Πέτερ Αουφσνάιτερ
| Πίτερ Αουφσνάιτερ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 2 Νοεμβρίου 1899[1] Κίτσμπιελ |
| Θάνατος | 12 Οκτωβρίου 1973[1] Ίνσμπρουκ |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αυστροουγγαρία Ναζιστική Γερμανία Νεπάλ Αυστρία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αναρριχητής |
| Πολιτική τοποθέτηση | |
| Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Πόλεμοι/μάχες | Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Πέτερ Αουφσνάιτερ (γερμ. Peter Aufschnaiter, 2 Νοεμβρίου 1899 – 12 Οκτωβρίου 1973) ήταν Αυστριακός ορειβάτης, γεωγράφος και χαρτογράφος. Οι περιπέτειές του με τον συμπατριώτη του ορειβάτη Χάινριχ Χάρερ στο Θιβέτ κατά την περίοδο του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου αναπαραστάθηκαν στον κινηματογράφο με την ταινία του 1997 Επτά χρόνια στο Θιβέτ.
Νεανικά χρόνια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αουφσνάιτερ γεννήθηκε στην κωμόπολη Κίτσμπυελ της τότε Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας και πήγε γυμνάσιο στο Κούφσταϊν.[2] Προτού προλάβει να τελειώσει το σχολείο, στρατολογήθηκε στις ένοπλες δυνάμεις το 1917 εξαιτίας του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Μετά τις απολυτήριες εξετάσεις του το 1919 πήγε στο Μόναχο για να σπουδάσει γεωπόνος.
Από νεαρή ηλικία είχε αρχίσει αναρριχήσεις στα αγαπημένα του Βουνά του Κάιζερ. Αργότερα, στο Μόναχο, ο Αουφσνάιτερ γνώρισε αρκετούς Γερμανούς αλπινιστές και μερικά χρόνια αργότερα (1929, 1931) έλαβε μέρος σε ορειβατικές αποστολές στο όρος Κανγκτσενγιούνγκα στο Σίκκιμ, όπου έφθασε σε υψόμετρο 7.700 μέτρα. Σε αυτές τις αποστολές είχε τις πρώτες γνωριμίες με Θιβετιανούς και το εκμεταλλεύθηκε για να μάθει τη γλώσσα τους.
Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία το 1933, ο Αουφσνάιτερ έγινε μέλος του Ναζιστικού Κόμματος και από το 1936 εργαζόταν με πλήρη απασχόληση στο Γερμανικό Ίδρυμα Ιμαλαΐων (Deutsche Himalaja-Stiftung), που ιδρύθηκε εκείνο το έτος από τον ορειβάτη Πάουλ Μπάουερ.
Αιχμαλωσία και Θιβέτ[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Μετά από πολλές απόπειρες για την «κατάκτηση» του Νάνγκα Παρμπάτ, ο Αουφσνάιτερ οδήγησε μια μικρή, τετραμελή αποστολή το 1939, προς αναζήτηση μιας ευκολότερης διαδρομής προς την κορυφή. Πεπεισμένος ότι βρήκε καλύτερο μονοπάτι για το επόμενο έτος, βρισκόταν στο ταξίδι της επιστροφής στην Ευρώπη με την ίδια ομάδα τον Αύγουστο στο Καράτσι, όπου περίμεναν κανένα πλοίο. Αλλά λίγες ημέρες αργότερα κηρύχθηκε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και, καθώς τότε το Πακιστάν και η Ινδία ήταν βρετανική αποικία, στις 3 Σεπτεμβρίου 1939 η τετράδα τέθηκε υπό περιορισμό ως πολίτες εχθρικού κράτους και δύο εβδομάδες αργότερα οι Βρετανοί τους μετέφεραν σε στρατόπεδο κρατήσεως στο Αχμεντναγκάρ και από εκεί στο Ντεραντούν, στους πρόποδες των Ιμαλαΐων. Εκεί σκέφθηκαν ότι το Θιβέτ θα τους ήταν ένας βολικός προορισμός αν δραπέτευαν. Στόχος τους ήταν να φθάσουν στο Ιαπωνικό μέτωπο στη Βιρμανία ή την Κίνα.
Ο Αουφσνάιτερ και ο δοκίμασαν δυο-τρεις φορές να αποδράσουν και συνελήφθησαν, προτού τελικώς επιτύχουν με την κατάλληλη μεταμφίεση: Στις 29 Απριλίου 1944, μετά το φαγητό, μια ομάδα επτά κρατουμένων, οι δύο με στολές Βρετανών αξιωματικών και οι πέντε μεταμφιεσμένοι σε Ινδούς εργάτες, βγήκαν «σαν κύριοι» έξω απο το στρατόπεδο. Οι δύο πήραν το τρένο για την Καλκούτα, από όπου κατάφεραν να φθάσουν μέχρι τις ιαπωνικές γραμμές στη Βιρμανία[3][4], ενώ η ομάδα του Αουφσνάιτερ τράβηξε για το Θιβέτ, τότε ανεξάρτητο κράτος. Στις 17 Μαΐου 1944 πέρασαν τα σύνορα στην ορεινή διάβαση Τσανγκ Τσοκ-λα (5.896 μέτρα) και από εκεί. Έναν μήνα αργότερα, ο ένας, πλήρως εξαντλημένος από την οδοιπορία, αγόρασε ένα άλογο και επέστρεψε στην Ινδία. Αρκετούς μήνες αργότερα, καθώς οι τρεις που απέμεναν δεν είχαν βίζες για το Θιβέτ, ο τρίτος έφυγε για το Νεπάλ, όπου οι αρχές τον παρέδωσαν στους Βρετανούς μέσα σε λίγες ημέρες.
Έμειναν οι δύο από τους αρχικούς ορειβάτες: ο Αουφσνάιτερ και ο λοχίας των SS Χάινριχ Χάρερ. Βοηθούμενοι από τη γνώση της θιβετιανής γλώσσας από τον πρώτο, προχώρησαν μέχρι την πρωτεύουσα Λάσα, στην οποία έφθασαν στις 15 Ιανουαρίου 1946.
Απο εκεί και μετά, ο Αουφσνάιτερ ανέλαβε σημαντικό ρόλο. Προσλήφθηκε από την κυβέρνηση και βοήθησε στον σχεδιασμό μιας υδροηλεκτρικής εγκαταστάσεως και ενός αποχετευτικού συστήματος για την πόλη, ενώ άρχισε τις πρώτες προσπάθειες για διευθετήσεις ποταμιών και αναδασώσεις στην περιοχή. Με τις γεωπονικές γνώσεις του, κοίταξε και για τη βελτίωση των σπόρων. Μαζί με τον Χάρερ, συνέταξαν τον πρώτο ακριβή χάρτη της πρωτεύουσας του Θιβέτ. Οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις του τον οδήγησαν σε αλληλογραφία με τον Ιταλό ινδολόγο Τζουζέππε Τούττσι. Το σημαντικό αυτό έργο καταγράφηκε στο βιβλίο απομνημονευμάτων του Χάρερ Επτά χρόνια στο Θιβέτ και στην αυτοβιογραφία του Χάρερ με τίτλο Πέρα από τα επτά χρόνια στο Θιβέτ. Και ο Αουφσνάιτερ όμως έγραψε βιβλίο, το Οκτώ χρόνια στο Θιβέτ, με πολλές από τις δικές του φωτογραφίες και σχέδια, που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του.
Τον Οκτώβριο του 1950 η προέλαση του Κινεζικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού προς τη Λάσα υπεχρέωσε τους Αουφσνάιτερ και Χάρερ να υποχωρήσουν με το καραβάνι του Δαλάι Λάμα στην Κοιλάδα Τσούμπι, στα σύνορα με το Σίκκιμ και την Ινδία. Εκεί οι δύο Αυστριακοί χωρίστηκαν: ο Χάρερ προχώρησε προς την Ινδία, ενώ ο Αουφσνάιτερ παρέμεινε στην πόλη Gyantse και άφησε το Θιβέτ 10 μήνες αργότερα. Ο Χάρερ γράφει στο πρώτο βιβλίο του: «Ο Αουφσνάιτερ ήθελε να παραμείνει στο Θιβέτ όσο πιο πολύ μπορούσε, και στην πραγματικότητα έμεινε άλλους δέκα μήνες. (...) την περίοδο αυτή την πέρασε στα νοτιοδυτικά σύνορα του Θιβέτ. Στον δρόμο προς τα εκεί, επισκέφθηκε το μοναστήρι του Ρόνγκπου, το οποίο δεν είχαν ακόμα καταστρέψει οι Κινέζοι, και από εκεί ανέβηκε, ολομόναχος, μέχρι και το Καμπ No. 1 της βόρειας πλευράς του Έβερεστ.»[5]
Μετά έφθασε στο Βασίλειο του Νεπάλ το 1952, όπου εργάσθηκε για λίγο ως χαρτογράφος, και ύστερα στο Νέο Δελχί, όπου προσλήφθηκε από τον ινδικό στρατό. Το 1955 αναρριχήθηκε για πρώτη φορά στο Ρόντι (6.063 μ.) των Ιμαλαΐων μαζί με τον Καναδό Τζωρτζ Χάμπσον. Τελικώς απέκτησε διαβατήριο του Νεπάλ, γεγονός που του επέτρεψε την πρόσβαση σε πολλές απαγορευμένες απόμακρες περιοχές, όπου ανακάλυψε πολύτιμες πρωτοβουδιστικές νωπογραφίες. Ο Αουφσνάιτερ πέρασε τα περισσότερα από τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του στο Νεπάλ, εργαζόμενος ως μηχανικός της γεωργίας. Αρχικώς εργάσθηκε για λογαριασμό της Ελβετικής Τεχνικής Βοήθειας.[6] Από το 1956 είχε μια θέση ειδικού επί της γεωργίας στη Διεθνή Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ.
Θάνατος και κληρονομιά[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Αουφσνάιτερ επέστρεψε στην Αυστρία πολύ αργότερα και απεβίωσε στο Ίνσμπρουκ σε ηλικία 73 ετών.[6] Είναι θαμμένος στο κοιμητήριο της γενέτειράς του Κίτσμπυελ. Μόνο πολύ αργά στη ζωή του ο εσωστρεφής Αουφσνάιτερ ξεκίνησε να γράφει απομνημονεύματα, αλλά δεν πρόλαβε να τα εκδώσει. Μετά τον θάνατό του, το χειρόγραφο πέρασε αρχικώς στην κατοχή του ορειβάτη Πάουλ Μπάουερ και τελικώς το επιμελήθηκε και το δημοσίευσε ο θιβετολόγος Μάρτιν Μπράουεν του Μουσείου Εθνολογίας του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης.
- Τον ρόλο του Αουφσνάιτερ στην ταινία του 1997 Επτά χρόνια στο Θιβέτ τον παίζει ο Βρετανός ηθοποιός Ντέιβιντ Θιούλις. Η ταινία δείχνει ψευδώς τον Αουφσνάιτερ να ερωτεύεται την ντόπια ράφτρα Πέμα Λάκι και να την παντρεύεται.
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 (Αγγλικά) Find A Grave. 12938878. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
- ↑ «::: Peter Aufschnaiter ::: Portrait». Ανακτήθηκε στις 30 Αυγούστου 2020.
- ↑ Magener Obituary THE NEW YORK TIMES Juli 3, 2000
- ↑ Magener Obituary TELEGRAPH London 18 May 2000
- ↑ Aufschnaiter, Peter· Brauen, Martin (2002). Peter Aufschaiter's Eight Years in Tibet. Bangkok: Orchid Press. σελ. 15. ISBN 9789745240124. OCLC 917234693.
- ↑ 6,0 6,1 «Peter Aufschnaiter». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Νοεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2024.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
|