Λιουίς Λιακ
Ο Λιουίς Λιακ (Lluís Llach, [ʎuˈiz ˈʎak], Ζιρόνα, 7 Μαΐου 1948) είναι Καταλανός μουσικός, συγγραφέας και πολιτικός. Αποτέλεσε έναν από τους πρωταγωνιστές του Νέου Καταλανικού Τραγουδιού κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του στρατηγού Φράνκο, κατά την οποία αναγκάστηκε να εξοριστεί στο Παρίσι. Έκτοτε θεωρείται μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της σύγχρονης καταλανικής κουλτούρας και του καταλανισμού. Έχει εκδόσει 22 δίσκους, ένας εκ των οποίων περιέχει μελοποιημένα ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη σε μετάφραση του Κάρλες Ρίβα. Αποχώρησε από τη μουσική το 2007, μετά από 40 χρόνια ενεργής παρουσίας, διοργανώνοντας δύο τελευταίες συναυλίες στο Μπέρζες. Στις περιφερειακές εκλογές της Καταλονίας ήταν επικεφαλής των εκλογικών καταλόγων του Μαζί για το Ναι στην επαρχία της Ζιρόνα.[6]
Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Γεννήθηκε στη Ζιρόνα στα πλαίσια μιας οικογένειας γαιοκτημόνων. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας στο χωριό του Ενπορδά, Μπέρζες. Μετακόμισε αρχικά στη Φιγέρες και στην ηλικία των δεκαέξι στη Βαρκελώνη όπου επέλεξε να αφοσιωθεί στη μουσική.[7] Εντάχθηκε στο συγκρότημα Els Setze Jutges μαζί με άλλους ανερχόμενους Καταλανούς μουσικούς όπως ο Ζοάν Μανουέλ Σεράτ και η Μαρία δελ Μαρ Μπονέτ. Η πρώτη του συναυλία έλαβε χώρα το 1967 στην Τεράσα. Μετά τον γαλλικό Μάιο του 1968, κίνημα με το οποίο συνδέθηκε ιδεολογικά, κυκλοφόρησε το τραγούδι L'estaca που μετατράπηκε τάχιστα σε σύμβολο της αντιφρανκιστικής αντίστασης και του Πανκαταλανισμού. Έχοντας απορρίψει το συμβόλαιο που του προσέφερε το CBS (για τραγούδια αποκλειστικά στα ισπανικά), εντάχθηκε στην ανεξάρτητη καταλανική δισκογραφική εταιρεία Concèntric.[7] Το 1969 εξέδωσε το πρώτο του άλμπουμ με τίτλο Οι επιτυχίες του Λιουίς Λιακ και πρωταγωνίστησε σε συναυλία στο Μέγαρο Καταλανικής Μουσικής.[7]
Εκείνη την εποχή πέτυχε την εμπορική αναγνώριση με διάφορα τραγούδια του. Ωστόσο, λόγω της χρήσης των καταλανικών και της πολιτικής του τοποθέτησης, σταδιακά αντιμετώπισε προβλήματα με τις αρχές και αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι όπου γνώρισε τον Μίκη Θεοδωράκη. Η διεθνής αναγνώρισε επήλθε μετά το 1973, όταν τραγούδησε στη σάλα Olympia της γαλλικής πρωτεύουσας. Επέστρεψε στην Καταλονία το 1974, δίνοντας παράλληλα συναυλίες σε όλο τον κόσμο. Το 1975 κυκλοφόρησε το εμπορικά πιο πετυχημένο του άλμπουμ, Viatge a Itaca ('Ταξίδι στην Ιθάκη') βασισμένο σε ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη. Η παρουσίαση του δίσκου στο Μέγαρο Καταλανικής Μουσικής ανησύχησε τις αρχές που του επέβαλαν απαγόρευση πραγματοποίησης συναυλιών και χρηματικό πρόστιμο.[7]
Μετά τον θάνατο το δικτάτορα Φράνκο πρωταγωνίστησε σε τρεις συναυλίες στη Βαρκελώνη το 1976 που χαρακτηρίστηκαν από την έκφραση των πολιτικών διεκδικήσεων των Καταλανών. Εντούτοις, οι συναυλιές του σε διάφορα μέρη της Ισπανίας όπως την Σάντα Κρουθ ντε Τενερίφε αντιμετώπισαν απαγορεύσεις, μια κατάσταση που εξομαλύνθηκε με τον εκδημοκρατισμό της χώρας κατά την Μεταπολίτευση. Η άνοδος του πολιτικού καταλανισμού είδε τους πρωταγωνιστές του Νέου Καταλανικού Τραγουδιού να υποχωρούν από το προσκήνιο της έκφρασης πολιτικών διεκδικήσεων αν και ο Λιακ συνέχισε στην ίδια θεματική με την κυκλοφορία του δίσκου Somniem ('Ας ονειρευτούμε').[7] Στις πρώτες εκλογές της Μεταπολίτευσης συμμετείχε στους εκλογικούς καταλόγους με το αποσχιστικό κόμμα Εθνικιστές της Αριστεράς.
Το 1982 μελοποίησε ποιήματα του Μικέλ Μαρτί ι Πολ στο δίσκο I el somriure, la revolta και το ίδιο έτος έλαβε τον Σταυρό του Αγίου Γεωργίου από την Κυβέρνηση της Καταλονίας. Το 1991 του διαγνώστηκε καρκίνος τον οποίο ξεπέρασε. Το 1999 ανακηρύχθηκε Καλλιτέχνης για την ειρήνη από την ΟΥΝΕΣΚΟ. Αποχώρησε από την ενεργό δράση το 2007 με δύο τελευταίες συναυλίες στο Μπέρζες.[7]
Παραπομπές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- ↑ 1,0 1,1 www
.parlament .cat /document /composicio /244549 .pdf. Ανακτήθηκε στις 12 Απριλίου 2020. - ↑ www
.parlament .cat /web /composicio /diputats-fitxa /index .html?p _codi=1828. - ↑ dogc
.gencat .cat /ca /pdogc _canals _interns /pdogc _resultats _fitxa /?action=fitxa&documentId=6000. - ↑ www
.uce .cat /premi _canigo .html. - ↑ «Diari Oficial de la Generalitat de Catalunya». (Καταλανικά, Ισπανικά) Diari Oficial de la Generalitat de Catalunya. d:Q47462854.
- ↑ NacióDigital. «NacióDigital: Lluís Llach, número 1 de la llista Junts pel Sí per Girona». http://www.naciodigital.cat/noticia/91502/lluis/llach/numero/llista/junts/si/girona. Ανακτήθηκε στις 2016-11-25.
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 7,5 «Lluís Llach. Web site oficial». www.lluisllach.cat. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 25 Νοεμβρίου 2016.
|