Συνθήκη της Βουργουνδίας του 1548
Η Συνθήκη της Βουργουνδίας του 1548 (που επικυρώθηκε στις 26 Ιουνίου), επίσης γνωστή ως Συναλλαγή του Άουγκσμπουργκ, [1] διευθέτησε το καθεστώς των Αψβουργικών Κάτω Χωρών εντός της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της Γερμανίας.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ουσιαστικά το έργο του Φίχλιους φαν Άυτα (Viglius van Aytta), αντιπροσωπεύει ένα πρώτο βήμα προς την ανάδειξη των Κάτω Χωρών ως ανεξάρτητης επικράτειας. [1] Κατέστη δυνατό πολιτικά από τη γαλλική απώλεια του Αρτουά και της Φλάνδρας. Διοικητικά, στο Mέχελεν ιδρύθηκε καγκελαρία και δικαστήριο που για πρώτη φορά είχε ως δικαιοδοσία αποκλειστικά «τις Κάτω Χώρες». Η συνθήκη είχε ως αποτέλεσμα μια σημαντική μετατόπιση εδαφών από τον Κύκλο της Κάτω Ρηνανίας-Βεστφαλίας στον Βουργουνδικό Κύκλο. Η νεοσύστατη διοικητική διαίρεση της αυτοκρατορίας ένωσε τώρα όλα τα εδάφη της Βουργουνδίας, τα οποία δεν υπάγονταν πλέον στο Αυτοκρατορικό Δικαστικό Επιμελητήριο (Reichskammergericht). Για να αντισταθμίσει το εδαφικό του κέρδος, ο Κύκλος της Βουργουνδίας ήταν πλέον υποχρεωμένος να πληρώσει φόρους ισοδύναμους με αυτούς δύο πριγκίπων-εκλογέων και, σε πολεμικούς φόρους για τους Οθωμανικούς Πολέμους, ακόμη και ισοδύναμους τριών πριγκίπων-εκλογέων.
Για να διασφαλίσει ότι η επικράτεια της Βουργουνδίας, τώρα ενωμένη στον Βουργουνδικό Κύκλο, θα παρέμενε υπό μια ενιαία διοίκηση, ο Κάρολος Ε΄ εξέδωσε το επόμενο έτος την Πραγματική Κύρωση του 1549, που κήρυξε τις Δεκαεπτά Επαρχίες των Κάτω Χωρών ως μια ενιαία αδιαίρετη κτήση, που δεν πρέπει να διαιρεθεί σε μελλοντική κληρονομιά. [1]
Η συνέπεια αυτών των προσπαθειών μείωσης του κατακερματισμού της διακυβέρνησης της Γερμανίας ήταν ο διαχωρισμός των Κάτω Χωρών ως οντότητας διαφορετικής από την υπόλοιπη αυτοκρατορία, αποτελώντας ένα σημαντικό βήμα προς τον σχηματισμό της Ολλανδικής Δημοκρατίας το 1581.
Εδάφη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η συνθήκη, γραμμένη στα Νέα Λατινικά, ορίζει στο άρθρο 15 ότι τα αναφερόμενα εδάφη θα γίνουν μια ενιαία ενότητα, που θα μεταβιβάζεται αδιαίρετη στις επόμενες γενιές μετά τον Κάρολο Ε΄ (μιλώντας σε πληθυντικό μεγαλοπρέπειας) μέσω κληρονομικής διαδοχής:
(πρωτότυπο κείμενο) Nimirum, nos veros, haereditarios & supremos Dominos dictarum nostrarum provinciarum Patrimonialium Belgicarum, pro Nobis, nostris haeredibus & successoribus, simul dictae nostrae Provinciae Patrimoniales Belgicae, nominatimai, nominatim Ducatiae, nominatim Ducatiae, Comitatus Flandriae, Artesiae, Burgundiae, Hannoniae, Hollandiae, Selandiae, Namurci, Zutphaniae; Marchionatus SR Imperii, Dominia Frisiae, Ultraiecti, Transisalaniae, Groningae, Falcomontis, Dalhemii, Salinis, Mechliniae & Traecti, una cum omnibus eorundem appendicibus & incorporationibus, Principatibus, Praelaturis, Commonitis & Dignatiibus in posterum & semper sub protectione, custodia, conservatione & auxilio Imperatorum & Regum Romanorum & SRI eosque fruituros libertatibus ac iuribus eiusdem, & per dictos Imperatores & Reges Romanorum, & status dicti SRI semper, sicut alii Impraidemos, Defence, conservandos, fovendos, & fideliter iuvandos. [2]
(ελληνική μετάφραση) Προφανώς, οι προαναφερθείσες βελγικές επαρχίες μας, για εμάς, και για τους κληρονόμους και διαδόχους μας, εμείς [είμαστε] οι πραγματικοί, κληρονομικοί και ανώτατοι Άρχοντες των προαναφερθέντων Πατριμονικών βελγικών επαρχιών μας, δηλαδή τα δουκάτα Λοθαριγγίας, Βραβάντης, Λούξεμπουργκ, Λίμπουργκ, και Γκέλρε, οι κομητείες της Φλάνδρας, Αρτουά, Βουργουνδίας, Αινώ, Ολλανδίας, Ζηλανδίας, Ναμύρ και Ζούτφεν, η μαρκιωνία της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Αμβέρσα), οι κυριότητες της Φρισίας, της Ουτρέχτης, του Oβεράισελ, του Χρόνινχεν, του Φάλκενμπουρχ, του Ντάλεμ, του Σαλίν, του Mέχελεν και του Μάαστριχτ, μαζί με όλα τα παραρτήματα και τις ενώσεις τους, πρίγκιπες, πρωτεύοντες, αξιωματούχους, κόμητες, βαρόνους και άρχοντες που ανήκουν σε ορισμένους ηγέτες, θα είναι στο μέλλον ένα, και πάντα υπό την προστασία, την επιμέλεια, τη διατήρηση και τη βοήθεια των Αυτοκρατόρων και των Βασιλέων των Ρωμαίων και της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και θα απολαμβάνουν τις ελευθερίες και τα δικαιώματα της ίδιας [Αυτοκρατορίας] και για πάντα θα υπερασπίζονται πιστά, θα διατηρούνται, θα υποστηρίζονται και θα βοηθιούνται από τους προαναφερθέντες Αυτοκράτορες και Βασιλείς των Ρωμαίων και της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως και οι άλλοι πρίγκιπες, κράτη και μέλη της ίδιας Αυτοκρατορίας. [note 1]
Σημειώσεις[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 van Gelderen, Martin (2002). The Political Thought of the Dutch Revolt 1555-1590. Cambridge: Cambridge University Press. σελ. 18. ISBN 9780521891639. Ανακτήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Kahlen, Ludewig Martin (1744). Corpus iuris publici, Das ist, Vollständige Sammlung der wichtigsten Grundgesetze des Heiligen Römischen Reichs Deutscher Nation, gesammelt, verbessert, mit Anmerkungen under Parallelen, wie auch einer Vorrede versehen. Göttingen: Schmid Brothers. σελ. 389. Ανακτήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 2019. (Latin and German)
Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Rachfahl, Felix (1900). «Die Trennung der Niederlande vom deutschen Reiche». Westdeutsche Zeitschrift für Geschichte und Kunst 19: 79–119. https://archive.org/stream/WestdeutscheZeitschriftFuerGeschichteUndKunst1900/WestdeutscheZeitschriftFuerGeschichteUndKunst19#page/n113.
- Mout, Nicolette (1995). «Die Niederlande und das Reich im 16. Jahrhundert». Die Niederlande und das Reich im 16. Jahrhundert, σσ. 143–168.
- Dotzauer, Winfried (1998). Die deutschen Reichskreise (1383–1806). Geschichte und Aktenedition. Steiner. σελίδες 390 ff., 565 ff. ISBN 3-515-07146-6.