Χρήστης:EvaPs2022/πρόχειρο
|
Αυτή είναι η κύρια σελίδα προχείρων της EvaPs2022. Εξυπηρετεί ως χώρος δοκιμών και ανάπτυξης σελίδων της Βικιπαίδειας και δεν είναι εγκυκλοπαιδικό λήμμα.
Δημιουργία νέας σελίδας: Γενικό λήμμα Παραδοσιακός / Λαϊκός πολιτισμός Χειρωνακτικές τέχνες Τέχνες Τεχνική Εργαλείο Θεατρικό έργο Μουσικό θεατρικό έργο Όπερα Μουσικό άλμπουμ Χορός Κινηματογραφική ταινία Βιντεοπαιχνίδι Πολιτιστική κληρονομιά Αρχαιολογικός χώρος Αμυντικός (ακρόπολη, αμυντικός χώρος, οχύρωση, πύργος, χώρος μάχης), αποθηκευτικός (), διαμονής (ακρόπολη, διαμονής, οικισμός, οικιστικό σύνολο, οχυρωμένος οικισμός, παραδοσιακός οικισμός, πόλη, πόλη-κάστρο, προϊστορικός οικισμός), ενασχολήσεων (αγορά, βιοτεχνική εγκατάσταση, εμπορικό κέντρο, ενασχολήσεων, μεταλλευτικό συγκρότημα), κέντρο διοίκησης (ακρόπολη, ανακτορικό συγκρότημα, διοικητικό κέντρο, κέντρο διοίκησης), κοινής ωφέλειας (εκπαιδευτικό κέντρο, κοινής ωφέλειας, λουτρά, σχολή), νεκρικός (θαλαμοειδείς τάφοι, θολωτοί τάφοι, νεκρικός χώρος, νεκρόπολη, νεκροταφείο, ταφικός τύμβος), υποδομής (λιμενικές εγκαταστάσεις, υποδομής), χώρος εκτός κατάταξης (ανάκτορο, ιερά οδός, συγκρότημα μνημείων, μονή, ναυάγιο) Μνημείο Κατοικία (έπαυλη, οικία, σπήλαιο), ανάκτορο, οχύρωση (τείχη, πύργος, κάστρο, φρούριο, πύλη), διοικητικό κτίριο (μέγαρο, πρυτανείο, βουλευτήριο, βουλή, δημαρχείο, δικαστήριο, νομαρχία, τελωνείο), λουτρά (θέρμες - λουτρά, χαμάμ, ιαματικές πηγές), λατρευτικό μνημείο (ιερό κτίριο, σπήλαιο, αρχαίος ναός, βωμός, ηρώο, θόλος, ιερά οδός, ιερή πηγή, σπήλαιο, ασκηταριό, βαπτιστήριο, καθολικό μονής, μονή, παρεκκλήσι, τζαμί, χριστιανικός ναός), αναμνηστικό / διακοσμητικό μνημείο (αναθηματικό μνημείο, αψίδα, θησαυρός, τρόπαιο, χορηγικό μνημείο, ωρολόγιο, κωδωνοστάσιο, συντριβάνι), ταφικό μνημείο (θολωτός τάφος, τάφος, τύμβος, επιτύμβιο μνημείο, ηρώο, θαλαμωτός τάφος, καμαροσκεπής τάφος, λυκιακός τάφος, μακεδονικός τάφος, μαυσωλείο, πυραμιδοειδής τάφος, κατακόμβη), υποδομή (γέφυρα, δίολκος, κρήνη, οδός, όρυγμα, αναλημματικός τοίχος, υδραγωγείο, λιμάνι, σιδηροδρομικός σταθμός, φάρος, φρέαρ), αθλητική εγκατάσταση (αρχαίο γυμνάσιο, ιππόδρομος, παλαίστρα, στάδιο), θέατρο, ωδείο, μνημείο εμπορικής / βιοτεχνικής δραστηριότητας (κλίβανος, εργαστήριο γλυπτικής, εργαστήριο κεραμικής, στοά), εμπορικό κτήριο / κατάστημα (αγορά, ζαχαροπλαστείο, καφενείο), βιοτεχνικό / βιομηχανικό μνημείο ή εργαστήριο (ανεμόμυλος, αποθήκη, αρτοποιείο βιοτεχνικό / βιομηχανικό κτήριο, ελαιοτριβείο, υδρόμυλος), κοινοφελές ίδρυμα (νοσοκομείο, ορφανοτροφείο, ταχυδρομείο, τράπεζα), κινηματογράφος
Παιχνίδι Αφηγηματικός λόγος Προφορική ιστορία, αφήγηση, θρύλος, λαϊκό παραμύθι, μύθος, λαϊκή κοσμοθεώρηση κλπ.
Έθιμο, τελετουργία Μουσική Τραγούδι Χορός Λαϊκό θέατρο Φαγητό Ποτό Τεχνική Επιστήμη Ιατρική Πάθηση Φάρμακο, θεραπεία ή συσκευή Επέμβαση ή διαδικασία Σημάδι ή σύμπτωμα Ιατρική εξέταση Ιατρική ειδικότητα Ανατομία Ζώο Φυτό Γεγονότα Πολιτική εξέλιξη Μάχη Πρόσωπα Πρόσωπο (γενικά) Άγιος Οργανισμοί Κυβερνητικός φορέας Μέρη Φυσικές περιοχές Ποτάμι Περιοχή Κατασκευές Κτίσματα Κτίρια Εγκαταστάσεις
Τεχνολογία Οχήματα Αυτοκίνητο Πλοίο Άλλα Έλεγχος αν υπάρχει ήδη η σελίδα (λήμματα) (πρόχειρα)
|
Σχέτικα με το λήμμα μου "Παναγιωτάκης Καραγιάννης"
Γενικά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Παναγιωτάκης Καραγιάννης είχε γεννηθεί στην Τριπολιτσά, σύμφωνα με αναφορά της κόρης του Πηνελόπης Γερασίμου Κόκκινου προς το νεοσύστατο Ελληνικό Κράτος και συγκεκριμένα την επιτροπή εκδουλεύσεων των Αγωνιστών του 1821 για σύνταξη και οικονομική βοήθεια μετά το θάνατο του πατέρα της.
Εξαιτίας όμως της ιδιότητάς του, ήταν έμπορος, ταξίδευε συχνά σε διάφορα μέρη της Ελλάδας για εμπορικές συναλλαγές αλλά και για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην προσπάθεια του σκλαβωμένου γένους για απελευθέρωση. Έτσι, το 1813 τον βρίσκουμε να κατοικεί μάλλον στην Πρέβεζα ή τα Γιάννενα και μάλιστα φαίνεται να διατηρεί στενές σχέσεις με το περιβάλλον του Αλή Πασά.
Από την όλη του παρουσία πριν και μετά την έναρξη της Επανάστασης του 1821, καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι ο Παναγιωτάκης Καραγιάννης υπήρξε ένα φιλελεύθερος Έλληνας που από νωρίς μυήθηκε στον εταιρισμό, αρχικά στον Τεκτονισμό και αργότερα στην Φιλική Εταιρεία, για λόγους εθνικούς και πολιτικούς. Αν και μάλλον δεν είχε μεγάλη οικονομική επιφάνεια, πρόσφερε στον αγώνα των τουρκοκρατούμενων Ελλήνων για ανεξαρτησία τα μέγιστα, κυρίως μέσα από τις υπηρεσίες του ως γραμματικός ή ως δημόσιος υπάλληλος του νεοσύστατου ελληνικού κράτους.
Η συμμετόχη του στην Φιλική Εταιρεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αν και το όνομά του δεν υπάρχει στους καταλόγους των φιλικών, είναι σχεδόν σίγουρο ότι υπήρξε ένα από τα πρωτοκλασάτα στελέχη της Φιλικής Εταιρείας και μάλιστα η παρουσία του τοποθετείται στις ρίζες της εταιρείας. Αρχικά, μυήθηκε στον Τεκτονισμό, όπως φαίνεται από τα έγγραφα του 1805, στα οποία υπογράφει ως τέκτονας. Η πιθανότερη πόλη στην οποία έγινε η μύησή του στον Τεκτονισμό είναι ή η Τριπολιτσά ή η Πρέβεζα ή τα Γιάννενα ή η Λευκάδα, πόλεις στις οποίες διαρκώς κινούνταν λόγω των υποχρεώσεών του.
Το σημαντικότερο δε στοιχείο που φανερώνει την εμπλοκή του στην δημιουργία της Φιλικής Εταιρείας, αποτελεί η αναφορά του ίδιου του Εμμανουήλ Ξάνθου στην αυτοβιογραφία του, οποίος τον αποκαλεί φίλο του και ουσιαστικό υποκινητή της μύησής του ίδιου αρχικά στον Τεκτονισμό, στη Λευκάδα το 1813, και ένα χρόνο αργότερα ως συνιδρυτή της Φιλικής Εταιρείας μαζί με τον Νικόλαο Σκουφά και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ.
Είναι λοιπόν ποτέ δυνατό, ένας άνθρωπος σαν τον Παναγιωτάκη Καραγιάννη, που υποκίνησε τον ίδιο τον Εμμανουήλ Ξάνθο να συμμετάσχει ενεργά στη δημιουργία της Φιλικής Εταιρείας, να μην είναι ο ίδιος μέλος αυτής; Άλλωστε, όπως φαίνεται από αναφορά της άλλης του κόρης Βασιλικής, δεν αποτελεί μόνο απλό μέλος, αλλά αναλαμβάνει και αποστολές για λογαριασμό της Φιλικής Εταιρείας σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, όπως στην Ήπειρο και τις Σπέτσες.
Η δράση του κατά την Επανάσταση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά την έναρξη της Επανάστασης το 1821, δεν έχουμε πληροφορίες για την παρουσία του και την συμμετοχή του σ’ αυτή. Στις αρχές του Μαΐου του 1822 σημειώνεται αρχικά η παρουσία του στην Κόρινθο, προσωρινή έδρα τού Εκτελεστικού Σώματος, και λίγο αργότερα διορίζεται ως Αντέπαρχος Σίφνου και Σερίφου. Την θέση αυτή κράτησε περίπου για έναν χρόνο, μέχρι τον Μάιο του 1823, όπου και εμφανίζεται και πάλι στην Πελοπόννησο. Στις 10 Μαΐου 1823 βρίσκεται στην Τριπολιτσά, την ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου με διαταγή του Εκτελεστικού διορίζεται επικεφαλής μιας ιδιότυπης επιτροπής, με αποστολή τη διενέργεια νέων εκλογών στην πόλη και τα γειτονικά χωριά για την ανάδειξη παραστάτη στην Εθνική Συνέλευση.
Λίγο αργότερα, στις18 Δεκεμβρίου 1824, με διαταγή του Εκτελεστικού διορίζεται Έπαρχος Πύργου, θέση όμως από την οποία παραιτήθηκε περίπου 1,5 χρόνο αργότερα, επειδή το νεοιδρυθέν ελληνικό κράτος δεν μπορούσε να του δώσει χρήματα, αλλά ούτε και ο ίδια είχε δικά του για να ανταποκριθεί στις ανάγκες του Επαρχίου.
Τον Φεβρουάριο του 1827 το βρίσκουμε διορισμένο στη Σύρο ως Επίτροπο της Σεβαστής Διευθυντικής του Αιγαίου Πελάγους, δεν ξέρουμε όμως ούτε πότε διορίστηκε στη νέα του θέση ούτε ποια ήταν ακριβώς ή αποστολή του. Όμως, γύρω στον Απρίλιο του 1827 πρέπει να έφυγε και πάλι για την Πελοπόνησο.
Ο θάνατος του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Παναγιωτάκης Καραγιάννης πέθανε στις 23 ή στις 24 Απριλίου του 1827, σχεδόν αμέσως μετά την ανακοίνωση του θανάτου του Γεωργίου Καραϊσκάκη στην Τροιζήνα, όπου βρισκόταν ως παραστάτης της Βόνιτσας. Η ίδια του η κόρη σε μια μετέπειτα σχετική αναφορά της γράφει ότι ο πατέρας της πέθανε το άκουσμα του θανάτου του συναγωνιστή του Καραϊσκάκη, από αποπληξία. Ο θάνατος του Καραγιάννη επιβεβαιώνεται ωστόσο και από τον Ιάκωβο Μαρσάν, κάτοικο Σύρου και παλιότερου δανειστή του, ο οποίος έστειλε σχεδόν αμέσως αντιπρόσωπό του για να διεκδικήσει από τους κληρονόμους του τα χρήματα που ο ίδιος του είχε δανείσει.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Παναγιωτόπουλος Β. Π. (2016). Οι τέκτονες και η Φιλική Εταιρεία. Εμμ. Ξάνθος και Παν. Καραγιάννης. The Gleaner, 2, 138–157.
- Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1975, τόμος ΙΒ'.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ιστορία Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1975, τόμος ΙΒ'.