Οκινοσίμα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Συντεταγμένες: 34°14′39″N 130°6′21″E / 34.24417°N 130.10583°E / 34.24417; 130.10583

Η Οκινοσίμα (沖ノ島) είναι ένα νησί, που βρίσκεται σε απόσταση 60 χιλιομέτρων απέναντι από το νομό Φουκουόκα της Ιαπωνίας. Θεωρείται ιερό νησί, λατρεύεται ως κάμι[1][2] και απαγορεύεται στις γυναίκες να πάνε εκεί. Ο μοναδικός μόνιμος κάτοικος του νησιού είναι ένας υπάλληλος του ιερού. Είναι ένας από τους 24 περίπου Σίντο ιερείς, που παραμένουν εκ περιτροπής για διάστημα δέκα ημερών στο νησί προσευχόμενοι και προφυλάσσοντάς το από εισβολείς.[3] Η Οκινοσίμα έχει έκταση 97 εκτάρια και μέγιστο υψόμετρο 244 μέτρα, αλλά έχει μεγάλη σημασία για την ιαπωνική θρησκεία.[4] Η Οκινοσίμα μαζί με κάποιες τοποθεσίες στην περιοχή Μουνακάτα ανακηρύχθηκαν μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 2017.[5][6][7]

Περισσότερες πληροφορίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα ιερά βιβλία του Σιντοϊσμού (Κοτζίκι και Νιχόν Σόκι) κάνουν αναφορά στην Οκινοσίμα. Το Κοτζίκι αναφέρει ότι η θεά Αματεράσου έκανε τρεις κόρες από ένα ξίφος και τις έστειλε στην Ιαπωνία.[8] Το Μουνακάτα Τάισα (宗像大社) (Munakata Taisha) είναι μία συλλογή τριών ιερών στη Μουνακάτα, που είναι αφιερωμένα σ' αυτές τις θεότητες. Το ιερό Οκίτσου-μίγια (Okitsu-miya) βρίσκεται στην Οκινοσίμα, το ιερό Νακάτσου-μίγια (Nakatsu-miya) στο νησί Οσίμα (Oshima), και το ιερό Χέτσου-μίγια (Hetsu-miya) στο νησί Κιούσου (Kyushu). Θεωρούνται τα σημαντικότερα Μουνακάτα ιερά από χιλιάδες άλλα τέτοια ιερά σε όλη την Ιαπωνία.[5][9][10] Η Οκινοσίμα θεωρείται ως κατοικία μιας από τις τρεις θεότητες. Στις 1 Οκτωβρίου κάθε έτος διεξάγεται το φεστιβάλ Μιάρε, όπου οι πιστοί προσεύχονται στα τρία ιερά για καλή σοδειά. Δημιουργείται μία μεγάλη πομπή μέσα στη θάλασσα, που αποτελείται από 300 ψαρόβαρκες, που ακολουθούν μία μεγάλη βάρκα, που έχει επάνω της ένα μικόσι (mikoshi), δηλαδή ένα φορητό ιερό.[11][12][1]

Αρχαιολογικά ευρήματα επιβεβαιώνουν την ύπαρξη θρησκευτικών τελετών στο νησί Οκινοσίμα από τον 4ο έως τον 9ο αιώνα. Αρχαιολογικές ανασκαφές στο νησί μεταξύ των ετών 1954 και 1971 έχουν αποκαλύψει περίπου 80000 χειροποίητα αντικείμενα, που είχαν μεταφερθεί εκεί ως αφιερώματα και πλέον θεωρούνται εθνικοί θησαυροί.[7][4] Μεταξύ των αντικειμένων αυτών συμπεριλαμβάνονται κομμάτια γυαλιού, χάντρες, χρυσά δαχτυλίδια, επιχρυσωμένα μπρούτζινα στολίδια, και ένας τριγωνικός μπρούτζινος καθρέπτης (sankakuen shinjukyo) διακοσμημένος με εικόνες θεοτήτων και άγριων ζώων.[13][1][3] Οι θρησκευτικές τελετές αποσκοπούσαν στην ασφαλή ναυσιπλοΐα, αφού η Οκινοσίμα βρισκόταν σαν ενδιάμεσος σταθμός στους εμπορικούς δρόμους μεταξύ Ιαπωνίας, Κίνας και της χερσονήσου της Κορέας. Τα αρχαιολογικά ευρήματα καταδεικνύουν τον πλούτο και τις πολιτιστικές ανταλλαγές μεταξύ της Ιαπωνίας και των απέναντι ασιατικών λαών.[14] Το Οκίτσου-μίγια Γιοχάισο (Okitsu-miya Yohaisho), χτισμένο στη βόρεια ακτή του νησιού Οσίμα, χρησιμεύει ως τόπος λατρείας του ιερού νησιού Οκινοσίμα από μακριά.[5]

Οι γυναίκες απαγορεύεται να πάνε στην Οκινοσίμα. Δεν έχει διευκρινιστεί ο λόγος αυτής της απαγόρευσης. Μία πιθανή αιτία είναι ότι αυτό το νησί θεωρείται ιερός τόπος για τους Ιάπωνες, που πρέπει να διατηρείται καθαρός και αμόλυντος. Σύμφωνα με το Σιντοϊσμό το αίμα της έμμηνου ρύσης θεωρείται ακάθαρτο.[8] Η σημασία, που αποδίδουν οι Ιάπωνες στην ιερότητα του νησιού φαίνεται επίσης και από το έθιμο, που ετηρείτο στις 27 Μαΐου κάθε έτος. Μέχρι 200 άνδρες επιτρεπόταν εκείνη την ημέρα να επισκεφθούν το νησί, για να τιμήσουν τους ναύτες, που συμμετείχαν σε μία ναυμαχία στη θάλασσα της Ιαπωνίας κατά τη διάρκεια του Ρωσοϊαπωνικού πολέμου το 1905. Ήταν υποχρεωμένοι να βγάλουν τα ρούχα τους και να μπουν γυμνοί στη θάλασσα, για να καθαρθεί το σώμα τους (μισόγκι, misogi 禊) προτού προχωρήσουν στο εσωτερικό του νησιού. Το έθιμο αυτό καταργήθηκε μετά την ανακήρυξη της Οκινοσίμα ως μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO το 2017.[6][7] Επίσης, απαγορεύεται σε όσους επισκέπτονται το νησί να πάρουν μαζί τους φεύγοντας οτιδήποτε ούτε καν μικρά αντικείμενα όπως μικρά κλαδάκια, βότσαλα ή κομμάτια από χορτάρι. Τέλος, δεν επιτρέπεται οι επισκέπτες να αποκαλύπτουν ό,τι είδαν κατά την επίσκεψή τους (oiwazu-no-shima, δηλαδή το νησί για το οποίο δεν πρέπει να μιλήσει κανείς).[4][15] Το ταμπού αυτό έχει βέβαια παραβιαστεί συνεχώς από τις αρχαιολογικές ανασκαφές και τις περιγραφές των αρχαιολόγων.[8]

Εικόνες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  • Οκιτσουμίγια, Οκινοσίμα
    Οκιτσουμίγια, Οκινοσίμα
  • τελετή εξαγνισμού (μισόγκι)
    τελετή εξαγνισμού (μισόγκι)
  • ιερό Μουνακάτα (Hetsu Shrine)
    ιερό Μουνακάτα (Hetsu Shrine)
  • Τόριι στο ιερό Μουνακάτα (Hetsu Shrine)
    Τόριι στο ιερό Μουνακάτα (Hetsu Shrine)
  • Τόριι στο ιερό Μουνακάτα (Nakatsu Shrine)
    Τόριι στο ιερό Μουνακάτα (Nakatsu Shrine)
  • φύλακας λέων στο ιερό Μουνακάτα (Nakatsu Shrine)
    φύλακας λέων στο ιερό Μουνακάτα (Nakatsu Shrine)
  • ιερό Μουνακάτα (Nakatsu Shrine)
    ιερό Μουνακάτα (Nakatsu Shrine)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 «The Sacred Island of Okinoshima | April 2018 | Highlighting Japan». www.gov-online.go.jp. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2021. 
  2. ↑ Stuart D.B. Picken. Studies on Shinto and Japanese Religion. 
  3. ↑ 3,0 3,1 Harris, Victor (2001). Shintō : the sacred art of ancient Japan. London : British Museum. ISBN 978-0-7141-1498-9. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Organization, Japan National Tourism. «Okinoshima Island | Fukuoka Attractions | Travel Japan | JNTO». Travel Japan (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2021. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Centre, UNESCO World Heritage. «Sacred Island of Okinoshima and Associated Sites in the Munakata Region». UNESCO World Heritage Centre (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2021. 
  6. ↑ 6,0 6,1 McCurry, Justin (2017-07-10). «Japanese sacred island where women are banned gets Unesco world heritage listing» (στα αγγλικά). The Guardian. ISSN 0261-3077. https://www.theguardian.com/world/2017/jul/10/japanese-sacred-island-where-women-are-banned-gets-unesco-world-heritage-listing. Ανακτήθηκε στις 2021-03-01. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 «Okinoshima, Japan's Newly Minted UNESCO World Heritage Site». Association for Asian Studies (στα Αγγλικά). 26 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2021. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 HAVENS, Norman. «Okinoshima Seen from Shintō» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 6 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2021. 
  9. ↑ «Munakata Taisha». www.japan-guide.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2021. 
  10. ↑ «The Sacred Island of Okinoshima | April 2018 | Highlighting Japan». www.gov-online.go.jp. Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2021. 
  11. ↑ «Munakata Taisha and the forbidden island of Okinoshima». Japan Today (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2021. 
  12. ↑ «Miare Festival | Event Information». Fukuoka Prefecture Sightseeing Information Crossroad Fukuoka (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2021. 
  13. ↑ Yamauchi, Yuki (3 Ιανουαρίου 2017). «'Sacred Island of Okinoshima in Munakata Region and the Yamato Imperial Court'». The Japan Times (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 1 Μαρτίου 2021. 
  14. ↑ Brown, Delmer M.· Hall, John Whitney (1988). The Cambridge History of Japan. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-22352-2. 
  15. ↑ «Japan's Okinoshima island gains Unesco World Heritage status» (στα αγγλικά). BBC News. 2017-07-09. https://www.bbc.com/news/world-middle-east-40549909. Ανακτήθηκε στις 2021-03-01. 
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Οκινοσίμα&oldid=9038208"