Στέφανος Ούρος Ε΄

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια


Στέφανος Ούρος Ε΄
Γενικές πληροφορίες
Προφορά
Γέννηση1336[1] ή 1337[1]
Θάνατος4  Δεκεμβρίου 1371[1]
Τόπος ταφήςAssumption church of Nerodimlje και Jazak monastery (45°6′17″ s. š., 19°46′14″ v. d.)
Χώρα πολιτογράφησηςΣερβική Αυτοκρατορία
ΘρησκείαΣερβική Ορθόδοξη Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΣερβικά[2]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταηγεμόνας
Οικογένεια
ΣύζυγοςΆννα των Βασαράβων
ΓονείςΣτέφανος Δουσάν[3] και Ελένα της Βουλγαρίας
ΟικογένειαΟίκος των Νεμάνια
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΑυτοκράτορας των Σέρβων (1355–1371)
Commons page Σχετικά πολυμέσα

Ο Στέφανος-Ούρος Ε΄ o άγιος, σερβ. Стефан Урош V Свети (1336 - 2/4 Δεκεμβρίου 1371) από τον Οίκο των Νεμάνιτς ο λεγόμενος αδύναμος (Нејаки) ήταν ο δεύτερος που αυτοαποκλήθηκε "αυτοκράτορας" (τσάρος) της Σερβικής επικράτειας (1355-71). Πριν από αυτό ήταν βασιλιάς και συγκυβερνήτης της Σερβίας μαζί με τον πατέρα του Στέφανο Δουσάν.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα νεανικά έτη[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ήταν ο μόνος γιος του Στεφάνου-Ούρος Δ΄ Δουσάν και της Ελένης των Στρατσιμίρ, κόρης του Στρατσιμίρ δεσπότη του Κραν και αδελφή του Ιβάν Αλεξάνταρ της Βουλγαρίας. Όταν ο 1346 ο πατέρας του στέφθηκε "αυτοκράτορας", ο 19ετής Στέφανος-Ούρος Ε΄ ως διάδοχος, στέφθηκε βασιλιάς και συγκυβερνήτης του, τίτλος δεύτερος τη τάξει. Αν και με τον καιρό είχε μεγαλώσει, παρέμεινε βαριά εξαρτημένος από τη μητέρα του και διάφορους αυλικούς.

Στην Ιστορία του ο Ιωάννης ΣΤ΄ Καντακουζηνός περιγράφει, πως όταν απεβίωσε ο πατέρας του το 1355 και ο 19χρονος Στέφανος-Ούρος Ε΄ ανέλαβε την εξουσία, το εκτεταμένο Σερβικό κράτος άρχισε να διασπάται. Αυτό μάλλον έγινε στις ελληνικές περιοχές του και όχι στην κυρίως Σερβία· ο ιστορικός Mihaljčić θεωρεί, ότι η κατάτμηση προήλθε από εξωτερικές επιθέσεις.

Απειλές κατά του βασιλείου του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύντομα μετά το τέλος του Δουσάν, απεβίωσε ο Γρηγόριος Πρέλιουμπ διοικητής της Θεσσαλίας. Την άνοιξη του 1356 ο Νικηφόρος Β΄ Ορσίνι, που είχε χάσει το δεσποτάτο του της Ηπείρου, αποβίβασε ένα σώμα στρατού στις ακτές της Θεσσαλίας και σύντομα υπερίσχυσε. Συνέχισε με τον εκτοπισμό του Συμεών-Ούρου, αδελφού του Δουσάν, από την Αιτωλοακαρνανία. Προχώρησε στη δυτική Μακεδονία και κατέλαβε την Καστοριά (Κόστουρ)· αυτοανακηρύχθηκε τσάρος με σκοπό να συγκυβερνήσει με τον Στέφανο-Ούρο Ε΄ ή και να τον αντικαταστήσει στον θρόνο της Σερβίας. Δεν έγινε όμως ευρέως αποδεκτός, παρά μόνο στις νότιες περιοχές. Το Συμβούλιο του κράτους (Σάμπορ) συγκλήθηκε στα Σκόπια και δεν αποδέχθηκε τους ισχυρισμούς του· οι μεγιστάνες ενέκριναν την πιο ενεργή συμμετοχή του στις πολιτικές δραστηριότητες και ο Στέφανος-Ούρος Ε΄ εξέδωσε έναν αριθμό από καταστατικούς χάρτες. Το 1358 επιτέθηκε στα βόρεια της λίμνης Σκόδρα, προσπαθώντας να ανακτήσει την περιοχή Ζέτα της Διόκλειας, παλαιά κτήση των Νεμάνιτς, αλλά ηττήθηκε. Τότε κατέβηκε νότια και ανακατέλαβε την Ήπειρο και τη Θεσσαλία, όπου αποκατέστησε την εξουσία του ως "αυτοκράτορα των Σέρβων και των Ελλήνων".

Ο νεαρός Στέφανος-Ούρος Ε΄ από τη μονή του Βισόκι Ντεκάνι.

Υπάρχει μία ενέργεια, στην αρχή της βασιλείας του, που διαψεύδει την γενική εικόνα του ως αδύναμου: το 1356 ο Ματθαίος Καντακουζηνός, διεκδικητής του Ρωμαϊκού θρόνου, με 5.000 Τούρκους βάδισε εναντίον των Σερρών, πρωτεύουσας του Σέρβου Γιοβάν-Ουγκλιέσα Μρνιάβτσεβιτς. Τότε ο Στέφανος-Ούρος Ε΄, που η μητέρα του διοικούσε από τις Σέρρες, άρχισε να συγκεντρώνει στρατό για την υπεράσπιση της μητέρας του. Όταν το 1357 ο Ματθαίος με τους Τούρκους επιτέθηκε, ήλθε εναντίον τους ο Βοζίνα της Δράμας και τους νίκησε. Ο Ματθαίος αιχμαλωτίστηκε, ώσπου ο Ιωάννης Ε΄ Παλαιολόγος Αυτοκράτορας των Ρωμαίων πλήρωσε λύτρα για την απελευθέρωσή του.

Η κατάτμηση του βασιλείου του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα επόμενα έτη η Σερβική επικράτεια κατατμήθηκε βαθμιαία σε ένα συνονθύλευμα πριγκιπάτων, μερικά από τα οποία δεν αναγνώριζαν ούτε τυπικά την επικυριαρχία του Στεφάνου-Ούρου Ε΄. Η μητέρα του δεν τον βοήθησε σε αυτό, καθώς άρχισε να διοικεί αυτόνομα από τις Σέρρες, σε συμμαχία με τον Γιοβάν-Ουγκλιέσα. Παρόμοια αυτόνομη στάση κράτησαν οι Οίκοι των Ντεγιάνοβιτς, Μπάλσιτς και ο Νικόλα Αλτομάνοβιτς. Ως το 1365 ο πιο ισχυρός Σέρβος ευγενής είχε γίνει ο αδελφός του Γιοβάν-Ουγκλιέσα, ο Βουκάσιν Μρνιάβτσεβιτς, που έγινε συγκυβερνήτης με τον Στέφανο-Ούρο Ε΄ και του δόθηκε ο τίτλος του βασιλιά της Σερβίας. Καθώς ο Στέφανος-Ούρος Ε΄ ήταν άτεκνος, ο Βουκάσιν όρισε τον πρωτότοκο γιο του Μάρκο ως κληρονόμο του θρόνου το 1369 με τον τίτλο του "νεαρού βασιλιά".

Μετά το 1360 η Σερβική αυτοκρατορία του Δουσάν διαιρέθηκε σε 15 πριγκιπάτα.

Τον Δεκέμβριο του 1371 απεβίωσε ο Στέφαν-Ούρος Ε΄, έπειτα από την καταστροφή των περισσότερων ευγενών από τους Τούρκους, τον Σεπτέμβριο στη μάχη του ποταμού Μαρίτσα (Έβρου). Η ακριβής αιτία του τέλους του στη σχετικά νέα ηλικία των 35 ετών παραμένει άγνωστη. Τον διαδέχθηκε ο Μάρκο Μρνγιάβτσεβιτς, αλλά αληθινή εξουσία στη βόρειο Σερβία ασκούσε ο Λάζαρ της Σερβίας από τον Οίκο των Λαζάρεβιτς. Αυτός δεν ανέλαβε τον βασιλικό ή αυτοκρατορικό τίτλο, που κατείχαν οι Νεμάνιτς, αλλά το 1377 αποδέχθηκε τον Τβρτκο Α΄ της Βοσνίας, δισεγγονό του Στεφάνου Δραγούτιν της Σερβίας, ως τιτουλάριο βασιλιά της Σερβίας. Το 1390 η κυρίως Σερβία έγινε υποτελής των Οθωμανών και έμεινε ουσιαστικά υπό την ηγεσία των Λαζάρεβιτς και των διαδόχων τους Μπράνκοβιτς, ως την πτώση του Σμεντέρεβο το 1459.

Έπειτα από τις μεγάλες κατακτήσεις του πατέρα του, ο Στέφανος-Ούρος Ε΄ έγινε θύμα των ευγενών, των πολέμων και των λεηλασιών. Η διατήρηση της τάξης και των μηχανισμών του κράτους ήταν αδύνατη, διότι η υποδομή μεταξύ των παλαιών και των νέων εδαφών ήταν ισχνή ή ανύπαρκτη. Η εξαιρετική μετριοπάθεια και η ανεκτικότητα αυτού του ηγεμόνα ήταν η κύρια αιτία, που αποκλήθηκε ασθενής και που 211 έτη μετά το τέλος του αγιοποιήθηκε. Η ανακήρυξή του σε άγιο έγινε από την Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία· η σορός του βρίσκεται στη μονή Γιάζακ στο όρος Φρούσκα Γκόρα.

Ο θυρεός του Στέφανου-Ούρος Ε΄: 1.Μακεδονία, 2. Βοσνία, 3.Δαλματία, 4.Κροατία, 6.Βουλγαρία, 7.Σερβία, 8.Ρασκία.

Η υστεροφημία του[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Στέφανος-Ούρος Ε΄, συγκρινόμενος με τον ικανό και με ισχυρή θέληση πατέρα του, φαίνεται ανεπαρκής και αναποφάσιστος, ανίκανος να κρατήσει τους ευγενείς υπό έλεγχο· η ασθενής και μετριόφρονα προσωπικότητά του συνέβαλε μεγάλως στην πτώση της αυτοκρατορίας του και την τελική καταστροφή του Σερβικού κράτους από τους Οθωμανούς. Στη λαϊκή παράδοση και τα επικά ποιήματα, περιγράφεται συχνά ως δίκαιος, με καλές προθέσεις ηγεμόνας με ευχάριστη εμφάνιση, ασθενή όμως χαρακτήρα. Αυτή είναι και η επικρατούσα γνώμη μεταξύ των ιστορικών. Ωστόσο ορισμένοι έχουν την άποψη, ότι δεν ήταν ιδιαίτερα ανίκανος στον ρόλο του ως αυτοκράτορα της Σερβίας και πως η παρακμή της δεν ήταν τόσο θεαματική, αλλά ξεκίνησε στη βασιλεία του πιο μετά, από ο,τι η δημόσια γνώμη θεωρεί. Για πολύ χρόνο εθεωρείτο ιστορικό γεγονός, το ότι φονεύτηκε από τον συγκυρίαρχό του Βουκασίν Μρνιάβτσεβιτς· τελικά αποδείχθηκε, ότι ο Βουκασίν απεβίωσε πριν από τον αυτοκράτορα.

Το 1825 ο Σέρβος συγγραφέας Στέφαν Στεφάνοβιτς που ζούσε στην Αυστρία, συνέθεσε το δράμα Η τελευτή του Ούρος Ε¨, εμπνεόμενος από τα ιστορικά γεγονότα και την παράδοση, συμπεριλαμβανομένης και άποψης ότι είχε σκοτωθεί από τον Βουκασίν.

Η θήκη με τη σορό του Ούρος Ε΄ στη μονή Γιάζακ.

Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]