Χρήστος Γερακίνης
| Χρήστος Γερακίνης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Χρήστος Γερακίνης (Ελληνικά) |
| Γέννηση | 14 Νοεμβρίου 1893 Στενή Δίρφυος Εύβοιας |
| Θάνατος | 20 Νοεμβρίου 1985 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Σπουδές | Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός πολιτικός |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Ελληνικός Συναγερμός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | μέλος της Βουλής των Ελλήνων Έλληνας υφυπουργός Συγκοινωνιών |
Ο Χρήστος Δ. Γερακίνης (Στενή Ευβοίας, 14 Νοεμβρίου 1893 - 20 Νοεμβρίου 1985) ήταν Έλληνας δοσίλογος, συνεργάτης των Ναζί κατά την γερμανική κατοχή, στρατιωτικός και υπουργός.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε το 1893 και ήταν γιος του Δημητρίου Γερακίνη. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου και στο Κέντρο Σπουδών Πεζικού στη Γαλλία.[1] Ξεκίνησε τη στρατιωτική του σταδιοδρομία ως Ανθυπολοχαγός, το 1917. Όταν έγινε η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα, ήταν διοικητής του 90ού Συντάγματος Πεζικού.[2] Με το βαθμό του συνταγματάρχη διετέλεσε υποδιοικητής του Τάγματος Ασφαλείας Χαλκίδας το οποίο μεταξύ άλλων επιθέσεων που πραγματοποίησε στην Εύβοια κατά τη γερμανική κατοχή βασάνισε, βίασε και παλούκωσε Εβραία δασκάλα στο χωριό Στρόπονες.[3][4] Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας ο Γερακίνης διορίστηκε από την κυβέρνηση Βούλγαρη υποδιοικητής της Σχολής Ευελπίδων,[3] ενώ από το 1945 ως το 1946 ήταν διοικητής της Σχολής Πεζικού.[2] Σύμφωνα με τη Μαύρη Βίβλο του ΕΑΜ του 1945, εκκρεμούσαν εις βάρος του πάνω από είκοσι μηνύσεις και δύο εντάλματα σύλληψης.[3] Tο Μάρτιο του 1947 το Ειδικό Δικαστηριο Χαλκίδας απηλλαξε από τις εναντίον τους κατηγορίες κατηγορίες το Γερακίνη και τους ταγματασφαλίτες του Αλιβερίου.[5] Από το 1948 ως το 1950 ανέλαβε διοικητής του ΚΕΜ της 15ης Μεραρχίας.[2]
Μετά την αποστρατεία του το φθινόπωρο του 1952 από την κυβέρνηση Πλαστήρα[3] με το βαθμό του Αντιστράτηγου, πολιτεύτηκε με τον Ελληνικό Συναγερμό με τον οποίο εκλέχθηκε βουλευτής Χαλκίδας το 1952. Στις 11 Απριλίου 1954 διορίστηκε υφυπουργός Συγκοινωνιών στην κυβέρνηση Παπάγου. Παρέμεινε υφυπουργός ως την παραίτησή του, στις 15 Δεκεμβρίου 1954.[6]
Ήταν παντρεμένος με την Ελένη Βελλή και είχαν 1 γιο και 4 κόρες.[1] Έγραψε το έργο "Στοιχεία Γενικής Τακτικής" (1927).[2] Συνέταξε και επιμελήθηκε επίσης πολλά λήμματα στην Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια.
Πέθανε το 1985 και κηδεύτηκε από τον ιερό ναό Αγίων Θεοδώρων στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών στις 21 Νοεμβρίου (στο αγγελτήριο της κηδείας του αναφέρεται ως επίτιμος Επιθεωρητής Σωμάτων).[7]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 Ελληνικόν who's who, Εκδοτικός Οργανισμός Ελληνικών who's who 1962, σελ. 88
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Εγκυκλοπαίδεια Υδρία, τ. 17, σελ. 67.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Ο ΙΟΣ (2014-10-25). «Από τους γερμανοτσολιάδες στη χούντα». Η Εφημερίδα των Συντακτών. https://www.efsyn.gr/stiles/arheio/o-ios/2069_apo-toys-germanotsoliades-sti-hoynta. Ανακτήθηκε στις 2019-08-01.
- ↑ Κωστόπουλος, Τάσος (2005). Η αυτολογοκριμένη μνήμη: Τα Τάγματα Ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη. Αθήνα: φιλίστωρ. σελ. 37.
- ↑ Κωστόπουλος, Τάσος (2005). Η αυτολογοκριμένη μνήμη: Τα Τάγματα Ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη. Αθήνα: φιλίστωρ. σελίδες 78–80.
- ↑ «Κυβέρνησις Αλέξανδρου Παπάγου, Από 19.11.1952 Έως 6.10.1952». Γενική Γραμματεία της Κυβέρνησης. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2015.
- ↑ Κοινωνικά, Τα Νέα, 21-11-1985, σελ. 42