Μπάλσα Α΄
| Μπάλσα Α΄ | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1η χιλιετία |
| Θάνατος | 1368 |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | μονάρχης |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Στρατσιμίρ Μπάλσιτς Τζούρατς Α΄ Μπάλσιτς Μπάλσα Β΄ |
| Οικογένεια | Οίκος Μπάλσιτς |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μπάλσα Α΄[1][2] (επίσης Βάλσας, σερβικά: Ђурађ Балша, Đurađ I Balšić,1356-1367) ήταν ηγεμόνας του Πριγκιπάτου της Ζέτας και ο ιδρυτής τού Οίκου των Μπάλσιτς.[3][4]
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Η εθνογλωσσική του καταγωγή έχει αποτελέσει αντικείμενο συζητήσεων, καθώς σύμφωνα με τις πηγές της εποχής παρουσιάζεται ότι είχε σερβική,[5] αλβανική[6] ή μη συγκεκριμένη καταγωγή. Υπήρξε στρατιωτικός της αυτοκρατορίας της Σερβίας και αναφέρεται ως ηγεμόνας της Ζέτας από το 1356, όταν η Ζέτα ήταν εξαρτώμενη διοικητική περιοχή του στέμματος. Κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του κατάφερε να διαμορφώσει τις συνθήκες, ώστε να αποκτήσει η περιοχή μεγαλύτερη αυτονόμηση και αναφερόταν έκτοτε ως Πριγκιπάτο της Ζέτας. Αφού κατέκτησε πρώτα τα εδάφη του ευγενή Ζάρκο στη Κάτω Ζέτα, νότια της λίμνης Σκόδρας, κατάφερε σταδιακά να διευρύνει τα εδάφη τού πριγκιπάτου του, περιλαμβανομένης και της νήσου Μλιετ.[7][8] Αναγνωρίστηκε με τον τίτλο του ηγεμόνα επί βασιλείας του αυτοκράτορα Στέφαν-Ούρου Ε΄.[7] Το 1362, χρονιά που οι υιοί του νίκησαν και θανάτωσαν τον ηγέτη της Άνω Ζέτας Ντούρατς Ίλιτς και επέκτειναν τα εδάφη τού πριγκιπάτου προς τα βόρεια, απεβίωσε[7] και ανέλαβε στη συνέχεια ο γιός του Τζούρατζ Α΄ Μπάλσιτς ως πρίγκιπας της Ζέτας.
Οικογένεια
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Είχε τρία τέκνα:
- Στρατσίμιρ άκμ.: 1360-1373, κύριος της Ζέτα.
- Τζούρατζ Α΄ άκμ. 1362-1378, κύριος της Ζέτα.
- Μπάλσα Β΄ πρίγκιπας της Κάτω Ζέτα.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Σαράντος Ι. Καργάκος (1999). Αλβανοί, Αρβανίτες, Έλληνες: Μελέτες. Ι. Σιδέρης. σελ. 123. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2013.
- ↑ Παύλος Καλλιγάς (1894). Μελέται βυζαντινής ιστορίας από της πρώτης μέχρι της τελευταίας αλώσεως. Α. Κωνσταντινίδου. σελ. 566. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2013.
- ↑ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος (1923). Αι ορθόδοξαι εκκλησίαι Σερβίας και Ρουμανίας κατά το ιστορικόν αυτό παρελθόν και την νέαν συγκρότησιν. I. Κοινού του Παναγίου Τάφου. σελ. 47. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2013.
- ↑ Κώστας Ελευθερουδάκης (επιμ.). Ελευθερουδάκη σύγχρονος εγκυκλοπαίδεια μετά πλήρους λεξικού της ελληνικής γλώσσης. 11. Ν. Νίκας. σελ. 196. Ανακτήθηκε στις 4 Δεκεμβρίου 2013.
- ↑ Nicol, σελ. 160; Gleichen, σελ. 108; Fine, 2006, σελ. 292
- ↑ Tsvetkov, Plamen S. (1993). A history of the Balkans: a regional overview from a Bulgarian perspective. EM Text. σελ. 216. ISBN 9780773419568. Ανακτήθηκε στις 19 Ιουνίου 2012.
The first native Albanians, who tried to unite this great diversity of tribes and independent cities, were Charles Thopia and Balsha in the north, and Gjin Bua Sparta in the south.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 Zeljko Fajfric: Sveta loza Stefana Nemanje (Projekat Rastko) Chapter 44, Oblasni gospodari: "Balša o kojem ćemo sada govoriti beše veoma siromašan zetski vlastelin i za života cara Stefana držao je samo jedno selo. Ali kad je umro car, a kako njegov sin Uroš nije bio valjan vladar, počeo je s nekoliko svojih prijatelja i sa svojim sinovima Stracimirom, Đurđem i Balšom da zauzima Donju Zetu." "Posle toga krenuo je sa svojim ljudima na osvajanje Gornje Zete, koju je držao Đuraš Ilijić i njegovi rođaci. Đuraša ubiše Balšini sinovi, neke njegove rođake zarobiše, a ostali napustiše zemlju. I tako su Balšini sinovi zagospodarili i Gornjom Zetom" "Isto tako pali su u njihove ruke Dukađini koji su imali mnogo poseda u Zeti. Neke su poubijali, a druge bacili u tamnicu. Pri osvajanju ovih i drugih pokrajina više su se služili lukavstvom i prevarama nego silom oružja"
- ↑ Bartl, Peter (2001), Albanci : od srednjeg veka do danas, Βελιγράδι: Clio, σελ. 31, ISBN 978-86-7102-017-6, OCLC 51036121, http://www.scribd.com/doc/49463125/Albanci-od-srednjeg-veka-do-danas-Peter-Bartl, ανακτήθηκε στις 1 Φεβρουαρίου 2012
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Nicol, Donald MacGillivray (2010), The Despotate of Epiros 1267–1479: A Contribution to the History of Greece in the Middle Ages, Cambridge University Press, ISBN 978-0-521-13089-9, http://books.google.com/books?id=XIj0FfKto9AC
- Fine, John Van Antwerp (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. Michigan: The University of Michigan Press. ISBN 0-472-08260-4.
- Dr Željko Fajfrić - Sveta loza Stefana Nemanje, 1998
- J. Jovanović, Stvaranje Crnogorske Države i Razvoj Crnogorske Nacionalnosti, 1947, Cetinje σσ. 18, 28, 36, 43, και 54-55
- D. Živković, Istorija Crnogorskog Naroda, 1989, Cetinje
| Πριγκιπάτο της Ζέτας (1356–1516) |
|  |
|---|---|---|
| Πριγκιπάτο-Επισκοπή του Μαυροβουνίου (1516–1852) | ||
| Πριγκιπάτο του Μαυροβουνίου (1852–1910) | ||
| Βασίλειο του Μαυροβουνίου (1910–1918) | ||
| Βασίλειο του Μαυροβουνίου (1941–1944) |
| |
*Μιχαήλ Πέτροβιτς-Νιέγκος, Ρωμανός Πέτροβιτς Ρομανόφ και Νικόλαος Ρομανόφ, όλοι τους αρνήθηκαν τον θρόνο όταν αυτός τους προσφέρθηκε. | ||
  | Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Balša I (έκδοση 569786336) της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 4.0. (ιστορικό/συντάκτες). |