Πόπλιος Λικίνιος Κράσσος (γιος του Μάρκου)

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Πόπλιος Λικίνιος Κράσσος (γιος του Μάρκου)
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		P.Licinius M.f. Crassus (Λατινικά)
Γέννηση82 π.Χ. (περίπου και πιθανώς)[1]
Αρχαία Ρώμη
Θάνατος53 π.Χ.[1]
Χαρράν
Συνθήκες θανάτουαυτοκτονία
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςλατινική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταΡωμαίος πολιτικός
Ρωμαίος στρατιωτικός
mintmaster[2]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΚορνηλία Μέτελλα (έως 52 π.Χ.)[3][4]
ΓονείςΜάρκος Λικίνιος Κράσσος[3][5] και Tertulla
ΑδέλφιαMarcus Licinius Crassus[3][6]
ΟικογένειαΛικίνιοι Κράσσοι
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχεςΓαλατικός Πόλεμος και Μάχη των Καρρών
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΎπατος στην αρχαία Ρώμη (58 π.Χ.–53 π.Χ.)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα
Το τέλος του Πόπλιου Λικίνιου Κράσσου στα χέρια των Πάρθων, επιγρ.: Avarice Punie (για τη φιλαργυρία του τιμωρήθηκε). Ο Πόπλιος Λ. Κ. απεικονίζεται να δέχεται ένα βέλος στο στήθος, ενώ ένας στρατιώτης αρπάζει τα ηνία τού αλόγου του. Το πίσω μέρος ενός μεταλλίου, που δημιουργήθηκε το 1740-1750 από τον Ζαν Ντασιέ και τους γιους του.

Ο Πόπλιος Λικίνιος Κράσσος, λατιν.: Publius Licinius Crassus, (86 ή 82 π.Χ. – 53 π.Χ.) ήταν ένας από τους δύο γιους τού Μάρκου Λικίνιου Κράσσου, ενός της Α΄ Τριανδρίας [7] και της Τερτούλλας, κόρης τού Μάρκου Τερέντιου Βάρρωνα Λούκουλλου. [8] Ανήκε στην τελευταία γενεά Ρωμαίων ευγενών, που ενηλικιώθηκαν και ξεκίνησαν μία πολιτική σταδιοδρομία πριν από την κατάρρευση της Δημοκρατίας. Οι συνομήλικοί του ήταν ο Μάρκος Αντώνιος, ο Μάρκος Ιούνιος Βρούτος, ο Δέκιμος Ιούνιος Βρούτος Αλβίνος, ο ποιητής Γάιος Βαλέριος Κάτουλλος και ο ιστορικός Γάιος Σαλλούστιος Κρίσπος.

Ο Πόπλιος Κράσσος υπηρέτησε υπό τον Ιούλιο Καίσαρα στη Γαλατία από το 58 έως το 56 π.Χ. Πολύ νέος για να λάβει επίσημη έγκριση από τη Σύγκλητο, ο Πόπλιος διακρίθηκε ως διοικητής σε εκστρατείες μεταξύ των εθνών της Αρμορίκης (Βρετάνη) και στην Ακουιτανία. Έτυχε μεγάλης εκτίμησης από τον Καίσαρα και επίσης από τον Κικέρωνα, ο οποίος επαίνεσε την ικανότητα ομιλίας και τον καλό του χαρακτήρα. Μετά την επιστροφή του στη Ρώμη, ο Πόπλιος νυμφεύτηκε την Κορνηλία Μέτελλα, την πνευματικά προικισμένη κόρη τού Μέτελλου Σκιπίωνα, και ξεκίνησε την ενεργό πολιτική του σταδιοδρομία ως ένας των τριών ανδρών για το νομισματοκοπείο (triumvir monetalis) και παρέχοντας μία δύναμη ασφαλείας κατά τη διάρκεια της προσπάθειας τού πατέρα του για μία δεύτερη υπατεία.

Η πολλά υποσχόμενη σταδιοδρομία τού Πόπλιου διακόπηκε, όταν απεβίωσε μαζί με τον πατέρα του σε έναν κακοσχεδιασμένο [9] πόλεμο ενάντια στην αυτοκρατορία των Πάρθων. Η Κορνηλία, με την οποία πιθανότατα δεν είχε παιδιά, παντρεύτηκε τότε τον πολύ μεγαλύτερο Πομπηία Μάγκνο (Μέγα).

Πρώιμη ζωή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η επιστημονική άποψη διχάζεται ως προς το αν ο Πόπλιος ή ο αδελφός του Μάρκος ήταν ο μεγαλύτερος, αλλά με τις ρωμαϊκές συμβάσεις ονοματοδοσίας, ο μεγαλύτερος γιος σχεδόν πάντα φέρει το όνομα τού πατέρα του, συμπεριλαμβανομένου τού πρώτου ονόματος (prenomen), ενώ οι μικρότεροι γιοι ονομάζονται από τον παππού ή τον θείο. [10] Τα επιτεύγματα τού Πόπλιου, που πήρε το όνομά του από τον παππού του (ύπατο το 97 π.Χ.) και τον θείο του, επισκιάζουν αυτά τού αδελφού του σε τέτοιο βαθμό, που κάποιοι αμφισβήτησαν την παραδοσιακή σειρά γέννησης. [11] Τόσο ο Ρόναλντ Σάυμ όσο και η Eλίζαμπεθ Ρώσον, ωστόσο, έχουν υποστηρίξει σθεναρά μία οικογενειακή δυναμική, που δίνει τον Mάρκο ως τον μεγαλύτερο, αλλά τον Πόπλιο ως τον πιο ταλαντούχο, μικρότερο αδελφό. [12]

Οικογενειακό περιβάλλον[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Πόπλιος μεγάλωσε σε ένα παραδοσιακό νοικοκυριό, που χαρακτηρίστηκε από τον Πλούταρχο στον Βίο τού Κράσσου σταθερό και τακτοποιημένο. Ο βιογράφος συχνά επικρίνει σκληρά τα ελαττώματα τού πρεσβύτερου Κράσσου, ηθικολογώντας ιδιαίτερα την απληστία του, αλλά σε ένα σημείο αντιπαραβάλλει την οικογενειακή ζωή τού μέλους της Τριανδρίας. Παρά τον μεγάλο πλούτο του, ο Μάρκος Κράσσος λέγεται ότι απέφευγε την υπερβολή και την πολυτέλεια στο σπίτι. Τα οικογενειακά γεύματα ήταν απλά και η διασκέδαση ήταν γενναιόδωρη, αλλά όχι επιδεικτική. Ο Μ. Κράσσος επέλεγε τους συντρόφους του για τις ώρες τού ελεύθερου χρόνου με βάση την προσωπική φιλία, αλλά και την πολιτική χρησιμότητα. [13] Αν και οι Κράσσοι ως ευγενείς πληβείοι θα εξέθεταν προγονικές εικόνες στο αίθριό τους, [14] δεν διεκδίκησαν μία μυθιστορηματική γενεαλογία, που να είχε θεϊκούς ή θρυλικούς προγόνους, μία πρακτική που δεν ήταν ασυνήθιστη μεταξύ των ρωμαϊκών ευγενών. [15] Ο πρεσβύτερος Κράσσος, ακόμη και ως γιος υπάτου και τιμητή, είχε μεγαλώσει σε ένα σεμνά διατηρημένο σπίτι πολλών γενεών. [16] Η ψήφιση περιληπτικών νόμων ήταν ένα από τα πολιτικά επιτεύγματα τού πατέρα του. [17]

Όταν παντρεύτηκε τη χήρα τού αδελφού του, [18] που είχε σκοτωθεί κατά τη διάρκεια των εμφυλίων πολέμων τού Σύλλα, ο Μάρκος Κράσσος τήρησε το αρχαίο ρωμαϊκό έθιμο, που είχε γίνει παλιομοδίτικο στην εποχή του. Ο Πόπλιος, σε αντίθεση με πολλούς από τους συνομηλίκους του, είχε γονείς που παρέμειναν παντρεμένοι για σχεδόν 35 χρόνια, μέχρι το τέλος τού πρεσβύτερου Κράσσου. [19] Αντίθετα, ο Πομπήιος Μάγκνος νυμφεύτηκε πέντε φορές [20] και ο Ιούλιος Καίσαρας τουλάχιστον τρεις. [21] Ο Μ. Κράσσος παρέμεινε νυμφευμένος με την Τερτούλλα «παρά τις επιθέσεις στη φήμη της». [22] Φημολογήθηκε ότι ένας οικογενειακός φίλος, ο Κόιντος Άξιους από το Ρεάτε, [23] ήταν ο βιολογικός πατέρας ενός από τους δύο γιους της. Ο Πλούταρχος αναφέρει ένα αστείο τού Κικέρων, που έκανε αναφορά σε μία έντονη ομοιότητα μεταξύ τού Αξίου και ενός από τα αγόρια. [24]

Εκπαίδευση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο περιπατητικός φιλόσοφος Αλέξανδρος [25] ήταν συνδεδεμένος με το σπίτι τού Κράσσου και είναι πιθανό να συνέβαλε στην εκπαίδευση των αγοριών. [26] Αν και η φτωχή του αμοιβή σημειώνεται ως απόδειξη της φειδωλότητας τού Μ. Κράσσου, [27] έχει προταθεί ότι αποτυγχάνοντας να πλουτίσει τον εαυτό του σε βάρος τού Μ. Κράσσου, ο Αλέξανδρος υιοθέτησε μία θετική φιλοσοφική στάση, αδιαφορώντας για τα υλικά αγαθά. [28] Οι Περιπατητικοί της εποχής διέφεραν ελάχιστα από την Παλαιά Ακαδημία που εκπροσωπούσε ο Αντίοχος της Ασκαλώνος, ο οποίος έδωσε έμφαση στη γνώση ως υπέρτατη αξία και στην αριστοτελική αντίληψη των ανθρώπων ως εκ φύσεως πολιτικών (ζώον πολιτικόν, «πλάσμα της πολιτικής»). Αυτή η άποψη τού ανθρώπου ως «πολιτικού» θα ήταν σύμφωνη με τον οικογενειακό πολιτικό δυναμισμό των Λικινίων Κράσσων. [29]

Ο Κικέρων επαίνεσε τον Πόπλιο Κράσσο για τον χαρακτήρα και την ομιλητική του ικανότητα.

Οι Περιπατητικοί και οι Ακαδημαϊκοί, σύμφωνα με τον Κικέρωνα, παρείχαν την καλύτερη ρητορική εκπαίδευση. [30] ενώ οι Ακαδημαϊκοί έκαναν αντίκρουση, λέει, οι Περιπατητικοί διέπρεψαν στη ρητορική θεωρία και επίσης εξασκήθηκαν στη συζήτηση και των δύο πλευρών ενός ζητήματος. [31] Ο νεαρός Κράσσος πρέπει να είχε ευδοκιμήσει σε αυτή την εκπαίδευση, διότι ο Κικέρων επαινεί τις ικανότητές του ως ομιλητή και στο έργο Βρούτος τον τοποθετεί στην παρέα χαρισματικών νεαρών ρήτορων, των οποίων η ζωή τελείωσε, πριν μπορέσουν να εκπληρώσουν τις δυνατότητές τους: [32]

Πρώιμη στρατιωτική σταδιοδρομία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Είσοδος στην Σέλτικα, 58 π.Χ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 58 π.Χ., ο Καίσαρας οδήγησε τον πρώτο ρωμαϊκό στρατό στην Κέλτικα . Η Gallia Cisalpina και οι Narbonensis (ή Gallia Transalpina ) ήταν ήδη υπό ρωμαϊκή κυριαρχία

Bελγική, 57 π.Χ.[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Aρμορίκη και Ακουιτανία, 56 π.Χ.[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Aρμορίκη, με τους ποταμούς Σηκουάνα και Λίγηρα να επισημαίνονται με κόκκινο.

Κρίση ομηρίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατακτητής της Ακουιτανίας[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολιτική καριέρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Kόπτης νομισμάτων (monetalis)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δηνάριο που κόπηκε από τον Πόπλιο Κράσσο.

Γάμος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Προετοιμασίες για την Ανατολή[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης Battle of Carrhae: Political background in Rome .

Η παρθική εκστρατεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Δείτε επίσης Μάχη των Καρρών .

Υστεροφημία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Κορνηλία ως χήρα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

(Π. Λικίνιος ;) Απολλώνιος[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μάρκους, επιζών αδελφός[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στη λογοτεχνία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ως συγγραφέας;[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2372. Ανακτήθηκε στις 29  Ιουνίου 2021.
  2. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 1185205071. Ανακτήθηκε στις 24  Μαΐου 2023.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2372. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  4. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 3882. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  5. ↑ 5,0 5,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1981. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  6. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 2328. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  7. ↑ Triumvir was a formal designation in ancient Rome; the political alliance among Crassus, Pompeius Magnus ("Pompey the Great") and Julius Caesar has been nicknamed the "First Triumvirate" by modern scholars, but unlike the legally recognized triumvirate during the transition from the Roman Republic to the Roman Empire, the three were not in Roman terms triumviri.
  8. ↑ Smith, William (1870). Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology. 2. , p.831
  9. ↑ Elizabeth Rawson, “Crassorum funera,” Latomus 41 (1982) 540–549.
  10. ↑ Lawrence Keppie, Understanding Roman Inscriptions (Routledge, 1991), p. 19 online.
  11. ↑ G.V. Sumner, The Orators in Cicero’s “Brutus” (University of Toronto Press, 1973) and Allen Ward, Marcus Crassus and the Late Roman Republic (University of Missouri Press, 1977).
  12. ↑ Ronald Syme, “The Sons of Crassus,” Latomus 39 (1980) 403-408, reprinted in Roman Papers, vol. 3, edited by Anthony R. Birley (Oxford: Clarendon Press, 1984); see also Elizabeth Rawson, “Crassorum funera,” Latomus 41 (1982) 540–549.
  13. ↑ Plutarch, Crassus 3.1–2; for a perspective on the triumvir's positive characteristics, see T.J. Cadoux, "Marcus Crassus: A Revaluation," Greece & Rome 3 (1956) 153–161.
  14. ↑ On the ius imaginum, or right of nobiles to display ancestral images, see the article "Nobiles" in Smith's Dictionary of Greek and Roman Antiquities, Bill Thayer's edition at LacusCurtius online; also P.A. Brunt, "Nobilitas and novitas," Journal of Roman Studies 72 (1982), pp. 12–13, and R.T. Ridley, "The Genesis of a Turning-Point: Gelzer's Nobilität," Historia 35 (1986), pp. 499–502. The term ius imaginum is a modern coinage, and the notion that this display was constituted by a legal right was reexamined and refined by Harriet I. Flowers, Ancestor Masks and Aristocratic Power in Roman Culture (Oxford: Clarendon Press, 1996), especially pp. 53–59 online.
  15. ↑ T.P. Wiseman, "Legendary Genealogies in Late-Republican Rome," Greece & Rome 21 (1974), p. 162, in reference to Publius's consular grandfather.
  16. ↑ Plutarch, Crassus 1.1. Marcus's two brothers "took their meals at home" even after they married, indicating that they continued to live in their father's house; see K.R. Bradley, "Remarriage and the Structure of the Upper-Class Roman Family," in Marriage, Divorce, and Children in Ancient Rome (Oxford University Press, 1996), p. 87 online.
  17. ↑ See "Sumptuariae Leges" in Smith's Dictionary of Greek and Roman Antiquities, Bill Thayer's edition at LacusCurtius online.
  18. ↑ Plutarch, Crassus 1.1.
  19. ↑ Adrian Goldsworthy, Caesar: Life of a Colossus (Yale University Press, 2008), p. 85 online, accepting as fact her placement on the list of Caesar's lovers by Suetonius. Syme implies political slander in the compilation; see "No Sons for Caesar?" Historia 29 (1980), p. 425.
  20. ↑ Shelley P. Haley, "The Fives Wives of Pompey the Great," Greece & Rome 32 (1985) 49–59.
  21. ↑ On questions pertaining to whether Caesar had four wives (with Cossutia the first) or three (with Cossutia as a broken engagement), see Monroe E. Deutsch, "Caesar's First Wife," Classical Philology 12 (1917) 93–96, full text online.
  22. ↑ Susan Treggiari, "Divorce Roman Style: How Easy and How Frequent Was It?" in Marriage, Divorce, and Children in Ancient Rome (Oxford University Press, 1996), p. 43 online.
  23. ↑ T.P. Wiseman, New Men in the Roman Senate (Oxford University Press, 1971), p. 216.
  24. ↑ Plutarch, Cicero 25.4, Bill Thayer’s edition at LacusCurtius online.
  25. ↑ At one time thought to be Alexander Polyhistor — see Wilhelm Siegmund Teuffel, A History of Roman Literature (London, 1873), vol. 1, p. 222 online — but this is not a widely held view now.
  26. ↑ On the role of intellectuals in the education of aristocratic youth at Rome, see Beryl Rawson, Children and Childhood in Roman Italy (Oxford University Press, 2005), pp. 153–154 online.
  27. ↑ Plutarch, Crassus 3.3; Elizabeth Rawson, Intellectual Life in the Late Roman Republic (Johns Hopkins University Press, 1985), p. 81.
  28. ↑ This was the view of Robert Burton in The Anatomy of Melancholy, part 1, section 2, p. 206 in the edition of Chatto and Windus (London, 1881).
  29. ↑ Miriam Griffin, "Philosophy, Politics, and Politicians at Rome," in Philosophia togata: Essays on Philosophy and Roman Society (Oxford: Clarendon Press, 1989), passim, including citations from Cicero.
  30. ↑ Cicero, De oratore 3.57f.; Brutus 119ff.; Tusculan Disputations 2.9.
  31. ↑ Cicero, De finibus 5.10.
  32. ↑ Others are Scribonius Curio (born ca. 85 BC) and Licinius Calvus (born 82 BC): Brutus 281f; discussed in Syme, “The Sons of Crassus,” reprint p. 1222.

Επιλεγμένη βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Rawson, Elizabeth . “ Crassorum funera .” Latomus 41 (1982) 540–549.
  • Σάιμ, Ρόναλντ . «Οι γιοι του Κράσσου». Latomus 39 (1980) 403–408.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Πόπλιος_Λικίνιος_Κράσσος_(γιος_του_Μάρκου)&oldid=10208919"