Γαϊνάς
| Γαϊνάς | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 4ος αιώνας |
| Θάνατος | 401 |
| Αιτία θανάτου | πεσών σε μάχη |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Στρατηγός |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Μάχη του Φριγίδου |
Ο Γαϊνάς (Λατινικά : Gainas) ήταν Γότθος ηγέτης που υπηρέτησε στον ρωμαϊκό στρατό στη Ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως μάγιστρος militum κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Θεοδόσιου του πρώτου και του Αρκάδιου.
Ο Γαϊνάς ξεκίνησε τη στρατιωτική του καριέρα σαν απλός στρατιώτης αλλά αργότερα ηγήθηκε του αποσπάσματος βάρβαρων στρατιωτών του στρατού του Θεοδόσιο Ά εναντίον του σφετεριστή του θρόνου της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας Ευγένιου το 394. Υπό τις εντολές του Γαϊνά, ενός άντρα που δεν είχε ευγενική καταγωγή, ήταν ο Αλάριχος του [οίκου των Μπαλτ[1] . Το 395 μ.Χ. ο Στιλίχων έστειλε αυτόν και τις δυνάμεις του δήθεν για να ενισχύσουν τις δυνάμεις στα ανατολικά της αυτοκρατορίας αλλά στη πραγματικότητα για να καθαιρέσουν τον ύπαρχο Ρούφινο ο οποίος ήταν εχθρικός με τον Στιλίχωνα.[2] Ο Γαϊνάς δολοφόνησε τον Ρούφινο αλλά ο ευνούχος Ευτρόπιος ο οποίος ήταν επίσης εχθρός του του Στιλίχωνα , ήταν αυτός που συγκέντρωσε δύναμη στα χέρια του. Ο Γαϊνάς έμεινε ως επι των πλείστων από τον ισχυρό ευνούχο πράγμα που προκάλεσε το θυμό του.[3]
Το 399 μ.Χ. ανέβηκε σε μεγαλύτερη θέση αντικαθιστώντας τον magister militum Λέοντα αφότου ο Λέοντας απέτυχε να κατευνάσει εξέγερση των Οστρογότθων στη Μικρά Ασία υπό τον αρχηγό του Τριβίγιλδο ο οποίος ήταν επίσης εχθρός του Ευτρόπιου. Ο Γαϊνάς επίσης απέτυχε να πατάξει την επανάσταση και σύμφωνα με μερικές από τις πηγές[4] συνωμότησε μαζί με τον Τρίβιγιλδο (με τον οποίο λέγεται ότι ήταν συγγενείς) με σκοπό να ρίξουν τον Ευτρόπιο.
Μετά τις συνεχείς αποτυχίες εναντίον των Οστρογότθων, οι οποίοι συνέχιζαν να καταστρέφουν τις επαρχίες της Μικράς Ασίας ο Γαϊνάς συμβούλευσε τον Αρκάδιο να αποδεχτεί τους όρους του Τριβίγιλδου οι οποίες περιλάμβαναν τη θανάτωση του Ευτρόπιου. Ο Γαϊνάς τότε έδειξε τις πραγματικές του προθέσεις συμμαχώντας ανοιχτά με τον Τριβίγιλδο και το στρατό του. Ο Αρκάδιος αναγκάστηκε να υπογράψει μια συνθήκη με την οποία οι Γότθοι θα επιτρέπονταν να εγκατασταθούν στη Θράκη δείχνοντας τους εμπιστοσύνη στη φύλαξη του συνόρου κάτω από το Δούναβη.[5] Ο Γαϊνάς συνέχισε εγκαθιστώντας τις δυνάμεις του στη Κωνσταντινούπολη όπου κυβέρνησε για αρκετούς μήνες. Ουσιαστικά προσπάθησε να αντιγράψει την επιτυχία του Στιλίχωνα στη δύση , έτσι φάνηκε επικίνδυνος για την επιβίωση της Ανατολικής Ρωμαίικής Αυτοκρατορίας. Καθαίρεσε όλους τους αξιωματούχους που δεν ήθελαν τους Γότθους και εκτέλσε τον ήδη καθαιρεμένο Ευτρόπιο ενώ οι υπόλοιποι μετά από παρέμβαση του Ιωάννη του Χρυσόστομου [6].
Ενώ ήταν αρκετά καλός στρατιωτικός, ως ένθερμος υποστηρικτής του Άρειου ήταν εμφανώς αδύναμος να μπορέσει να διαχειριστεί μια πόλη με πληθυσμό 200.000 με 400.000 χιλιάδων κατοίκων όπου ο Ελληνορωμαϊκός πληθυσμός απεχθανόταν τους Γότθους καθώς και τους οπαδούς του Άρειου. Ο συμβιβασμός του Γαϊνα με τον Τριβίγιλδο (που λέγεται ότι ήταν ξαδέρφια) οδήγησαν σε φήμες ότι συνωμότησε μαζί του [7] έτσι όταν γύρισε στη Κωνσταντινούπολη το 400 ξέσπασε εξέγερση. Ο Γαϊνάς προσπάθησε να παρατάξει τους στρατιώτες του αλλά ακόμα και έτσι οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης κατάφεραν να παγιδέψουν και να σκοτώσουν 7000 οπλισμένους Γότθους.
Ο Γαϊνάς με τις δυνάμεις του προσπάθησε να περάσει πάλι τον Ελλήσποντο αλλά ο άσχημα επιτόπου οργανωμένος στόλος καταστράφηκε από έναν άλλον, επίσης Γότθο, ο οποίος βρισκόταν στην υπηρεσία του Αυτοκράτορα, τον Φραουίττα, ο οποίος τον 401 έγινε φροντιστής αλλά κατηγορήθηκε αργότερα ως προδότης και εκτελέστηκε. Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια να διασχίσει τον Ελλήσποντο πέρασε τον Δούναβη όπου πιάστηκε από τους Ούννους. Ο Γαϊνάς εκτελέστηκε περίπου το 400 μ.Χ. και το κεφάλι του στάλθηκε ως διπλωματικό δώρο από τον φύλαρχο των Ούννων Ουλδίνο [6].
Μετά την επανάσταση η Αρκάδιος κατασκεύασε τη Στήλη του Αρκάδιου της οποίος η ζωφόρος απεικόνιζε τη νίκη κατά του Γαϊνά.
Ο σφετερισμός του Γαϊνά είμαι το θέμα του Αιγυπτιακού παραμυθιού και ίσως να είναι το θέμα της ομιλίας περί αυτοκρατορικής εξουσίας του Συνέσιου, ο οποίος ίσως να εκπροσωπούσε την πλευρά των βυζαντινών ευγενών που αντιμάχονταν τους βαρβάρους.
Ο ιστορικός των Γότθων Χέργουιγκ Βόλφραμ [8] σημειώνει ότι ο θάνατος του Γαϊνάς σηματοδοτεί το τέλος στη σχετικά μεγάλη φυλετική ανάπτυξη σε ανεξάρτητες φυλές των Γότθων "Μετά από αυτό μόνο δύο εθνογεννήσεις ήταν πιθανές, αυτή των Ρωμαίων Γότθων εντός της αυτοκρατορίας και αυτή των Ούννων Γότθων στο κατώφλι της.
Σημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Wolfram, Herwig (1979-05). «The Goths in Aquitaine». German Studies Review 2 (2): 153. doi:. ISSN 0149-7952. http://dx.doi.org/10.2307/1429805.
- ↑ Gibbon, Edward. CHAPTER XXIX. Cambridge: Cambridge University Press. σελίδες 216–239.
- ↑ Lee, A. D.; Cameron, Alan; Long, Jacqueline (1995). «Barbarians and Politics at the Court of Arcadius». The Classical World 89 (1): 72. doi:. ISSN 0009-8418. http://dx.doi.org/10.2307/4351769.
- ↑ Note 69: Zosimus’ Letter. Peter Lang.
- ↑ Encyclopedia of Public Health. Dordrecht: Springer Netherlands. 2008. σελίδες 1158–1159.
- ↑ 6,0 6,1 Friell, J. G. P. (1999). The Rome that did not fall : the survival of the East in the fifth century. London: Routledge. ISBN 978-0-203-98231-0. 76898548.
- ↑ The kinship of Gainas and Tribigild is inferred by Wolfram (1988:435 note 182) from Sozomen VIII..4.2, with the understanding that Sozomen may have meant merely that they were of the same tribe.
- ↑ Wrabetz, Wolfram (1988). Die Versicherungsprämie. Wiesbaden: Gabler Verlag. σελίδες 135–140.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Ζώσιμος βιβλίο V [1]
- Σωκράτης ο Σχολαστικός Βιβλίο VI [2]
- Σωζόμενος βιβλίο VIII [3]
- Θεοδώρητος ο Κύρου βιβλίο V [4]
- Γεώργιος Α΄ Αλεξανδρείας στο βιβλίο του για τη βιογραφία του Ιωάννη του Χρυσόστομου όπως σώζεται απο τον Φώτιο Α΄ στη Μυριόβιβλιο σελίδα 96 [5]
- Alan Cameron and Jacqueline Long, Barbarian and Politics at the Court of Arcadius, Berkeley et Los Angeles, 1993.
- Αλεξάντρ Καζντάν , Βυζαντινό Λεξικό της Οξφόρδης 3 vols., Oxford University Press, 1991 (ISBN 0-19-504652-8)
- André Piganiol, L'Empire chrétien, PUF, Paris, 1972. (H γλώσσα του βιβλίου είναι τα Γαλλικά).
- Herwig Wolfram, History of the Goths (1978) tr., 1988