Φέλιξ Ερμακόρα
Ο Φέλιξ Ερμακόρα (Felix Ermacora) (13 Οκτωβρίου 1923 – 24 Φεβρουαρίου 1995) ήταν κορυφαίος ειδικός στα ανθρώπινα δικαιώματα της Αυστρίας και μέλος του Αυστριακού Λαϊκού Κόμματος.
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Στα νιάτα του, ο Ερμακόρα υπηρέτησε στον στρατό της ναζιστικής Γερμανίας με τον βαθμό του στρατιώτη. [7]
Διετέλεσε καθηγητής διεθνούς δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Ίνσμπρουκ από το 1956, στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης από το 1964, βουλευτής του Αυστριακού Λαϊκού Κόμματος από το 1971 έως το 1990, μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Επιτροπή 1959-1980 και 1984-1987. Το 1974 ήταν Πρόεδρος της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και από το 1984 ήταν Ειδικός Εισηγητής του ΟΗΕ για το Αφγανιστάν. Το 1992, ίδρυσε το Ludwig Boltzmann Institut für Menschenrechte, με τους μαθητές και στενούς του συνεργάτες Μάνφρεντ Νόβακ και Χάννες Τρέττερ, και υπηρέτησε ως ο πρώτος διευθυντής του.[8]
Ήταν μέρος των αντιπροσωπειών του ΟΗΕ, που ερευνούσαν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Χιλή, τη Νότια Αφρική, την κατεχόμενη Παλαιστίνη, το Ιράν και το Αφγανιστάν. Για λογαριασμό του Συμβουλίου της Ευρώπης, ερεύνησε παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αλγερία, την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Τουρκία και την Κύπρο. Ως ακαδημαϊκός, νομοθέτης και στέλεχος του ΟΗΕ, πολέμησε άνευ όρων την αδικία και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε μια γνωμοδότηση εμπειρογνωμόνων, που ανέθεσε η βαυαρική κυβέρνηση το 1991, ο Ερμακόρα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η απέλαση των Γερμανών μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο συνιστούσε γενοκτονία και έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. [9] Ως Ειδικός Εισηγητής του ΟΗΕ για το Αφγανιστάν, αποκάλυψε "κατάφωρες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων" από τις σοβιετικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν, που δημοσιοποιήθηκαν σε μια έκθεση του 1985. [10]
Έλαβε τον Γερμανικό Μεγάλο Σταυρό Αξίας, Διοικητή του Τάγματος National du Mérite της Γαλλίας, Διοικητή 1ης Τάξης του Τάγματος του Πολικού Αστέρα της Σουηδίας, το Ευρωπαϊκό Βραβείο Καρλομάγνου του Sudetendeutsche Landsmannschaft, το Βραβείο UNESCO για την Εκπαίδευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα το 1983 και το Ευρωπαϊκό Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης το 1992 (από κοινού με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα) για «μια εξαιρετική συμβολή στην υπόθεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». [11] Έγινε επίτιμος διδάκτορας στα πανεπιστήμια της Κολωνίας και του Στρασβούργου και ήταν αντεπιστέλλον μέλος της Αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών από το 1971. Ήταν επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Διεθνούς Εταιρείας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.[8]
Το 1999 ιδρύθηκε το Ινστιτούτο Felix Ermacora και το 2005 θεσπίστηκε το Βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Felix Ermacora από την παράταξη του Συντηρητικού Κόμματος στο Αυστριακό Κοινοβούλιο. Οι πρώτοι νικητές του Βραβείου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Felix Ermacora ήταν ο Ιησουίτης ιερέας Γκέοργκ Σπόρσιλ και ο δημοσιογράφος του ORF Φρίντριχ Όρτερ. [12] Η Felix Ermacora Society ιδρύθηκε το 2005 και διευθύνεται από τον Βόλφγκανγκ Σύσελ, τον πρώην καγκελάριο της Αυστρίας.[8]
Οι μαθητές του περιλαμβάνουν τον Αντρέας Κολ, πρώην Πρόεδρο του αυστριακού κοινοβουλίου και, κυρίως, τον Μάνφρεντ Νόβακ.
Πέθανε το 1995, από ασθένεια, που κόλλησε σε μια αποστολή του ΟΗΕ στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν τον Δεκέμβριο του 1994. [10]
Επιλεγμένα έργα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Handbuch der Grundfreiheiten und der Menschenrechte, 1963
- Allgemeine Staatslehre, 2 vol., 1970
- Österreichische Verfassungslehre, 2 vol., 1970/80
- Grundriß der Menschenrechte στο Österreich, 1988
- Die Entstehung der Bundesverfassung, 5 vol., 1986–93
- Menschenrechte in der sich wandelnden Welt, 3 vol., 1974–94
- Menschenrechte ohne Wenn und Aber. Erlebnisse und Begegnungen , 1993
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 120295023. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 120295023.
- ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data
.bnf .fr /ark: /12148 /cb120295023. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015. - ↑ CONOR.SI. 32485731.
- ↑ «Wer ist Wer» 00274. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2022.
- ↑ «Journal officiel de la République française». (Γαλλικά) Journal officiel de la République française.
- ↑ «Opinion | Soviet Toys of Death» (στα αγγλικά). The New York Times. 1985-12-10. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/1985/12/10/opinion/soviet-toys-of-death.html. Ανακτήθηκε στις 2022-03-10.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 «Archived copy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2009.
- ↑ «Archived copy» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 16 Μαΐου 2011. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2010.
- ↑ 10,0 10,1 Eric Pace. Felix Ermacora Is Dead at 71; Austrian Human Rights Expert. New York Times. February 27, 1995.
- ↑ Resolution (92) 10 on the award of the European Human Rights Prize, adopted by the Committee of Ministers on 21 May 1992 at the 476th meeting of the Minister's Deputies
- ↑ Manfred Nowak: Speech on the award of the first Felix Ermacora Human Rights Prize. online: https://bim.lbg.ac.at/de/vortraege-und-lehrunterlagen/manfred-nowak-festrede-zur-verleihung-des-ersten-felix-ermacoramenschen, retrieved 22.05.21
Βιβλιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Manfred Nowak, Dorothea Steurer και Hannes Tretter (επιμ. ), Festschrift für Felix Ermacora - Fortschritt im Bewußtsein der Grund- und Menschenrechte, Kehl am Rhein, Engel, 1988
