Μοναστήρι του Ντράγκοβιτς
Συντεταγμένες: 43°51′50″N 16°30′41″E / 43.86389°N 16.51139°E
| Μοναστήρι του Ντράγκοβιτς | |
|---|---|
 | |
 | |
| Είδος | μοναστήρι |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 43°51′50″N 16°30′41″E |
| Θρήσκευμα | Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία |
| Θρησκευτική υπαγωγή | Επαρχία της Δαλματίας |
| Χώρα | Κροατία |
| Έναρξη κατασκευής | 14ος αιώνας |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα (π) | |
Το μοναστήρι του Ντράγκοβιτς (σερβικά: Манастир Драговић, Manastir Dragović) είναι σερβικό ορθόδοξο μοναστήρι, που βρίσκεται σε ένα λόφο κοντά στον ποταμό Τσέτινα, όχι μακριά από τη Βρλίκα στην Κροατία. Όταν δημιουργήθηκε η τεχνητή λίμνη Περούτσα, το αρχικό μοναστήρι βυθίστηκε λόγω μετακίνησης του εδάφους. Το νέο μοναστήρι χτίστηκε σε ένα λόφο όχι μακριά από το προηγούμενο και τώρα βρίσκεται δίπλα στη λίμνη Περούτσα, 20 χιλιόμετρα από το Κνιν.
Κατά τη διάρκεια της ιστορίας του, το μοναστήρι Ντράγκοβιτς καταστράφηκε τρεις φορές. Σήμερα ανήκει στην Επαρχία της Δαλματίας της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, και είναι ένα από τα τρία πνευματικά κέντρα των Σέρβων της Δαλματίας, μαζί με το Μοναστήρι του Κρκα και το μοναστήρι του Κρούπα.
Σύμφωνα με το χρονικό "Ιστορία του Μοναστηριού της Αγίας Γεννήσεως Ντράγκοβιτς στην Ορθόδοξη Επισκοπή της Δαλματίας", που γράφτηκε από τον αρχιμανδρίτη Γκερασίμ Πετράνοβιτς το 1859, το μοναστήρι πήρε το όνομά του από τον Ντράγκο, ο οποίος μετακόμισε με τους αδελφούς του από τη Βοσνία στην περιοχή της Τσέτινα. Ωστόσο, σύμφωνα με τοπικές λαϊκές ιστορίες, το μοναστήρι οφείλει το όνομά του στο ποτάμι, που ρέει κοντά στην πρώην τοποθεσία του.
Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Σύμφωνα με επίσημες ιστορικές αναφορές για τη Σερβική Ορθόδοξη εκκλησία δεν υπάρχουν γνωστές ιστορικές πληροφορίες σχετικά με τη θεμελίωση του μοναστηριού.[1] Σύμφωνα με μια αβάσιμη λαϊκή ιστορία των Ορθόδοξων κληρικών, που ανάγεται ήδη από το 1811, αλλά κυρίως εφευρέθηκε και προωθήθηκε από τον Νικόδημο Μίλας στο Pravoslavna Dalmacija (1901), το μοναστήρι Ντράγκοβιτς χτίστηκε το 1395, έξι χρόνια μετά τη Μάχη του Κοσσυφοπεδίου, και μετά το θάνατο του βασιλιά της Βοσνίας Τβρτκο, όταν υποτίθεται ότι Σέρβοι από τη Βοσνία μετακόμισαν μαζικά στη Δαλματία, όπου έχτισαν αυτό το μοναστήρι. [2] [1] Ορισμένες άλλες ιστορικές αναφορές για το μοναστήρι είναι επίσης δική του επινόηση.[1] Δεν υπήρχε θεσμική (Σερβική) Ορθοδοξία στη Βοσνία του 1468/69[3], και η Ορθοδοξία εξαπλώθηκε στη Βοσνία μόνο με την οθωμανική προέλαση. Στα μέσα του 15ου αιώνα ήταν παρούσα μόνο στα ανατολικά και νοτιοανατολικά τμήματα των Βοσνικών-Σερβικών συνόρων.[4]
Αρχαιολογικά το ύστερο μεσαιωνικό στρώμα δεν έχει ακόμη επιβεβαιωθεί, στις πηγές δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί η ύπαρξη καθολικής εκκλησίας στην περιοχή, και μη Ορθόδοξα στοιχεία που βρέθηκαν στο μοναστήρι πιθανότατα εισήχθησαν από την κοντινή μεσαιωνική καθολική εκκλησία από το Γκόρνιε Κόλιανε.[1] Με βάση αξιόπιστες ιστορικές πηγές το μοναστήρι πιθανότατα ιδρύθηκε πριν από την αποκατάσταση του Σερβικού Πατριαρχείου του Πετς το 1557, και πιθανότατα μέχρι το τέλος του 16ου αιώνα, αλλά ερημώθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα.[1] Στα τέλη του 17ου αιώνα (1694), ο Ορθόδοξος επίσκοπος Νικοδίμ Μπούσοβιτς έλαβε από τις ενετικές αρχές την άδεια να ξαναχτίσει το εγκαταλελειμμένο μοναστήρι, την Antica chiesa et monastero habitato da calogeri, με το οποίο ιδρύθηκε επίσημα η Ορθόδοξη ιεραρχία, αλλά το μοναστήρι είχε μια σύνθετη σχέση τόσο με τις Καθολικές όσο και με τις Ορθόδοξες αρχές.[1][5] Εξαιτίας των κακών σχέσεων με τους Έλληνες Καθολικούς στο Σίμπενικ και την Ρωμαϊκή Καθολική ιεραρχία, ο Μπούσοβιτς τελικά παραιτήθηκε από τη θέση του επισκόπου και πέθανε στο μοναστήρι.[1][2][6]
Πρόσφατη ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το 1959, όταν η τεχνητή λίμνη για το υδροηλεκτρικό σταθμό Περούτσα είχε κατασκευαστεί από τους Γιουγκοσλάβους κομμουνιστές, το μοναστήρι Ντράγκοβιτς μεταφέρθηκε σε ένα λόφο όχι μακριά από το παλιό φρούριο, που ονομάζεται Γκραντίνα.
Μεταξύ 1991 και 1993, κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ανεξαρτησίας της Κροατίας, το μοναστήρι λεηλατήθηκε αρκετές φορές,[7] και το 1995 εγκαταλείφθηκε. Ως επακόλουθο το μοναστήρι καταστράφηκε και βεβηλώθηκε, καθιστώντας το ακατοίκητο.[8] Αργότερα, ο Επισκοπός Φωτίε έδωσε την ευλογία του στον πατέρα Τζότζε Κνέζεβιτς, για να ξεκινήσει με την ανοικοδόμηση του μοναστηριού. Το φθινόπωρο του 2004, επιτεύχθηκαν βασικοί όροι για την επιστροφή των μοναχών. Έτσι με το διάταγμα του Επισκόπου Φωτίε, στις 15 Σεπτεμβρίου 2004 στο μοναστήρι Ντράγκοβιτς εγκαταστάθηκε μια νέα αδελφότητα, και ο ιερομόναχος Βαρσονούφιγιε (Ρασκόβιτς) διορίστηκε ως ηγούμενος του μοναστηριού. Την ίδια μέρα λόγω της γιορτής της Γέννησης της Θεοτόκου, έγινε η πρώτη Θεία Λειτουργία στην εκκλησία του ανακατασκευασμένου μοναστηριού.
Με αυτόν τον τρόπο, η παράδοση της συγκέντρωσης των Ορθόδοξων σε αυτό το μοναστήρι έχει καθιερωθεί.
Ιερά κειμήλια[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Το μοναστήρι Ντράγκοβιτς είχε πλούσιους θησαυρούς. Εκεί φυλάσσονταν μια σειρά από χειρόγραφα από τον 16ο-18ο αιώνα, καθώς και πολύ παλιά βιβλία γραμμένα στα Ελληνικά, τα Λατινικά, τα Ιταλικά, στη Ρωσική γλώσσα και την Εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα.
Ένας μεγάλος αριθμός ιερών αντικειμένων, που ήταν κυρίως από ασημένια του 18ου αιώνα, ήταν επίσης μέρος αυτού του πλούσιου θησαυρού.
Στην εκκλησία του μοναστηριού, διατηρήθηκε ένα μέρος των λειψάνων του Αγίου Γρηγόριου. Ο Άγιος Γρηγόριος ήταν Σέρβος διαφωτιστής και Αρχιεπίσκοπος και ο οποίος φέρεται να ήταν απόγονος της δυναστείας Νέμανιτς.
Εικόνες[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Čolović, Branko (2014). Manastir Dragović (στα Σερβικά). Zagreb: Srpsko kulturno društvo "Prosvjeta". σελίδες 26–49. ISBN 978-953-7611-65-1.
- ↑ 2,0 2,1 Ratko Jelić (1971), Almanah: Srbi i pravoslavlje u Dalmaciji i Dubrovniku, Savez udruženja pravoslavnog sveštenstva SR Hrvatske, σελ. 12, https://books.google.com/books?id=fykcAAAAMAAJ&q=Манастир+Драговић
Срби, досељени из Босне, саградили су на Цетини манастир Драговић (1395).
- ↑ Kadić, Edib (11 May 2017). «Mit i dalje uzurpira mjesto znanstvenoj istini (interview with dr. Fazileta Hafizović)». STAV (Sarajevo). https://arhiv.stav.ba/mit-i-dalje-uzurpira-mjesto-znanstvenoj-istini/. «Politika ne mari za to što u prvom osmanskom popisu Bosne iz 1468/69. godine nije bilo institucionalnog pravoslavlja...»
- ↑ Agić, Jasmin (8 October 2017). «Bešlija: S Osmanlijama počinje širenje islama i pravoslavlja u Bosni (interview with dr. Sedad Bešlija)». Al Jazeera Balkans. https://balkans.aljazeera.net/teme/2017/10/8/beslija-s-osmanlijama-pocinje-sirenje-islama-i-pravoslavlja-u-bosni. «Uporedo sa širenjem islama u Bosni dogodio se i razvoj pravoslavlja. I to mnogo više nego katoličanstva zbog činjenice da je vladao trajni vojni i politički sukob između Porte i Papinske države. Dakle, što se tiče pravoslavlja (i pravoslavne crkve u Bosni), dolaskom Osmanlija (polovinom 15. stoljeća) ono je bilo zastupljeno samo u nekim krajnjim istočnim i jugoistočnim dijelovima Bosne koji su došli u sastav srednjovjekovne bosanske kraljevine za doba kralja Tvrtka I Kotromanića. Kako su ostali dijelovi Bosne potpadali pod osmansku vlast, tako se širio i pravoslavni element u Bosni. To je historijska činjenica.»
- ↑ Markovina, Dragan (2011). «Bukovica u mletačkoj demografskoj i vjerskoj politici 18. stoljeća». Godišnjak Titius: Godišnjak za interdisciplinarna istraživanja porječja Krke (Split) 4 (4): 102. https://hrcak.srce.hr/118058.
- ↑ Rajčić, Tihomir (2003). «Pregled uloge Srpske pravoslavne crkve u nastanku i razvoju srpskog nacionalnog pokreta u austrijskoj Dalmaciji». Croatica Christiana Periodica 27 (51): 105. https://hrcak.srce.hr/109225.
- ↑ «Dalmatinska eparhija». spc.rs. Serbian Orthodox Church. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 18 Απριλίου 2011.
- ↑ «Manastir Dragović». eparhija-dalmatinska.hr. Eparchy of Dalmatia.
