Μετάβαση στο περιεχόμενο

Αντρέι Ρουμπλιόφ (ταινία)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αντρέι Ρουμπλιόφ
Андрей Рублёв
ΣκηνοθεσίαΑντρέι Ταρκόφσκι[1][2][3]
ΣενάριοΑντρέι Ταρκόφσκι και Αντρέι Κοντσαλόφσκι
ΠρωταγωνιστέςΑνατόλι Σολονίτσιν[2], Ιβάν Λαπίκοφ[4][3], Νικολάι Γκρίνκο[5][3], Νικολάι Μπουρλιάγιεφ[3], Ίρμα Ράους[3], Γιούρι Νικούλιν, Νικολάι Σεργκέεφ, Γιούρι Ναζάροφ[4], Ρόλαν Μπίκοφ[4], Στέπαν Κρίλοφ[4], Ιγκόρ Ντονσκόι[4], Μπόλοτ Μπεγσενάλιεφ, Ιρίνα Μιροσνιτσένκο[4], Νέλλη Σνεγκίνα, Νικολάι Γκράμπε, Ντμίτρι Ορλόφσκι[6], Μιχαήλ Κονόνοφ[6], Ανατόλι Ομπούχοφ, Νικολάι Γκλάζκοφ και Κλάρα Ρουμιάνοβα
ΜουσικήΒιάτσεσλαβ Οβτσίνικοφ
ΦωτογραφίαΒαντίμ Γιούσοφ
Εταιρεία παραγωγήςMosfilm
ΔιανομήColumbia Pictures και Netflix
Πρώτη προβολή1966, 24  Δεκεμβρίου 1971 (Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών)[7] και 4  Οκτωβρίου 1973 (Δανία)[8]
Διάρκεια185 λεπτά
ΠροέλευσηΈνωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
ΓλώσσαΡωσικά, Ταταρική γλώσσα[9] και Ιταλικά[9]
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Αντρέι Ρουμπλιόφ (ρωσικά: Андрей Рублёв‎‎) είναι σοβιετική βιογραφική ιστορική δραματική ταινία του 1966 σε σκηνοθεσία Αντρέι Ταρκόφσκι και σενάριο του ίδιου το οποίο συνέγραψε μαζί με τον Αντρέι Κοντσαλόφσκι. [10] Η ταινία επαναμονταρίστηκε από την ταινία του 1966, η οποία είχε τον τίτλο Το πάθος σύμφωνα με τον Αντρέι του Ταρκόφσκι, η οποία λογοκρίθηκε κατά την πρώτη δεκαετία της εποχής του Λεονίντ Μπρέζνιεφ στη Σοβιετική Ένωση. Η ταινία βασίζεται χαλαρά στη ζωή του Αντρέι Ρουμπλιόφ, του Ρώσου αγιογράφου του 15ου αιώνα. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Ανατόλι Σολονίτζιν, Ιβάν Λαπίκοφ, Νικολάι Σεργκέγιεφ, Νικολάι Γκρίνκο και Στέφαν Κρίλοφ, καθώς και η σύζυγος του Ταρκόφσκι, Ίρμα Ράους. Ο Σάββα Γιαμσσίκοφ, διάσημος Ρώσος συντηρητής και ιστορικός τέχνης, διατέλεσε επιστημονικός σύμβουλος της ταινίας.

Το Αντρέι Ρουμπλιόφ διαδραματίζεται με φόντο τη Ρωσία των αρχών του 15ου αιώνα. Αν και η ταινία βασίζεται χαλαρά στη ζωή του Αντρέι Ρούμπλεφ, επιδιώκει να απεικονίσει ένα ρεαλιστικό πορτρέτο της μεσαιωνικής Ρωσίας. Ο Ταρκόφσκι προσπάθησε να δημιουργήσει μια ταινία που δείχνει τον καλλιτέχνη ως μια κοσμοϊστορική φιγούρα και τον «Χριστιανισμό ως αξίωμα της ιστορικής ταυτότητας της Ρωσίας [11] κατά τη διάρκεια μιας ταραγμένης περιόδου της ρωσικής ιστορίας που τελικά κατέληξε στον Τσαρισμό της Ρωσίας.

Τα θέματα της ταινίας περιλαμβάνουν την καλλιτεχνική ελευθερία, τη θρησκεία, την πολιτική ασάφεια, τον αυτοδιδακτισμό και τη δημιουργία τέχνης κατώ υπό ένα κατασταλτικό καθεστώς. Εξαιτίας αυτού, δεν κυκλοφόρησε εγχώρια στην επίσημα αθεϊστική Σοβιετική Ένωση για χρόνια μετά την ολοκλήρωσή της, εκτός από μία προβολή του 1966 στη Μόσχα. [12] Μια εκδοχή της ταινίας παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 1969, όπου κέρδισε το βραβείο FIPRESCI. [13] Το 1971, μια λογοκριμένη έκδοση της ταινίας κυκλοφόρησε στη Σοβιετική Ένωση. Η ταινία κόπηκε περαιτέρω για εμπορικούς λόγους μετά την κυκλοφορία της στις ΗΠΑ μέσω της Columbia Pictures το 1973. Ως αποτέλεσμα, υπάρχουν πολλές εκδοχές της ταινίας.

Αν και τα ζητήματα με τη λογοκρισία συσκότισαν και περιόρισαν την ταινία για πολλά χρόνια μετά την κυκλοφορία της, η ταινία σύντομα αναγνωρίστηκε από πολλούς δυτικούς κριτικούς και σκηνοθέτες ως ένα εξαιρετικά πρωτότυπο και ολοκληρωμένο έργο. Ακόμη περισσότερο από τότε που αποκαταστάθηκε στην αρχική του έκδοση, το Αντρέι Ρουμπλιόφ θεωρείται μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών και συχνά έχει καταταχθεί σε υψηλή θέση τόσο στις δημοσκοπήσεις των κριτικών όσο και των σκηνοθετών της Sight & Sound. [14] [15] [16]

Πλοκή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Αντρέι Ρουμπλιόφ χωρίζεται σε οκτώ επεισόδια, με έναν πρόλογο και έναν επίλογο που σχετίζονται με την κύρια ταινία. Η κύρια πλοκή περιγράφει τη ζωή του μεγάλου αγιογράφου μέσα από επτά επεισόδια που είτε παραλληλίζουν τη ζωή του είτε αντιπροσωπεύουν επεισοδιακές μεταβάσεις στη ζωή του. Το φόντο είναι ηΡωσία του 15ου αιώνα, μια ταραγμένη περίοδος που χαρακτηρίζεται από μάχες μεταξύ αντιπάλων πρίγκιπες και τις εισβολές των Τατάρων.

Παραγωγή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1961, ενώ εργαζόταν στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν, ο Ταρκόφσκι έκανε πρόταση στη Mosfilm για μια ταινία για τη ζωή του μεγαλύτερου ζωγράφου της Ρωσίας, του Αντρέι Ρουμπλιόφ . Η σύμβαση υπογράφηκε το 1962 και το πρώτο προσχέδιο εγκρίθηκε τον Δεκέμβριο του 1963. Ο Ταρκόφσκι και ο συν-σεναριογράφος του Αντρέι Κοντσαλόφσκι εργάστηκαν για περισσότερα από δύο χρόνια στο σενάριο, μελετώντας μεσαιωνικά γραπτά και χρονικά και βιβλία για τη μεσαιωνική ιστορία και τέχνη. Τον Απρίλιο του 1964 το σενάριο εγκρίθηκε και ο Ταρκόφσκι άρχισε να εργάζεται για την ταινία. [12] Ταυτόχρονα, το σενάριο δημοσιεύτηκε στο σημαντικό κινηματογραφικό περιοδικό Iskusstvo Kino και συζητήθηκε ευρέως μεταξύ ιστορικών, κριτικών κινηματογράφου και απλών αναγνωστών. Η συζήτηση για τον Αντρέι Ρουμπλιόφ επικεντρώθηκε στις κοινωνικοπολιτικές και ιστορικές, και όχι στις καλλιτεχνικές πτυχές της ταινίας.

Σύμφωνα με τον Ταρκόφσκι, η αρχική ιδέα για μια ταινία για τη ζωή του Αντρέι Ρουμπλιόφ οφειλόταν στον κινηματογραφικό ηθοποιό Βασίλι Λιβάνοφ, ο οποίος πρότεινε να γράψουν ένα σενάριο μαζί με τον Ταρκόφσκι και τον Κοντσαλόφσκι ενώ έκαναν βόλτες σε ένα δάσος στα περίχωρα της Μόσχας. Ανέφερε επίσης ότι θα ήθελε πολύ να παίξει τον Αντρέι Ρουμπλιόφ. [17] Ο Ταρκόφσκι δεν σκόπευε η ταινία να είναι μια ιστορική ή βιογραφική ταινία για τον Ρουμπλιόφ. Αντίθετα, παρακινήθηκε από την ιδέα να δείξει τη σύνδεση μεταξύ της προσωπικότητας ενός δημιουργικού χαρακτήρα και των εποχών που ζει. Ήθελε να δείξει την ωρίμανση ενός καλλιτέχνη και την ανάπτυξη του ταλέντου του. Επέλεξε τον Ρουμπλιόφ για τη σημασία του στην ιστορία του ρωσικού πολιτισμού . [18]

Επιλογή ηθοποιών

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ταρκόφσκι επέλεξε τον Ανατόλι Σολονίτσιν για τον ρόλο του Αντρέι Ρουμπλιόφ. Εκείνη την εποχή ο Σολονίτσιν ήταν ένας άγνωστος ηθοποιός σε ένα θέατρο στο Γεκατερινμπούργκ. Σύμφωνα με τον Ταρκόφσκι, ο καθένας είχε διαφορετική εικόνα για την ιστορική φιγούρα του Αντρέι Ρουμπλιόφ, επομένως η προσέγγισή του ήταν η επιλογή ενός άγνωστου ηθοποιού που δεν θύμιζε στους θεατές άλλους ρόλους. Ο Σολονίτσιν, ο οποίος είχε διαβάσει το σενάριο της ταινίας στο κινηματογραφικό περιοδικό Iskusstvo Kino, ήταν πολύ ενθουσιασμένος με τον ρόλο, ταξίδεψε στη Μόσχα με δικά του έξοδα για να συναντήσει τον Ταρκόφσκι και μάλιστα δήλωσε ότι κανείς δεν θα μπορούσε να παίξει αυτόν τον ρόλο καλύτερα από αυτόν. [19] Το ίδιο ένιωσε και ο Ταρκόφσκι, λέγοντας ότι με τον Σολονίτσιν απλά στάθηκα τυχερός. Για τον ρόλο του Αντρέι Ρουμπλιόφ απαιτούσε ένα πρόσωπο με μεγάλη εκφραστική δύναμη στο οποίο θα μπορούσε κανείς να δει μια δαιμονική μοναξιά. Στον Ταρκόφσκι, ο Σολόνιτσιν παρείχε τη σωστή φυσική εμφάνιση και το ταλέντο που έδειχνε περίπλοκες ψυχολογικές διεργασίες. [20] Ο Σολονίτσιν θα συνέχιζε να συνεργάζεται με τον σκηνοθέτη, εμφανιζόμενος στις ταινίες Σολάρις, Mirror και Στάλκερ, και στον ομώνυμο ρόλο της θεατρικής παραγωγής του 1976 του Ταρκόφσκι του Άμλετ στο Lenkom Theatre της Μόσχας. Πριν πεθάνει από καρκίνο το 1982, ο Σολονίτσιν προοριζόταν επίσης να παίξει τον πρωταγωνιστή Αντρέι Γκορτσάκοφ στην ιταλο-ρωσική συμπαραγωγή του Ταρκόφσκι το 1983 Νοσταλγία [21] και να πρωταγωνιστήσει σε ένα έργο με τίτλο The Witch το οποίο ο Ταρκόφσκι θα άλλαζε σημαντικά στην τελική του παραγωγή. [22]

Γυρίσματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με τον Τζόνσον, τα γυρίσματα ξεκίνησαν μόλις τον Απρίλιο του 1965, ένα χρόνο μετά την έγκριση του σεναρίου, με τον Τζέι Χόμπερμαν να αναφέρει μια ελαφρώς νωρίτερη ημερομηνία, τον Σεπτέμβριο του 1964, για την έναρξη των γυρισμάτων στο κινηματογραφικό του δοκίμιο για την κυκλοφορία της ταινία στο συλλογής Criterion Collection. [23] [24] Ο αρχικός προϋπολογισμός ήταν 1,6 εκατομμύριο ρούβλια, αλλά μειώθηκε πολλές φορές σε ένα εκατομμύριο ρούβλια (σε σύγκριση, με το πόλεμος και ειρήνη του Σεργκέι Μπονταρτσούκ το οποίο είχε προϋπολογισμό οκτώμισι εκατομμυρίων ρούβλια). Ως αποτέλεσμα των περιορισμών του προϋπολογισμού, κόπηκαν αρκετές σκηνές από το σενάριο, συμπεριλαμβανομένης μιας εναρκτήριας σκηνής που δείχνει τη Μάχη του Κουλίκοβο. Άλλες σκηνές που κόπηκαν από το σενάριο είναι μια σκηνή κυνηγιού, όπου ο μικρότερος αδερφός του Μεγάλου Δούκα κυνηγά κύκνους, και μια σκηνή που δείχνει χωρικούς να βοηθούν την Durochka να γεννήσει το παιδί της. [23] Τελικά η ταινία κόστισε 1,3 εκατομμύριο ρούβλια, με την υπέρβαση του κόστους λόγω της έντονης χιονόπτωσης, η οποία διέκοψε τα γυρίσματα από τον Νοέμβριο του 1965 έως τον Απρίλιο του 1966. Η ταινία γυρίστηκε στην τοποθεσία, στον ποταμό Νερλ και στα ιστορικά μέρη Βλαντίμιρ / Σούζνταλ, Πσκοφ, Ιζμπόρσκ και Πετσόρι . [25]

Ο Ταρκόφσκι επέλεξε να γυρίσει την κύρια ταινία σε ασπρόμαυρο χρώμα και τον επίλογο, που δείχνει μερικά από τους πίνακες του Αντρέι Ρουμπλιόφ, σε έγχρωμο. Σε μια συνέντευξή του ισχυρίστηκε πως η επιλογή του αυτή αφορούσε την καθημερινότητα καθώς δεν παρατηρεί κανείς συνειδητά τα χρώματα. [26] Κατά συνέπεια, η ζωή του Ρουμπλιόφ είναι ασπρόμαυρη, ενώ η τέχνη του έγχρωμη. Η ταινία μπόρεσε έτσι να εκφράσει τη εξάρτηση της τέχνης ενός καλλιτέχνη και της προσωπικής του ζωής. Σε μια συνέντευξη του 1969, ο Ταρκόφσκι δήλωσε ότι ο ιπτάμενος άνθρωπος στον πρόλογο είναι το σύμβολο της τόλμης, με την έννοια ότι η δημιουργία απαιτεί από τον άνθρωπο την πλήρη προσφορά της ύπαρξής του. Είτε θέλει κανείς να πετάξει πριν γίνει αυτό δυνατό, είτε να ρίξει ένα κουδούνι χωρίς να μάθει πώς να το κάνει, είτε να ζωγραφίσει μια εικόνα – όλες αυτές οι πράξεις απαιτούν, για το τίμημα της δημιουργίας του, ο άνθρωπος να πεθάνει, να διαλυθεί στο έργο του, καθώς δίνεται ολοκληρωτικά στον εαυτό του [27] Η χρωματική ακολουθία των αγιογραφιών του Ρουμπλιόφ ξεκινά με την εμφάνιση μόνο επιλεγμένων λεπτομερειών, κορυφώνοντας στην πιο διάσημη αγιογραφία του Ρουμπλιόφ, Η Τριάδα . Ένας λόγος για να συμπεριληφθεί αυτό το χρωματικό φινάλε ήταν, σύμφωνα με τον Ταρκόφσκι, για να ξεκουραστεί ο θεατής και να του επιτραπεί να αποσπαστεί από τη ζωή του Ρούμπλεφ και να προβληματιστεί. Η ταινία τελειώνει τελικά με την εικόνα των αλόγων στο ποτάμι μέσα στη βροχή. Για τον Ταρκόφσκι τα άλογα συμβόλιζαν τη ζωή και το να συμπεριλάβει άλογα στην τελευταία σκηνή (και σε πολλές άλλες σκηνές της ταινίας) σήμαινε ότι η ζωή ήταν η πηγή όλης της τέχνης του Ρουμπλιόφ. [19]

Μοντάζ

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πρώτο κομμάτι της ταινίας ήταν γνωστό ως "Το πάθος σύμφωνα με τον Αντρέι", αν και αυτός ο τίτλος δεν χρησιμοποιήθηκε για την έκδοση της ταινίας που κυκλοφόρησε. Το πρώτο κομμάτι της ταινίας είχε διάρκεια πάνω από 195 λεπτά προτού ολοκληρωθεί η διάρκεια της ταινίας. Η πρώτη περικοπή ολοκληρώθηκε τον Ιούλιο του 1966. Ο Γκοσίνο ζήτησε περικοπές στην ταινία, αναφέροντας τη διάρκεια, την αρνητικότητα, τη βία και το γυμνό. [11] [28] Όταν ο Ταρκόφσκι ολοκλήρωσε αυτή την πρώτη εκδοχή, θα περνούσαν πέντε χρόνια μέχρι να κυκλοφορήσει ευρέως η ταινία στη Σοβιετική Ένωση. Τα αιτήματα του υπουργείου για περικοπές κατέληξαν αρχικά σε μια έκδοση 190 λεπτών. Παρά τις αντιρρήσεις του Ταρκόφσκι που εκφράστηκαν σε μία επιστολή προς τον Αλεξέι Ρομάνοφ, τον πρόεδρο του Γκοσίνο, το υπουργείο ζήτησε περαιτέρω περικοπές και ο Ταρκόφσκι μείωσε τη διάρκεια σε 186 λεπτά. [29]

Ο Ρόμπερτ Μπερντ στην ανάλυσή του για τη σύγκριση του πρώτου μοντάζ της ταινίας με την τελική περικοπή του Ταρκόφσκι συνόψισε τη διαδικασία του μοντάζ δηλώνοντας:

Τα πιο εμφανή κοψίματα ήταν οι πιο γραφικές λήψεις με τα ξεβαμμένα μάτια των λιθοξόων, τη φλεγόμενη αγελάδα και το άλογο που δέχτηκε μία λόγχη (αν και η φρικτή πτώση του παρέμεινε). Τέσσερις ενσωματωμένες σκηνές αναδρομών ή φαντασιώσεων κόπηκαν εντελώς: η φαντασίωση πτήσης του Φόμα στο δεύτερο επεισόδιο, η ανάμνηση του Αντρέι των τριών μοναχών κάτω από μια βρεγμένη βελανιδιά στο τέταρτο επεισόδιο, η φαντασίωση του νεότερου πρίγκιπα να ταπεινώσει τον Μεγάλο Δούκα στο πέμπτο επεισόδιο, και η ανάμνηση του Boriska από την ίδρυση της καμπάνας στο έβδομο επεισόδιο. Συνολικά, έχω μετρήσει τριάντα έξι πλάνα που διαγράφηκαν εντελώς στην έκδοση των 185 λεπτών του Αντρέι Ρουμπλιόφ, και περίπου ογδόντα πέντε που ήταν σημαντικά συντομευμένα, συμπεριλαμβανομένων εννέα πολύ μακρινών λήψεων που χωρίζονταν το καθένα σε δύο ή περισσότερα μέρη. Ο συνολικός αριθμός των πλάνων έφτασε από 403 σε 390, με το μέσο μήκος να πέφτει από 31" σε 28". Η μόνη σειρά που έμεινε απαραβίαστη ήταν ο έγχρωμος Επίλογος [30]

Απεικόνιση βίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αρκετές σκηνές μέσα στην ταινία απεικονίζουν βία, βασανιστήρια και σκληρότητα προς τα ζώα, που πυροδότησε διαμάχη τη στιγμή της κυκλοφορίας. Οι περισσότερες από αυτές τις σκηνές έλαβαν χώρα κατά την επιδρομή του Βλαντιμίρ, συμπεριλαμβανομένης μιας που δείχνει την τύφλωση και το βασανιστήριο ενός μοναχού. Οι σκηνές που αφορούσαν τη σκληρότητα προς τα ζώα προσομοιώθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Για παράδειγμα, κατά την επιδρομή των Τατάρων του Βλαντιμίρ, μια αγελάδα πυρπολείται. Στην πραγματικότητα, η αγελάδα είχε ένα παλτό καλυμμένο με αμίαντο και δεν υπέστη σωματική βλάβη. Ωστόσο, μια σκηνή απεικονίζει τον πραγματικό θάνατο ενός αλόγου. Το άλογο πέφτει από μια σκάλα και στη συνέχεια μαχαιρώνεται από ένα δόρυ. Για να δημιουργήσει αυτή την εικόνα, ο Ταρκόφσκι τραυμάτισε το άλογο πυροβολώντας το στο λαιμό και στη συνέχεια το έσπρωξε από τις σκάλες, με αποτέλεσμα το ζώο να παραπαίει και να πέσει κάτω από τη σκάλα. Από εκεί, η κάμερα περνάει από το άλογο πάνω σε μερικούς στρατιώτες στα αριστερά και μετά περνάει πίσω δεξιά πάνω στο άλογο, και βλέπουμε το άλογο να παλεύει να σταθεί στα πόδια του έχοντας πέσει ανάσκελα πριν μαχαιρωθεί από το δόρυ. Στη συνέχεια, το ζώο πυροβολήθηκε στο κεφάλι. Αυτό έγινε για να αποφευχθεί η πιθανότητα να βλάψει αυτό που θεωρούνταν λιγότερο αναλώσιμο, το πολύτιμο άλογο. Το άλογο μεταφέρθηκε από ένα σφαγείο, σκοτώθηκε στο γύρισμα και στη συνέχεια επέστρεψε στο σφαγείο για εμπορική κατανάλωση. Σε μια συνέντευξη του 1967 για τη Literaturnoe obozrenie, ο δημοσιογράφος Αλεξάντερ Λίπκοφ πρότεινε στον Ταρκόφσκι ότι η σκληρότητα στην ταινία φαίνεται ακριβώς για να σοκάρει και να ζαλίζει τους θεατές. Και αυτό μπορεί ακόμη και να τους απωθήσει. Σε μια προσπάθεια να υποβαθμίσει τη σκληρότητα ο Ταρκόφσκι απάντησε: Όχι, δεν συμφωνώ. Αυτό δεν εμποδίζει την αντίληψη του θεατή. Επιπλέον, τα κάναμε όλα αυτά με μεγάλη ευαισθησία. Μπορώ να ονομάσω ταινίες που δείχνουν πολύ πιο σκληρά πράγματα, σε σύγκριση με τα οποία η δική μας φαίνεται αρκετά σεμνή [25]

Κυκολοφορία και λογοκρισία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία έκανε πρεμιέρα με μία μόνο προβολή στο Dom Kino της Μόσχας το 1966. Η αντίδραση του κοινού ήταν ενθουσιώδης, παρά την κριτική για τη νατουραλιστική απεικόνιση της βίας στην ταινία. [12] Αλλά η ταινία απέτυχε να κερδίσει την έγκριση για κυκλοφορία από τους σοβιετικούς λογοκριτές, καθώς η Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος έγραψε στην κριτική της ότι το ιδεολογικό λάθος της ταινίας δεν επιδέχεται αμφιβολίας. Το Αντρέι Ρουμπλιόφ κατηγορήθηκε ότι ήταν «αντιιστορικό» στην αποτυχία του να απεικονίσει το πλαίσιο της ζωής του ήρωά του: την ταχεία ανάπτυξη των μεγάλων πόλεων και τον αγώνα κατά των Μογγόλων. [31] Τον Φεβρουάριο του 1967, ο Ταρκόφσκι και ο Αλεξέι Ρομάνοφ παραπονέθηκαν ότι η ταινία δεν είχε ακόμη εγκριθεί για ευρεία κυκλοφορία, αλλά αρνήθηκαν να κόψουν άλλες σκηνές από την ταινία. [29]

Το Αντρέι Ρουμπλιόφ προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 1967 ως μέρος μιας προγραμματισμένης αναδρομικής έκθεσης σε σοβιετικές ταινίες με αφορμή την 50ή επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης. Η επίσημη απάντηση ήταν ότι η ταινία δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί και δεν μπορούσε να προβληθεί στο φεστιβάλ κινηματογράφου. Μια δεύτερη πρόσκληση έγινε από τους διοργανωτές του Φεστιβάλ των Καννών το 1969. Σοβιετικοί αξιωματούχοι αποδέχθηκαν αυτή την πρόσκληση, αλλά επέτρεψαν στην ταινία να προβληθεί στο φεστιβάλ μόνο εκτός συναγωνισμού και προβλήθηκε μόνο μία φορά στις 4 π.μ. την τελευταία ημέρα του φεστιβάλ. Ωστόσο, η ανταπόκριση του κοινού ήταν ενθουσιώδης και η ταινία κέρδισε το βραβείο FIPRESCI. Σοβιετικοί αξιωματούχοι προσπάθησαν να αποτρέψουν την επίσημη κυκλοφορία της ταινίας στη Γαλλία και σε άλλες χώρες, αλλά δεν τα κατάφεραν καθώς ο Γάλλος διανομέας είχε αποκτήσει νόμιμα τα δικαιώματα το 1969. [28]

Στη Σοβιετική Ένωση, σημαντικοί θαυμαστές του έργου του Ταρκόφσκι - συμπεριλαμβανομένου του σκηνοθέτη Γκριγκόρι Κοζίντσεφ, του συνθέτη Ντμίτρι Σοστακόβιτς και του Γεβγκένι Σούρκοφ, του εκδότη του Iskusstvo Kino [23] άρχισαν να πιέζουν για την κυκλοφορία του Αντρέι Ρουμπλιόφ . Ο Ταρκόφσκι και η δεύτερη σύζυγός του, Λάρισα Ταρκόφσκαγια, έγραψαν επιστολές σε άλλες σημαντικές προσωπικότητες για να υποστηρίξουν την κυκλοφορία της ταινίας, και η Λάρισα Ταρκόφσκαγια μάλιστα πήγε με την ταινία στον Αλεξέι Κοσίγκιν, τότε Πρωθυπουργό της Σοβιετικής Ένωσης.

Παρά την άρνηση του Ταρκόφσκι να κάνει περαιτέρω περικοπές, ο Αντρέι Ρουμπλιόφ τελικά κυκλοφόρησε στις 24 Δεκεμβρίου 1971, στην έκδοση του 1966 διάρκειας 186 λεπτών και πούλησε 2,98 εκατομμύρια εισιτήρια. [32] Όταν κυκλοφόρησε η ταινία, ο Ταρκόφσκι παρατήρησε στο ημερολόγιό του ότι σε ολόκληρη την πόλη δεν μπορούσε να δει κανείς ούτε μια αφίσα για την ταινία, αλλά ότι όλες οι αίθουσες ήταν sold out. [33]

Τελικό μοντάζ του Ταρκόφσκι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παρά τις περικοπές που προήλθαν από τις απαιτήσεις του Γκοσκίνο, ο Ταρκόφσκι εν τέλει ενέκρινε το κόψιμο της ταινίας σε σχέση με την αρχική έκδοση των 205 λεπτών:

Κανείς δεν έκοψε ποτέ τίποτα από τον Αντρέι Ρουμπλιόφ. Κανείς εκτός από εμένα. Έκανα κάποιες περικοπές μόνος μου. Στην πρώτη εκδοχή, η ταινία είχε διάρκεια 3 ώρες και 20 λεπτά. Στη δεύτερη — 3 ώρες και 15 λεπτά. Συντόμευσα την τελική έκδοση σε 3 ώρες 6 λεπτά. Είμαι πεπεισμένος ότι η τελευταία έκδοση είναι η καλύτερη, η πιο επιτυχημένη. Και έκοψα μόνο ορισμένες υπερβολικά μεγάλες σκηνές. Ο θεατής δεν παρατηρεί καν την απουσία τους. Οι περικοπές δεν έχουν αλλάξει σε καμία περίπτωση τη θεματολογία ούτε αυτό που ήταν σημαντικό στην ταινία για εμάς. Με άλλα λόγια, αφαιρέσαμε υπερβολικά μεγάλες σκηνές που δεν είχαν καμία σημασία. Συντομεύσαμε ορισμένες σκηνές ωμότητας για να προκαλέσουμε ψυχολογικό σοκ στους θεατές, σε αντίθεση με μια απλή δυσάρεστη εντύπωση που θα κατέστρεφε μόνο την πρόθεσή μας. Όλοι οι φίλοι και οι συνάδελφοί μου που, κατά τη διάρκεια μακρών συζητήσεων, με συμβούλευαν να κάνω αυτές τις περικοπές, αποδείχτηκαν στο τέλος. Μου πήρε λίγο χρόνο για να το καταλάβω. Στην αρχή, είχα την εντύπωση ότι προσπαθούσαν να πιέσουν τη δημιουργική μου ατομικότητα. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτή η τελική έκδοση της ταινίας πληροί περισσότερο από τις απαιτήσεις μου για αυτήν. Και δεν μετανιώνω καθόλου που η ταινία συντομεύτηκε στο σημερινό της μήκος. [19]

Η αρχική έκδοση του 1966 της ταινίας με τίτλο Το πάθος σύμφωνα με τον Αντρέι εκδόθηκε από την The Criterion Collection το 2018 και κυκλοφόρησε τόσο σε DVD όσο και σε μορφή Blu-Ray. [34]

Μη εξουσιοδοτημένη σοβιετική τηλεοπτική έκδοση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1973, η ταινία προβλήθηκε στη σοβιετική τηλεόραση σε μια έκδοση 101 λεπτών που ο Ταρκόφσκι δεν ενέκρινε. Αξιοσημείωτες σκηνές που κόπηκαν από αυτή την εκδοχή ήταν η επιδρομή των Τατάρων και η σκηνή που δείχνει γυμνούς ειδωλολάτρες. Ο επίλογος που έδειχνε λεπτομέρειες για τις αγιογραφίες του Αντρέι Ρουμπλιόφ ήταν ασπρόμαυρος καθώς η Σοβιετική Ένωση δεν είχε ακόμη μεταβεί πλήρως στην έγχρωμη τηλεόραση. Το 1987, όταν ο Αντρέι Ρουμπλιόφ προβλήθηκε για άλλη μια φορά στη σοβιετική τηλεόραση, ο επίλογος ήταν και πάλι ασπρόμαυρος, παρά το γεγονός ότι η Σοβιετική Ένωση είχε μεταβεί πλήρως στην έγχρωμη τηλεόραση. Μια άλλη διαφορά από την αρχική έκδοση της ταινίας ήταν η συμπερίληψη ενός σύντομου επεξηγηματικού σημειώματος στην αρχή της ταινίας, που περιγράφει λεπτομερώς τη ζωή του Αντρέι Ρουμπλιόφ και το ιστορικό υπόβαθρο. [35] Όταν η ταινία κυκλοφόρησε στις ΗΠΑ και σε άλλες χώρες το 1973, ο διανομέας Columbia Pictures την μείωσε κατά 20 επιπλέον λεπτά, κάνοντας την ταινία ένα ασυνάρτητο χάος στα μάτια πολλών κριτικών και οδηγώντας σε δυσμενείς κριτικές. [11]

Κυκλοφορία της πρώτης έκδοσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στα μέσα της δεκαετίας του 1990, η Criterion Collection κυκλοφόρησε την πρώτη κομμένη έκδοση 205 λεπτών του Αντρέι Ρουμπλιόφ στο LaserDisc, την οποία η Criterion επανέκδοσε σε DVD το 1999. Σύμφωνα με την αδερφή του Ταρκόφσκι, Μαρίνα Ταρκόφσκαγια, μία από τις μοντέρ της ταινίας, η Λιουντμίλα Φεϊγκίνοβα, κράτησε κρυφά ένα φιλμ 205 λεπτών κάτω από το κρεβάτι της. [36] Ο παραγωγός του έργου από το Criterion δήλωσε ότι η μεταφορά βίντεο προήλθε από μια ταινία που είχε αποκτήσει ο κινηματογραφιστής Μάρτιν Σκορσέζε κατά την επίσκεψή του στη Ρωσία. [24] Το 2016, μια έκδοση σε Blu-ray της ταινίας κυκλοφόρησε στο Ηνωμένο Βασίλειο χρησιμοποιώντας την έκδοση 186 λεπτών που προτιμούσε ο Ταρκόφσκι. [37] Το Criterion κυκλοφόρησε τόσο το πρώτο όσο και το τελευταίο κομμάτι της ταινίας σε DVD και Blu-ray τον Σεπτέμβριο του 2018. [38]

Υποδοχή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βραβεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αντρέι Ρουμπλιόφ κέρδισε πολλά βραβεία. Το 1969, η ταινία προβλήθηκε στο Φεστιβάλ των Καννών. Λόγω της πίεσης των σοβιετικών αξιωματούχων, η ταινία μπορούσε να προβληθεί μόνο εκτός συναγωνισμού και, ως εκ τούτου, δεν ήταν επιλέξιμη για τον Χρυσό Φοίνικα ή το Μεγάλο Βραβείο . Ωστόσο, κέρδισε το βραβείο των διεθνών κριτικών κινηματογράφου, FIPRESCI. Το 1971 η ταινία κέρδισε το Βραβείο Κριτικών του Γαλλικού Συνδικάτου Κριτικών Κινηματογράφου και το 1973 το Βραβείο Καλύτερης Ξένης Ταινίας.

Κριτικές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αντρέι Ρουμπλιόφ έχει βαθμολογία έγκρισης 95% στον ιστότοπο κριτικών Rotten Tomatoes, με βάση 42 κριτικές και μέση βαθμολογία 8,92/10. Η κριτική συναίνεση του ιστότοπου αναφέρει: "Ο Αντρέι Ρουμπλιόφ είναι ένα εγκεφαλικό έπος που φιλτράρει τις δύσκολες ιδέες μέσα από ένα μεγάλο πεδίο - διαμορφώνοντας μια συγκινητική θέση για την τέχνη και την πίστη". [39]

Ο Τζέι Χόμπερμαν, κριτικός κινηματογράφου για το The Village Voice, συνόψισε την πρώιμη υποδοχή της ταινίας στις κινηματογραφικές σημειώσεις που περιλαμβάνονται στην κυκλοφορία του Criterion DVD της ταινίας δηλώνοντας: Δύο χρόνια αργότερα (το 1973), ο Ρουμπλιόφ εμφανίστηκε στο φεστιβάλ της Νέας Υόρκης, η οποία ήταν 20 λεπτά μικρότερη, την Columbia Pictures. Το Time συνέκρινε την ταινία δυσμενώς με τον Δρ. Ζιβάγκο, ενώ άλλοι κριτικοί της Νέας Υόρκης ζήτησαν εξηγήσεις, αναφέροντας την προφανή περικοπή του Ρουμπλιόφ. [24]

Κληρονομιά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ταινία κατατάχθηκε στην 87η θέση στο περιοδικό Empire με τις 100 καλύτερες ταινίες του παγκόσμιου κινηματογράφου το 2010. [40]

Η ταινία αναφέρεται στις δύο ταινίες του Ταρκόφσκι που ακολούθησαν αυτή. Αναφέρεται για πρώτη φορά στο Σολάρις, που έγινε το 1972, με την τοποθέτηση μιας εικόνας του Αντρέι Ρουμπλιόφ στο δωμάτιο του κύριου ήρωα. [41] Στη συνέχεια αναφέρεται με την ανάρτηση μιας αφίσας της ταινίας σε έναν τοίχο στο Mirror, που έγινε το 1975. [42]

Το 1995, το Βατικανό τοποθέτησε τον Αντρέι Ρουμπλιόφ στη λίστα με τις 45 «εξαιρετικές ταινίες» . Το Village Voice κατέταξε την ταινία στην 112η θέση στη λίστα των "250 Καλύτερων Ταινιών του Αιώνα" το 1999, βάσει μίας δημοσκόπησης κριτικών. [43]

Η ταινία ψηφίστηκε στην 77η θέση στη λίστα με τις «100 καλύτερες ταινίες» από το γαλλικό περιοδικό Cahiers du cinéma το 2008. [44] Το 2010, η ταινία ισοφάρισε τη δεύτερη θέση του Ηνωμένου Βασιλείου με τις «Μεγαλύτερες ταινίες όλων των εποχών», όπως ψηφίστηκε από κριτικούς των The Guardian και The Observer . [45] Επίσης το 2010, η ταινία βρέθηκε στην κορυφή της λίστας με τις 25 καλύτερες ταινίες τέχνης όλων των εποχών του Guardian. [46]

Το 2010, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο κυκλοφόρησε τη λίστα των 100 σημαντικών ταινιών στην οποία ο Αντρέι Ρουμπλιόφ βρίσκεται στην 87η θέση. [47]

Το 2011, η σκηνοθέτις Τζοάνα Χογκ την κατέταξε ως την ταινία που άλλαξε τη ζωή της. [48] Στις δημοσκοπήσεις του Sight & Sound του 2012, κατατάχθηκε στην 26η καλύτερη ταινία που έγινε ποτέ στη ψηφοφορία των κριτικών και στην 13η στη ψηφοφορία των σκηνοθετών. Στην προηγούμενη έκδοση του 2002 της λίστας η ταινία κατετάγη 35η μεταξύ των κριτικών [49] [50] και 24η μεταξύ των σκηνοθετών. [51] [52] Στη δημοσκόπηση του Critics από το ίδιο περιοδικό κατέλαβε την 11η και 24η θέση το 1982 και το 1992 αντίστοιχα. [53] Το 2018 η ταινία κατατάχθηκε στην 40η θέση στη λίστα του BBC με τις 100 καλύτερες ξενόγλωσσες ταινίες, όπως ψηφίστηκε από 209 κριτικούς κινηματογράφου από 43 χώρες. [54]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ www.imdb.com/title/tt0060107/. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2016.
  2. ↑ 2,0 2,1 www.filmaffinity.com/es/film763373.html. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2016.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 www.bbfc.co.uk/releases/andrei-rublev-film. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2016.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 www.imdb.com/title/tt0060107/fullcredits. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2016.
  5. ↑ stopklatka.pl/film/andriej-rublow. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2016.
  6. ↑ 6,0 6,1 (Τσεχικά) Česko-Slovenská filmová databáze. 2001.
  7. ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. www.imdb.com/title/tt0060107/releaseinfo. Ανακτήθηκε στις 3  Ιουνίου 2022.
  8. ↑ Danish Film Database. 7562.
  9. ↑ 9,0 9,1 Freebase Data Dumps. Google.
  10. ↑ Peter Rollberg (2016). Historical Dictionary of Russian and Soviet Cinema. US: Rowman & Littlefield. σελ. 47-48. ISBN 978-1442268425. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 Hoberman, Jim. «Andrei Rublev: An Icon Emerges». The Criterion Collection. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2019. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Turovskaya, Maya (1989). Tarkovsky: Cinema as Poetry. London: Faber and Faber. ISBN 0-571-14709-7. 
  13. ↑ «Festival de Cannes: Andrei Rublev». festival-cannes.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 31 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 10 Απριλίου 2009. 
  14. ↑ «Andrei Rublev (1966)». British Film Institute. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαρτίου 2015. Ανακτήθηκε στις 2 Μαρτίου 2015. 
  15. ↑ «Critics' top 100». bfi.org.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2016. 
  16. ↑ «Directors' top 100». bfi.org.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2016. 
  17. ↑ Ciwilko, Artur (1965). «Interview Andrzej Tarkowski — o filmie "Rublow"». Ekran 12: 11. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 December 2007. https://web.archive.org/web/20071211124453/http://www.ucalgary.ca/~tstronds/nostalghia.com/TheTopics/On_Rublov.html. Ανακτήθηκε στις 2007-12-09. 
  18. ↑ Bachman, Gideon (1962). «Begegnung mit Andrej Tarkowskij». Filmkritik 12: 548–552. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 December 2007. https://web.archive.org/web/20071211124453/http://www.ucalgary.ca/~tstronds/nostalghia.com/TheTopics/On_Rublov.html. Ανακτήθηκε στις 2007-12-09. 
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 Ciment, Michel; Schnitzer, Luda & Jean (October 1969). «Interview L'artiste dans l'ancienne Russe et dans l'URSS nouvelle (Entretien avec Andrei Tarkovsky)». Positif 109: 1–13. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 February 2013. https://web.archive.org/web/20130209154045/http://people.ucalgary.ca/~tstronds/nostalghia.com/TheTopics/On_Rublov.html. Ανακτήθηκε στις 2007-12-08. 
  20. ↑ Veress, Jozsef (1969). «Hüsség a vállalt eszméhez». Filmvilág 10: 12–14. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 February 2013. https://web.archive.org/web/20130209154045/http://people.ucalgary.ca/~tstronds/nostalghia.com/TheTopics/On_Rublov.html. Ανακτήθηκε στις 2007-12-08. 
  21. ↑ Thompson, Lang. «Nostalghia». Ανακτήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2013. 
  22. ↑ Parkinson, David. «Foreign Classics: Andrei Tarkovsky's The Sacrifice – To Sleep, Perchance to Dream?». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Δεκεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 2013. 
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 Johnson, Vida T.· Petrie, Graham (1994). The Films of Andrei Tarkovsky: A Visual Fugue. Bloomington: Indiana University Press. ISBN 0-253-33137-4. 
  24. ↑ 24,0 24,1 24,2 «Mark Rance on Andrei Rublov: The Criterion Edition». Noastalghia.com. Ανακτήθηκε στις 3 Αυγούστου 2012. 
  25. ↑ 25,0 25,1 Lipkov, Aleksandr. «Strasti po Andreiu (Interview with Andrei Tarkovsky on February 1, 1967, transl. by Robert Bird)». Literaturnoe Obozrenie (1988): 74–80. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 August 2012. https://web.archive.org/web/20120813182721/http://people.ucalgary.ca/~tstronds/nostalghia.com/TheTopics/PassionacctoAndrei.html. Ανακτήθηκε στις 2007-12-07. 
  26. ↑ Chugunova, Maria (December 1966). «On Cinema – Interview with Tarkovsky». To the Screen. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 May 2009. https://web.archive.org/web/20090527083703/http://www.acs.ucalgary.ca/~tstronds/nostalghia.com/TheTopics/On_Color.html. Ανακτήθηκε στις 15 January 2008. 
  27. ↑ Gianvito, John (2006). Andrei Tarkovsky: Interviews (Conversations with Filmmakers Series). University Press of Mississippi. σελ. 26. ISBN 1-57806-220-9. 
  28. ↑ 28,0 28,1 Le Fanu, Mark (1987). The Cinema of Andrei Tarkovsky. London: BFI. ISBN 0-85170-193-0. 
  29. ↑ 29,0 29,1 Vinokurova, Tatyana (1989). «Khozdenye po mukam Andreya Rublyova». Iskusstvo Kino (Moscow) 10: 63–76. 
  30. ↑ Bird, Robert. Andrei Rublev. BFI Film Series Library. Page 34.
  31. ↑ Thomas., Redwood (2010). Andrei Tarkovsky's poetics of cinema. Newcastle upon Tyne, UK: Cambridge Scholars. σελ. 119. ISBN 9781443822404. 
  32. ↑ Zemlianukhin, Sergei· Miroslava Segida (1996). Domashniaia sinemateka 1918–1996 (Домашняя Синематека 1918–1996) (στα Ρωσικά). Moscow: Duble-D. σελ. 20. ISBN 5-900902-05-6. 
  33. ↑ Tarkovsky, Andrei· translated by Kitty Hunter-Blair (1991). Time Within Time: The Diaries 1970-1986. Calcutta: Seagull Books. ISBN 81-7046-083-2. 
  34. ↑ The Criterion Collection. Release of Blu-Ray for The Passion According to Andrei. 2018.
  35. ↑ (Ρωσικά) Мир и фильмы Андрея Тарковского, Сост. А. Сандлер. М., издательство: Искусство, 1990.
  36. ↑ Blasco, Gonzalo (10 Νοεμβρίου 2003). «An Interview with Marina Tarkovskaia and Alexander Gordon». www.andreitarkovski.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 10 Δεκεμβρίου 2007. 
  37. ↑ «Andrei Rublev (1966)». 
  38. ↑ «Criterion Announces September Titles». blu-ray.com. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουνίου 2018. 
  39. ↑ «Andrei Rublev (1973)». 
  40. ↑ «The 100 Best Films Of World Cinema: 87. Andrei Rublev». Empire. 2010. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουνίου 2013. 
  41. ↑ Jones, Jonathan (12 February 2005). «Out of this world». The Guardian. https://www.theguardian.com/books/2005/feb/12/featuresreviews.guardianreview11. Ανακτήθηκε στις 18 August 2014. 
  42. ↑ Cairns, David (16 Ιουλίου 2011). «Mirror». Electric Sheep. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2014. 
  43. ↑ «Take One: The First Annual Village Voice Film Critics' Poll». The Village Voice. 1999. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Αυγούστου 2007. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2006. 
  44. ↑ «Cahiers du cinéma's 100 Greatest Films». 23 Νοεμβρίου 2008. 
  45. ↑ «Greatest film ever: Chinatown wins by a nose». The Sydney Morning Herald. 23 Οκτωβρίου 2010. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2016. 
  46. ↑ «Andrei Rubulev: The best arthouse film of all time». theguardian. 20 Οκτωβρίου 2010. 
  47. ↑ «TIFF Essential 100». 22 December 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 December 2010. https://web.archive.org/web/20101226144923/http://tiff.net/essential/about/essential100. Ανακτήθηκε στις 22 December 2010. 
  48. ↑ Lamont, Tom (23 April 2011). «The film that changed my life: Joanna Hogg». The Guardian. https://www.theguardian.com/film/2011/apr/24/film-changed-life-joanna-hogg. Ανακτήθηκε στις 31 March 2019. 
  49. ↑ «Sight & Sound 2002 Critics' Greatest Films poll». listal.com. 
  50. ↑ «Sight & Sound Top Ten Poll 2002: The rest of the critics' list». Sight & Sound. British Film Institute. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαΐου 2012. Ανακτήθηκε στις 24 Απριλίου 2009. 
  51. ↑ «Sight & Sound 2002 Directors' Greatest Films Poll». listal.com. 
  52. ↑ «Sight & Sound Top Ten Poll 2002 The Rest of Director's List». old.bfi.org.uk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 30 Μαΐου 2021. 
  53. ↑ «Sight & Sound 1992 Critics' Greatest Films Poll». listal.com. 
  54. ↑ «The 100 Greatest Foreign Language Films». British Broadcasting Corporation. 29 Οκτωβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 2021. 

Υποσημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στη Σοβιετική Ένωση ο ρόλος του παραγωγού ήταν διαφορετικός από αυτόν στις δυτικές χώρες και περισσότερο παρόμοιος με τον ρόλο ενός παραγωγού γραμμής ή ενός διευθυντή παραγωγής μονάδας. [1]

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


  1. ↑ Johnson, Vida T.· Graham Petrie (1994). The Films of Andrei Tarkovsky: A Visual Fugue. Indiana University Press. σελίδες 57–58. ISBN 0-253-20887-4. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αντρέι_Ρουμπλιόφ_(ταινία)&oldid=10792969"