Δημήτριος Ρέντης
| Δημήτριος Ρέντης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1330 ή 1335 |
| Θάνατος | 1402 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Δουκάτο των Αθηνών |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συμβολαιογράφος |
Ο Δημήτριος Ρέντης (1330 ή 1335 - 1402)[1], υπήρξε συμβολαιογράφος (νοτάριος) στο δουκάτο της Αθήνας τον 14ο αιώνα.[2] Ήταν πατέρας της Μαρίας Ρέντη, που ήταν μη νόμιμη σύζυγος του φλωρεντινού δούκα των Αθηνών Νέριο Α΄ Ατσαγιόλι.[3] Ήταν παππούς του δούκα των Αθηνών (1402 -1435) Αντώνιο Α΄ Ατσαγιόλι.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η καταγωγή του πιθανολογείται Αρβανίτικη. Σύμφωνα με τον Κώστα Μπίρη, το επώνυμο Ρέντης στα αρβανίτικα σημαίνει «βαρύς, βαρετός, οχληρός».[4] Ήταν από τους λίγους Αθηναίους υποστηρικτές των Καταλανών, όταν αυτοί κατείχαν το δουκάτο των Αθηνών, προφανώς από λόγους συμφέροντος.[5][6] Σε γενικές γραμμές η εξουσία των Καταλανών υπήρξε καταπιεστική έναντι των Αθηναίων υπηκόων.
Στις 29 Ιουλίου το 1362,[7][8] ο βασιλέας της Σικελίας Φρειδερίκος ο Γ΄ είχε παραχωρήσει προνόμια Φράγκου πολίτη σε αυτόν, στα τέκνα του και τους απογόνους του. Του είχε παραχωρήσει εκτάσεις στην Αττική, αρκετές ώστε να θεωρείται πλούσιος και ισχυρός.[5][6] Τόσο αυτός όσο και οι απόγονοί του είχαν το δικαίωμα στην Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη και το δικαίωμα να συνάπτουν γάμους με Λατίνους Καθολικούς πολίτες. Είχε το δικαίωμα να αγοράζει, πουλάει, ανταλλάσσει και γενικά να διαχειρίζεται την κινητή και ακίνητη περιουσία του με όποιον τρόπο αυτός θα ήθελε.[7]
Στην επίθεση κατάληψης των Μεγάρων από τον Νέριο Ατσαγιόλι, το 1374, είχε αγωνιστεί γενναία στο πλευρό των Καταλανών.[5] Λέγεται ότι ήταν επικεφαλής της φρουράς των Αθηνών που είχε σταλεί να συνδράμει αυτή των Μεγάρων.[4] Είχε αμειφθεί τότε με την παραχώρηση της περιουσίας του αποβιώσαντος Constantine Calochini, μετά από εντολή του Φρειδερίκου του Γ΄ κάπου μεταξύ 1375 και 1377.[7]
Το ίδιο γενναία αντιστάθηκε μαζί με τους Καταλανούς κατά την επίθεση των Ναββαραίων το 1380, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν την Ακρόπολη και αποσύρθηκαν.[4][5] Στις 20 Μαΐου του 1380, μετά την επίθεση, συγκεντρώθηκε μία αντιπροσωπεία για να εκθέσει την κατάσταση και να αιτηθεί κάποιες διευθετήσεις από τον βασιλέα Πέτρο Δ´, που ήταν τότε ο δούκας των Αθηνών. Αυτή η έκθεση που αποτελείτο από 16 ή 17 άρθρα έγινε γνωστή σαν τα «Άρθρα των Αθηνών».[8][9] Σε αυτά τα κείμενα επιβεβαιωνόταν η αφοσίωση του Δημήτριου Ρέντη και εζήτησαν κάποιες χάρες για λογαριασμό του. Ο Πέτρος ο Δ΄ επικύρωσε όλα όσα είχαν παραχωρηθεί στον Δημήτριο και τους απογόνους του, όπως και στον υιοθετημένο γιο Ιωάννη Ρέντη. Ακόμα τον όρισε καγκελάριο (αρχιγραμματέα) της Αθήνας με ετήσιο μισθό 40 χρυσά δηνάρια που θα πληρώνονταν από τα τέλη της πόλης και από τους φόρους στο εμπόριο.[7][10]
Συνέχισε να είναι νοτάριος ακόμα και όταν εκδιώχθηκαν οι Καταλανοί το 1385, από τον νέο κατακτητή της Αθήνας Νέριο Ατσαγιόλι και αυτό λόγω της φιλελληνικής και μη καταπιεστικής πολιτικής του Νέριο.[11]
Η κόρη του Μαρία υπήρξε μη νόμιμη σύζυγος του Νέριο Ατσαγιόλι, που απέκτησε μαζί του ένα γιό, τον Αντώνιο Α΄ Ατσαγιόλι, ο οποίος όμως δεν ήταν νόμιμος κληρονόμος του δουκάτου της Αθήνας.[3] Ο Αντώνιος κατέκτησε αργότερα το δουκάτο.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ «Στον Άη Γιάννη τον Ρέντη» από mlp-blo-g-spot.blogspot.com. Δημοσιεύθηκε 29/08/2013. Αρχειοθετήθηκε 22/06/2018. Ανακτήθηκε 22/06/2018.
- ↑ Καθημερινή, ένθετο 7 ημέρες του Ν.Γ. Μοσχονά. «Το Δουκάτο της Αθήνας, οι φράγκικες δυναστείες από το 1204 ως την παράδοση της πόλης στους Οθωμανούς». Δημοσιεύθηκε 24/12/1995. Αρχειοθετήθηκε 18/06/2018. Ανακτήθηκε 18/06/2018.
- ↑ 3,0 3,1 Miller, W. (1908), βλ. πηγές, σελ. 350.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 «Οι Αρβανίτες της Αττικής» του Μιχάλη Στούκα στο protothema.gr. Δημοσιεύθηκε 04/03/2018. Αρχειοθετήθηκε 04/03/2018. Ανακτήθηκε 22/06/2018.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 433.
- ↑ 6,0 6,1 Miller, W. (1908), βλ. πηγές, σελ. 304.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 Setton, Kenneth M. (1975), βλ. πηγές σελ. 226-227
- ↑ 8,0 8,1 Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 443
- ↑ Setton, Kenneth M. (1975), βλ. πηγές σελ. 225-226
- ↑ Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 444
- ↑ Miller, W. (1908), βλ. πηγές, σελ. 338.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Μίλλερ, Ουΐλλιαμ μετάφρ. Σπυρ. Π. Λάμπρου, 1909-1910, «Ιστορία της Φραγκοκρατίας εν Ελλάδι (1204-1566)» μετά προσθηκών και βελτιώσεων, Tόμος A'. Εν Αθήναις: Ελληνική Εκδοτική Εταιρεία.
- (Αγγλικά) Miller, W. (1908) "The Latins in the Levant. A History of Frankish Greece (1204-1566)" (Cambridge and New York). Αρχειοθετήθηκε 10/11/2017. Ανακτήθηκε 17/06/2017.
- (Αγγλικά) Setton, Kenneth M. (1975) "Volume III: The fourteenth and fifteenth centuries", Edited by Harry W. Hazzard, University of Wisconsin Press: Madison. Ανακτήθηκε 21/06/2018.