Τζουζέπε Ντι Στέφανο

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
 Αυτό το λήμμα έχει μεταφραστεί από τα αγγλικά και χρειάζεται επιμέλεια από κάποιον με καλή γνώση της γλώσσας.

Υπάρχουν ζητήματα εκφραστικά και σύνταξης· απαιτείται μεταφορά όρων και ονομάτων στην ελληνική
Παρακαλούμε βοηθήστε στην βελτίωση της μετάφρασής του.

Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε: Πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και τον οδηγό μορφοποίησης λημμάτων.
Τζουζέπε Ντι Στέφανο
Giuseppe di Stefano - 1983.jpg
Ο Τζουζέπε Ντι Στέφανο
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση24  Ιουλίου 1921[1][2][3]
Μότα Σαντ' Αναστασία[4][5]
Θάνατος3  Μαρτίου 2008[6][1][2]
Σάντα Μαρία Χοέ[5]
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Χώρα πολιτογράφησηςΙταλία (1946–2008)[7]
Βασίλειο της Ιταλίας (1921–1946)
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙταλικά[8]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητατραγουδιστής όπερας
τραγουδιστής
Περίοδος ακμής1946
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΙταλικό Τάγμα της Αξίας για τον Πολιτισμό και τις Τέχνες
Ιστότοπος
www.giuseppedistefano.it
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Τζουζέπε Ντι Στέφανο (ιταλικά: Giuseppe Di Stefano‎· 24 Ιουλίου 1921, Μότα Σαντ' Αναστασία – 3 Μαρτίου 2008, Σάντα Μαρία Χοέ) ήταν Ιταλός τενόρος με σταδιοδρομία που εκτεινόταν από τα μέσα του 1940 ως τις αρχές του 1990.[9] Ο Ντι Στέφανο υπήρξε παράδειγμα προς μίμηση για τον επιφανή τενόρο Λουτσιάνο Παβαρότι.[10] Απεβίωσε στις 3 Μαρτίου 2008 σε ηλικία 86 ετών.[9]

Βιογραφία και σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα πρώτα χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 Η ενότητα αυτή δεν τεκμηριώνεται επαρκώς με παραπομπές. Παρακαλούμε βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. (Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 20/12/2022)

Ο «Πίπο» (Pippo), όπως πάντα αποκαλούνταν από φίλους, συναδέλφους και φανς του, περνά τα νεανικά του χρόνια στο Μιλάνο, όπου οι γονείς του εγκαταστάθηκαν σε αναζήτηση καλύτερων οικονομικών συνθηκών και όπου ο πατέρας του βρίσκει μια οικονομικά μέτρια δουλειά ως τσαγκάρης κι η μητέρα του ως μοδίστρα. Σπούδασε στην ιερατική σχολή των Ιησουιτών, σκεπτόμενος για κάποιο χρονικό διάστημα να γίνει ιερέας. Στη συνέχεια, χάρη σε ένα φίλο του, λάτρη της όπερας, τον Ντανίλο Φουά (Danilo Fois), που δεν συμμεριζόταν την τάση του αυτή, τον σέρνει για πολλές ώρες στη στοά της Σκάλας και έτσι άρχισε να αφιερώνει τον εαυτό του στο τραγούδι, κάνοντας μαθήματα, από διάφορους δασκάλους —μεταξύ των οποίων είναι ο βαρύτονος Λουίτζι Μοντεσάντο, που έγινε τελικά και ατζέντης του— και τα μαθήματα αυτά πληρώνονταν από τον Φουά και άλλους φίλους. Το 1938, νίκησε σε ένα διαγωνισμό τραγουδιού στη Φλωρεντία.

Με το ξέσπασμα του πολέμου, κατατάχθηκε στο στρατό, όπου καταλήγει επανειλημμένα στη φυλακή για τη συμπεριφορά του. Χάρη σε έναν στρατιωτικό γιατρό ο οποίος θεώρησε ότι είναι "πιο χρήσιμος στην Ιταλία ως τραγουδιστής παρά ως στρατιώτης", ξεφεύγει από την εξόντωση του συντάγματος του στη ρωσική εκστρατεία, με μια εικονική αναρρωτική άδεια λίγες ώρες πριν από την αναχώρηση του για το μέτωπο. Τότε αρχίζει να δραστηριοποιείται ως τραγουδιστής ελαφράς μουσικής και αβάν-γκαρντ, με το ψευδώνυμο Νίνο Φλόριο, χαρακτηρίζοντας αυτή την περίοδο με την εξής φράση: αν εξαιρέσουμε τους βομβαρδισμούς, η πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου.[11] Πέρασε την τελευταία περίοδο του πολέμου, στην Ελβετία, όπου είχε την ευκαιρία να τραγουδά στο ραδιόφωνο της Λωζάνης, εναλλάσσοντας λυρικά κομμάτια και άλλα τραγούδια, (υπάρχουν ακόμα κάποιες ηχογραφήσεις από την EMI).

Η καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

 Η ενότητα αυτή δεν τεκμηριώνεται επαρκώς με παραπομπές. Παρακαλούμε βοηθήστε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Ατεκμηρίωτο υλικό μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. (Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 20/12/2022)

Επέστρεψε στο Μιλάνο μετά το τέλος του πολέμου, όπου έκανε πάλι μαθήματα τραγουδιού και μετά από κάποιους μικρούς ρόλους κάνει το επίσημο ντεμπούτο του στις 20 Απριλίου του 1946 στο Reggio Emilia , ως ο πρωταγωνιστής της Μανόν, ξεκινώντας γρήγορα μια έντονη δραστηριότητα σε θέατρα της επαρχίας αλλά και σε πιο σημαντικά μέρη, όπως η Γένοβα (Ριγκολέττο), η Μπολόνια (Υπνοβάτις), η Βενετία (Οι αλιείς μαργαριταριών). Το ίδιο έτος, σάρωσε τις σκηνές και επίσης ξεκίνησε μια διεθνή καριέρα εγκαινιάζοντας την εποχή του Γκραν Τεάτρου ντελ Λιτσέου της Βαρκελώνης, ακόμα με την όπερα Μανόν. Με τον ίδιο ρόλο, στις 15 Μαρτίου του 1947 έκανε το ντεμπούτο του στη Σκάλα του Μιλάνου, ενώ στις 25 Φεβρουαρίου του 1948 ως ο Δούκας της Μάντοβα στον Ριγκολέττο. Ακολούθησε η εποχή της Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης, όπου εμφανίστηκε πολλάκις ως το 1952. Το 1951, με την Τραβιάτα στο Σαο Πάολο της Βραζιλίας, σε διεύθυνση Τούλιο Σεραφίν, εδραιώθηκε η μακρά συνεργασία του με την κορυφαία υψίφωνο Μαρία Κάλλας.

Μαρία Κάλλας και Τζουζέπε Ντι Στέφανο στην αποχαιρετηστήρια περιοδεία τους, 9 Δεκεμβρίου 1973

Εκτός από τα μεγάλα ιταλικά θέατρα, και ιδίως τη Σκάλα του Μιλάνου, που μετά από την επιστροφή του στο MET και μια περιοδεία στην Κεντρική και νότια Αμερική, επέστρεψε τον Δεκέμβριο του 1952 με την όπερα  La bohème  όπου θα εμφανίζεται τακτικά μέχρι τη δεκαετία του πενήντα. Η καριέρα του αναπτύσσεται στα πιο σημαντικά θέατρα του κόσμου, όπως στη Βιέννη, στο Παρίσι, στο Μπουένος Άιρες, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στη Πόλη Του Μεξικό, στο Σαν Φρανσίσκο, στο Σικάγο, στο Γιοχάνεσμπουργκ. Λίγο αργότερα κάνει το ντεμπούτο του στη Μεγάλη Βρετανία, στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου το 1957 (Το Ελιξίριο του Έρωτα), και το 1961 εμφανίστηκε στο Βασιλική Όπερα του Λονδίνου στο Κόβεν Γκάρντεν (Τόσκα).

Ορόσημα στην ιστορία της όπερας  αποτελούν σκηνές στη Σκάλα του Μιλάνου, όπως η Λουτσία ντι Λάμερμουρ το 1954 με την Κάλλας υπό την διεύθυνση του Χέρμπερτ φον Κάραγιαν, η Κάρμεν το 1955 με την Τζουλιέττα Σιμιονάτο και πάλι με τον Κάραγιαν στο πόντιουμ, η Τραβιάτα την ίδια χρονιά με την Κάλλας συμπρωταγωνίστρια στην ιστορική παραγωγή του Λουκίνο Βισκόντι, η Τόσκα το 1958 με ευκαιρία την επιστροφή της Ρενάτα Τεμπάλντι στη Σκάλα μετά από αρκετά χρόνια.

Θάνατος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις 3 Δεκεμβρίου 2004 ο Ντι Στέφανο τραυματίστηκε σοβαρά κατά τη διάρκεια μιας ληστείας στην οικία του στην Κένυα· οι δράστες τον εγκατέλειψαν αιμόφυρτο και αναίσθητο στο πάτωμα της οικίας του.[12][13] Διεκομήσθη σε νοσοκομείο της Μομπάσας όπου υπεβλήθη σε τρεις χειρουργικές επεμβάσεις, πέφτοντας σε κώμα τέσσερις μέρες αργότερα. Στις 23 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, διεκομίσθη σε νοσοκομείο του Μιλάνου.[14] Αργότερα επανήλθε από την κωματώδη κατάσταση, ωστόσο η υγεία του δεν αποκαταστάθηκε πλήρως.[12] Απεβίωσε στις 3 Μαρτίου 2008, στην οικία του έξω από το Μιλάνο.[15]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 27  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb123596197. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0224339. Ανακτήθηκε στις 14  Οκτωβρίου 2015.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά, Αγγλικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 13  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ 5,0 5,1 Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 849. Ανακτήθηκε στις 3  Δεκεμβρίου 2020.
  6. ↑ africa.reuters.com/wire/news/usnL03836685.html.
  7. ↑ LIBRIS. 29  Οκτωβρίου 2012. libris.kb.se/katalogisering/hftw0ms154b9k2w. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
  8. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb123596197. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  9. ↑ 9,0 9,1 Kandell, Jonathan (2008-03-04). «Giuseppe di Stefano, a Tenor Whose Career Flamed Out Too Early, Is Dead at 86» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2008/03/04/nyregion/04distefano.html. Ανακτήθηκε στις 2022-12-20. 
  10. ↑ Pasles, Chris (4 Μαρτίου 2008). «Italian lyric tenor inspired Pavarotti». Los Angeles Times (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2022. 
  11. ↑ «Συνέντευξη με τον Giuseppe Di Stefano - Επιζών βέβαιο θάνατο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιουνίου 2009. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2017. 
  12. ↑ 12,0 12,1 «Obituaries in the News» (στα αγγλικά). The Washington Post. AP. 3 March 2008. https://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2008/03/03/AR2008030302872_pf.html. Ανακτήθηκε στις 13 Απριλίου 2013. 
  13. ↑ Carroll, Rory (6 December 2004), «Opera star critical after attack in Kenya», The Guardian, https://www.theguardian.com/world/2004/dec/06/arts.kenya 
  14. ↑ «Grave il tenore Di Stefano in coma al San Raffaele - la Repubblica.it» (στα ιταλικά). Archivio - la Repubblica.it. http://ricerca.repubblica.it/repubblica/archivio/repubblica/2004/12/24/grave-il-tenore-di-stefano-in-coma.html. Ανακτήθηκε στις 26 March 2018. 
  15. ↑ «Obituary: Opera singer Giuseppe di Stefano, 1921-2008». TheGuardian (στα Αγγλικά). 3 Μαρτίου 2008. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τζουζέπε_Ντι_Στέφανο&oldid=9919298"