Νεανική υποκουλτούρα
Η νεανική υποκουλτούρα είναι μια υποκουλτούρα που βασίζεται στη νεολαία με διαφορετικά στιλ, συμπεριφορές και ενδιαφέροντα. Οι νεανικές υποκουλτούρες προσφέρουν στους νέους μια ταυτότητα πέρα από αυτήν που προβάλλεται από κοινωνικούς θεσμούς όπως οικογένεια, εργασία, σπίτι και σχολείο. Οι νεανικές υποκουλτούρες που δείχνουν συστηματική εχθρότητα προς την κυρίαρχη κουλτούρα περιγράφονται ενίοτε ως αντικουλτούρες.[1][2][3]
Τα νεανικά μουσικά είδη συνδέονται με πολλές νεανικές υποκουλτούρες, όπως χιπ χοπ, πανκ, emo, ρέιβ, juggalo, metalheads, manelisti και γκοθ.[4] Η μελέτη των υποκουλτούρων συχνά συνίσταται στη μελέτη του συμβολισμού που συνδέεται με τα ρούχα, τη μουσική και άλλες ορατές προτιμήσεις των μελών της υποκουλτούρας, καθώς και στους τρόπους με τους οποίους αυτά τα σύμβολα ερμηνεύονται από τα μέλη της κυρίαρχης κουλτούρας.[5]
Η κοινωνικοοικονομική τάξη, το φύλο, η ευφυΐα, η συμμόρφωση, η ηθική και η εθνότητα, ενδέχεται να είναι σημαντικά στις νεανικές υποκουλτούρες. Οι νεανικές υποκουλτούρες μπορούν να οριστούν ως συστήματα, τρόποι έκφρασης ή τρόποι ζωής, που αναπτύσσονται από ομάδες δευτερεύουσες στην κοινωνική ιεραρχία ως απάντηση σε κυρίαρχα συστήματα, προσπαθώντας να επιλύσουν δομικές αντιφάσεις που προκύπτουν από το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο.[6]
Ο όρος σκηνή μπορεί να αναφέρεται σε μια κλειστή υποκουλτούρα. Οι σκηνές διακρίνονται από την κυρίαρχη κουλτούρα μέσω της μόδας, της ταύτισης με συγκεκριμένα (μερικές φορές ασαφή ή πειραματικά) μουσικά είδη ή πολιτικές προοπτικές και μια ισχυρή νοοτροπία εντός μιας ομάδας ή φυλής.[7] Ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να περιγράψει γεωγραφικά υποσύνολα μιας υποκουλτούρας, όπως η drum and bass σκηνή του Ντιτρόιτ ή η γκοθ σκηνή του Λονδίνου.
Θεωρίες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Οι πρώτες μελέτες για τη νεανική υποκουλτούρα πραγματοποιήθηκαν από κοινωνιολόγους και εστίαζαν στη νεολαία ως μία ενιαία μορφή κουλτούρας. Για να εξηγήσουν την ανάπτυξη της κουλτούρας, χρησιμοποίησαν την έννοια της ανομίας. Οι γενικεύσεις που εμπλέκονται σε αυτή τη θεωρία αγνοούν την ύπαρξη υποκουλτούρων.[8]
Οι μαρξιστικές θεωρίες εξηγούν την ποικιλομορφία, επειδή επικεντρώνονται στις τάξεις και τις υποδιαιρέσεις τους και όχι στη νεολαία ως σύνολο. Ο Στιούαρτ Χολ και ο Τόνι Τζέφερσον περιγράφουν τις νεανικές υποκουλτούρες ως συμβολικές ή τελετουργικές προσπάθειες να αντισταθούν στη δύναμη της αστικής ηγεμονίας υιοθετώντας συνειδητά συμπεριφορές που φαίνονται απειλητικές για το κατεστημένο.[9] Αντίθετα, οι μαρξιστές της Σχολής της Φρανκφούρτης υποστηρίζουν ότι η νεανική υποκουλτούρα είναι εγγενώς καταναλωτική και αναπόσπαστο μέρος της στρατηγικής "διαίρει και βασίλευε" του καπιταλισμού.[10] Υποστηρίζουν ότι δημιουργεί χάσμα γενεών και φέρνει ομάδες νέων σε αντιπαράθεση (π.χ. μοντ και ρόκερ), ειδικά καθώς η κουλτούρα των νέων είναι η κυρίαρχη κουλτούρα στη Δύση.
Ο θεωρητικός Σταν Κοέν υποστηρίζει ότι οι νεανικές υποκουλτούρες δεν είναι συνεκτικές κοινωνικές ομάδες που προκύπτουν αυθόρμητα ως αντίδραση στις κοινωνικές δυνάμεις, αλλά ότι ο καθορισμός τους από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης επιβάλλει ένα ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο οι άνθρωποι μπορούν να εντοπίσουν τη συμπεριφορά τους.[11] Οι μεταστρουκτουραλιστικές θεωρίες της υποκουλτούρας χρησιμοποιούν πολλές από τις ιδέες από αυτές τις άλλες θεωρίες, συμπεριλαμβανομένης της ηγεμονίας και του ρόλου των μέσων ενημέρωσης. Στο βιβλίο του Subculture: The Meaning of Style, ο Ντικ Χέμπντιτζ θεωρεί τις υποκουλτούρες αντίδραση υποταγμένων ομάδων που αμφισβητούν την ηγεμονία της κυρίαρχης κουλτούρας.[12] Αυτή η θεωρία λαμβάνει υπόψη παράγοντες όπως το φύλο, η εθνότητα και η ηλικία. Η νεολαία μπορεί να θεωρηθεί υποδεέστερη ομάδα σε σχέση με την κυρίαρχη, κοινωνία ενηλίκων.
Ο ιστορικός θεωρητικός Σ. Μιντς ισχυρίζεται ότι μέχρι το 1955 περίπου, η νεανική υποκουλτούρα αυτή καθαυτή δεν υπήρχε. Τα παιδιά φιλοδοξούσαν (ή αναγκάζονταν) να ενηλικιωθούν τόσο γρήγορα όσο το επέτρεπε η φυσική τους ανάπτυξη.[13] Ο Μαρσέλ Ντανέζι υποστηρίζει ότι από τότε, τα μέσα ενημέρωσης, οι διαφημιστές και άλλοι έχουν κάνει τη νεανική υποκουλτούρα την κυρίαρχη κουλτούρα των δυτικών κοινωνιών, σε σημείο που πολλοί διατηρούν ανώριμες συμπεριφορές μέχρι την ενηλικίωση.[14] Αυτό υποστηρίζεται περαιτέρω από τον Π. Λούις, ο οποίος ισχυρίζεται ότι η νεανική υποκουλτούρα ξεκίνησε μόλις τη δεκαετία του 1950, με την εμφάνιση του ροκ εν ρολ.[15] Ωστόσο, άλλοι ιστορικοί έχουν υποστηρίξει ότι η νεανική υποκουλτούρα μπορεί να είχε αναπτυχθεί νωρίτερα, ιδιαίτερα στην περίοδο του μεσοπολέμου.[16]
Οι υποκουλτούρες μπορούν επίσης να αναδυθούν μέσα σε ένα συγκεκριμένο σχολείο. Ορισμένες ομάδες (αθλητές, σπασίκλες, πρεζόνια, emo) βρίσκονται σε πολλά λύκεια στις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και οι συγκεκριμένοι όροι που χρησιμοποιούν οι έφηβοι σε αυτά μπορεί να διαφέρουν. Οι περισσότερες από αυτές υπάρχουν και σε άλλες δυτικές χώρες.[17][18]
Δείτε επίσης[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ Eglantine, Cornelia Cecilia (Ιουνίου 2012). Google books. ISBN 9786136059228.
- ↑ «LibreTexts».[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Μάρκου, Ιωάννα. Εισαγωγή στις νεανικές υποκουλτούρες. https://www.academia.edu/29119350/%CE%95%CE%B9%CF%83%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%B3%CE%AE_%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82_%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82_%CF%85%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CF%84%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B5%CF%82.
- ↑ Huq, Rupa (24 Ιανουαρίου 2007). Beyond Subculture: Pop, Youth and Identity in a Postcolonial World (στα Αγγλικά). Routledge. ISBN 9781134470655.
- ↑ Bennett, Andy (2001). «CULTURES OF POPULAR MUSIC» (PDF). www.mheducation.co.uk/. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 24 Αυγούστου 2014. Ανακτήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2017.
- ↑ Brake, Michael (1985) Comparative Youth Culture: The sociology of youth culture and youth subcultures in America, Britain and Canada, Routledge, New York
- ↑ Straw, Will (1991). "Systems of Articulation, Logics of Change: Communities and Scenes in Popular Music", Cultural Studies, 5, 3, pp. 273, 368-88
- ↑ «Sociology Central» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 18 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 20 Αυγούστου 2023.
- ↑ Hall, Stuart & Jefferson, Tony. Resistance Through Rituals: Youth Subcultures in Post-war Britain, Routledge, London. 1993
- ↑ «Marshall University».
- ↑ Cohen, Stan. Folk Devils and Moral Panics, Paladin, London. 1964
- ↑ Hebdige, Dick. Subculture: The meaning of style, Menthuen & Co, London. 1979
- ↑ Mintz, Steven. Huck's Raft: A History of American Childhood, 2006, (ISBN 0-674-01998-9)
- ↑ Danesi, Marcel. Forever Young: The 'Teen-Aging' of Modern Culture, 2003, (ISBN 0-8020-8851-1)
- ↑ Lewis, P. The Fifties, Heinemann, London. 1978
- ↑ Fowler, D. The First Teenagers: The lifestyle of Young Wage Earners in Interwar Britain, The Woburn Press, London. 1995
- ↑ Arnett, J. J. (2002). Adolescents in Western countries on the threshold of the 21st century. In B. Brown, R. Larson, & T. Saraswathi (Eds.), ‘’The world’s youth: Adolescence in eight regions of the globe.’’ New York: Cambridge University Press.
- ↑ Delsing, M. J. M. H., ter Bogt, Tom F. M., Engles, R. C. M. E., & Meeus, W. H. J. (2007). Adolescents’ peer crowd identification in the Netherlands: Structure and associations with problem behaviors. ‘’Journal of Research on Adolescence, 17,’’ 467-480.