Εθνική Συσπείρωση (Γαλλία)
Εθνική Συσπείρωση Rassemblement National | |
|---|---|
 | |
| Πρόεδρος | Ζορντάν Μπαρντελά |
| Ιδρυτής | Ζαν-Μαρί Λε Πεν[1] Πιέρ Μπουσκέ[2][3] |
| Ίδρυση | 5 Οκτωβρίου 1972 |
| Έδρα | 76-78 rue des Suisses, 92000 Ναντέρ, Γαλλία |
| Ιδεολογία | Εθνικισμός[4] Προστατευτισμός[5] Συντηρητισμός[6] Αντιμετανάστευση[7] Αντιπαγκοσμιοποίηση[8] Κυριαρχισμός[9] Ευρωσκεπτικισμός[10] Προνοιακός σωβινισμός[11] Ριζοσπαστισμός[12] |
| Πολιτικό φάσμα | Δεξιά[13] Ακροδεξιά[14][15] Πολυσυλλεκτισμός[16] |
| Ευρωπαϊκή προσχώρηση | Patriots.eu |
| Ομάδα Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου | Πατριώτες για την Ευρώπη |
| Χρώματα | Μπλε Λευκό Κόκκινο |
| Εθνισυνέλευση | 126 / 577 |
| Γερουσία | 3 / 348 |
| Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο | 30 / 81 |
| Περιφερειακά συμβούλια | 242 / 1.758 |
| Ιστότοπος | |
| rassemblementnational.fr | |
| Πολιτικό σύστημα στη Γαλλία Πολιτικά κόμματα Εκλογές | |
Η Εθνική Συσπείρωση (γαλλ. Rassemblement national), προηγουμένως Εθνικό Μέτωπο (γαλλ. Front National) είναι εθνικιστικό και οικονομικά προστατευτικό κόμμα στην Γαλλία. Το κόμμα ιδρύθηκε το 1972 έχοντας ως στόχο την ενοποίηση πολλών γαλλικών εθνικιστικών κινημάτων της εποχής. Το 1973, το κόμμα ίδρυσε ένα κίνημα νεολαίας, το Εθνικό Μέτωπο Νεολαίας (γαλλ. Front national de la jeunesse).
Ηγέτης του κόμματος από την ίδρυσή του και το αναμφισβήτητο κέντρο της παράταξης, μέχρι την παραίτησή του το 2011, ήταν ο ακροδεξιός[17] και καταδικασμένος αρνητής του Ολοκαυτώματος,[18][19] Ζαν-Μαρί Λε Πεν. Ο Πιέρ Μπουσκέ, συνιδρυτής του κόμματος, υπηρέτησε στα Ναζιστικά Βάφεν Ες-Ες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.[2][3]
Παρόλο που το κόμμα ήταν περιθωριοποιημένο για τα πρώτα δέκα χρόνια της ύπαρξής του, από το 1984 έχει χαρακτηριστεί ως ο κύριος εκπρόσωπος του δεξιού εθνικισμού της Γαλλίας.[20]Τον Μάρτιο του 2018, μετονομάστηκε από "Εθνικό Μέτωπο" σε "Εθνική Συσπείρωση".[21]
Το κόμμα θεωρείται ως η σημερινή μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της Γαλλίας προσπερνώντας τους Ρεπουμπλικανούς και το Σοσιαλιστικό Κόμμα .[22][23] Οι προεδρικές εκλογές του 2002 ήταν οι πρώτες στις οποίες συμμετείχε ακροδεξιός υποψήφιος στον δεύτερο γύρο, αφού ο Λε Πεν ξεπέρασε τον υποψήφιο του Σοσιαλιστικού Κόμματος Λιονέλ Ζοσπέν στον πρώτο γύρο, ωστόσο ηττήθηκε με πολύ μεγάλη διαφορά από τον Ζακ Σιράκ, υποψήφιο του Συναγερμού για τη Δημοκρατία. Εξαιτίας του γαλλικού εκλογικού συστήματος, η εκπροσώπηση του κόμματος είναι περιορισμένη παρά τα ποσοστά που κερδίζει στις εκλογές.[24] Η κόρη του, Μαρίν Λε Πεν, εξελέγη το 2011 για να τον διαδεχθεί ως αρχηγός του κόμματος. Παραιτήθηκε προσωρινά το 2017 προκειμένου να επικεντρωθεί στην προεδρική υποψηφιότητά της και ανέλαβε ξανά την ηγεσία του μετά τις εκλογές.[25] Ήταν επικεφαλής του κόμματος μέχρι το 2021, όταν παραιτήθηκε και πάλι προσωρινά για να να επικεντρωθεί στην δεύτερη προεδρική υποψηφιότητά της. Ένα χρόνο αργότερα, ο Ζορντάν Μπαρντελά εξελέγη διάδοχός της.[26]
Ανάμεσα στις κύριες πολιτικές του κόμματος συμπεριλαμβάνονται ο οικονομικός προστατευτισμός, η προσέγγιση μηδενικής ανοχής σε ζητήματα νόμου και τάξης, και η αντίθεση στη μετανάστευση. Επιπλέον, το κόμμα προωθεί τον ρατσισμό και την ξενοφοβία. Από τη δεκαετία του 1990, το κόμμα έχει γίνει ολοένα και πιο ευρωσκεπτικιστικό. Η αντίθεση στη μετανάστευση του κόμματος έχει εκφραστεί για μη Ευρωπαίους μετανάστες, ενώ υποστηρίζει και την απέλαση παρανόμων, εγκληματιών και άνεργων μεταναστών. Η πολιτική αυτή του κόμματος έχει μετριαστεί σε σχέση με εκείνη της δεκαετίας του 1990.
Η κύρια ιδεολογία του RN αναμφίβολα αρθρώνεται στην ξενοφοβία στην πρώτη γραμμή σε όλα τα θέματα ή τους δεσμούς που συνδέονται με την Αφρική και τους μουσουλμάνους.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Gatehouse, Gabriel (5 December 2015). «Vive la difference – has France's Front National changed?». BBC News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 July 2018. https://web.archive.org/web/20180717051037/https://www.bbc.com/news/world-europe-35003920. Ανακτήθηκε στις 21 June 2018.
- ↑ 2,0 2,1 Corbet, Sylvie (3 July 2024). «Renowned Nazi hunter in France advises Jews to choose far right over far left in elections». AP News (The Associated Press). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 July 2024. https://web.archive.org/web/20240703172743/https://apnews.com/article/france-election-far-right-nazi-hunter-antisemitism-dbe220c915894f6aded6f3547c05aae0. Ανακτήθηκε στις 8 July 2024.
- ↑ 3,0 3,1 Kirby, Paul (30 June 2024). «The rise and rise of France's far right». BBC News (BBC). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 July 2024. https://web.archive.org/web/20240708085233/https://www.bbc.com/news/live/cn087x77g1dt?post=asset%3A74817d7b-7a89-42c3-9d5b-7941ebfbf819#post. Ανακτήθηκε στις 8 July 2024.
- ↑ Nordsieck, Wolfram. «France». parties-and-elections.eu. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2015.
- ↑ * «Macron-Le Pen face-off: EU supporter vs. economic nationalist». CNN. 22 Απριλίου 2017.
- «Depuis 2011, le FN est devenu «protectionniste au sens large»». Libération.fr. 21 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2015.
- ↑ * «Seeking New Heights in France, National Front Party Thinks Locally». The New York Times. 2014-09-30. https://www.nytimes.com/2014/10/01/world/seeking-new-heights-in-france-national-front-thinks-locally.html?_r=0. Ανακτήθηκε στις 2014-11-08.
- «Depuis 2011, le FN est devenu «protectionniste au sens large»». Libération.fr. 21 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 1 Δεκεμβρίου 2015.
- «Que va devenir le Front national?». Slate.fr. 10 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2018.
- ↑ * «Immigration | Stopper l'immigration, renforcer l'identité française | Front National». Frontnational.fr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Αυγούστου 2013. Ανακτήθηκε στις 1 Ιανουαρίου 2015.
- ↑ * Zaslove, Andrej (2008-07-01). «Exclusion, Community, and a Populist Political Economy: The Radical Right as an Anti-Globalization Movement». Comparative European Politics 6: 169-189. doi:. ISSN 1472-4790. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-12-03. http://archive.wikiwix.com/cache/20151203155403/http://www.palgrave-journals.com/cep/journal/v6/n2/full/6110126a.html. Ανακτήθηκε στις 2015-12-01.
- Lichfield, John (2014-05-26). «European elections 2014: Marine Le Pen's Front National victory in France is based on anguish, rage and denial». The Independent. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2015-09-25. https://web.archive.org/web/20150925190202/http://www.independent.co.uk/news/world/europe/european-elections-2014-marine-le-pens-national-front-victoryin-france-is-based-onanguish-rage-and-denial-9436394.html. Ανακτήθηκε στις 2014-08-25.
- ↑ * Mareš, Miroslav (2006). «Transnational Networks of Extreme Right Parties in East Central Europe: Stimuli and Limits of Cross-Border Cooperation». 20th IPSA World Congress Fukuoka 9: 13. http://www.politics.as.nyu.edu/docs/IO/5628/Aldrich_2013.pdf. Ανακτήθηκε στις 2015-12-07.
- ↑ * «Qu'est-ce qui fait échouer le Front de gauche ?». Marianne.net. 17 Ιανουαρίου 2014. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2020.
- ↑ * Shields, James (2007). The extreme right in France : from Pétain to Le Pen. London: Routledge. ISBN 978-0-415-09755-0. 63703942.
- «Populism in Europe: Friedrich-Ebert-Stiftung Griechenland». athens.fes.de. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2023.
- ↑ * Ivaldi, Gilles (2016-04-18). «Le Front national français dans l’espace des droites radicales européennes». Pouvoirs (157): σελ. 115-126. doi:. ISSN 0152-0768. https://www.cairn.info/revue-pouvoirs-2016-2-p-115.htm. Ανακτήθηκε στις 2018-04-30.
- ↑ * «Victory for France's conservatives in local elections». AP, AFP, Reuters. Deutsche Welle. 30 March 2015. http://www.dw.com/en/victory-for-frances-conservatives-in-local-elections/a-18348677. Ανακτήθηκε στις 28 February 2017.
- Erlanger, Steven; de Freytas-Tamura, Kimiko (17 December 2016). «E.U. Faces Its Next Big Test as France's Election Looms». New York Times. https://www.nytimes.com/2016/12/17/world/europe/european-union-france-frexit-marine-le-pen.html. Ανακτήθηκε στις 28 February 2017.
- Meichtry, Stacy; Bisserbe, Noemie (19 August 2015). «Le Pen Family Drama Splits France's Far Right National Front Party». Wall Street Journal. https://www.wsj.com/articles/a-family-drama-splits-far-right-in-france-1440029252. Ανακτήθηκε στις 28 February 2017.
- Taylor, Kyle (24 Ιανουαρίου 2017). «Europeans favoring right-wing populist parties are more positive on Putin». Pew Research Center. Ανακτήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2017.
- ↑ * Mondon, Aurelien (2015). «The French secular hypocrisy: the extreme right, the Republic and the battle for hegemony». Patterns of Prejudice (49 (4)): 392–413.
- ↑ (Αγγλικά) Messina, Anthony M. (2015). «The political and policy impacts of extreme right parties in time and context». Ethnic and Racial Studies (38): 1355.
- Van, Sonia (2011-07-29). «France – A Guide to Europe's Right-Wing Parties and Extremist Groups». Time. http://content.time.com/time/specials/packages/article/0,28804,2085728_2085727_2085707,00.html. Ανακτήθηκε στις 2016-02-23.
- ↑ * «Départementales : le FN en tête des intentions de vote». Europe 1. 15 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2019.
- Tabard, Guillaume (13 Μαρτίου 2015). «FN : l'évolution sociologique d'un parti « attrape-tout »». Le Figaro. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2019.
- Ivaldi, Gilles (16 Φεβρουαρίου 2017). «L'économie populiste "attrape-tout" de Marine Le Pen». Le Monde. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2019.
- Fourquet, Jérôme (28 Μαρτίου 2011). «Jérôme Fourquet : « Le FN est un parti attrape-tout »». Le JDD. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Μαρτίου 2019. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2019.
- «Le FN : le parti « attrape-tout »». Le Point. 21 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2019.
- ↑ McAuley, James (22 April 2022). «The French Far Right Comes on Little Cat Feet». The New Yorker. https://www.newyorker.com/news/letter-from-europe/the-french-far-right-comes-on-little-cat-feet. Ανακτήθηκε στις 9 July 2024.
- ↑ Liphshiz, Cnaan (30 March 2018). «Court upholds Jean-Marie Le Pen's Holocaust denial conviction». Jewish Telegraphic Agency. https://www.jta.org/2018/03/30/global/french-high-court-upholds-le-pen-holocaust-denial-conviction. Ανακτήθηκε στις 9 July 2024.
- ↑ «Jean-Marie Le Pen fined again for dismissing Holocaust as 'detail'». The Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 April 2016. https://web.archive.org/web/20160406180412/https://www.theguardian.com/world/2016/apr/06/jean-marie-le-pen-fined-again-dismissing-holocaust-detail. Ανακτήθηκε στις 7 July 2024.
- ↑ Shields, 2007, p. 229.
- ↑ IEFIMERIDA.GR, NEWSROOM (26 Μαΐου 2019). «Ευρωεκλογές 2019: Πρώτη η Λεπέν στη Γαλλία σύμφωνα με το Exit Poll». iefimerida.gr.
- ↑ Shields, 2007, pp. 247, 264, 297 and 301.
- ↑ DeClair, 1999, pp. 6 and 104.
- ↑ DeClair, 1999, pp. 46, 56 and 71.
- ↑ «Marine Le Pen temporarily steps down as Front National leader to concentrate on presidential bid». The Independent. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 September 2017. https://web.archive.org/web/20170906035210/https://www.independent.co.uk/news/world/europe/marine-le-pen-front-national-stepping-down-leader-party-french-election-a7700286.html. Ανακτήθηκε στις 5 September 2017.
- ↑ «France's far right replaces Le Pen with Jordan Bardella – DW – 11/05/2022». dw.com. Ανακτήθηκε στις 5 Νοεμβρίου 2022.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- DeClair, Edward G. (1999). Politics on the fringe: the people, policies, and organization of the French National Front. Εκδόσεις Πανεπιστημίου Ντιουκ. ISBN 978-0-8223-2139-2.
- Shields, James (2007). The extreme right in France: from Pétain to Le Pen. Εκδόσεις Ράουτλετζ. ISBN 978-0-415-37200-8.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Rassemblement National στο Wikimedia Commons
 |
Αυτό το λήμμα σχετικά με την Πολιτική επιστήμη ή την Πολιτική χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το. |