Πολιόχνη ΙΙ (Κυανή περίοδος)

Η Κυανή περίοδος της Πολιόχνης, της προϊστορικής πόλης που ανακαλύφθηκε στην ανατολική Λήμνο, κοντά στο χωριό Καμίνια, είναι η δεύτερη φάση της πόλης και είναι η πρώτη περίοδος που οι κάτοικοι της πόλης γνωρίζουν το χαλκό. Διαιρείται σε δύο υποπεριόδους: την αρχαϊκή (3200-3000 π.Χ.) και την εξελιγμένη (3000-2700 π.Χ.), σύμφωνα με τη χρονολόγηση της Ιταλικής Αρχαιολογικής Σχολής Αθηνών.

Αρχαϊκή φάση (3200-3000 π.Χ.)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η γνώση του χαλκού βοήθησε στην γρήγορη ανάπτυξη της πόλης. Είναι σίγουρο πως το μέταλλο αυτό το γνώρισαν από κάποιους Μικρασιάτες. Αυτοί όμως δεν ήταν οι Τρώες, αφού η πόλη τους δεν υπήρχε ακόμα. Δεν αποκλείεται η Τροία να δημιουργήθηκε από την ανάγκη των λαών της Μικρασίας να έχουν ένα λιμάνι επικοινωνίας με τους λαούς του Αιγαίου και της Θράκης, που αγνοούσαν τη χρήση του χαλκού, αλλά και με την Πολιόχνη, που αποτελούσε τον ενδιάμεσο σταθμό των Θρακών και των Αιγαιοπελαγιτών κατά τις εξορμήσεις τους προς τη Μαύρη Θάλασσα.

Γρήγορα από το μικρό χωριό με τα ωοειδή καλύβια φθάνουμε στην εξελιγμένη πολιτεία της Κυανής Πολιόχνης. Αυτή έχει αρχικά αψιδωτές και αργότερα ορθογώνιες κατοικίες και είναι οχυρωμένη με ένα επιβλητικό τείχος από ξερολιθιά τόσο από τη στεριά όσο και από τη θάλασσα. Αυτό σημαίνει ότι οι πλούσιοι κάτοικοί της φοβόντουσαν εχθρικές επιθέσεις.

Η πόλη συνεχώς επεκτείνεται προς την ενδοχώρα, προς τα δυτικά. Εφαρμόζεται το «γραμμικό» πολεοδομικό σύστημα, δηλαδή χτίζονται οικοδομικές νησίδες (συνοικίες) άνισου μεγέθους. Την περίοδο αυτή συγκροτούνται οι δυο συνοικίες των μεταλλουργών, οι οποίες θα διατηρηθούν ως την Κίτρινη περίοδο.

Ο πληθυσμός της πόλης φθάνει τους 800 κατοίκους. Κτίζεται νέο, πιο ευρύχωρο τείχος, για να καλύψει και τις νέες συνοικίες. Ποιους άραγε φοβούνταν οι κάτοικοί της; Τους ντόπιους Λήμνιους της ενδοχώρας ή εξωτερικούς επιδρομείς-πειρατές; Μάλλον και τους δύο. Ίσως κάποια καταπίεση προς τον αγροτικό πληθυσμό του νησιού, που δεν κατείχε ακόμη τη γνώση του χαλκού, να δημιουργούσε αντιδράσεις κατά καιρούς.

Την ίδια περίοδο στη Λήμνο υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός οικισμών, πάνω από 15, οι ισχυρότεροι από τους οποίους βρίσκονταν στο Κουκονήσι και στη Μύρινα. Ασφαλώς μεταξύ τους θα υπήρξαν περίοδοι ειρήνης αλλά και περίοδοι έντονου ανταγωνισμού. Επομένως η ύπαρξη του αμυντικού τείχους είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Μια πυρκαγιά, η οποία κατέστρεψε ένα μέρος της πόλης στη μέση της περιόδου (γύρω στο 3000 π.Χ.), δεν αποκλείεται να οφείλεται σε κάποια τέτοια επιδρομή.

Εξελιγμένη φάση (3000-2700 π.Χ.)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πάντως μετά την πυρκαγιά η ζωή στην πόλη εξελίσσεται εντυπωσιακά, έτσι ώστε η κυανή περίοδος διαιρείται σε αρχαϊκή και εξελιγμένη. Εντύπωση κάνουν τα μεγάλα δημόσια κτίρια, η Σιταποθήκη και το Βουλευτήριο, τα οποία κατασκευάζονται στην τελευταία φάση της κυανής περιόδου, την πιο εξελιγμένη.

Πρόκειται για πρωτοποριακές δημόσιες κατασκευές, προφανώς κοινόχρηστες, οι οποίες οδηγούν τη σκέψη σε μορφές δημοκρατικής πολιτικής οργάνωσης. Να κάνουμε την τολμηρή υπόθεση ότι η πυρκαγιά που κατέστρεψε την αρχαϊκή Κυανή Πολιόχνη προήλθε από κάποια εξέγερση, αποτέλεσμα της οποίας ήταν να αποκτήσει πιο «δημοκρατικό» πρόσωπο στην επόμενη φάση; Δυστυχώς δεν υπάρχουν στοιχεία για να τεκμηριωθεί αυτή η άποψη.

Η πόλη έχει αποκτήσει εργαστήρια κατεργασίας του χαλκού, στα οποία κατασκευάζονται κυρίως καρφιά (βελόνες), άγκιστρα και σμίλες. Παράλληλα διατηρούσαν και τα παραδοσιακά πέτρινα, κοκάλινα και πήλινα εργαλεία, τα οποία δεν μπορούσαν ακόμα να αντικαταστήσουν. Από αυτά μαθαίνουμε ότι ύφαιναν και έγνεθαν το μαλλί (βρέθηκαν σφοντύλια και βαρίδια), κατεργάζονταν το ξύλο (βρέθηκαν σφυριά, σουβλιά, μαχαιρίδια, μεντεσέδες, πριόνια, ξυράφια κ.λπ.), αποθήκευαν και επεξεργάζονταν την τροφή τους πριν τη μαγειρέψουν (βρέθηκαν κόπανοι, γουδιά, φούρνοι και πήλινα αγγεία διαφόρων τύπων: στάμνες, χύτρες, κανάτες, κούπες, φρουτιέρες κ.ά.), καλλιεργούσαν σιτηρά (βρέθηκαν δρεπάνια από πυριτόλιθο). Ο πηλός ακόμα πλάθεται με το χέρι, αφού αγνοούσαν τον τροχό. Το τέλος της Κυανής Πολιόχνης ήταν απότομο, αφού μια πλημμύρα κατέστρεψε την πόλη.

Αναλογίες της περιόδου αυτής της Πολιόχνης έχουν βρεθεί με την Τροία Ι, τη Θερμή Λέσβου, το Εμπορειό της Χίου, με οικισμούς της Θεσσαλίας και της Βοιωτίας. Συνεπώς, υπήρχε κάποιας μορφής επικοινωνία μεταξύ των κατοίκων των δύο ακτών του Αιγαίου.

Ασφαλώς η Πολιόχνη είχε μια καλή ενδιάμεση θέση σε αυτή τη θαλάσσια επικοινωνία, την οποία σίγουρα εκμεταλλευόταν. Μεταγενέστεροι μύθοι (π.χ. η Αργοναυτική εκστρατεία) δείχνουν ότι στις αναμνήσεις των Ελλήνων έμειναν στοιχεία αυτής της επικοινωνίας.

Η ραγδαία εξέλιξη της πόλης φανερώνει μεγάλη εμπορική δραστηριότητα και προφανώς ναυτιλία. Ίσως αυτή την εποχή κατοικήθηκε από τους Μινύες, ένα πολεμικό φύλο με προέλευση τη ΒΔ Μικρασία, το οποίο μετανάστευσε στη Θεσσαλία πριν φθάσουν εκεί οι Πελασγοί.

Το Βουλευτήριο[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ανάμεσα στα κτίρια που βρέθηκαν στην Πολιόχνη της Κυανής περιόδου υπάρχει κι ένα το οποίο χαρακτηρίστηκε ως Βουλευτήριο. Σύμφωνα μάλιστα με τον καθηγητή και ερευνητή του Αιγαίου Χρήστο Ντούμα, εκεί υπήρξε το πρώτο και αρχαιότερο κοινοβούλιο της Ευρώπης.

Ο Χρ. Ντούμας υποστήριξε ότι οι κάτοικοι της Πολιόχνης είχαν αναπτύξει προχωρημένες μορφές κοινωνικής οργάνωσης οι οποίες μπορούν να χαρακτηριστούν ως οι πρώτες μορφές δημοκρατίας. Συγκεκριμένα διέκρινε δύο κατηγορίες κατοίκων στην πόλη. Τους αγρότες-κτηνοτρόφους και τους τεχνίτες-εμπόρους. Οι δεύτεροι μπορούν να χωριστούν σε τέσσερις «συντεχνίες»: τους μεταλλουργούς, τους ναυπηγούς (ξυλουργούς), τους ναυτικούς (εμπόρους) και τους κεραμουργούς (αγγειοπλάστες).

Η τάξη των τεχνιτών είχε οπωσδήποτε περισσότερη οικονομική και επομένως και πολιτική δύναμη, αλλά ουδέποτε κατάφερε κάποια συντεχνία να κυριαρχήσει επί των άλλων. Έτσι αναγκάστηκαν να βρουν μορφές συνεργασίας τέτοιες, που μόνο η δημοκρατία προσφέρει. Η ύπαρξη ενός κτιρίου, το οποίο ήταν χωρητικότητας 50 περίπου ατόμων και το οποίο μόνο ως χώρος συναθροίσεων μπορεί να χαρακτηριστεί, επιβεβαιώνει τις παραπάνω σκέψεις. Συνεπώς, δεν είναι υπερβολικός ο χαρακτηρισμός αυτού του κτίσματος ως Βουλευτηρίου.

Ώστε, η δημοκρατία γεννήθηκε στην Πολιόχνη; Οι αρχαιολογικές ενδείξεις οδηγούν αβίαστα σε αυτό το συμπέρασμα. Αν και δεν μπορεί να είναι κανείς κατηγορηματικός σε αυτό το ζήτημα, είναι γεγονός ότι το αρχαιότερο κτίσμα το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως Βουλευτήριο κτίστηκε εκεί, στην ακρογιαλιά της Πολιόχνης, πριν από 4.500 χρόνια.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

«Η πόλη της Πολιόχνης», Υπουργείο Πολιτισμού, 1987.
«Η Πολιόχνη και η Πρώιμη Εποχή του Χαλκού στο Βόρειο Αιγαίο - Poliochni e l’ Antica Eta del Bronzo nell’ Egeo Settentrionale», Πρακτικά Διεθνούς Συνεδρίου, Αθήνα 22-25 Απριλίου 1996, Scuola Archeologica Italiana di Atene, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αθήνα 1997.
Θ. Μπελίτσου, Η Λήμνος και τα χωριά της, 1994.
Θ. Μπελίτσου, Τα Καμίνια της Λήμνου, 2004.