Παλαιός Οίκος της Βουργουνδίας

Ο Παλαιός Οίκος της Βουργουνδίας ήταν ένας ευγενής δυναστικός Οίκος, ο πρώτος στο βασίλειο των Βουργουνδών. Ηγεμόνευσε στη Βουργουνδία από τα τέλη του 4ου αι. ως το 534, για 6 γενεές και έδωσε 12 βασιλείς.

O θυρεός τού βασιλείου της Βουργουνδίας, που έγινε μετά θυρεός της κομητείας της Βουργουνδίας.

Ιστορία τού Οίκου

Τα πρώτα μέλη τού Οίκου είναι σχεδόν μυθικά: ο Γεβίκκας της 1ης γενιάς αναφέρεται στο Τραγούδι των Νιμπελούνγκεν και στην Νεότερη Έντα. Ο γιος του Γκούντερ συνεργαζόταν με τον σφετεριστή Ιοβιανό, μετά διέσχισε τον Ρήνο, και εγκαταστάθηκε ως φοιδεράτος. Όταν προσπάθησε να επεκτείνει το βασίλειό του δυτικά, ο Φλάβιος Αέτιος με τη βοήθεια των Ούνων τον νίκησε. Σχετίζεται με τον θρύλο τού Ζίγκφριντ. Ο γιος του Γκουντέριχος υποστήριξε τον Αέτιο εναντίον τού Αττίλα, αλλά μετά κατέλαβε το Λούγδουνον (Λυόν) και την κοιλάδα τού Ροδανού. Ο Γκουντέριχος είχε γιους τον Χιλπέριχο Β΄, και τον Γκουντομπάντ, που τον διαδέχθηκαν μαζί, με έδρα τη Βαλάνς και τη Βιέν αντίστοιχα.

Ο Γκουντομπάντ ήταν ανιψιός τού Ρικίμερ, ισχυρού άνδρα στη Δυτική Αυτοκρατορία, και τον διαδέχθηκε στη θέση αυτή: ανέβασε Αυτοκράτορα τον Γλυκέριο. Όμως ο Γκουντομπάντ σκότωσε τον Χιλπέριχο Β΄ και τον αδελφό του Γκοντομάρ Β΄. Η Κλοτίλδη, κόρη τού Χιλπέριχου Β΄, κατέφυγε στους Φράγκους, παντρεύτηκε τον βασιλιά τους Κλόβι Α΄ των Μεροβιγγείων και τους κίνησε εναντίον τού Γκουντομπάντ, μαζί με τον αδελφό του Γοδεγίσελο. Το αποτέλεσμα της σύγκρουσης ήταν ο Γκουντομπάντ να σκοτώσει και τον Γοδεγίσελο. Κατά τα άλλα ο Γκουντομπάντ είχε καλές σχέσεις με την Αυλή της Κωνσταντινούπολης και συνδύασε το Βουργουνδικό δίκαιο με το Ρωμαϊκό στη σύνταξη τού Βουργουνδικού Νομικού Κώδικα.

Τον διαδέχθηκαν οι γιοί του, πρώτα ο Σιγισμόνδος, γαμπρός τού Θεοδώριχου των Οστρογότθων. Ο Σιγισμόνδος έκανε δεύτερο γάμο, αλλά η 2η σύζυγός του συκοφάντησε τον γιο του από τον 1ο γάμο και ο Σιγισμόνδος τον έπνιξε. Η Κλοτίλδη παρακίνησε τους τρεις γιούς της κατά τού Σιγισμόνδου, που εισέβαλαν στη Βουργουνδία (Α΄ εκστρατεία), νίκησαν τον Σιγισμόνδο και τον αιχμαλώτισαν. Τον διαδέχθηκε ο άλλος γιος τού Γκουντομπάντ, ο Γκοντομάρ Γ΄, που με τη βοήθεια τού Θεοδώριχου ανέκτησε το βασίλειο. Τότε ο πρώτος γιος της Κλοτίλδης εκτέλεσε τον Σιγισμόνδο, ως αντίποινα για την εκτέλεση τού παππού τους Χιλπέριχου Β΄ και οι τρεις αδελφοί κινήθηκαν εναντίον τού Γκοντομάρ Γ΄, αλλά συνετρίβησαν: ο πρώτος γιος σκοτώθηκε. Ο Σιγισμούνδος έγινε άγιος της Βοημίας και της Ουγγαρίας.

Ο Γκουντομπάντ και ο Σιγισμόνδος έκοψαν χρυσούς τρημίσεις στον τύπο των Αυτοκρατόρων της Ανατολής, αλλά με το δικό τους μονόγραμμα. Με το τέλος τού διαδόχου τού Θεοδώριχου, οι τρεις αδελφοί βασιλείς των Φράγκων εισέβαλαν στη Βουργουνδία (Β΄ εκστρατεία), σκότωσαν τον Γκοντομάρ Γ΄ και μοίρασαν μεταξύ τους τη χώρα του το 534. Από τότε το βασίλειο της Βουργουνδίας ενσωματώθηκε στο βασίλειο των Φράγκων και τον Παλαιό Οίκο της Βουργουνδίας διαδέχθηκαν οι Μεροβίγγειοι (534-843) και μετά οι Καρολίδες. Το δυτικό έγινε το δουκάτο της Βουργουνδίας, υπό τον κλάδο Καπετιδών-Βουργουνδίας, μετά υπό τον κλάδο Βαλουά-Βουργουνδίας και τέλος τους Αψβούργους. Το ανατολικό έγινε βασίλειο της Βουργουνδίας υπό τους Παλαιούς Γουέλφους, μετά κομητεία υπό τον Οίκο της Ιβρέας και τέλος ενσωματώθηκε στο δουκάτο της Βουργουνδίας.

Γενεαλογία του Παλαιού Οίκου της Βουργουνδίας

Γεβίκκας ∞ Oύτε

Γκοντομάρ Α΄

Γκιζελέρ

Γκούντερ

Ρικίμερ μάγιστρος του στρατού στη Δύση

(γυναίκα)

Γκουντέριχος

Χιλπέριχος Α΄

Χιλπέριχος Β΄

Γκοντομάρ Β΄

Γκουντομπάντ ∞ Kαρετενή

Γοδεγίσελος ∞ Τευθελίνδα

Θεοδώριχος ο Μέγας βασ. των Οστρογότθων

2.Κλοτίλδη

Κλόβις Α΄ βασ. των Φράγκων ΜΕΡΟΒΙΓΓΙΟΙ

1.(γυναίκα)

Γκοντομάρ Γ΄

Σιγισμόνδος

Οστρογότθα ΟΙΚΟΣ ΑΜΑΛ

Χλωδόμηρος βασ. της Ορλεάνης

Χλωτάριος Α΄ βασ. της Νευστρίας

Χιλδεβέρτος Α΄ βασ. της Νευστρίας

Θευδέριχος Α΄ βασ. της Αυστρασίας

Σουαβεγότθα

Δείτε επίσης

• Κατάλογος βασιλέων της Βουργουνδίας

Πηγές

• Bury, J.B. The Invasion of Europe by the Barbarians. London: Macmillan and Co., 1928.
• Dalton, O.M. The History of the Franks, by Gregory of Tours. Oxford: The Clarendon Press, 1927.
• Drew, Katherine Fischer. The Burgundian Code. Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1972.
• Gordon, C.D. The Age of Attila. Ann Arbor: University of Michigan Press, 1961.
• Guichard, Rene, Essai sur l'histoire du peuple burgonde, de Bornholm (Burgundarholm) vers la Bourgogne et les Bourguignons, 1965, published by A. et J. Picard et Cie.
• Murray, Alexander Callander. From Roman to Merovingian Gaul. Broadview Press, 2000.
• Musset, Lucien. The Germanic Invasions: The Making of Europe AD 400-600. University Park, Pennsylvania: The Pennsylvania State University Press, 1975.
• Nerman, Birger. Det svenska rikets uppkomst. Generalstabens litagrafiska anstalt: Stockholm. 1925.
• Rivers, Theodore John. Laws of the Salian and Ripuarian Franks. New York: AMS Press, 1986.
• Rolfe, J.C., trans, Ammianus Marcellinus. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press, 1950.
• Shanzer, Danuta. ‘Dating the Baptism of Clovis.’ In Early Medieval Europe, volume 7, pages 29–57. Oxford: Blackwell Publishers Ltd, 1998.
• Shanzer, D. and I. Wood. Avitus of Vienne: Letters and Selected Prose. Translated with an Introduction and Notes. Liverpool: Liverpool University Press, 2002.
• Werner, J. (1953). "Beiträge zur Archäologie des Attila-Reiches", Die Bayerische Akademie der Wissenschaft. Abhandlungen. N.F. XXXVIII A Philosophische-philologische und historische Klasse. Münche
• Wood, Ian N. ‘Ethnicity and the Ethnogenesis of the Burgundians’. In Herwig Wolfram and Walter Pohl, editors, Typen der Ethnogenese unter besonderer Berücksichtigung der Bayern, volume 1, pages 53–69. Vienna: Denkschriften der Österreichische Akademie der Wissenschaften, 1990.
• Wood, Ian N. The Merovingian Kingdoms. Harlow, England: The Longman Group, 1994.