης, με τον όρο trobadors, είναι σε ένα οξιτανικό κείμενο τον δωδέκατο αιώνα του Peire d'Alvernhe. Καθώς η γαλλική λέξη troubadour τεκμηριώνεται για πρώτη φορά στην 1575, σε ένα ιστορικό πλαίσιο σχεδιασμένο για την ανάδειξη του "ποιητή του "langue d'oc" που δραστηριοποιούταν στις αυλές της XII-XIII αιώνα

Γενικά, είναι αποδεκτό το γεγονός ότι "il trovatore" παίρνει το νόημά του από τη χρήση της προβηγκιακής λέξης trobar: "κάνω ποίηση". Αντιστοιχεί στα γαλλικά trouvère (τον δωδέκατο αιώνα), από την ιταλική trov(i)èro.

"Trovare"(Βρίσκω), με την τωρινή ιταλική έννοια, δεν έχει παρόμοια έννοια με τα λατινικά, όπου η ίδια έννοια χρησιμοποιείται για τα ρήματα "invenire" και "reperire".

Έχουν γραφτεί πολλές σελίδες σχετικά με την προέλευση της χρήσης της προβηγκιανή γλώσσα , αλλά οι μεγαλύτερες προτάσεις μπορούν να συνοψιστούν σε δύο:

• • η πρώτη, που έδινε την προέλευση του "trovare" από το λατινικό turbare
  
• • η άλλη, αναδομούσε τη λέξη tropare , με τη σημασία πρώτα του "trovare" αργότερα του "comporre" και τέλος του "comparare" δηλαδή confrontare .

Το ρήμα "trovare" , επίσης, χρησιμοποιήθηκε από το περιβάλλον των αλιέων, χρήσης για να χτυπήσουν με διάφορα μέσα το νερό για να τρομάξουν τα ψάρια και στη συνέχεια να τα πιάσουν (και, στη συνέχεια, τα ψάξουν για να τα βρουν ). Ορισμένοι μελετητές υποστηρίζουν ότι η έννοια του "battere"(χτυπώ) δεν έχει ποτέ καταγραφεί , για το "turbare" , επίσης η φωνητική εξέλιξη, τουλάχιστον για την Προβιγκία, δεν υποστηρίζεται.

O G. Paris ( Ρουμανία, VII, 1878:418-419) πρότεινε ένα παράγωγο από τη λατινική tropu ( στα ελληνικά: trópos) με την έννοια της "καλλιτεχνικής χρήσης της λέξης", όπου ο Venanzio Fortunato (VI αιώνα d.Γ.) έδωσε με την έννοια του "τρόπος να τραγουδάω τραγούδι".

Με τις επιδιορθώσεις η έννοια προχώρησε ακόμα περισσότερο διαμέσου των γερμανικών dar tröv "παράγω έναν ήχο", και του dar triev "δίνω άκουσμα" (J. του δικονομικού κώδικα) στο Vox Romanica XI 1950:252), σαν επιβεβαίωση της μουσικής ενασχόλησης

Ποιηση Τροβαδουρων

Μουσική

Τα τραγούδια των Τροβαδουρων ήταν συνήθως μονοφωνικά. Λιγότερες από 300 μελωδίες στις 2500 που έχουν εκτελεστεί διατηρήθηκαν, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων συντέθηκαν από τους ίδιους τους τροβαδούρους. Μερικές προσαρμόστηκαν σε μουσικά θέματα που προϋπήρχαν. Ο Raimbaut de Vaqueyras έγραψε το δικό του Kalenda maya ("le Calende di Maggio") με μουσική που συνέθεσε από το joglars του Monferrato.

Γραμματική και λεξικά

Ξεκινώντας από τις αρχές του δέκατου τρίτου αιώνα η εξάπλωση της δυτικής ποίησης επιζητούσε γραμματικές και λεξικά, ειδικά για εκείνον ου δεν είχε σαν μητρική γλώσσα τη δυτική, όπως οι καταλανοί και οι ιταλοί τροβαδούροι και οι μιμητές τους . Η παραγωγή αυτών των έργων αυξάνεται μονάχα με την είσοδο της τροβαδουρικής λυρικής μουσικής στον ακαδημαϊκό χώρο