Νταϊτόκου-τζι
Συντεταγμένες: 35°2′38″N 135°44′46″E / 35.04389°N 135.74611°E
| Νταϊτόκου-τζι | |
|---|---|
 | |
 | |
| Είδος | βουδιστικός ναός |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 35°2′38″N 135°44′46″E |
| Θρήσκευμα | Daitoku-ji school |
| Διοικητική υπαγωγή | Kita-ku |
| Χώρα | Ιαπωνία |
| Έναρξη κατασκευής | 1315 |
| Χρηματοδότης | Akamatsu Norimura |
| Προστασία | Εθνικός Θησαυρός[1], ιστορική τοποθεσία της Ιαπωνίας[2] και Special Place of Scenic Beauty[3] |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το Νταϊτόκου-τζι (大徳寺, ο «ναός της Μεγάλης Αρετής»)[4] είναι βουδιστικός ναός, ένας από τους δεκατέσσερεις αυτόνομους κλάδους της σχολής Ρινζάι του Ζεν βουδισμού. Βρίσκεται στο Κίτα-κου, στο Κιότο της Ιαπωνίας. Το όνομα βουνού (σάνγκο) με το οποίο είναι γνωστός είναι Ριουχόζαν (龍宝山). Το συγκρότημα κτηρίων του ναού Νταϊτόκου-τζι σήμερα καλύπτει πάνω από 23 εκτάρια. [5]Περιλαμβάνει μία μεγάλη ποικιλία Ζεν κήπων.[6]
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Νταϊτόκου-τζι δημιουργήθηκε ως ένα μικρό μοναστήρι, που ιδρύθηκε το 1315 ή το 1319 από τον μοναχό Σούχο Μιότσο, (宗峰妙超, 1282–1337), ο οποίος είναι γνωστός με τον τίτλο Ντάιτο Κοκούσι ("Εθνικός Δάσκαλος του Μεγάλου Φωτός") που του δόθηκε από τον αυτοκράτορα Γκο-Ντάιγκο. [7] Το 1325, το μοναστήρι μετατράπηκε σε αίθουσα παρακλήσεων για την αυτοκρατορική αυλή μετά από αίτημα του συνταξιούχου αυτοκράτορα Χαναζόνο. Η τελετή αφιερώματος για την αυτοκρατορική αίθουσα ικεσίας, με την πρόσφατη προσθήκη της αίθουσας του Ντάρμα και τον κοιτώνα του ηγουμένου, πραγματοποιήθηκε το 1326, και αυτό αναγνωρίζεται γενικά ως η αληθινή ίδρυση του ναού. [5]
Ο αυτοκράτορας Γκο-Ντάιγκο προστάτευε το Νταϊτόκου-τζι και επιθυμούσε την αναβάθμισή του. Όταν όμως η φυλή Ασικάγκα κυριάρχησε στην Ιαπωνία φέρονταν απαξιωτικά για τους ναούς, που ήταν υπό την προστασία του αυτοκράτορα Γκο-Ντάιγκο μεταξύ αυτών και για τον Νταϊτόκου-τζι. Το Νταϊτόκου-τζι απαγκιστρώθηκε σταδιακά από την κυβερνητική προστασία και χάραξε ανεξάρτητη πορεία αναπτύσσοντας τον Ζεν βουδισμό. Το Νταϊτόκου-τζι υποστηρίχθηκε από έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων όπως αριστοκράτες, νταϊμιό, καλλιτέχνες και πλούσιους. Από την περίοδο Μουρομάτσι ξεπήδησαν διαπρεπείς μοναχοί από το Νταϊτόκου-τζι όπως ο Ικκιού Σότζουν.[8]
Όπως πολλοί άλλοι ναοί στο Κιότο εκείνη την περίοδο, τα κτήρια του ναού καταστράφηκαν από πυρκαγιά. Το 1474, όταν το Κιότο ήταν η σκηνή του Πολέμου του Όνιν, ο αυτοκράτορας Γκο- Τσουτσιμικάντο όρισε τον Ικκιού Σότζουν ως αρχιερέα. Με τη βοήθεια εμπόρων της πόλης Σακάι, ο Ικκιού συνέβαλε σημαντικά στην αποκατάσταση του ναού. [5]
Από τις πρώτες μέρες του, ο ναός γνώρισε εναλλασσόμενες περιόδους ανόδου και παρακμής. Αυτό μπορεί να αποδοθεί στους ανταγωνισμούς και τις συγκρούσεις μεταξύ του Νταϊτόκου-τζι και άλλων γνωστών ναών του Ζεν, καθώς και μεταξύ του Νταϊτόκου-τζι και των πολιτικών αρχών. [9]
Το Νταϊτόκου-τζι έγινε ιδιαίτερα σημαντικό από τον δέκατο έκτο αιώνα, όταν υποστηρίχθηκε κυρίως από μέλη του στρατιωτικού κατεστημένου, που υποστήριζαν την οικοδόμηση βοηθητικών ναών ως χώρους προσευχής για τους προγόνους τους ή ως προετοιμασία για τον θάνατο τους. [10] Το 1582, ο Τογιοτόμι Χιντεγιόσι έθαψε τον προκάτοχό του, Όντα Νομπουνάγκα, στο Νταϊτόκου-τζι. Συνεισέφερε επίσης γη και έχτισε το Σόκεν-ιν.
Σε αυτήν την περίοδο της ιστορίας, το Νταϊτόκου-τζι συνδέθηκε στενά με τον κύριο της ιαπωνικής τελετής τσαγιού, Σεν νο Ρικιού, και κατά συνέπεια με το βασίλειο της ιαπωνικής τελετής τσαγιού. Μετά την εποχή του Σεν νο Ρικιού, μια άλλη διάσημη φιγούρα στην ιστορία της ιαπωνικής τελετής τσαγιού, που άφησε το στίγμα του σε αυτόν τον ναό ήταν ο Κομπόρι Ένσου.
Κτήρια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Υπάρχουν πολλά κτήρια στο συγκρότημα:
- Σάνμον (Πύλη του Βουνού): Είναι μία διώροφη πύλη. Ο κάτω όροφος ολοκληρώθηκε το 1529 ενώ ο επάνω όροφος το 1589 από τον Ρίκιου Σεν.[8]
- Μπουτσούντεν (Αίθουσα του Βούδα): Κατασκευάστηκε το 1665 με δωρεά του Τζόγιου Νάβα, ενός πλούσιου εμπόρου του Κιότο.[8]
- Χαττό (Αίθουσα του Ντάρμα): Κατασκευάστηκε το 1636 από τον Μασανόρι Ινάμπα, για να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία του πατέρα του Μασακάτσου Ινάμπα.[8]
- Χότζο (κατοικία του ηγούμενου): Κατασκευάστηκε το 1635 με δωρεά του πλούσιου εμπόρου Μασουκάτσου Γκότο, μέσα στα πλαίσια των εορτασμών της 300ης επετείου από τον θάνατο του ιδρυτή του μοναστηριού Σούχο Μιότσο. [8]
- Γιοκουσίτσου (Λουτρά)
- Κιόζο (Βιβλιοθήκη Σούτρα)
Θησαυροί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Νταϊτόκου-τζι φιλοξενεί μερικά έργα του Κινέζου καλλιτέχνη-μοναχού Μου Τσι του 13ου αιώνα:
- ο διάσημος πίνακας Έξι Λωτοί (στεγάζεται στο Ριούκο-ιν, ο πίνακας δεν εκτίθεται σχεδόν ποτέ).
- ζωγραφιές του Γκουανίν, μαϊμούδων και ενός γερανού σε κρεμαστό χάρτινο ρολό (絹本墨画淡彩猿鶴図). [11] [12]
Υποναοί[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το Νταϊτόκου-τζι λειτουργεί περίπου είκοσι δύο υπο-ναούς, εκ των οποίων οι πιο σημαντικοί είναι οι Ντάισεν-ιν, Τζούκο-ιν (聚光院) και Σίντζου-αν (眞珠庵). [13] [14]
- Ντάιτζι-ιν (大慈院)
- Ντάικο-ιν (大光院)
- Ντάισεν-ιν (大仙院)[15]
- Ντάιγιο-αν (大用庵)[15]
- Γκιοκούριν-ιν (玉林院)[15]
- Χόσουν-ιν (芳春院)[15]
- Τζούκο-ιν (聚光院)[15]
- Κινριού-ιν (金龍院)[15]
- Κόριν-ιν (興臨院)[15]
- Κότο-ιν (高桐院)[15]
- Νιόι-αν (如意庵)[15]
- Ομπάι-ιν (黄梅院)[15]
- Ριόγκεν-ιν (龍源院)[15]
- Ριούκο-ιν (龍光院)[15]
- Σάνγκεν-ιν (三玄院)[15]
- Σίντζου-αν (真珠庵)[15]
- Σόγκεν-ιν (松源院)[15]
- Σότζου-ιν (正受院)
- Σόριν-ιν (昌林院)
- Σόκεν-ιν (総見院)[15]
- Τένζουι-τζι (天瑞寺)[15]
- Τοκούζεν-τζι (徳禅寺)[15]
- Γιοτόκου-ιν (養徳院)
- Ζουίχο-ιν (瑞峯院)
Σιτσίντο γκαράν[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το γκαράν (συγκρότημα κτηρίων):
-
Χαττό -
Σάνμον -
Αυτοκρατορική πύλη απεσταλμένων (Τσοκούσι-μον) -
Χόντο -
Κύριο δρομάκι
Τατσού[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Τα τατσού (塔中, εσωτερικοί χώροι):
-
Ζεν κήπος στο Ζουίχο-ιν -
Ντοζούκα-τεϊ, ένας κήπος στο Ζουίχο-ιν -
Επιτραπέζιο παιχνίδι γκο, που το χρησιμοποιούσαν οι Τογιοτόμι Χιντεγιόσι και Τοκουγκάβα Ιεγιάσου στο Ριόγκεν-ιν -
-
Νταϊτόκου-τζι -
Κόριν-ιν -
Κότο-ιν
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ kunishitei
.bunka .go .jp /heritage /detail /102 /1533. - ↑ kunishitei
.bunka .go .jp /heritage /detail /401 /00003960. - ↑ kunishitei
.bunka .go .jp /heritage /detail /401 /1650. - ↑ «Brief outline to Buddhism: The Land of the Disappearing Buddha (1979)». Course materials to "Asian Religions". Trinity University. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαρτίου 2015.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Kodansha Encyclopedia of Japan, entry "Daitokuji."
- ↑ «Daitokuji Temple». www.japan-guide.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2021.
- ↑ Kodansha Encyclopedia of Japan, entry "Sōhō Myōchō."
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 Yu, A. C. «Daitoku-ji Temple - Japanese Wiki Corpus». www.japanese-wiki-corpus.org. Ανακτήθηκε στις 16 Νοεμβρίου 2021.
- ↑ Usui Shiro. Tr., Stephen D. Miller. A Pilgrim's Guide to Forty-six Temples, pp. 84-85. Weatherhill, Inc., 1990. (ISBN 0-8348-0211-2).
- ↑ Herbert E. Plutschow. Historical Kyoto, p. 141. The Japan Times, Ltd., 1983. (ISBN 4-7890-0206-3)
- ↑ «Database of Registered National Cultural Properties». Agency for Cultural Affairs. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2011.
- ↑ «Database of Registered National Cultural Properties». Agency for Cultural Affairs. Ανακτήθηκε στις 7 Απριλίου 2011.
- ↑ Dumoulin, Heinrich (2005). Zen Buddhism: A History. World Wisdom, Inc. σελ. 190. ISBN 0-941532-90-9.
- ↑ «Head Temples - Daitoku-ji». Official Site of the Joint Council for Japanese Rinzai and Obaku Zen. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2008.
- ↑ 15,00 15,01 15,02 15,03 15,04 15,05 15,06 15,07 15,08 15,09 15,10 15,11 15,12 15,13 15,14 15,15 15,16 15,17 Levine, Gregory P.A. (2005). Daitokuji: The Visual Cultures of a Zen Monastery. University of Washington Press. ISBN 0-295-98540-2.
Περαιτέρω ανάγνωση[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Levine, Gregory P.A. (2005). Daitokuji: The Visual Cultures of a Zen Monastery. University of Washington Press. ISBN 0-295-98540-2.
|
