Τεύθραντας

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Στην ελληνική μυθολογία με το όνομα Τεύθραντας (Τεύθρας) είναι γνωστά τα παρακάτω τρία πρόσωπα:

  1. Στην Αρχαία ελληνική μυθολογία ο Τεύθρας ή Τεύθραντας ήταν βασιλιάς της Μυσίας και επώνυμος της Τευθρανίας. Ο Τεύθρας γενεαλογείται ως γιος του Μιδίου και της `Αργης, απεικονίζεται στο σχετικό ανάγλυφο του μεγάλου βωμού της Περγάμου. Ο Τεύθρας δέχθηκε την Αυγή, τη δύστυχη μητέρα του Τήλεφου, την οποία είτε παντρεύτηκε, είτε υιοθέτησε σαν κόρη. Ο Ίδας ο Αιτωλικός αργότερα επεχείρησε να τον εκθρονίσει και να του σφετεριστεί τον θρόνο. Ο Τήλεφος τον οποίο είχαν συμβουλεύσει οι Δελφοί να έλθει στη Μυσία για να βρει τη μητέρα του βοήθησε τον Τεύθραντα να νικήσει τον Ίδα, κατόπιν αναγνώρισε τη μητέρα του. Ο Τεύθραντας του έδωσε ως ανταμοιβή για σύζυγο την κόρη του Αργιόπη και επειδή δεν είχε γιους τον όρισε διάδοχο του στον θρόνο της Μυσίας.[1][2][3] Στη δεύτερη εκδοχή του μύθου ο Τήλεφος έφτασε στην αυλή του Τεύθραντα μαζί με την Αυγή, παντρεύτηκε τη μητέρα του, ταυτόχρονα υιοθέτησε τον ίδιο και τον όρισε διάδοχο του θρόνου.[4][5] Στην τρίτη εκδοχή του μύθου ο Τεύθραντας ήταν βιολογικός πατέρας του Τήλεφου με την Αυγή.[6] Θυγατέρα του, κατά μία εκδοχή (η άλλη αναφέρει τον Τελεύταντα), ήταν η Τέκμησσα, που την πήρε ο Αίαντας κατά τον Τρωικό Πόλεμο και μαζί της απέκτησε έναν γιο, τον Ευρυσάκη. Κατά την αρπαγή της Τέκμησσας, ο Αίαντας σκότωσε τον Τεύθραντα.
  2. Πολεμιστής του Τρωικού Πολέμου από τη Μαγνησία που σκοτώθηκε, όπως αναφέρει η Ιλιάδα (Ε 795), από τον `Εκτορα.
  3. Θρακιώτης από την πόλη Αρίσβη, του οποίου ο γιος Άξυλος πολέμησε στον Τρωικό Πόλεμο στο πλευρό των Τρώων και αναφέρεται στην Ιλιάδα (Ζ 13) ως Τευθρανίδης από το όνομα του πατέρα του.


Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Emmy Patsi-Garin: Επίτομο λεξικό Ελληνικής Μυθολογίας, εκδ. οίκος «Χάρη Πάτση», Αθήνα 1969
  • Apollodorus, The Library with an English Translation by Sir James George Frazer, F.B.A., F.R.S. in 2 Volumes, Cambridge, MA, Harvard University Press; London, William Heinemann Ltd. 1921.
  • Diodorus Siculus, The Library of History translated by Charles Henry Oldfather. Twelve volumes. Loeb Classical Library. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press; London: William Heinemann, Ltd. 1989. Vol. 3. Books 4.59–8.
  • Diodorus Siculus, Bibliotheca Historica. Vol 1-2. Immanel Bekker. Ludwig Dindorf. Friedrich Vogel. in aedibus B. G. Teubneri. Leipzig. 1888-1890.
  • Gaius Julius Hyginus, Fabulae from The Myths of Hyginus translated and edited by Mary Grant. University of Kansas Publications in Humanistic Studies.
  • Stephanus of Byzantium, Stephani Byzantii Ethnicorum quae supersunt, edited by August Meineike (1790-1870), published 1849. A few entries from this important ancient handbook of place names have been translated by Brady Kiesling.
  • Strabo, The Geography of Strabo. Edition by H.L. Jones. Cambridge, Mass.: Harvard University Press; London: William Heinemann, Ltd. 1924. Online version at the Perseus Digital Library.
  • Strabo, Geographica edited by A. Meineke. Leipzig: Teubner. 1877.