Μετάβαση στο περιεχόμενο

Τζίνα Μπαχάουερ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Τζίνα Μπαχάουερ
Γέννηση21  Μαΐου 1913[1][2][3]
Αθήνα
Θάνατος22  Αυγούστου 1976[1][2][3]
Αθήνα
ΚατοικίαΧαλάνδρι[4]
Χώρα πολιτογράφησηςΕλλάδα
ΣπουδέςΠαιδαγωγική Σχολή Μουσικής του Παρισιού «Αλφρέντ Κορτό» και Ωδείο Αθηνών
Ιδιότηταπιανίστας και συνθέτης
ΣύζυγοςΆλεκ Σέρμαν[5]
Όργαναπιάνο
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Τζίνα Μπαχάουερ (21 Μαΐου 1913, Αθήνα - 22 Αυγούστου 1976, Αθήνα) ήταν Ελληνίδα πιανίστα, η οποία πραγματοποίησε εκτενείς περιοδείες στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη. Αποκτώντας ενδιαφέρον για το πιάνο από νεαρή ηλικία, η Μπαχάουερ αποφοίτησε από το Ωδείο Αθηνών, ενώ, στη συνέχεια, μαθήτευσε στο πλευρό των Αλφρέντ Κορτό και Σεργκέι Ραχμάνινοφ. Είναι περισσότερο γνωστή για την ερμηνεία της σε ρομαντικά κοντσέρτα για πιάνο. Έδωσε εκατοντάδες συναυλίες για τα συμμαχικά στρατεύματα στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η ίδια ζούσε στην Αίγυπτο. Πέρασε αρκετό χρονικό διάστημα περιοδεύοντας ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ευρώπη, δίνοντας, συνολικά, περισσότερες από 100 συναυλίες ετησίως. Παράλληλα, η Μπαχάουερ πραγματοποίησε επίσης εκτενείς ηχογραφήσεις, τόσο ως σολίστ όσο και από κοινού με ορχήστρες. Έλαβε τιμητικό διδακτορικό τίτλο σπουδών από το Πανεπιστήμιο της Γιούτα. Κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της ήταν γνωστή ως η «βασίλισσα των πιανιστών». Το Διεθνές Ίδρυμα Πιάνου Τζίνα Μπαχάουερ έλαβε την ονομασία του προς τιμήν της συνολικής συνεισφοράς της στον κόσμο της μουσικής. Σε επίπεδο προσωπικής ζωής, η Μπαχάουερ παντρεύτηκε τον διευθυντή ορχήστρας Άλεκ Σέρμαν, ο οποίος, στη συνέχεια, κατέστη ατζέντης της. Απεβίωσε το 1976, σε ηλικία 66 ετών, κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Αθηνών.

Βιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννημένη στην Αθήνα της Ελλάδας, η Τζίνα Μπαχάουερ ήταν εβραϊκής καταγωγής.[6] Απέκτησε ενδιαφέρον για το πιάνο από νεαρή ηλικία, ενώ έδωσε το πρώτο της ρεσιτάλ ως παιδί, πιο συγκεκριμένα σε ηλικία οκτώ ετών, στη γενέτειρά της, την Αθήνα.[7] Το 1929, αποφοίτησε από το Ωδείο Αθηνών, όπου η ίδια μαθήτευσε.[8] Στη συνέχεια, παρακολούθησε περαιτέρω μαθήματα πιάνου, στο πλευρό των Αλφρέντ Κορτό και Σεργκέι Ραχμάνινοφ.[9] Οι σπουδές της στο πλευρό του Ραχμάνινοφ την οδήγησαν στο να τον ακολουθεί ανά τον κόσμο, αιτούμενη μαθήματα ακόμη και κατά τη διάρκεια περιοδειών του ιδίου.[10] Το 1932, έλαβε χώρα η πρώτη της από κοινού με ορχήστρα ζωντανή εμφάνιση. Στη συνέχεια, πραγματοποίησε ακόμη τρεις ζωντανές εμφανίσεις, προτού η σταδιοδρομία της απογειωθεί πραγματικά. Ωστόσο, τα ξεκινήματα της σταδιοδρομίας της διακόπηκαν πρόωρα λόγω οικονομικών προβλημάτων του πατέρα της, τα οποία την υποχρεώσαν σε επιστροφή στην Ελλάδα, όπου και εργάστηκε για λογαριασμό της οικογένειάς της. Η αμέσως επόμενη προσπέθεια ξεκινήματος σταδιοδρομίας εκ μέρους της ανεκόπη από το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ωστόσο η ίδια συνέχιζε να παίζει πιάνο, να εξασκείται, καθώς και να αναζητά κάθε δυνατή ευκαιρία.[11] Έως το τέλος της σταδιοδρομίας της, έδωσε, συνολικά, εκατοντάδες συναυλίες ανά τον κόσμο.[12] Παρά το γεγονός πως η Μπαχάουερ έπαιζε ένα ευρύ φάσμα μουσικής, ωστόσο, ήταν περισσότερο γνωστή για τις ερμηνείες της σε ρομαντικά κοντσέρτα για πιάνο.[13]

Παντρεύτηκε τον διευθυντή ορχήστρας Άλεκ Σέρμαν, αφότου εμφανίστηκε ζωντανά με τη Νέα Ορχήστρα Λονδίνου, υπό την καθοδήγησή του.[6] Έπειτα από τον μεταξύ τους γάμο, ο Σέρμαν εγκατέλειψε τη σταδιοδρομία του ως διευθυντής ορχήστρας, προκειμένου να γίνει ατζέντης της Μπαχάουερ.[14] Απεβίωσε το 1976, έπειτα από καρδιακή προσβολή, κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Αθηνών, ανήμερα της ημέρας κατά την οποία ήταν προγραμματισμένη από κοινού ζωντανή εμφάνισή της με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της Ουάσινγκτον[15]

Σταδιοδρομία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Μπαχάουερ περιόδευσε ανά την Αμερική και την Ευρώπη καθόλη τη διάρκεια της σταδιοδρομίας της, δίνοντας, συνολικά, περισσότερες από 100 συναυλίες σε ετήσια βάση. Πιο συγκεκριμένα, συνολικά, έντεκα μήνες ετησίως ήσαν δεσμευμένοι για την τέλεση περιοδειών και συναυλιών.[16] Το 1965, είχε πραγματοποιήσει, συνολικά, 14 περιοδείες από την μία άκτη στην άλλη ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών.[17] Πέραν των από κοινού συναυλιών της με ορχήστρες πραγματοποίησε, επίσης, σειρά ρεσιτάλ ως σολίστ.[17] Έλαβε την αναγνώριση των κριτικών για το σύνολο του έργου της, λαμβάνοντας το παρωνύμιο «βασίλισσα των πιανιστών», το οποίο και την ακολούθησε καθόλη τη διάρκεια της πολυάσχολης σταδιοδρομίας της.[18][19] Μετά το πέρας των σπουδών της στο πλευρό των Κορτό και Ραχμάνινοφ, πραγματοποίησε περιοδείες ανά την Ιταλία, τη Γιουγκοσλαβία, την Ελλάδα, καθώς και την Αίγυπτο, ωστόσο, το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου την οδήγησε στον αποκλεισμό της στο Κάιρο. Στη συγκεκριμένη τοποθεσία, έδωσε συναυλίες για λογαριασμό στρατευμάτων τα οποία βρίσκονταν στρατοπεδευμένα στην ευρύτερη περιοχή, επεκτείνοντας, για ορισμένο χρονικό διάστημα, το ρεπερτόριό της πέραν της κλασικής μουσικής, καθώς η τελευταία προκαλούσε πλήξη στους στρατιώτες.[20] Το 1935, πραγματοποίησε ζωντανή εμφάνιση από κοινού με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, συναυλία την οποία η ίδια η Μπαχάουερ θεωρούσε ως το πραγματικό ξεκίνημά της, καθώς ήταν αυτή η οποία έδωσε την απαραίτητη ώθηση στη σταδιοδρομία της, σε βαθμό μεγαλύτερο συγκριτικά με τις προηγούμενες.[21] Το 1955, πραγματοποίησε ζωντανή εμφάνιση εντός του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού, εμπρός στο βασιλικό ζεύγος των Παύλου και Φρειδερίκης, ενώ αποτέλεσε την πρώτη σολίστ πιάνου η οποία πετύχαινε ανάλογο επίτευγμα.[18] Το 1950, πραγματοποίησε ζωντανή εμφάνιση για πρώτη φορά στις Ηνωμένες Πολιτείες, λαμβάνοντας, παρά την χαμηλή προσέλευση από πλευράς κοινού, θετικές κριτικές.[22]

Παράλληλα, η ηχογράφηση μουσικής αποτέλεσε, επίσης, σημαντικό μέρος της σταδιοδρομίας της Μπαχάουερ. Πιο συγκεκριμένα, πραγματοποίησε ηχογραφήσεις για λογαριασμό των εταιρειών HMV (His Master's Voice), RCA Victor και Mercury, από κοινού με ορχήστρες, καθώς και ως σολίστ.[23]

Κατά τη διάρκεια των, συνολικά, τριών δεκαετιών σταδιοδρομία ως «βασίλισσα των πιανιστών», η Μπαχάουερ πήρε χρόνο προκειμένου να στηρίξει νεαρούς πιανίστες, ακούγοντας τις ερμηνείες τους και παρέχοντας συμβουλές προς αυτούς.[24] Το 1973, πραγματοποίησε σύντομης διάρκειας ανάπαυλα στις περιοδείες της, προκειμένου να αποτελέσει κριτή του διαγωνισμού πιάνου της Αμερικανικής Ένωσης Μουσικών Υποτροφιών (αγγλικά: American Music Scholarship Association), συνεργαζόμενη, παράλληλα, με τους μαθητές οι οποίοι συμμετείχαν στο διαγωνισμό.[25]

Η Μπαχάουερ αποτέλεσε, επίσης, καθηγήτρια πιάνου της πριγκίπισσας Ειρήνης της Ελλάδας, ενώ, παράλληλα, έδωσε μαθήματα πιλανου και στον βασιλέα Παύλο.[26] Η πριγκίπισσα Ειρήνη πραγματοποίησε από κοινού ζωντανές εμφανίσεις με την Μπαχάουερ, κατά τη διάρκεια ορισμένων εκ των περιοδειών της ανά τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως, μεταξύ άλλων, στο Σολτ Λέικ Σίτι, στο Σιάτλ, στο Σινσινάτι, καθώς και στο Ντάλας.[27][28] Το 1971, η Συμφωνική Ορχήστρα του Ντάλας απευθύνθηκε προς την Μπαχάουερ, κατά τη διάρκεια περιόδου όπου αντιμετώπιζε οικονομικές δυσκολίες. Ως απάντηση προς την έκκλησή της, η Μπαχάουερ, από κοινού με την πριγκίπισσα Ειρήνη, πραγματοποίησε ζωντανή συναυλία κονσέρτου για δύο πιάνα, ως μέρος του προγράμματος της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ντάλας. Η πρωτοτυπία μίας Ελληνίδας πριγκίπισσας ως πιανίστριας, σε συνδυασμό με την ήδη υπάρχουσα δημοφιλία της Μπαχάουερ, οδήγησαν σε προσέλευση μεγάλου αριθμού θεατών, καθώς και έσοδα της τάξεως των $100.000 υπέρ της οικονομικώς δοκιμαζόμενης ορχήστρας.[29]

Η Μπαχάουερ αποτέλεσε στενή φίλη του Μωρίς Αμπραβανέλ, ενώ, επίσης, πραγματοποίησε συχνές ζωντανές εμφανίσεις από κοινού με τη Συμφωνική Ορχήστρα της Γιούτα.[9] Θεωρείτο ως επίτιμη πολίτης της Γιούτα, ενώ, παράλληλα, κατείχε επίτιμο διδακτορικό τίτλο σπουδών μουσικής από το Πανεπιστήμιο της Γιούτα.[30] Η πρωτεύουσα της πολιτείας της Γιούτα, Σολτ Λέικ Σίτι, αποτελεί, επίσης, έδρα του Διεθνούς Ιδρύματος Πιάνου Τζίνα Μπαχάουερ.[31] Συχνές ζωντανές εμφανίσεις πραγματοποίησε, επίσης, με την Φιλαρμονική Ορχήστρα του Λονδίνου, καθώς και με την Συμφωνική Ορχήστρα του BBC.[10]

Κληρονομιά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα προγράμματα του Διεθνούς Ιδρύματος Πιάνου Τζίνα Μπαχάουερ περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, εκπαιδευτικές δράσεις και διαγωνισμούς κύρους.[31] Το 1976, θεσμοθετήθηκε ο Διεθνής Διαγωνισμός Πιάνου Τζίνα Μπαχάουερ προς τιμήν της, ο οποίος και αποτελεί πόλο έλξης, σε ετήσια βάση, για νεαρούς πιανίστες από ολόκληρο τον κόσμο προς το Σολτ Λέικ Σίτι. Το 1997, η οικία εντός της οποίας κατοικούσε η Μπαχάουερ στο αθηναϊκό προάστιο του Χαλανδρίου παρέμενε ανεκμετάλλευτο, αν και παρέμενε προσεγμένο, από κοινού με τις αδέσποτες γάτες τις οποίες, ήδη, η ίδια η Μπαχάουερ τάιζε όσο ζούσε, από φίλους και γείτονες.[7]

Το 1981, τα Ελληνικά Ταχυδρομεία εξέδωσαν γραμματόσημο προς τιμήν της Μπαχάουερ.[32] Θεωρείται ως εκ των κορυφαίων πιανιστών του 20ού αιώνα.[33]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 138910242. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) SNAC. w6pk0dv2. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Γερμανικά, Αγγλικά) FemBio database. 1624. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ «Αρχείο Τζίνας Μπαχάουερ». (Ελληνικά) 11  Νοεμβρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 8  Νοεμβρίου 2023.
  5. ↑ Ανακτήθηκε στις 26  Φεβρουαρίου 2008.
  6. ↑ 6,0 6,1 (Αγγλικά) «Gina Bachauer». Jewish Virtual Library. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2019. 
  7. ↑ 7,0 7,1 (Αγγλικά) «Antenna: News in English (AM), 97-09-24». www.hri.org. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2019. 
  8. ↑ (Αγγλικά) «The Life of Gina Bachauer». Gina Bachauer International Piano Foundation. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2023. 
  9. ↑ 9,0 9,1 (Αγγλικά) «Bachauer, Gina». BYU Library - Special Collections. Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2022. 
  10. ↑ 10,0 10,1 (Αγγλικά) Quill, Gynter C. (14 Δεκεμβρίου 1952). «New-Found Star of Piano World Will Be Heard by Civic Music Audience». The Waco Times-Herald. σελ. 58. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2022. 
  11. ↑ (Αγγλικά) Campbell, Mary (25 Νοεμβρίου 1965). «Fate Disrupted Career Twice, Pianist Triumphed Third Time». Denton Record-Chronicle. σελ. 28. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2022. 
  12. ↑ (Γαλλικά) Thiollet, Jean-Pierre (2015). «Solo nec plus ultra». 88 notes pour piano solo. Neva Editions. σελ. 50. ISBN 978-2-3505-5192-0. 
  13. ↑ Allred 1999, σελ. 181.
  14. ↑ Allred 1999, σελ. 2.
  15. ↑ (Αγγλικά) «Gina Bachauer (Piano)». Bach Cantatas Website. Ανακτήθηκε στις 18 Δεκεμβρίου 2019. 
  16. ↑ Allred 1999, σελ. 22.
  17. ↑ 17,0 17,1 Wade 1999, σελ. 172.
  18. ↑ 18,0 18,1 Wade 1999, σελ. 93.
  19. ↑ Allred 1999, σελ. 1.
  20. ↑ Allred 1999, σελ. 13.
  21. ↑ Allred 1999, σελ. 12.
  22. ↑ Allred 1999, σελ. 17.
  23. ↑ Wade 1999, σελ. 96.
  24. ↑ Allred 1999, σελ. 31.
  25. ↑ (Αγγλικά) Sawyer, Lauralee (Αύγουστος 1973). «The young pianists». Cincinnati Magazine: 74-79 & 140. https://books.google.com/books?id=CesCAAAAMBAJ&dq=gina+bachauer&pg=PA75. 
  26. ↑ (Αγγλικά) «Gina Bachauer papers». BYU Library - Special Collections. Ανακτήθηκε στις 4 Αυγούστου 2022. 
  27. ↑ (Αγγλικά) Springer, Barbara (5 Φεβρουαρίου 1969). «Princess, Gina Bachauer Arrive for S.L. Concert». The Salt Lake Tribune. σελ. 15. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2022. 
  28. ↑ (Αγγλικά) «Dallas Concert To Feature Princess». San Antonio Express. 19 Φεβρουαρίου 1971. σελ. 30. Ανακτήθηκε στις 16 Αυγούστου 2022. 
  29. ↑ Wade 1999, σελ. 212.
  30. ↑ Wade 1999, σελ. 252.
  31. ↑ 31,0 31,1 (Αγγλικά) «About - Gina Bachauer». Gina Bachauer International Piano Foundation. 24 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 15 Αυγούστου 2022. 
  32. ↑ (Αγγλικά) Haag, John (1999). «Bachauer, Gina». Women in World History, Vol. 2: Ba-Brec. Γουότερφορντ, Κονέκτικατ: Yorkin Publications. σελ. 12-13. ISBN 0-7876-4061-1. 
  33. ↑ Wade 1999, σελ. 1.

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • (Αγγλικά) Wade, Graham (1999). Gina Bachauer - A Pianist's Odyssey. Γιόρκσαϊρ: GRM Publications. ISBN 1901148033. 
  • (Αγγλικά) Allred, Nancy Carol (1999). Gina Bachauer: Her Performance Career, A Study of Her Repertoire in Concert and Recording. Κάνσας Σίτι, Μιζούρι. ISBN 9780599299979. 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Τζίνα_Μπαχάουερ&oldid=10985835"