Το ανθρώπινο κτήνος (ταινία)
| Το ανθρώπινο κτήνος (La bête Humaine) | |
|---|---|
.jpg) | |
| Σκηνοθεσία | Ζαν Ρενουάρ |
| Παραγωγή | Robert and Raymond Hakim |
| Σενάριο | Ζαν Ρενουάρ |
| Βασισμένο σε | Το Ανθρώπινο κτήνος |
| Πρωταγωνιστές | Ζαν Γκαμπέν, Σιμόν Σιμόν, Ζαν Ρενουάρ, Φερνάρ Λεντούς, Julien Carette, Blanchette Brunoy, Charlotte Clasis, Claire Gérard, Κολέτ Ρεζί, Εμίλ Ζενεβουά, Ζωρζ Πεκλέ, Georges Spanelly, Gérard Landry, Γκι Ντεκόμπλ, Ανρί Ρουσέλ, Jacques Beauvais, Ζακ Μπεκέρ, Jacques Berlioz, Jacques Brunius, Jenny Hélia, Λεόν Λαρίβ, Μαρσέλ Περέζ, Marguerite de Morlaye, Μωρίς Μαρσώ και Tony Corteggiani |
| Μουσική | Τζόσεφ Κοσμά |
| Φωτογραφία | Κουρτ Κούραντ |
| Διανομή | Netflix |
| Πρώτη προβολή | 23 Δεκεμβρίου 1938[1] |
| Κυκλοφορία |
|
| Διάρκεια | 100 λεπτά |
| Προέλευση | Γαλλία |
| Γλώσσα | Γαλλικά |
| δεδομένα () | |
Το ανθρώπινο κτήνος (γαλλικά: La bête Humaine) είναι Γαλλική δραματική ταινία του 1938 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ζαν Ρενουάρ και αποτελεί την κινηματογραφική μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος του Εμίλ Ζολά που εκδόθηκε το 1890. Πρωταγωνιστούν οι Ζαν Γκαμπέν και Σιμόν Σιμόν.
Το "ανθρώπινο κτήνος" τοποθετείται εν μέρει σε ένα τρένο που μπορεί να θεωρηθεί ως ένας από τους κύριους χαρακτήρες της ταινίας. [2] Αν και γενικά αναφέρεται ως ρομαντικό δράμα, μερικές φορές θεωρείται πρόδρομος του φιλμ νουάρ.
Πλοκή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ζακ Λαντιέ είναι μηχανικός σιδηροδρόμων, θύμα δολοφονικών παρορμήσεων που τον αναγκάζουν να ζήσει μια πολύ μοναχική ζωή. Είναι ευτυχισμένος μόνο στη συντροφιά της "Λιζόν" του, την ατμομηχανή που κινείται στη γραμμή Παρίσι - Χάβρη.
Κατά τύχη βρίσκεται κοντά στον τόπο ενός εγκλήματος, όπου συναντά τον Ρουμπώ, τον αναπληρωτή σταθμάρχη του σταθμού της Χάβρης, και τη νεαρή και όμορφη σύζυγό του, Σεβερίν. Όταν ρωτήθηκε, κάτω από τη γοητεία της γυναίκας, αρνείται ότι είδε τους δύο, αθωώνοντάς τους τελείως σε σημείο που οι κατηγορίες στη συνέχεια να πέσουν σε άλλον άνδρα με προηγούμενο ποινικό παρελθόν.
Ο Λαντιέ ερωτεύεται παράφορα τη Σεβερίν, η οποία τώρα βιώνει μια συγκρουσιακή σχέση με τον άντρα της. Στην πραγματικότητα, είχε ανακαλύψει ότι η πολύ νεαρή σύζυγός του ήταν ερωμένη του ισχυρού και ηλικιωμένου Γκρανμορέν, τον οποία αποφάσισε να σκοτώσει, αυταπατώντας τον εαυτό του ότι θα μπορούσε έτσι να έχει τη γυναίκα του αποκλειστικά για τον εαυτό του. Η Σεβερίν γίνεται ερωμένη του Λαντιέ και του προτείνει να σκοτώσει τον δυσκίνητο πλέον σύζυγό της. Ο Λαντιέ δεν θέλει και η σχέση των δύο φαίνεται να φτάνει στο τέλος της. Σε έναν χορό, η Σεβερίν φλερτάρει με έναν νεαρό άνδρα, κάνοντας τον Λαντιέ να ζηλέψει και να κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν. Φτάνοντας στο σπίτι, ανανεώνει τις εγκληματικές της προθέσεις προς τον άντρα της, αλλά εκείνος, θύμα ψυχωτικής κρίσης, τη σκοτώνει.
Μετά από μια άγρυπνη νύχτα, ο Λαντιέ, καθισμένος για άλλη μια φορά στην ατμομηχανή, λέει πρώτα στον συναδελφο του Πεσκέ τι συνέβη, δίνοντάς του μια λογική αίσθηση, αλλά λίγο αργότερα, απελπισμένος, πέφτει από το τρένο που κινείται και αυτοκτονεί.
Διανομή ρόλων[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Ζαν Γκαμπέν - Ζακ Λαντιέ
- Σιμόν Σιμόν - Σεβερίν Ρουμπώ
- Φερνάντ Λεντού - Ρουμπώ, αναπληρωτής σταθμάρχης
- Μπλανς Μπρουνόι - Φλορ
- Ζεράρ Λαντρί - Λε Φιλς Νταβερνί
- Τζένι Έλια - Φιλομέν Σαβανό
- Κολέτ Ρετζίς - Βικτορί Πεσκέ
Παραγωγή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανάπτυξη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Ζαν Γκαμπέν ήθελε να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία για τις ατμομηχανές και έγραψε ένα σενάριο με τίτλο Train d'Enfer, το οποίο αρχικά επρόκειτο να σκηνοθετηθεί από τον Ζαν Γκρεμιγιόν.[3] Δυσαρεστημένος με το σενάριο, ο Γκρεμιγιόν πρότεινε μια προσαρμογή του "ανθρώπινου κτήνους" του Ζολά.
Μετά την επιτυχία του πρωταγωνιστώντας στη Μεγάλη Χίμαιρα του Ρενουάρ (1937), ο Γκαμπέν προτίμησε να συνεργαστεί ξανά με τον Ρενουάρ και τον προσέλαβε αντί του Γκρεμιγιόν. Ο Ρενουάρ έγραψε τελικά το σενάριο σε διάστημα οκτώ έως δεκαπέντε ημερών. [3] Ο Ρενουάρ ανέφερε ότι του πήρε δώδεκα μέρες στην εισαγωγή της ταινίας. Μετά την ολοκλήρωσή του, ο Ρενουάρ διάβασε το σενάριο στον παραγωγό του Γκαμπέν, Ρόμπερ Χακίμ , ο οποίος ζήτησε ασήμαντες τροποποιήσεις.[3] Ο Ρενουάρ εξομολογήθηκε ότι την εποχή που έγραφε το σενάριο, δεν είχε διαβάσει το μυθιστόρημα του Ζολά για περισσότερα από 25 χρόνια: 'Όσο γύριζα, συνέχιζα να τροποποιώ το σενάριο, φέρνοντάς το πιο κοντά στον Ζόλα. Οι διάλογοι που έδωσα στη Σιμόν Σιμόν είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου αντιγραμμένο από το κείμενο του Ζολά. Επειδή δούλευα με κορυφαία ταχύτητα, ξαναδιάβαζα μερικές σελίδες του Ζολά κάθε βράδυ, για να βεβαιωθώ ότι δεν παραβλέπω τίποτα.[3]
Κινηματογράφιση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα γυρίσματα ξεκίνησαν στις 12 Αυγούστου 1938, με εξωτερικούς χώρους στο Gare Saint-Lazare και στη Χάβρη.[3] Λόγω περιορισμών στο χρόνο εκτέλεσης, ο Ρενουάρ έπρεπε να παραλείψει αρκετά περίφημα περιστατικά από το μυθιστόρημα.[4]
Υποδοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κριτικές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η ταινία απέσπασε θετικές κριτικές. Ο Φρανσουά Τρυφώ έγραψε:
«Ο Ζαν Ρενουάρ δεν κινηματογραφεί ιδέες αλλά άντρες και γυναίκες που έχουν ιδέες και αυτές οι ιδέες, όσο μπαρόκ ή απατηλές κι αν είναι, δεν μας καλεί ούτε να τις υιοθετήσουμε ούτε να τις απορρίψουμε, αλλά απλώς να τις σεβαστούμε».[5]
«Το ανθρώπινο κτήνος είναι το δράμα μιας αγάπης που ο άνθρωπος δεν μπορεί να ελέγξει, μιας δύναμης που τον καίει, τον κατακλύζει, τον καταδικάζει σε θάνατο. Για τον Ζολά όπως και για τον Ρενουάρ αυτή η δύναμη αντιπροσωπεύεται από την ατμομηχανή, τη Λιζόν. Ο Ζακ Λαντιέ αγαπά την ατμομηχανή του σαν γυναίκα».
— Ζαν Κολέτ, Télérama, 1968
Ο κριτικός Γιώργος Ξανθάκης από το filmy.gr έδωσε στην ταινία 4 από 5 αστέρια του λέγοντας χαρακτηριστικά:
«Η ταινία παραμένει αξέχαστη για την ομορφιά και τη δύναμη των εικόνων, ειδικά για το ρυθμικό μοντάζ της αρχικής και της τελικής σεκάνς και για τις άριστες ερμηνείες των Ζαν Γκαμπέν και Σιμόν Σιμόν...[] Το «Ανθρώπινο Κτήνος» δεν είναι απλώς μια πολιτική ταινία για την ταξική πάλη, αλλά και μια ζοφερή μελέτη για το αισθησιακό πάθος και το βάρος της μοίρας».[6]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ www
.imdb .com /title /tt0029957 /releaseinfo. - ↑ Bogdonovitch, Peter. Interview on special features of the Criterion Collection imprint.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Durgnat, R., Jean Reinoir (1974), p. 172. (ISBN 0-520-02283-1)
- ↑ Durgnat, R., Jean Renoir (1974), p. 174. (ISBN 0-520-02283-1)
- ↑ François Truffaut, I film della mia vita, Marsilio, Venezia 1978, pp. 41-53 ISBN 88-317-8164-2
- ↑ Ξανθάκης, Γιώργος (30 Αυγούστου 2023). «la-bete-humaine». filmy.gr. Ανακτήθηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 2023.
Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Jean Renoir, La mia vita, i miei film, Marsilio, Venezia 1992, traduz. Daniela Orazi, pp. 116–117. ISBN 88-317-5419-X
- Simone Villani, L'essenza e l'esistenza. Fritz Lang e Jean Renoir: due modelli di regia, due modelli di autore., Lindau, Torino 2007
- Carlo Felice Venegoni, Renoir, Il castoro cinema, La Nuova Italia, Firenze 1974.
- Giorgio De Vincenti, Il teatro nel cinema di Jean Renoir: forma simbolica di una pratica di cineasta, in Senso e storia dell'estetica, a cura di Pietro Montani, Parma 1995.
- Giorgio De Vincenti, Jean Renoir: la vita, i film, Marsilio, Venezia 1996.
- Daniele Dottorini, Jean Renoir. L'inquietudine del reale, Ente dello spettacolo, Roma 2007
- André Bazin, Jean Renoir, Paris 1971, 1989, ediz. it. curata e tradotta da Michele Bertolini, Mimesis Cinema, Milano-Udine 2012 ISBN 978-88-575-0736-1
- François Truffaut, I film della mia vita, Marsilio, Venezia 1978.
- Tibbetts, John C., and James M. Welsh, eds. The Encyclopedia of Novels Into Film (2nd ed. 2005) pp 30–31.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Το ανθρώπινο κτήνος στην IMDb
- Το ανθρώπινο κτήνος στο AllMovie
- Το ανθρώπινο κτήνος στην TCM Movie Database
- La bête humaine: Renoir On and Off the Rails ένα δοκίμιο του Τζέφρι Ο'Μπράιεν για το Criterion Collection
- Αποσπάσμα ταινίας μικρού μήκους στο YouTube
