Δημήτριος Ζέπος
| Δημήτριος Ζέπος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Δημήτριος Ζέπος (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 1904[1] Αθήνα |
| Θάνατος | 1970[1] Αθήνα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Σπουδές | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | δικηγόρος πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Ιωάννης Ζέπος |
| Αδέλφια | Παναγιώτης Ζέπος Γεώργιος Ζέπος Διονύσιος Ζέπος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Υπουργός Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Κοινωνικής Αλληλεγγύης της Ελλάδας |
Ο Δημήτριος Ζέπος (1904 - 1970) ήταν Έλληνας δικηγόρος και πολιτικός[2] .
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του νομομαθούς Ιωάννη Ζέπου.[3] Αδέρφια του ήταν οι Παναγιώτης, καθηγητής νομικής και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, Διονύσιος, αντιναύαρχος του Πολεμικού Ναυτικού και Γεώργιος, υποναύαρχος του Πολεμικού Ναυτικού. Φοίτησε στο σχολείο Μακρή και περάτωσε τις εγκύκλιες σπουδές του το 1919 στο Β΄ Γυμνάσιο Αθηνών. Το ίδιο έτος εγγράφηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε το 1923 με “Άριστα”.
Απεβίωσε στην Αθήνα τον Αύγουστο του 1970 και ενταφιάστηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Κατά τη νεκρώσιμη ακολουθία επικήδειο εκφώνησαν οι Φίλιππος Αγγελής, πρόεδρος του Δ.Σ.Α., και Μιχαήλ Πεσμαζόγλου, δικηγόρος και πολιτικός ενώ σχετικό ψήφισμα εξέδωσε ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών. Ήταν παντρεμένος με την Μίνα Ιωαννίδου και είχαν αποκτήσει δύο γιους, τον Κώστα, πρέσβη ε.τ., και τον Γιάννη, δικηγόρο.
Ελληνοϊταλικός πόλεμος & αντίσταση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Τον Σεπτέμβριο του 1940 κλήθηκε να παρουσιαστεί ως έφεδρος αξιωματικός του ιππικού.[4] Με την ιδιότητα αυτή συμμετείχε στις μάχες του ελληνοϊταλικού πολέμου, δράση για την οποία τιμήθηκε. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο μέτωπο αρθρογραφούσε στο περιοδικό "Αχρίς".[5]
Τον Δεκέμβριο του 1942 μυήθηκε στην αντιστασιακή οργάνωση "Πλούτων" ενώ εν συνεχεία υπήρξε συνεργάτης της "Force 133", που αποτελούσε τμήμα της Special Operations Executive (S.O.E.).[6] Κατά τη διάρκεια της δράσης του κατόρθωσε να κλέψει χάρτες των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων ενώ στην οικία του στο Κολωνάκι λειτουργούσε ασύρματος της Ιερής Ταξιαρχίας. Στην οργάνωση είχε μυήσει και τον γιο του, Γιάννη.[7]
Τον Οκτώβριο του 1944 ορίστηκε από την ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου ως εκπρόσωπος των Βρετανών στις διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς για την αποχώρηση των τελευταίων από την Αθήνα.[7] Οι διαπραγματεύσεις πραγματοποιήθηκαν στην πρεσβεία της Σουηδίας και είχαν θετικό αποτέλεσμα.
Πολιτική δράση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στις εθνικές εκλογές του 1936 εκτέθηκε ως υποψήφιος βουλευτής στην περιφέρεια Αθηνών με το «Εθνικόν Ενωτικόν Κόμμα» του Παναγιώτη Κανελλόπουλου αποτυγχάνοντας να εκλεγεί.[3] Τον Δεκέμβριο του 1944 ανέλαβε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης.[3]
Στις 6 Ιανουαρίου 1950 διορίστηκε Υπουργός Εργασίας στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Θεοτόκη, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις 23 Μαρτίου.[8] Στις εθνικές εκλογές του 1951 κατήλθε για δεύτερη φορά ως υποψήφιος στην περιφέρεια Αθηνών με το κόμμα των Φιλελευθέρων συγκεντρώνοντας 1104 ψήφους χωρίς όμως να καταφέρει να εκλεγεί.[3] Την περίοδο 1959 - 1961 χρημάτισε, υπό την ιδιότητα του νομικού συμβούλου, μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ.
Δικηγορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Διορίστηκε δικηγόρος Πρωτοδικών το 1926 και το 1935 προήχθη παρ' Αρείω Πάγω.[2] Το 1945 εξελέγη μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών (Δ.Σ.Α.), θέση από την οποία παραιτήθηκε το ίδιο έτος για αδιευκρίνιστους λόγους.[9] Κατά τη διάρκεια της δικηγορικής σταδιοδρομίας του διετέλεσε πάρεδρο μέλος και ειδικός γραμματέας της Επιτροπής Συντάξεως του Αστικού Κώδικα (1931 - 1932), μέλος του Συμβουλίου του Αμερικανικού Κέντρου Διεθνούς και Συγκριτικού Δικαίου, μέλος της Εταιρείας Διοικητικών Μελετών, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Παγκοσμίου Κέντρου επί της Ειρήνης δια του Δικαίου, νομικός σύμβουλος και μέλος του δ.σ. του ΙΚΑ καθώς και τακτικό μέλος της Μονίμου Νομικής Επιτροπής της Διεθνούς Ενώσεως Αεροπορικών Μεταφορών (1949 - 1953).[6]
Το 1963 ανέλαβε την προεδρία του Α΄ Παγκοσμίου Συνεδρίου Νομικών επί της Ειρήνης δια του Δικαίου που διοργανώθηκε στην Αθήνα από τον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών και την Ένωση Δικηγόρων των ΗΠΑ.[6] Σε αυτό συμμετείχαν 250 αντιπρόσωποι από 105 χώρες ενώ μεταξύ των προσκεκλημένων ήταν ο Ηρλ Ουώρρεν, πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Η.Π.Α.
Υπήρξε μέλος της συντακτικής ομάδας του νομικού περιοδικού “Δικαιοσύνη” (1927 - 1931), και ιδρυτικό μέλος του περιοδικού "Αρχείο Ιδιωτικού Δικαίου" ενώ είχε δημοσιεύσει πληθώρα επιστημονικών άρθρων στα περιοδικά “Θέμις”, “Δικαιοσύνη”, “Αρχείο Ιδιωτικού Δικαίου” και “Εργασία”.[2][6] Το 1931 επιμελήθηκε μαζί με τον πατέρα του, Ιωάννη Ζέπου, την νέα έκδοση του “Οικογενειακού Δικαίου” του Πέτρου Παπαρρηγόπουλου.
Κριτική συγγραφικού έργου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Είχε συγγράψει[10] την μελέτη Λαϊκή Δικαιοσύνη εις τας ελευθέρας περιοχάς της υπό κατοχήν Ελλάδος (1945), στην οποία ανέλυε τον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης στην επικράτεια που έλεγχε το ΕΑΜ. Το έργο αυτό, το οποίο ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται ως βασική βιβλιογραφική πηγή, αποτελείται από μια εκτεταμένη εισαγωγή εκατόν δέκα (110) σελίδων καθώς και από μια σειρά νομοθετικών κειμένων που τέθηκαν σε εφαρμογή. Το συγκεκριμένο έργο έχει χαρακτηριστεί από τον Νίκο Αλιβιζάτο ως η καλύτερη θεμελιωμένη μελέτη πάνω στο νομοθετικό έργο που πραγματοποίησε το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στο βουνό ενώ ιδιαιτέρως κολακευτικά έχει εκφραστεί ο Ηλία Τσιριμώκος σε σχετική βιβλιοκριτική του στην “Σοσιαλιστική Επιθεώρηση”.[11][12]
Το 1986 το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας (Μ.Ι.Ε.Τ.) προχώρησε στην επανέκδοση του βιβλίου με πρόλογο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και επίμετρο από τους Νικόλαο Παπαντωνίου και Νίκο Σβορώνο.
Συγγραφικό έργο
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μελέτες
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Οικογενειακό Δίκαιο του Πέτρου Παπαρρηγόπουλου (Επιμέλεια μαζί με τον Ιωάννη Ζέπο, 1931)
- Λαϊκή Δικαιοσύνη εις τας ελευθέρας περιοχάς της υπό κατοχήν Ελλάδος (1945, 1984 ΜΙΕΤ)
Αρθρογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Παρατηρήσεις επί της μονομερούς λύσεως της μνηστείας, (Χρονικά Ιδιωτικού Δικαίου, 1934)
- Κριτική δικαστικών αποφάσεων, (Χρονικά Ιδιωτικού Δικαίου, 1934)
- Κριτική απόφασης Α.Π. 117/1936, (Χρονικά Ιδιωτικού Δικαίου, 1935)
- Κριτική αποφάσεως Πρωτ. Αθηνών 453/1937, (Χρονικά Ιδιωτικού Δικαίου, 1937)
- Επί της προσωρινής επιδικάσεως χρηματικών απαιτήσεων, (Χρονικά Ιδιωτικού Δικαίου, 1937)
- Επί της αποκηρύξεως τέκνου κατά τον νέον Αστικόν Κώδικα, (Χρονικά Ιδιωτικού Δικαίου, 1943)
- Γνησιότης του τέκνου, (Χρονικά Ιδιωτικού Δικαίου, 1945)
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 data
.nlg .gr /resource /authority /record18608. - ↑ 2,0 2,1 2,2 Βιογραφικά στοιχεία Ζέπου Αρχειοθετήθηκε 2005-08-24 στο Wayback Machine., από την ιστοσελίδα του ΜΙΕΤ
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος, Αθήνα, Αθήνα 2001, τόμος 26, λήμμα: Ζέπος Δημήτριος
- ↑ Ζέπος, Δημήτριος (1986). Λαϊκή Δικαιοσύνη εις τα ελευθέρας περιοχάς της υπό κατοχήν Ελλάδος, Πρόλογος Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Αθήνα: Μ.Ι.Ε.Τ. σελ. θ΄.
- ↑ Βαρών, Οντετ (1987). Ελληνικός νεανικός τύπος (1941 - 1945), καταγραφή. Αθήνα: Ιστορικό Αρχείο Νεολαίας. σελ. 22. Unknown parameter
|Τόμος=ignored (βοήθεια) - ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 «Νεκρολογία Δημητρίου Ζέπου». Εφημερίς των Ελληνων νομικών: 503 – 504. 1970.
- ↑ 7,0 7,1 Μακρής - Στάικος, Πέτρος (2011). Ο Άγγλος πρόξενος. Αθήνα: Ωκεανίδα. σελ. 711.
- ↑ Κυβέρνηση Θεοτόκη, από την ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Κυβερνήσεως
- ↑ Μαχαίρας, Ευάγγελος. Η ιστορία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Αθήνα: Προσκήνιο. σελ. 204.
- ↑ Δημήτριος Ζέπος, από την βάση δεδομένων blblionet.gr
- ↑ Αλιβιζάτος, Νίκος (1995). Οι πολιτικοί θεσμοί σε κρίση 1922 - 1974, Όψεις της ελληνικής εμπειρίας. Αθήνα: εκδόσεις Θεμέλιο. σελ. 140.
- ↑ Τσιριμώκος, Ηλίας (Οκτώβριος - Νοέμβριος 1945). Βιβλιοκρισία.