Χάλφορντ Μάκιντερ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Χάλφορντ Μάκιντερ
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Halford Mackinder (Αγγλικά)
Γέννηση15  Φεβρουαρίου 1861[1][2][3]
Γκεΐνσμπορο[4]
Θάνατος6 Μαρτίου 1947 (86 ετών)
Μπόρνμουθ
ΥπηκοότηταΗνωμένο Βασίλειο
ΣπουδέςΚράιστ Τσερτς, Epsom College και Queen Elizabeth's High School
ΒραβεύσειςCharles P. Daly Medal (1943)
Επιστημονική σταδιοδρομία
Ερευνητικός τομέαςγεωγραφία και ανθρωπογεωγραφία
Αξίωμαμέλος του Συμβουλίου Επικρατείας του Ηνωμένου Βασιλείου (1926), μέλος της 31ης βουλευτικής περιόδου του Ηνωμένου Βασιλείου (14  Δεκεμβρίου 1918, 26  Οκτωβρίου 1922), μέλος της 30ης βουλευτικής περιόδου του Ηνωμένου Βασιλείου (3  Δεκεμβρίου 1910, 25  Νοεμβρίου 1918), μέλος της 29ης βουλευτικής περιόδου του Ηνωμένου Βασιλείου (15  Ιανουαρίου 1910, 28  Νοεμβρίου 1910) και διευθυντής (1903, 1908)
Ιδιότηταγεωγράφος, πολιτικός, διπλωμάτης, Γεωπολιτικός, πολιτικός επιστήμονας, διδάσκων πανεπιστημίου και ορειβάτης
Φοιτητές τουJames Fairgrieve
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Σερ Χάλφορντ Τζον Μάκιντερ (αγγλικά: Halford John Mackinder‎‎) (15 Φεβρουαρίου 1861 – 6 Μαρτίου 1947) ήταν Άγγλος γεωγράφος, ακαδημαϊκός και πολιτικός, ο οποίος θεωρείται ένας από τους ιδρυτές τόσο της γεωπολιτικής όσο και της γεωστρατηγικής. Ήταν ο πρώτος Διευθυντής του Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Ρέντινγκ (που αργότερα έγινε το Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ) από το 1892 έως το 1903, και διευθυντής της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου από το 1903 έως το 1908. Ενώ συνέχισε την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία με μερική απασχόληση, ήταν επίσης μέλος του Κοινοβουλίου της Γλασκώβης από το 1910 έως το 1922. Από το 1923, ήταν καθηγητής Γεωγραφίας στη Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου.

Πρώτα χρόνια και εκπαίδευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η γενέτειρά του στο Γκεΐνσμπορο του Λινκολνσάιρ

Ο Μάκιντερ γεννήθηκε στο Γκεΐνσμπορο του Λινκολνσάιρ, στην Αγγλία, γιος γιατρού και σπούδασε στο Queen Elizabeth's Grammar School στο Γκεΐνσμπορο, στο Κολλέγιο Έπσον και στο Κραϊστ Τσερτς της Οξφόρδης. Στην Οξφόρδη άρχισε να σπουδάζει φυσικές επιστήμες, με ειδίκευση στη ζωολογία υπό τον Χένρι Νότριτζ Μόσλεϊ, ο οποίος ήταν ο φυσιοδίφης στην αποστολή Τσάλεντζερ. Όταν στράφηκε στη μελέτη της ιστορίας, παρατήρησε ότι επέστρεφε σε ένα παλιό ενδιαφέρον και ασχολήθηκε με τη σύγχρονη ιστορία με την ιδέα να δει πώς θα εμφανιζόταν η θεωρία της εξέλιξης στην ανθρώπινη ανάπτυξη. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της αντιμετώπισης τόσο της φυσικής γεωγραφίας όσο και της ανθρωπογεωγραφίας ως ενιαίας επιστήμης. Ο Μάκιντερ υπηρέτησε ως Πρόεδρος της Ένωσης της Οξφόρδης το 1883. [5]

Πήρε πτυχίο στη βιολογία το 1883 και ένα στη σύγχρονη ιστορία τον επόμενο χρόνο. [6]

Καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 1887, δημοσίευσε το On the Scope and Methods of Geography, ένα μανιφέστο για τη Νέα Γεωγραφία . [7] Λίγους μήνες αργότερα, διορίστηκε αναγνώστης στη γεωγραφία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου εισήγαγε τη διδασκαλία του μαθήματος. Όπως είπε ο ίδιος ο Μάκιντερ, μια έδρα έχει δοθεί σε έναν γεωγράφο. Αυτή ήταν αναμφισβήτητα εκείνη την εποχή η πιο διάσημη ακαδημαϊκή θέση για έναν Βρετανό γεωγράφο. Το 1892, ήταν ο πρώτος διευθυντής του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Ρέντινγκ, έναν ρόλο που διατήρησε έως ότου τον διαδέχθηκε, το 1903, ο Γουίλιαμ Μακμπράιντ Τσάιλντς. Το κολλέγιο έγινε το Πανεπιστήμιο του Ρέντινγκ το 1926, μια εξέλιξη που όφειλε καθόλου μικρό χρέος στην πρώιμη διαχείριση του ιδρύματος. [8] [9] Το 1893, ήταν ένας από τους ιδρυτές του Γεωγραφικού Συλλόγου, που προωθούσε τη διδασκαλία της γεωγραφίας στα σχολεία. Αργότερα έγινε πρόεδρος της Γενικής Συνέλευσης από το 1913 έως το 1946 και υπηρέτησε ως Πρόεδρός της από το 1916 έως το 1917.

Το 1895, ήταν ένας από τους ιδρυτές της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου. Στην Οξφόρδη, ο Μάκιντερ ήταν η κινητήρια δύναμη πίσω από τη δημιουργία μιας Σχολής Γεωγραφίας το 1899. [10] Την ίδια χρονιά, ηγήθηκε μιας αποστολής των πρώτων Ευρωπαίων που ανέβηκαν στο όρος Κένυα . [11] Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της αποστολής που σκοτώθηκαν οκτώ από τους Αφρικανούς αχθοφόρους του. Αν και αμφισβητείται ποιος τους σκότωσε, καθώς τόσο ο Μάκιντερ όσο και ένας άλλος άνδρας, ο Έντουαρντ Σάντερς, καταγράφηκαν να απειλούν την ζωή των αχθοφόρων. [12]

Το 1902, δημοσίευσε το Britain and the British Seas, το οποίο περιελάμβανε την πρώτη ολοκληρωμένη γεωμορφολογία των Βρετανικών Νήσων και που έγινε κλασικό στην περιφερειακή γεωγραφία. [13] Ήταν μέλος της λέσχης Coefficients, που ιδρύθηκε το 1902 από τους Fabian Sidney και Beatrice Webb, η οποία συγκέντρωσε κοινωνικούς μεταρρυθμιστές και υποστηρικτές της εθνικής αποτελεσματικότητας. [14]

Το 1904, ο Μάκιντερ εξέδωσε μια εργασία με θέμα Ο γεωγραφικός άξονας της ιστορίας (αγγλ.:The Geographical Pivot of History) στη Βασιλική Γεωγραφική Εταιρεία, στην οποία διατύπωσε τη Θεωρία της καρδιάς της γης. [15]

Αυτό συχνά θεωρείται ως μια, αν όχι η, ιδρυτική στιγμή της γεωπολιτικής ως πεδίου μελέτης, αν και ο Μάκιντερ δεν χρησιμοποίησε τον όρο. Ενώ η Θεωρία της καρδιάς της γης αρχικά έλαβε λίγη προσοχή εκτός γεωγραφίας, αυτή η θεωρία θα ασκούσε αργότερα κάποια επιρροή στις εξωτερικές πολιτικές των παγκόσμιων δυνάμεων. [16] Απογοητευμένος που δεν πήρε μια μόνιμη θέση, ο Μάκιντερ άφησε την Οξφόρδη και έγινε διευθυντής της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου την ίδια χρονιά. [17]

Μετά το 1908, επικεντρώθηκε στην υπεράσπιση της υπόθεσης της αυτοκρατορικής ενότητας και έδινε διαλέξεις μόνο με μερική απασχόληση. [18] . Εξελέγη στο Κοινοβούλιο τον Ιανουάριο του 1910 ως μέλος των Φιλελεύθερων Ενωτικών για την εκλογική περιφέρεια Camlachie της Γλασκώβης και ηττήθηκε το 1922 ως Ενωτικός. Τιμήθηκε ιππότης την Πρωτοχρονιά του 1920 για τις υπηρεσίες του ως βουλευτής.

A crude world map with various zones of influence written on them
Ένας χάρτης του 1904 από τον γεωγραφικό άξονα της ιστορίας του Μάκιντερ.

Το επόμενο σημαντικό έργο του, Δημοκρατικά Ιδανικά και Πραγματικότητα: Μια Μελέτη στην Πολιτική της Ανασυγκρότησης, εμφανίστηκε το 1919. [19]

Ακολούθησε το βιβλίο του 1904 με τίτλο Ο γεωγραφικός άξονας της ιστορίας, [17] και παρουσίασε τη θεωρία του για την καρδιά της γης και υποστήριξε την πλήρη συνεκτίμηση των γεωπολιτικών παραγόντων στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού και αντιπαραβάλλει τη (γεωγραφική) πραγματικότητα με την πραγματικότητα του ιδεαλιστή Γούντροου Ουίλσον. Το πιο διάσημο ρητό του βιβλίου ήταν:

Αυτός ο οποίος κυβερνά την Ανατολική Ευρώπη κυριαρχεί στην καρδιά της γης. Αυτός ο οποίος κυβερνά στην καρδιά της γης κυριαρχεί την παγκόσμιο νήσο. Αυτός ο οποίος κυβερνά την παγκόσμιο νήσο κυριαρχεί στον κόσμο.[20]

Αυτό το μήνυμα συντάχθηκε για να πείσει τους παγκόσμιους πολιτικούς στη Διάσκεψη Ειρήνης του Παρισιού για την κρίσιμη σημασία της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς η στρατηγική διαδρομή προς την καρδιά της γης ερμηνεύτηκε ως απαίτηση μιας λωρίδας ουδέτερων κρατών για να χωρίσει τη Γερμανία και τη Ρωσία. Αυτά δημιουργήθηκαν από τους διαπραγματευτές της ειρήνης, αλλά αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά προπύργια το 1939 (αν και αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως αποτυχία άλλων, μεταγενέστερων πολιτικών κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου). Το κύριο μέλημα του έργου του ήταν να προειδοποιήσει για την πιθανότητα ενός άλλου μεγάλου πολέμου (μια προειδοποίηση που δόθηκε επίσης από τον οικονομολόγο Τζων Μέυναρντ Κέυνς).

Ο Μάκιντερ ήταν αντιμπολσεβίκος και ως Βρετανός Ύπατος Αρμοστής στη Νότια Ρωσία στα τέλη του 1919 και στις αρχές του 1920, κατά τη διάρκεια του Ρωσικού Εμφυλίου Πολέμου, τόνισε την ανάγκη η Βρετανία να συνεχίσει την υποστήριξή της στις λευκές ρωσικές δυνάμεις, τις οποίες προσπάθησε να ενώσει. [21] Το τελευταίο σημαντικό έργο του Μάκιντερ ήταν το άρθρο του 1943, «The Round World and the Winning of the Peace», στο οποίο οραματιζόταν έναν μεταπολεμικό κόσμο. Επανέλαβε και επέκτεινε την άποψή του για τον κόσμο στη καρδιά της γης, προτείνοντας ότι ο Ατλαντικός Ωκεανός θα ήταν υπό την επιρροή της Βόρειας Αμερικής με τη βοήθεια της Βρετανίας. Αλλού στον κόσμο, πέρα από τη «ζώνη των ερήμων, και την περιοχή του «Μεγάλου Ωκεανού» του Ινδο-Ειρηνικού, ήταν η περιοχή «εδαφών» της Ινδίας και της Κίνας που θα αυξανόταν σε ισχύ. [22]

Ο Μάκιντερ ήταν σύγχρονος του Σουηδού πολιτικού επιστήμονα Rudolf Kjellén, που γεννήθηκε τρία χρόνια αργότερα, ο οποίος όπως και ο Μάκιντερ ήταν συντηρητικός βουλευτής του εθνικού κοινοβουλίου από το 1910 έως το 1922 (έτος του θανάτου του). [23] Οι δύο πατέρες της γεωπολιτικής πίστευαν και οι δύο ότι η ανάπτυξη των διεθνών μεταφορών στην ξηρά αυξανόταν σε τόσο υψηλό ρυθμό που το πλεονέκτημα των θαλάσσιων δυνάμεων ήταν περισσότερο ιστορικής σημασίας [24]. Ως εκ τούτου, υποστήριξαν ότι ο άξονας της παγκόσμιας πολιτικής δύναμης ήταν ο έλεγχος της ξηράς της Ευρασίας ενώ μια ναυτική δύναμη – όπως η Μεγάλη Βρετανία – έπαιζε δευτερεύοντα ρόλο. Διαφώνησαν σχετικά με την έμφαση που έδινε ο Μάκιντερ στην υπηρεσία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. [25]

Σημασία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το έργο του Μάκιντερ άνοιξε το δρόμο για την καθιέρωση της γεωγραφίας ως ξεχωριστού κλάδου στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ο ρόλος του στην προώθηση της διδασκαλίας της γεωγραφίας είναι πιθανώς μεγαλύτερος από αυτόν οποιουδήποτε άλλου Βρετανού γεωγράφου.

Ενώ η Οξφόρδη δεν τον διόρισε μονιμο Καθηγητή Γεωγραφίας μέχρι το 1932, τόσο το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ όσο και το Πανεπιστήμιο της Ουαλίας, ο Aberystwyth ίδρυσε καθηγητικές έδρες στη Γεωγραφία το 1917. Ο ίδιος ο Μάκιντερ έγινε καθηγητής Γεωγραφίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (Σχολή Οικονομικών του Λονδίνου) το 1923. Το 1944, έλαβε το μετάλλιο Charles P. Daley από την Αμερικανική Γεωγραφική Εταιρεία και το 1945 τιμήθηκε με το Μετάλλιο Προστάτη της Βασιλικής Γεωγραφικής Εταιρείας για την υπηρεσία του στην πρόοδο της επιστήμης της Γεωγραφίας. [26]

Η Θεωρία της καρδιάς της γης και γενικότερα η κλασική γεωπολιτική και γεωστρατηγική είχαν εξαιρετική επιρροή στη χάραξη της στρατηγικής πολιτικής των ΗΠΑ κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. [27] Αναμφίβολα συνεχίστηκε και μετά. [28] Η θεωρία προβλέπει μια αναβίωση της εφαρμογή της Πρωτοβουλίας Belt and Road της Κίνας. Στοιχεία της Θεωρίας της Καρδιάς του Μάκιντερ βρίσκονται στα έργα του γεωπολιτικού Δημήτρη Κιτσίκη, ιδιαίτερα στο γεωπολιτικό μοντέλο του «Ενδιάμεση Περιοχή». Στο βιβλίο Η Σρι Λάνκα στο σταυροδρόμι, ο Asanga Abeyagoonasekera αναφέρεται ξανά στον χάρτη του Μάκιντερ του 1904, ενώ τονίζει τη γεωστρατηγική σημασία της Σρι Λάνκα. [29]

Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb12169756k. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Halford-John-Mackinder. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ (Αγγλικά) SNAC. w6dj7j5k. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ «Who's who» (Βρετανικά αγγλικά, Αγγλικά) A & C Black. U228605.
  5. ↑ Edmund W. Gilbert, British Pioneers in Geography (Newton Abbot, David & Charles, 1972), p. 141.
  6. ↑ Sloan, Geoffrey R. (1 Ιανουαρίου 1988). Geopolitics in United States Strategic Policy, 1890–1987. St. Martin's Press. σελ. 6. ISBN 9780312019549. 
  7. ↑ H. J. Mackinder, "On the Scope and Methods of Geography", Proceedings of the Royal Geographical Society and Monthly Record of Geography, New Monthly Series, Vol. 9, No. 3 (Mar. 1887), pp. 141–174; J. F. Unstead, "H. J. Mackinder and the New Geography", Geographical Journal, Vol. 113 (January–June 1949), pp. 47–57.
  8. ↑ Ian Macrae, "The making of a university, the breakdown of a movement: Reading University Extension College to The University of Reading, 1892–1925", Journal International Journal of Lifelong Education, Volume 13, Issue 1 (January 1994), pages 3–18.
  9. ↑ «Granting of the Charter». University of Reading Bulletin (University of Reading): 4. 16 March 2006. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 March 2008. https://web.archive.org/web/20080308143129/http://www.reading.ac.uk/bulletin/pdfs/447.pdf. Ανακτήθηκε στις 10 February 2010. 
  10. ↑ L. M. Cantor, "The Royal Geographical Society and the Projected London Institute of Geography 1892–1899", Geographical Journal, Vol. 128, No. 1 (March 1962), pp. 30–35.
  11. ↑ H. J. Mackinder, "A Journey to the Summit of Mount Kenya, British East Africa", Geographical Journal, Vol. 15, No. 5 (May 1900), pp. 453–476.
  12. ↑ Kearns, Gerry (2009). Geopolotics and Empire: The Legacy of Halford Mackinder. New York: Oxford University Press. σελ. 111. ISBN 978-0-19-923011-2. 
  13. ↑ H. J. Mackinder, Britain and the British Seas. New York: D. Appleton and company, 1902.
  14. ↑ Beatrice Webb, Our Partnership, London, 1948, p. 312.
  15. ↑ H. J. Mackinder, "The geographical pivot of history", Geographical Journal, 1904, 23, pp. 421–37; Pascal Venier, "The Geographical Pivot of History and Early 20th Century Geopolitical Culture", Geographical Journal, Vol. 170, No. 4 (December 2004), pp. 330–336. «The geographical pivot of history and early twentieth century geopolitical culture» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 15 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 22 Αυγούστου 2009. .
  16. ↑ G. R. Sloan, "Sir Halford Mackinder: The heartland theory then and now", in C. S. Gray and G. R. Sloan (eds.), Geopolitics, Geography and Strategy. London: Frank Cass, pp. 15–38.
  17. ↑ 17,0 17,1 Galli, Giorgio (1 Απριλίου 2016). Hitler and the magic Nazism (Hitler e il Nazismo magico) (στα Ιταλικά). Trabesaleghe (Padua, IT): Rizzoli. σελ. 76. ISBN 978-88-17-00634-7.  See chapter 3: "Astrology and Geopolitics" (Astrologia e geopolitica).
  18. ↑ Brian Blouet, "The imperial vision of Halford Mackinder", Geographical Journal, Vol. 170, Issue 4, pp. 322–329.
  19. ↑ H. J. Mackinder, Democratic Ideals and Reality], Washington, DC: National Defence University Press, 1996. «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 5 Μαρτίου 2009. Ανακτήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου 2007. .
  20. ↑ Kumar Chowdhury, Suban· Hel Kafi, Abdullah. «The Paper | "Heartland Theory" of Mackinder & its Relevancy in Central Asia Geopolitics». IndraStra Global. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2016. 
  21. ↑ Brian W. Blouet, "Sir Halford Mackinder as British high commissioner to South Russia 1919–1920", Geographical Journal, Vol. 142 (1976), pp. 228–236.
  22. ↑ "Halford Mackinder’s Last View of the Round World", The Diplomat.
  23. ↑ Galli, Giorgio (1 Απριλίου 2016). «3». Hitler and the magic Nazism (Hitler e il Nazismo magico). Trabesaleghe (Padua, IT): Rizzoli. σελ. 76. ISBN 978-88-17-00634-7. 
  24. ↑ «Rudolf Kjellen, the Swedish Father of Geopolitics». varldsinbordeskriget.wordpress.com. 9 Φεβρουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 2018. 
  25. ↑ Barney Warf (16 Μαΐου 2006). Encyclopedia of Human Geography. SAGE Publications. σελ. 184. ISBN 978-1452265339. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Νοεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2019. 
  26. ↑ «List of Past Gold Medal Winners» (PDF). Royal Geographical Society. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 27 Σεπτεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2015. 
  27. ↑ Sloan, G.R. Geopolitics in United States Strategic Policy, Brighton: Wheatsheaf Books, 1988.
  28. ↑ Tomgram: Alfred McCoy, Washington's Great Game and Why It's Failing
  29. ↑ Abeyagoonasekera, Asanga (2019). Sri Lanka at Crossroads. ISBN 978-981-327-672-7. 

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Ashworth, Lucian M. "Realism and the spirit of 1919: Halford Mackinder, geopolitics and the reality of the League of Nations", European Journal of International Relations, 17(2), June 2011, 279–301.
  • Blouet, Brian. Global Geostrategy, Mackinder and the Defence of the West, Londres, Frank Cass, 2005.
  • Blouet, Brian. Halford Mackinder: A Biography. College Station: Texas A&M University Press, 1987.
  • Blouet, Brian, "The imperial vision of Halford Mackinder", Geographical Journal, Volume 170 Issue 4, Pages 322–329.
  • Blouet, Brian W., "Sir Halford Mackinder as British high commissioner to South Russia 1919–1920". Geographical Journal, 142 (1976), 228–36.
  • Cantor, L.M. "The Royal Geographical Society and the Projected London Institute of Geography 1892–1899". The Geographical Journal, Vol. 128, No. 1 (Mar. 1962), pp. 30–35
  • Fettweis, Christopher J. "Sir Halford Mackinder, Geopolitics, and Policymaking in the 21st Century", Parameters, Summer 2000
  • Kaplan, Robert D. (2012) The Revenge of Geography: What the Maps Tell Us About the Coming Conflicts and the Battle Against Fate New York: Random House. (ISBN 978-1-4000-6983-5)
  • Kearns, Gerry. "Halford John Mackinder, 1861–1947". Geographers: Biobibliographical Studies, 1985, 9, 71–86.
  • Kearns, Gerry. Geopolitics and Empire: The Legacy of Halford Mackinder. Oxford: Oxford University Press, 2009.
  • Parker, Geoffrey. Western Geopolitical Thought in the Twentieth Century, New York: St. Martin's Press, 1985.
  • Parker, W.H. Mackinder: Geography as an Aid to Statecraft, Oxford, Clarendon Press, 1982.
  • Sloan, G.R. Geopolitics in United States Strategic Policy, Brighton: Wheatsheaf Books, 1988.
  • Sloan, G.R. "Sir Halford Mackinder: the heartland theory then and now", in Gray C S and Sloan G.R., Geopolitics, Geography and Strategy. London: Frank Cass, pp. 15–38.
  • Unstead, J.F. H. J. Mackinder and the New Geography, The Geographical Journal, Vol. 113, (Jan. – Jun. 1949), pp. 47–57
  • Venier, Pascal. "The Geographical Pivot of History and Early 20th century Geopolitical Culture", Geographical Journal, vol. 170, no 4, December 2004, pp. 330–336.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Halford Mackinder στο Wikimedia Commons


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Χάλφορντ_Μάκιντερ&oldid=10224247"