Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας
American Museum of Natural History
Χάρτης
Είδοςμουσείο φυσικής ιστορίας και εκπαιδευτικό ίδρυμα
Γεωγραφικές συντεταγμένες40°46′51″N 73°58′28″W
Διοικητική υπαγωγήΜανχάταν
ΧώραΗνωμένες Πολιτείες Αμερικής[1][2]
Έναρξη κατασκευής6  Απριλίου 1869[3]
Ολοκλήρωση1878[3]
ΑρχιτέκτοναςCalvert Vaux
Προστασίαδιατηρητέο (ΗΠΑ) (από 1976)[4], Ορόσημο της Νέας Υόρκης (από 1967)[5] και Ορόσημο της Νέας Υόρκης (από 1975)[6]
Ιστότοπος
Επίσημος ιστότοπος
Commons page Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (American Museum of Natural History) είναι ένα από τα μεγαλύτερα μουσεία φυσικής ιστορίας του κόσμου. Βρίσκεται απέναντι από το Σέντραλ Παρκ, στο Άπερ Γουέστ Σάιντ του Μανχάταν, στη Νέα Υόρκη. Το συγκρότημα του μουσείου αποτελείται από 28 ενωμένα μεταξύ τους κτήρια, που στεγάζουν 45 αίθουσες μόνιμων εκθεμάτων, ένα πλανητάριο και μία βιβλιοθήκη. Οι συλλογές του περιέχουν περισσότερα από 33 εκατομμύρια δείγματα[7] φυτών, ζώων, απολιθωμάτων, ορυκτών και πετρωμάτων, μετεωριτών, ανθρώπινων οστών, αλλά και ανθρώπινων πολιτισμικών τέχνεργων. Από αυτά μόνο ένα μικρό μέρος μπορεί να εκτίθεται σε κάθε δεδομένη στιγμή, στα περισσότερα από 190.000 τετραγωνικά μέτρα των χώρων του. Το μουσείο απασχολεί μόνιμο επιστημονικό προσωπικό 225 ανθρώπων, χρηματοδοτεί περισσότερες από 120 ειδικές αποστολές έρευνας πεδίου κάθε έτος[8] και έχει περίπου 5 εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο, κάτι που το καθιστά το δωδέκατο περίπου σε αριθμό επισκεπτών μουσείο οποιουδήποτε είδους στον κόσμο.[9]

Μόνη αποστολή του Μουσείου κατά το καταστατικό του είναι «Να δημιουργεί, να παρουσιάζει και να διαδίδει (μέσα από επιστημονική έρευνα και επιμόρφωση) γνώσεις για τους ανθρώπινους πολιτισμούς, τον φυσικό κόσμο και το Σύμπαν.»[10] Το Αμερικανικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας δεν πρέπει να συγχέεται με το Εθνικό Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, που βρίσκεται στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ Ουάσινγκτον.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ίδρυση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Μουσείο στεγαζόταν σε αυτό το κτήριο (του Οπλοστασίου) από το 1869 έως το 1877, οπότε εγκαινιάσθηκε το πρώτο δικό του κτήριο.
Σχέδιο της νότιας προσόψεως του Μουσείου

Ιδρυτές του ήταν ο επιχειρηματίας και ευεργέτης Θίοντορ Ρούζβελτ (πρεσβύτερος), που ήταν πατέρας του ομώνυμου 26ου προέδρου των ΗΠΑ, και οι Τζων Ντέιβιντ Γουλφ, Γουίλιαμ Τίλντεν Μπλότζετ, Ρόμπερτ Λ. Στιούαρτ, Άντριου Χ. Γκρην, Μόρις Κ. Τζέζουπ, Τζ. Π. Μόργκαν, Μόουζες Χ. Γκρίνελ, Τσαρλς Α. Ντάνα, Τζόζεφ Χ. Τσόατ (Joseph Hodges Choate), Χένρυ Τζ. Στέμπινς, Χάουαρντ Πότερ και άλλοι. Η ίδρυση του μουσείου ήταν το όνειρο του φυσιοδίφη δρα. Άλμπερτ Σ. Μπίκμορ (Albert Smith Bickmore, 1839-1914). Ο Μπίκμορ, πρώην μαθητής του Λουί Αγκασίζ, παρενοχλούσε επί χρόνια τις τοπικές αρχές για την ίδρυση ενός μουσείου φυσικής ιστορίας στη Νέα Υόρκη. Η πρότασή του, με την υποστήριξη των παραπάνω ισχυρών χρηματοδοτών, κέρδισε την υποστήριξη του Κυβερνήτη της Νέας Υόρκης Τζων Τόμσον Χόφμαν, ο οποίος υπέγραψε ένα νομοσχέδιο που δημιουργούσε το μουσείο.[11], στις 6 Απριλίου 1869.

Κατασκευή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο θεμέλιος λίθος του πρώτου κτηρίου ωστόσο τέθηκε μόλις το 1874 και το κτήριο, σε νεογοτθικό αρχιτεκτονικό ρυθμό σε σχέδια των Κάλβερτ Βωξ και Τζέικομπ Ρέυ Μουλντ, αμφότερων ήδη στενά συνδεδεμένων με τη διαμόρφωση του Σέντραλ Παρκ[12]:19–20, εγκαινιάσθηκε το 1877. Μέχρι τότε το μουσείο στεγαζόταν στο κτήριο του Οπλοστασίου (Arsenal) στο Σέντραλ Παρκ.

Επέκταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το αρχικό κτήριο κρύφθηκε σύντομα πίσω από τη νότια πτέρυγα του μουσείου, που σχεδιάσθηκε από τον J. Cleaveland Cady.[13] Εκτείνεται 210 μέτρα κατά μήκος της Δυτικής 77ης οδού[14], με γωνιακούς πύργους ύψους 46 μέτρων. Το ροδόχρωμο πέτρωμα των τοίχων του προήλθε από λατομεία στη Νήσο Πίκτον της Νέας Υόρκης.[15]

Η είσοδος από την 8η λεωφόρο σημαδεύεται από το μεγάλο μνημείο της Πολιτείας της Νέας Υόρκης προς τιμή του Θεόδωρου Ρούζβελτ, που ολοκληρώθηκε από τον Τζων Ράσελ Πόουπ[16] το 1936. Αυτή η είσοδος οδηγεί σε μεγάλο κτήριο ρυθμού ρωμαϊκής βασιλικής, όπου τους επισκέπτες υποδέχεται ένα ομοίωμα σκελετού ενός θηλυκού βαρόσαυρου που υπερασπίζεται τα μικρά του από έναν αλλόσαυρο. Στο Μουσείο εισέρχονται επίσης οι επισκέπτες από το φουαγιέ της 77ης οδού, γνωστό σήμερα ως «Grand Gallery», όπου ξεχωρίζει κρεμασμένο από την οροφή ένα κανό των Ινδιάνων Χάιντα. Η αίθουσα οδηγεί στην παλαιότερη έκθεση του Μουσείου, αυτή των ιθαγενών λαών της Βορειοδυτικής Ακτής του Ειρηνικού.[17]

Μεταγενέστερες προσθήκες και ανακαινίσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παλαιά είσοδος του Μουσείου (η λεγόμενη «του κάστρου») στην 77η οδό

Το 1992 σχεδιάσθηκε η οκταώροφη Βιβλιοθήκη του Μουσείου. Η νότια πρόσοψη, στην 77η οδό, επισκευάσθηκε και καθαρίστηκε το 2009.[13] Το 2014 το Μουσείο δημοσίευσε σχέδια για μία προσθήκη 18.100 τετραγωνικών μέτρων, αξίας κατασκευής 325 εκατομμυρίων δολαρίων, φέρουσα το όνομα «Κέντρο Richard Gilder για την επιστήμη, την εκπαίδευση και την καινοτομία», στην πλευρά της λεωφόρου Columbus.[18] Η πρόσοψη αυτού του εξαώροφου νέου κτίσματος, από επίσης ροδόχρωμο γρανίτη, βασίζεται σε καμπύλες γραμμές εμπνευσμένες από φυσικά τοπογραφικά στοιχεία, όπως κοιλότητες σκαμμένες από παγετώνες, φαράγγια και γεωλογικά στρώματα, δημιουργώντας μια κτυπητή αντίθεση με τους κυρίαρχους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς των άλλων κτισμάτων του Μουσείου. Θα περιλαμβάνει μία νέα, τρίτη είσοδο στο Μουσείο από την λεωφόρο Columbus, βορείως της 79ης οδού, μια πολυώροφη αποθηκευτική δομή για δείγματα και αντικείμενα, χώρους εκθέσεως, έναν «ερμηνευτικό τοίχο-οδηγό» και κινηματογραφική αίθουσα.[19] Θα αντικαστήσει τρία υπάρχοντα κτήρια ίσου ύψους του μουσείου και θα έχει περισσότερες από τριάντα συνδέσεις με το υπόλοιπο συγκρότημα. Το 2016 η Επιτροπή Διαφυλάξεως Οροσήμων της πόλεως της Νέας Υόρκης ενέκρινε ομοφώνως αυτή την επέκταση και το Μουσείο κατασκευάζει το «Κέντρο Richard Gilder» από τα τέλη του 2017 με αναμενόμενη ολοκλήρωση[19] το 2019 ή το 2020.

Πρόεδροι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Οι τρεις πρώτοι πρόεδροι του Μουσείου ήταν οι εκ των ιδρυτών του Τζων Ντέιβιντ Γουλφ (προεδρία 1870-1872), Ρόμπερτ Λ. Στιούαρτ (1872-1881) και Μόρις Κ. Τζέζουπ. Το μεγαλύτερο «αποτύπωμα» από αυτούς άφησε ο Τζέζουπ, καθώς υπήρξε πρόεδρος για ένα τέταρτο του αιώνα, επιβλέποντας την επέκτασή του και μεγάλο μέρος της «χρυσής εποχής» εξερευνητικών αποστολών και εμπλουτισμού των συλλογών του. Ο τέταρτος πρόεδρος, ο γεωλόγος Χένρυ Φαίρφηλντ Όσμπορν, που διορίσθηκε μετά τον θάνατο του Τζέζουπ, συνέχισε την επέκταση του ιδρύματος, καθιστώντας το ένα από τα κορυφαία μουσεία φυσικής ιστορίας στον κόσμο. Μετέπειτα πρόεδροι υπήρξαν οι εξής:

  • 1933 έως 1951: F. Trubee Davison
  • 1951 έως 1968: Alexander M. White
  • 1968 έως 1975: Gardner D. Stout
  • 1975 έως 1988: Robert G. Goelet
  • 1988 έως 1993: George D. Langdon, Jr.
  • 1993 έως 2019: Ellen V. Futter[20]

Προσωπικότητες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Διάσημα πρόσωπα το όνομα των οποίων συνδέθηκε με το Μουσείο είναι μεταξύ άλλων ο γεωλόγος-παλαιοντολόγος Χένρυ Φαίρφηλντ Όσμπορν, ο Ρόι Τσάπμαν Άντριους, κυνηγός απολιθωμάτων δεινοσαύρων στην Έρημο Γκόμπι (πάνω στον οποίο βασίσθηκε ο χαρακτήρας του Ιντιάνα Τζόουνς)[12]:97–8, η φωτογράφος Υβέτ Μπόρουπ Άντριους (1891-1959), ο παλαιοντολόγος Τζωρτζ Γκέιλορντ Σίμπσον, ο βιολόγος Ερνστ Μάυρ, οι πρωτοπόροι ανθρωπολόγοι Φραντς Μποάζ και Μάργκαρετ Μηντ, ο εξερευνητής και γεωγράφος Αλεξάντερ Χ. Ράις και ο ορνιθολόγος Ρόμπερτ Κούσμαν Μέρφυ. Ο Τζ. Π. Μόργκαν υπήρξε επίσης ένας εκ των διάσημων δωρητών του ιδρύματος.

Εικονοθήκη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Βαλσαμωμένη τίγρη της Βεγγάλης στο Μουσείο
    Βαλσαμωμένη τίγρη της Βεγγάλης στο Μουσείο
  • Διόραμα στην αίθουσα των αφρικανικών θηλαστικών
    Διόραμα στην αίθουσα των αφρικανικών θηλαστικών
  • Διόραμα στην αίθουσα των αφρικανικών θηλαστικών
    Διόραμα στην αίθουσα των αφρικανικών θηλαστικών
  • Butterfly Conservatory
    Butterfly Conservatory
  • Βιτρίνα στην αίθουσα ωκεάνιας ζωής
    Βιτρίνα στην αίθουσα ωκεάνιας ζωής
  • Αγαλματίδιο του Βατζραπανί από το Θιβέτ
    Αγαλματίδιο του Βατζραπανί από το Θιβέτ
  • Αγαλματίδιο του Καλατσάκρα από το Θιβέτ
    Αγαλματίδιο του Καλατσάκρα από το Θιβέτ
  • Η νότια και μέρος της δυτικής πλευράς του Μουσείου τη δεκαετία του 1920
    Η νότια και μέρος της δυτικής πλευράς του Μουσείου τη δεκαετία του 1920
  • Διόραμα αμερικανικού βίσωνα και αντιλοκάπρας
    Διόραμα αμερικανικού βίσωνα και αντιλοκάπρας


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ (Γερμανικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά) archINFORM. 58172. Ανακτήθηκε στις 1  Αυγούστου 2018.
  2. ↑ 3276.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Museum History: A Timeline».
  4. ↑ (Αγγλικά) National Register of Historic Places. 76001235. Ανακτήθηκε στις 19  Μαΐου 2021.
  5. ↑ 0282. Ανακτήθηκε στις 19  Μαΐου 2021.
  6. ↑ 0889. Ανακτήθηκε στις 19  Μαΐου 2021.
  7. ↑ Reynolds, Jaclyn: «COSI Forges Unprecedented Partnership with American Museum of Natural History», 13/9/2016, Center of Science & Industry, cosi.org
  8. ↑ «American Museum of Natural History - Overview and Programs». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2009. 
  9. ↑ «No. 7 American Museum of Natural History, New York City». Travel + Leisure. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 12 Μαΐου 2014. 
  10. ↑ «Mission Statement». AMNH. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2018. 
  11. ↑ «Timeline: The History of the American Museum of Natural History». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Φεβρουαρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2009. 
  12. ↑ 12,0 12,1 Preston, Douglas (1986). Dinosaurs in the Attic: An Excursion into the American Museum of Natural History. Νέα Υόρκη: St. Martin's Press. ISBN 0-312-10456-1. 
  13. ↑ 13,0 13,1 Gray, Christopher (29 Ιουλίου 2007). «The Face Will Still Be Forbidding, But Much Tighter and Cleaner». The New York Times. https://www.nytimes.com/2007/07/29/realestate/29scap.html. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2009. 
  14. ↑ Collins, Glenn (2 Απριλίου 2006). «Shoring Up a Castle Wall». The New York Times. https://www.nytimes.com/2006/04/02/nyregion/02wall.html. 
  15. ↑ Newland, D.H. (Ιανουάριος 1916). «The Quarry Materials of New York—Granite, Gneiss, Trap and Marble». New York State Museum Bulletin (181): 75. 
  16. ↑ Goldberger, Paul (27 Ιανουαρίου 1995). «Natural History Museum Plans Big Overhaul». The New York Times. https://www.nytimes.com/1995/01/27/nyregion/natural-history-museum-plans-big-overhaul.html?pagewanted=all. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2009. 
  17. ↑ «Permanent Exhibitions». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2009. 
  18. ↑ Pogrebin, Robin (11 Δεκεμβρίου 2014). «American Museum of Natural History Plans an Addition». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2018. 
  19. ↑ 19,0 19,1 «Museum of Natural History Reveals Design for Expansion». The New York Times. 5 Νοεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2018. 
  20. ↑ «Timeline: The History of the American Museum of Natural History». 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Αμερικανικό_Μουσείο_Φυσικής_Ιστορίας&oldid=10359728"