Στρατιά Μικράς Ασίας
Η Στρατιά Μικράς Ασίας ή Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα, ήταν στρατιωτικός σχηματισμός ο οποίος επιχείρησε στα εδάφη της Μικράς Ασίας της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας από το Μάιο του 1919 έως και τις αρχές Σεπτεμβρίου του 1922, όταν και ο τελευταίος μάχιμος Έλληνας ένστολος εγκατέλειψε την Τουρκία, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Τη Στρατιά αποτελούσαν, συνολικά, 17 Μεραρχίες Πεζικού και μία Ταξιαρχία Ιππικού[1] και την εποχή της μεγαλύτερης στελέχωσής της (Ιούνιος 1921) έφτασε να αποτελείται από 220.000 άνδρες, συμπεριλαμβανομένων των βοηθητικών, μη μάχιμων τμημάτων. Η Στρατιά εξάντλησε το ανώτατο όριο της εδαφικής της επέκτασης τον Αύγουστο του ίδιου έτους, όταν μετά τις νίκες τον Ιούλιο του 1921 στη Μάχη της Κιουτάχειας και στη Μάχη του Εσκί Σεχίρ τμήματά της έφτασαν στις πύλες της Άγκυρας, κατά τη Μάχη του Σαγγάριου.
Η Στρατιά αναλύονταν σε τρία Σώματα Στρατού (Σ.Σ.) και στο Σώμα Στρατού Σμύρνης. Αρχιστράτηγοί της ήσαν, κατά σειρά, οι Λεωνίδας Παρασκευόπουλος, Αναστάσιος Παπούλας, Γεώργιος Χατζανέστης και Γεώργιος Πολυμενάκος, ενώ τελευταίοι διοικητές των Σ.Σ. οι Νικόλαος Τρικούπης (Α' Σ.Σ.) ο οποίος, μάλιστα, αιχμαλωτίσθηκε από τους Τούρκους μετά τη Μάχη του Αλή Βεράν, Κωνσταντίνος Νίδερ (Β΄Σ.Σ.), Πέτρος Σουμίλας (Γ' Σ.Σ., 1861-1955) και Κωνσταντίνος Πετμεζάς (Σ.Σ. Σμύρνης).
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Γ.Ε.Σ. - Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού