Στέργιος Αναστασιάδης
| Στέργιος Αναστασιάδης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1906 |
| Θάνατος | 1949 |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
Ο Στέργιος Αναστασιάδης (Ορτάκιοϊ Βόρειας Θράκης, 1906 - Αθήνα, 1949) υπήρξε ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ από το Μεσοπόλεμο μέχρι και τον Εμφύλιο όπου εκτελέστηκε στην Αθήνα.
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στα 1906 στο Ορτάκιοϊ της Ανατολικής Ρωμυλίας και μεγάλωσε στην Καβάλα, όπου η οικογένειά του εγκαταστάθηκε από το 1914, όπου κι άρχισε να εργάζεται ως καπνεργάτης. Από το 1921 οργανώθηκε στην κομμουνιστική νεολαία και ήταν ένας από τους ιδρυτές της ΟΚΝΕ, λαμβάνοντας μέρος στις 28 Νοέμβρη με 1η Δεκέμβρη 1922 στο ιδρυτικό Συνέδριό της. Σε ηλικία μόλις 18 ετών είχε αναδειχτεί σε ηγετικό στέλεχος των καπνεργατών.
Στην ΟΚΝΕ δούλεψε πολλά χρόνια ειδικά στον τομέα της αντιμιλιταριστικής δουλειάς, όπου έδειξε το οργανωτικό του ταλέντο, δουλεύοντας ανάμεσα στους στρατιώτες και προοδευτικούς αξιωματικούς. Το 1932, 26 ετών, εκλέχτηκε γενικός γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης (ΕΚΘ). Οργάνωσε και καθοδήγησε πολλούς απεργιακούς αγώνες με επιτυχία. Ήταν επίσης, μέλος της Εξελεγκτικής (Εκτελεστικής) Επιτροπής της Καπνεργατικής Ομοσπονδίας Ελλάδας.
Πολιτική δράση μέχρι τη δικτατορία του Μεταξά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Στη συνέχεια ο Αναστασιάδης ανέλαβε γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Πειραιά του ΚΚΕ (ΚΟΠ), όπου εργάστηκε από τις αρχές του 1934 μέχρι την κήρυξη της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936. Η Οργάνωση του ΚΚΕ του Πειραιά (όπου στην αρχή ο Αναστασιάδης ήταν δεύτερος γραμματέας της) ήρθε στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1935) ως η πρώτη Οργάνωση του Κόμματος (η πιο μεγάλη σε αριθμό εγγεγραμμένων μελών). Ο Αναστασιάδης εκλέχτηκε από το Συνέδριο αυτό μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και σε λίγο πρώτος Γραμματέας της Επιτροπής Πόλης του Πειραιά.
Κατά τη δικτατορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Κατά τη δικτατορία του Μεταξά, ο Αναστασιάδης εκλέχτηκε πρώτος Γραμματέας της Επιτροπής Πόλης της ΚΟ Αθήνας (ΚΟΑ) του ΚΚΕ, όπου δούλεψε περίπου δύο χρόνια και έδειξε τις ικανότητές του, αντιτιθέμενος με σθένος στη δικτατορία. Η καθοδηγητική δουλειά του στην Αθήνα στάθηκε υποδειγματική. Την ίδια περίοδο έγινε και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚΕ, εντασσόμενος έτσι στο ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του Κόμματος.
Ο Αναστασιάδης καταδιώχτηκε, πιάστηκε και φυλακίστηκε πολλές φορές για τη δράση του εκείνη την περίοδο. Το 1937 ξαναπιάστηκε και φυλακίστηκε στην Αίγινα. Στη συνέχεια εξορίστηκε στη Φολέγανδρο, όπου έπαιξε καθοδηγητικό ρόλο στην ομάδα των εκεί εξορίστων και βοήθησε πολύ στην άνοδο του ιδεολογικού τους επιπέδου.
Το 1941, με την εισβολή των Γερμανών, δραπέτευσε από την εξορία, επικεφαλής ομάδας από 8 Κρητικούς συντρόφους (τους Νίκο Μανουσάκη, Μιχάλη Βισαξάκη, Ευθύμιο Μαριακάκη, Μανώλη Πισσαδάκη, Σωκράτη Καλλέργη, Γιάννη Τριανταφύλλου, Γιάννη Σιμιτζή και Γιάννη Καλαϊτζάκο) και περνώντας πολλούς κινδύνους έφτασε την άλλη μέρα στο λιμάνι του Ηρακλείου Κρήτης. Εκεί η Ασφάλεια, συνεχίζοντας την πολιτική της 4ης Αυγούστου, τους έκλεισε στα κρατητήρια. Σ' αυτά τους βρήκε η 20ή του Μάη 1941, μέρα της γερμανικής επιδρομής κατά της Μεγαλονήσου, παρά τις συνεχιζόμενες διαμαρτυρίες τους, τις παραστάσεις συγγενών τους και διαφόρων εκπροσώπων του λαού.
Αγώνας ενάντια στους κατακτητές στην Κρήτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Όταν το απόγευμα της 20ής Μαΐου 1941 άρχισε ο σφοδρός βομβαρδισμός του Ηρακλείου από τα γερμανικά «Στούκας», από τις εκρήξεις άνοιξαν και οι πόρτες των κρατητηρίων και οι 9 κομμουνιστές, με επικεφαλής τον Αναστασιάδη, βρέθηκαν ελεύθεροι. Αποφάσισαν τότε ν' ακολουθήσουν τις ένοπλες μονάδες που πολεμούσαν τους Γερμανούς και ν' αρπάξουν όπλα από τους τραυματισμένους ή σκοτωμένους Γερμανούς, καθότι άοπλοι. Η νύχτα βρήκε εξοπλισμένους και τους 9, να κυνηγούν τους Γερμανούς, έξω από τα τείχη του Ηρακλείου προς τα Λατομεία.
Ο Αναστασιάδης πήρε μέρος σε όλες τις μάχες της νήσου Κρήτης, ως την τελευταία μάχη στο ύψωμα Άι-Λια έξω από το Ηράκλειο, στις 30 του Μάη 1941. Ο διοικητής της ταξιαρχίας Ηρακλείου, ταξίαρχος Παπαθανασόπουλος και ο φρούραρχος τού Ηρακλείου, συνταγματάρχης Τσαγκαράκης, απένειμαν επαίνους και εύφημη μνεία στον Αναστασιάδη και τους άλλους 8 συντρόφους του για εξαιρετικές πράξεις επί του πεδίου της μάχης και για την προσφορά πολύτιμων υπηρεσιών στην πατρίδα.
Έπειτα από την κατάληψη της Κρήτης απ' τους Γερμανούς, ο Αναστασιάδης οργάνωσε μαζί με τους άλλους κομμουνιστές που βρίσκονταν στο νησί και βενιζελικούς κυρίως οπλαρχηγούς που πολέμησαν τους Γερμανούς, τις πρώτες ομάδες αντίστασης στην Κρήτη. Υπήρξε δε ένας απ' τους οργανωτές και καθοδηγητές της μεγάλης σύσκεψης πολιτικών και στρατιωτικών παραγόντων, που έγινε στις 26/06/1941 στο Τσαλικάκι-Μετόχι, ένα συνοικισμό έξω από το Ηράκλειο, η οποία συνεχίστηκε τις δύο επόμενες μέρες σε μια σπηλιά κοντά στο χωριό Μάραθο (δυτικά του Ηρακλείου). Η σύσκεψη αυτή διατύπωσε τα πρώτα συμπεράσματα της Μάχης της Κρήτης και υπογράμμισε την ανάγκη της συνέχισης του αγώνα με κάθε μορφή, ενάντια στον κατακτητή, μέχρι την πλήρη συντριβή του και την απελευθέρωση της σκλαβωμένης πατρίδας.
Ο Αναστασιάδης έμεινε περίπου ακόμα δύο χρόνια στην Κρήτη και βοήθησε στην άνδρωση του κινήματος της Εθνικής Αντίστασης. Το καλοκαίρι του 1943, με απόφαση της καθοδήγησης του ΚΚΕ, ήρθε στην Αθήνα και δούλεψε ως μέλος του ΠΓ του ΚΚΕ μέχρι την απελευθέρωση της Αθήνας - ειδικότερα ως μέλος της τριμελούς αντιπροσωπείας του ΠΓ του ΚΚΕ στην Αθήνα (στις αρχές του 1944 η καθοδήγηση του ΚΚΕ είχε βγει στο βουνό για το συντονισμό του αντιστασιακού αγώνα), καθοδηγώντας τις στρατιωτικές οργανώσεις της Εθνικής Αντίστασης στην πρωτεύουσα, έχοντας επωμισθεί εκείνη την περίοδο και την ηγεσία τής Ο.Π.Λ.Α..
Μετά την Κατοχή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Έπειτα από την απελευθέρωση της Αθήνας και στη μεταβαρκιζιανή περίοδο, δούλεψε στην περιοχή Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης ως γραμματέας του Γραφείου Περιοχής του ΚΚΕ. Όταν άρχισε ο αγώνας του ΔΣΕ, γύρισε στην Αθήνα ως επικεφαλής του κλιμακίου του ΠΓ της ΚΕ στην Αθήνα, όπου μέσα σε αφάνταστες δυσκολίες εργάστηκε μέχρι τη σύλληψή του, το Μάρτη του 1949, από την Ασφάλεια της Αθήνας.
Η στάση του στην Ασφάλεια και στο έκτακτο Στρατοδικείο ήταν σθεναρή. Υπερασπίστηκε με πάθος την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ και μέσα από τα κάτεργα της Ασφάλειας, μελλοθάνατος, βοήθησε τους συντρόφους του, ειδοποιώντας την καθοδήγηση του ΚΚΕ για τις συλλήψεις, καθώς και εκείνους που υποχώρησαν μπροστά στα βασανιστήρια. Το τέλος της ζωής του γράφτηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, το Σεπτέμβρη του 1949.