Μάρκος Αιμίλιος Λέπιδος Πορκίνα

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μάρκος Αιμίλιος Λέπιδος Πορκίνα
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση180 π.Χ. ή 180 π.Χ. (περίπου και πιθανώς)[1]
Αρχαία Ρώμη
Θάνατος123 π.Χ.
Χώρα πολιτογράφησηςΑρχαία Ρώμη
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςλατινική γλώσσα
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταΡωμαίος πολιτικός
Ρωμαίος στρατιωτικός
Οικογένεια
ΓονείςΜάρκος Αιμίλιος Λέπιδος (ύπατος το 187 π.Χ.)[2][3] και Μάρκος Αιμίλιος Λέπιδος (ύπατος το 158 π.Χ.)[2][4]
ΑδέλφιαMarcus Aemilius Lepidus[2][5]
Marcus Aemilius Lepidus[2][6]
ΟικογένειαΑιμίλιοι Λεπίδες
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΡωμαίος συγκλητικός (άγνωστη τιμή)[7]
Ύπατος στην αρχαία Ρώμη (137 π.Χ.)[7]
δεδομένα

Ο Μάρκος Αιμίλιος Λέπιδος Πορκίνα, λατιν.: Marcus Aemilius Lepidus Porcina, ήταν ύπατος της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας το 137 π.Χ. Στάλθηκε για να αντικαταστήσει τον συνάδελφό του στη διοίκηση τού πολέμου κατά της Νουμαντίας, αλλά ηττήθηκε μετά την έναρξη ενός νέου πολέμου με μία φυλή στην περιοχή, που οδήγησε στην ανάκλησή του στη Ρώμη με ντροπή.

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το πρώτο αξίωμα που είναι γνωστό ότι κατείχε ο Λέπιδος, είναι η πραιτωρία. Ο Tόμας-Ρόμπερτ Σάννον Μπρώτον, στο Ακιώματα της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, χρονολογεί αυτή την πραιτορία προσωρινά στο 143 π.Χ. Στη χρονιά του ως πραίτορας, ενήργησε αντίθετα με τους μαντείες της Σίβυλλας, για να υποστηρίξει ένα έργο για την κατασκευή ενός υδραγωγείου, για να φέρει νερό στον λόφο του Καπιτωλίου . [8]

Ο Λέπιδος εξελέγη ύπατος πριν από το 137 π.Χ. με συνάδελφο τον Γάιο Οστίλιο Μανκίνο. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην πόλη, αντιτάχθηκε ανεπιτυχώς σε μία πρόταση του Λεύκιου Κάσσιοι Λονγίνου Ραβίλλα, ο οποίος ως τριβούνος των πληβείων, ζήτησε μυστική ψηφοφορία για όλες τις λαϊκές δίκες -δίκες που διεξάγονταν ενώπιον του λαού σε μία συνέλευση- εκτός από τις κατηγορίες για εσχάτη προδοσία (perduellio). [9] Αφού ο Μανκίνος ηττήθηκε από τους Νουμαντίνους και συνήψε ταπεινωτική συνθήκη μαζί τους, η διοίκηση του Μανκίνου ανακλήθηκε, και ο Λέπιδος στάλθηκε ως αντικαταστάτης του. [10]

Ο Λέπιδος έφτασε στην Εντεύθεν Ιβηρία (Hispania Citerior) για να αντικαταστήσει τον Mανκίνο, ακόμη κατά τη διάρκεια της υπατείας του. [11] Κινήθηκε γρήγορα για να κάνει πόλεμο στους Βακκαίους, μία φυλή στην περιοχή που πιθανότατα βοηθούσε τους Nουμαντίνους. [12] Για να τον βοηθήσει, έπεισε τον κουνιάδο του και κυβερνήτη της Εκείθεν Ιβηρία (Hispania Ulterior), Δέκιμο Ιούνιο Βρούτο Καλλαϊκό, να τον ακολουθήσει. Στη συνέχεια πολιόρκησαν τη μεγαλύτερη πόλη των Βακκαίων, την Παλλαντία. Εκείνη τη στιγμή το έτος είχε τελειώσει, και η διοίκηση τού Λέπιδου είχε αναβληθεί ως ανθυπάτου. [13] Όταν η Σύγκλητος έμαθε τα νέα γι' αυτό, έστειλε μία αντιπροσωπεία στον Λέπιδο και τον Βρούτο, τιμωρώντας τους για την έναρξη νέων πολέμων -όταν εκείνοι οι πόλεμοι στους οποίους πολεμούσε ήδη η Ρώμη, είχαν πάει τόσο άσχημα- και αποφάσισε ότι έπρεπε να παραιτηθούν. Ο Λέπιδος έστειλε μία απάντηση, λέγοντας ότι ήταν πολύ επικίνδυνο να εγκαταλείψει τον πόλεμο στους Βακκαίους, και να συνεχίσει τις επιχειρήσεις. [14]

Ο Αππιανός στους Πόλεμους στην Ισπανία αναφέρει, ότι μία παρατεταμένη πολιορκία οδήγησε τους Ρωμαίους να ξεμείνουν από τρόφιμα. Οι δύο διοικητές επέμεναν, αλλά τελικά έπρεπε να παραιτηθούν και να υποχωρήσουν. Στη συνέχεια, οι Ρωμαίοι αποσύρθηκαν με άτακτο τρόπο –εγκαταλείποντας ακόμη και τους άρρωστους και τους τραυματίες τους– και δέχθηκαν επίθεση στην έξοδο, υποφέροντας βαριές απώλειες. [15] Όταν η είδηση αυτής της ήττας έφτασε στη Ρώμη, η Σύγκλητος αφαίρεσε τον Λέπιδο από τη διοίκηση και την ιδιότητά του ως αυτοκράτορα στρατηγού (imperium), που είχε. Όταν επέστρεψε στη Ρώμη ως ιδιώτης, η Σύγκλητος του επέβαλε χρηματικό πρόστιμο. [16] [17] Ήταν η πρώτη φορά, που ακυρωνόταν η ιδιότητα η απεριόριστη εξουσία (imperium) από τη Σύγκλητο. [18]

Ο Λέπιδος ήταν το 125 π.Χ. ήδη για πολλά χρόνια ένας οιωνοσκόπος [augur] (είχε μπει στη θέση από το 129 π.Χ. ή πιο πριν). [9] Εκείνη τη χρονιά διώχθηκε από τους τιμητές [censors]. Σύμφωνα με τον Βελλήιο Πατέρκουλο, διώχθηκε και από τους δύο τιμητές, τον Γναίο Σερβίλιο Καιπίωνα και τον Λεύκιο Κάσσιο Λονγίνο Ραβίλλα, για υπερβολή στο ενοίκιο του σπιτιού του, για το οποίο πλήρωνε 6.000 σηστέρτιους. Ο Καιπίων ήταν ένας από τους προσωπικούς του εχθρούς. [19] Σύμφωνα με τον Βαλέριο Μάξιμο τιμωρήθηκε επίσης, επειδή έκτισε το εξοχικό του στην πόλη Άλσιον πολύ υψηλή. [20]

Ρητορική[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Λέπιδος ήταν άνθρωπος με μόρφωση και εκλεπτυσμένο γούστο. Ο Κικέρων, που είχε διαβάσει τις ομιλίες του, μίλησε για αυτόν ως τον μεγαλύτερο ρήτορα της εποχής του, και λέει ότι ήταν ο πρώτος, που εισήγαγε στη λατινική ρητορική την ομαλή και ομοιόμορφη ροή των λέξεων, που διέκρινε τους Έλληνες. Βοήθησε να διαμορφωθεί το ύφος τού Τιβέριου Γράκχου και τού Γάιου Κάρβωνα, που είχαν συνηθίσει να τον ακούν με μεγάλη προσοχή. [21] Ο Κικέρων ανέφερε τον Λέπιδο και τους συγγενείς του ανάμεσα στους Ρωμαίους ρήτορες, που «ήταν ελάχιστα, έως καθόλου, κατώτεροι από τους Έλληνες». [22] Είχε, ωστόσο, πολύ ελλιπή γνώση τού δικαίου και των ρωμαϊκών θεσμών. [23]

Βιβλιογραφικές αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αναφορές
  1. ↑ 1,0 1,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1553. Ανακτήθηκε στις 29  Ιουνίου 2021.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1553. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1067. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  4. ↑ 4,0 4,1 «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1471. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  5. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1180. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  6. ↑ «Digital Prosopography of the Roman Republic» (Αγγλικά) 1626. Ανακτήθηκε στις 10  Ιουνίου 2021.
  7. ↑ 7,0 7,1 Thomas Robert Shannon Broughton: «The Magistrates of the Roman Republic» (Αγγλικά) Αμερικανική Φιλολογική Εταιρεία. 1951. ISBN-10 0-89130-812-1.
  8. ↑ Broughton 1951, σελ. 472.
  9. ↑ 9,0 9,1 Broughton 1951.
  10. ↑ Broughton 1951, σελ. 484.
  11. ↑ Klebs 1893.
  12. ↑ Richardson 1987
  13. ↑ Richardson 1987, σελ. 131.
  14. ↑ Richardson 1987
  15. ↑ App. Hisp., 82.
  16. ↑ Steel 2013, σελ. 13.
  17. ↑ Richardson 1987 Richardson 1987.
  18. ↑ Richardson 1987· Steel 2013.
  19. ↑ Broughton 1951
  20. ↑ Broughton 1951
  21. ↑ Cicero, Brutus, 95-96
  22. ↑ Cicero, Tusculanae Disputationes, I.3
  23. ↑ Cicero, de Oratore, 1.9.40, ; Auctor, Rhetorica de Herennium IV.5.
Πηγές 
  • Broughton, Thomas Robert Shannon (1951). The magistrates of the Roman republic. Vol. 1. New York: American Philological Association.
  • Klebs, Elimar (1893). "Aemilius 83" . Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (in German). Vol. I, 1. Stuttgart: Butcher. col. 566–67 – via Wikisource.
  • Richardson, J S (1987). Hispaniae: Spain and the development of Roman imperialism, 218-82 BC. Cambridge University Press. ISBN 978-0-511-51859-1. OCLC 776951701.
  • Steel, Catherine (2013). The end of the Roman republic, 149 to 44 BC: conquest and crisis. Edinburgh History of Ancient Rome. Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-1944-3.
  • Smith, William, ed. (1870). "Lepidus (10)". Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology. Vol. 2. p. 764.


Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μάρκος_Αιμίλιος_Λέπιδος_Πορκίνα&oldid=10209665"