Εθνική Πινακοθήκη Λονδίνου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
→Εκθέματα: Ή φαν Χοχ ή βαν Γκογκ θα τον γράψεις. Ανακατεμένα δεν γίνεται |
|||
Γραμμή 62: | Γραμμή 62: | ||
* '''[[Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ]]''': ''Οι Ομπρέλλες'', ''Βαρκάδα στο Σηκουάνα'' |
* '''[[Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ]]''': ''Οι Ομπρέλλες'', ''Βαρκάδα στο Σηκουάνα'' |
||
* '''[[Ζωρζ Σερά]]''': ''Bathers at Asnières'' |
* '''[[Ζωρζ Σερά]]''': ''Bathers at Asnières'' |
||
* '''[[Βίνσεντ βαν Γκογκ |
* '''[[Βίνσεντ βαν Γκογκ]]''': ''Ηλίανθοι'', ''Η καρέκλα του βαν Γκογκ'', ''Σταροχώραφο με κυπαρίσσια'' |
||
==Παραπομπές== |
==Παραπομπές== |
Έκδοση από την 17:57, 9 Σεπτεμβρίου 2013
Η Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου ιδρύθηκε το 1824 και στεγάζει σήμερα μια από τις πλουσιότερες συλλογές πινάκων σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι 2.300 πίνακες που διαθέτει καλύπτουν την περίοδο από τα μέσα του 13ου αιώνα έως το 1900.[1] Βρίσκεται στην Πλατεία Τραφάλγκαρ στο Λονδίνο. Τα έργα που διαθέτει θεωρείται ότι ανήκουν στο Βρετανικό λαό και γι' αυτό η είσοδος στην Πινακοθήκη είναι δωρεάν (αυτό δεν ισχύει για τις ειδικές περιστασιακές εκθέσεις που διοργανώνει).
Σύντομη ιστορία
Το 1824 το Βρετανικό Κοινοβούλιο ενέκρινε τη δαπάνη 57.000 λιρών για την αγορά της ιδιωτικής συλλογής των πινάκων του τραπεζίτη Τζον Τζούλιους Ανγκερστάιν (John Julius Angerstein). Η συλλογή περιελάμβανε 38 πίνακες, οι οποίοι θα αποτελούσαν τον πυρήνα μιας νέας εθνικής συλλογής, η οποία θα χρησίμευε ως όργανο μόρφωσης και απόλαυσης για όλους τους πολίτες. Η συλλογή επρόκειτο να εκτεθεί στην οικία του Ανγκερστάιν (στον αρ. 100 της Παλ Μαλ) μέχρι να βρεθεί κατάλληλο κτίριο για τη στέγασή της. Σε σύγκριση όμως με εθνικές πινακοθήκες άλλων χωρών, η έκταση της οικίας κρίθηκε ανεπαρκής και προκάλεσε τα ειρωνικά και επικριτικά σχόλια του τύπου.[2] Επιπλέον, καθώς η συλλογή αυξανόταν μέσω νέων αποκτημάτων, ο χώρος ήταν ανεπαρκής για την έκθεση των πινάκων. Έτσι το 1831 αποφασίστηκε, ύστερα από πολλές συζητήσεις, η κατασκευή κτιρίου στην πλατεία Τραφάλγκαρ, ένα σημείο της πόλης προσβάσιμο από όλους, στη θέση των παλαιών Βασιλικών Στάβλων (King's Mews). Το νέο κτίριο, κατασκευασμένο από τον αρχιτέκτονα Ουίλιαμ Ουίλκινς (William Wilkins) άνοιξε τις πύλες του το 1838. Για την κατασκευή ο Ουίλκινς χρησιμοποίησε οκτώ κολώνες προερχόμενες από το παρακείμενο Carlton House που κατεδαφίστηκε το 1826.
Αρχικά το κτίριο της Πινακοθήκης στέγαζε και τη Βασιλική Ακαδημία Τεχνών (Royal Academy of Arts), η οποία μετακινήθηκε σε δικό της κτίριο το 1869. Το ίδιο έτος όμως τέθηκε θέμα περί καταλληλότητας του κτιρίου και ανατέθηκε στον αρχιτέκτονα E.M. Barry η μελέτη κατασκευής νέου κτιρίου. Τελικά αποφασίστηκε το κτίριο να παραμείνει αλλά να κατασκευαστεί επέκταση με νέα πτέρυγα, η οποία ολοκληρώθηκε το 1876 με την προσθήκη επτά νέων αιθουσών και του σημερινού θόλου. Νέα επέκταση έγινε το 1907 με την κατεδάφιση των παραπηγμάτων στην πίσω αυλή του κτιρίου και την ανέγερση πέντε νέων αιθουσών.
Το 1985 ο Λόρδος Σένσμπουρι (Lord Sainsbury of Preston Candover) πρότεινε να χρηματοδοτήσει, μαζί με τους αδελφούς του, την ανέγερση νέας πτέρυγας, η οποία κατασκευάστηκε πλάι στο ήδη υπάρχον κτίσμα, έλαβε το όνομα "πτέρυγα Σένσμπουρι" και παραδόθηκε το 1991.
Σήμερα η Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου διαθέτει αίθουσες συνολικού εμβαδού 46.396 τετ. μ.[2]
Β' Παγκόσμιος Πόλεμος
Πολύ πριν ξεκινήσουν οι τρομοκρατικοί βομβαρδισμοί του Λονδίνου από τη Λουφτβάφε οι Βρετανοί, φοβούμενοι μέχρι και γερμανική απόβαση στα νησιά τους, άρχισαν να εξετάζουν το μέλλον της Πινακοθήκης. Ο τότε διευθυντής της Κένεθ Κλαρκ (Kenneth Clark) έκανε σαφές ότι τα αριστουργήματα που περιλαμβάνονταν στη συλλογή δεν ήταν ασφαλή και έπρεπε να απομακρυνθούν από το κτίριο. Όταν η προοπτική πολέμου με τη Ναζιστική Γερμανία έγινε πλέον σαφής οι 50 πρώτοι πίνακες απομακρύνθηκαν από την πινακοθήκη και μεταφέρθηκαν στο Μπανγκόρ της Ουαλίας (30 Σεπτεμβρίου 1938). Μετά τη Συμφωνία του Μονάχου, οι πίνακες επανήλθαν σχεδόν αυθημερόν. Ένα σχεδόν έτος αργότερα το ενδεχόμενο εκκένωσης της Πινακοθήκης έγινε εκ νέου πραγματικότητα: Δέκα ημέρες πριν την κήρυξη πολέμου μεταξύ Βρετανίας - Γερμανίας, όλοι οι πίνακες απομακρύνθηκαν από το κτίριο και μεταφέρθηκαν:
- Στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Ουαλίας στο Μπανγκόρ
- Στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ουαλίας στο Αμπερίστουϊδ (Aberystwyth)
- Στο κάστρο Κάρναρβον (Caernarvon Castle)
- Στο κάστρο Πένρυν (Penrhyn Castle)
- Στο Τραουσγκουθ (Trawsgoed) (Ουαλία)[3]
Οι θέσεις αυτές θεωρήθηκαν προσωρινές και ακολούθησαν συσκέψεις σχετικά με το πού έπρεπε να φυλαχθούν τα πολύτιμα έργα τέχνης. Υπήρξε ακόμη και σκέψη μεταφοράς τους στον Καναδά, ιδέα που απορρίφθηκε. Τελικά επιλέχθηκε το εγκαταλελειμμένο ορυχείο "Manod" στην περιοχή του Φεστίνιοχ (Ffestiniog), στις στοές του οποίου αποθηκεύτηκαν, καλά συσκευασμένοι, όλοι οι πίνακες.[1].
Όπως απέδειξαν τα γεγονότα, η κίνηση εκκένωσης της πινακοθήκης ήταν σωστή: Στις 12 Οκτωβρίου 1940 μια ισχυρή βόμβα ρίφθηκε στο κτίριο, με αποτέλεσμα την ολική καταστροφή της αίθουσας 10, ακριβώς αυτή στην οποία στεγάζονταν τα έργα του Ραφαήλ. Κατά τη διάρκεια συναυλίας στο κτίριο εξερράγη δεύτερη, μικρότερη βόμβα, η οποία είχε ριφθεί σε προηγούμενη επίθεση, αλλά δεν είχε εκραγεί.[3] Το κτίριο συνέχισε να χρησιμοποιείται, κύρια ως συναυλιακός χώρος και χώρος διαλέξεων, καθ' όλη τη διάρκεια του Πολέμου. Με τη λήξη του διαπιστώθηκε ότι ούτε ένας από τους υαλοπίνακες της οροφής δεν είχε απομείνει ανέπαφος και πέρασαν αρκετά χρόνια μέχρι την πλήρη αποκατάστασή του.
Από το 1942 και καθώς οι βομβαρδισμοί του Λονδίνου είχαν αραιώσει σημαντικά, ορισμένα έργα άρχισαν να μεταφέρονται για προσωρινή έκθεση και πάλι στο κτίριο. Κάθε βράδυ τα αποσπούσαν από το χώρο έκθεσης και τα μετέφεραν στον υπόγειο θωρακισμένο χώρο για πλήρη ασφάλεια. Στις 17 Μαΐου 1945 άρχισαν να μεταφέρονται σταδιακά τα έργα τέχνης στο κτίριο, του οποίου οι ζημίες αποκαταστάθηκαν επίσης σταδιακά.
Εκθέματα
Αναγράφονται τα κυριότερα από τα εκθέματα της Πινακοθήκης. Για πλήρη κατάλογό τους επισκεφθείτε την ιστοσελίδα της.
- Αγνώστου : Το δίπτυχο Ουίλτον (The Wilton Diptych)
- Πάολο Ουτσέλλο: Battaglia di San Romano
- Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα: Η Βάπτισις του Χριστού
- Γιάν βαν Άικ: The Arnolfini Portrait
- Τζιοβάννι Μπελλίνι: Portrait of Doge Leonardo Loredan
- Τζεντίλε Μπελλίνι: Portrait of Sultan Mehmed II
- Σάντρο Μποτιτσέλι: Άρης και Αφροδίτη
- Λεονάρντο ντα Βίντσι: Η Παναγία των Βράχων, The Virgin and Child with St Anne and St John the Baptist
- Μικελάντζελο Μπουοναρόττι: Η Ταφή, Η Μαντόνα του Μάντσεστερ
- Ραφαήλ: Portrait of Pope Julius II, Madonna of the Pinks, The Mond Crucifixion
- Τιτσιάνο: Βάκχος και Αριάδνη, Άρτεμις και Ακταίων, Ο θάνατος του Ακταίωνος, Portrait of the Vendramin Family
- Χανς Χόλμπαϊν ο νεότερος: Οι Πρέσβεις
- Ανιόλο Μπροντσίνο: Venus, Cupid, Folly and Time
- Καραβάτζιο: Boy Bitten by a Lizard, Supper at Emmaus, Salome with the Head of John the Baptist (Caravaggio, London)|Salome with the Head of John the Baptist
- Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς: Le Chapeau de Paille, The Judgement of Paris (δύο παραλλαγές, Landscape with Het Steen
- Νικολά Πουσέν: A Bacchanalian Revel Before a Term, Landscape with a Man Killed by a Snake
- Ντιέγκο Βελάσκεθ: The Rokeby Venus
- Άντονι βαν Ντάικ: Equestrian Portrait of Charles I
- Κλοντ Λορέν: Seaport with the Embarkation of the Queen of Sheba
- Ρέμπραντ: Belshazzar's Feast, δύο αυτοπροσωπογραφίες
- Σαλβατόρ Ρόζα: Φιλοσοφία
- Γιοχάννες Βερμέερ: Lady Standing at a Virginal, Lady Seated at a Virginal
- Καναλέττο: A Regatta on the Grand Canal, Το εργαστήρι του λιθοξόου
- Ουίλιαμ Χόγκαρθ: Marriage à-la-mode
- Τζορτζ Σταμπς: Whistlejacket
- Τόμας Γκέινσμπορο: Mr and Mrs Andrews
- Τζόζεφ Ράιτ του Ντέρμπι: An Experiment on a Bird in the Air Pump
- Τζόζεφ Μάλλορντ Ουίλλιαμ Τέρνερ: The Fighting Temeraire, Rain, Steam and Speed - The Great Western Railway
- Τζον Κονστέιμπλ: The Hay Wain
- Ευγένιος Ντελακρουά: Ovid among the Scythians
- Πωλ Σεζάν: Les Grandes Baigneuses
- Κλωντ Μονέ: The Water-Lily Pond, The Thames Below Westminster
- Πιερ Ογκίστ Ρενουάρ: Οι Ομπρέλλες, Βαρκάδα στο Σηκουάνα
- Ζωρζ Σερά: Bathers at Asnières
- Βίνσεντ βαν Γκογκ: Ηλίανθοι, Η καρέκλα του βαν Γκογκ, Σταροχώραφο με κυπαρίσσια