Καμπούκι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Το αρχαιότερο θέατρο Καμπούκι στην Ιαπωνία, το Μιναμίζα στο Κιότο
Το Καμπουκίζα είναι ένα από τα πιο γνωστά θέατρα Καμπούκι στο Τόκιο

Το Θέατρο Καμπούκι (歌舞伎) είναι ένα είδος παραδοσιακού Ιαπωνικού θεάτρου. Το Καμπούκι είναι γνωστό για την τυποποίηση (στυλιζάρισμα) του δράματος και για τις πολυτελείς ενδυμασίες των ηθοποιών. Το ιδεόγραμμα του Καμπούκι από τα αριστερά προς τα δεξιά μεταφράζεται σε τραγούδι (歌), χορός (舞), και ικανότητα (伎). Το Καμπούκι μπορεί λοιπόν να μεταφραστεί σαν την τέχνη του τραγουδιού και του χορού. Το Καμπούκι μπορεί επίσης να μεταφραστεί σαν το θέατρο της πρωτοπορίας ή το περίεργο θέατρο [1]. Η έκφραση Καμπούκιμονο (歌舞伎者) αναφέρεται σε άγριες συμμορίες εκκεντρικών νέων των πόλεων που ντυνόταν περίεργα με εκκεντρικές κομμώσεις.

Ιστορία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Καμπούκι έχει αλλάξει δραματικά από τις πρώιμες μέρες του μέχρι σήμερα.

Η ιδρύτρια του Καμπούκι Ιζούμο νο Οκούνι φορώντας μία κατάνα και έναν χριστιανικό σταυρό

1603–1629: Γυναικείο Καμπούκι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ιστορία του καμπούκι ξεκινά το 1603 όταν η Οκούνι, μία μίκο (νέα γυναίκα στην υπηρεσία ενός ναού Σίντο) του Ιζούμο Τάισα ξεκίνησε να χορεύει ένα νέο στυλ δράματος στην κοίτη του ποταμού στο Κιότο [2] [1]. Για αυτό το λόγο το καμπούκι γράφεται και "歌舞妓" (χορεύσουσα και τραγουδούσα πόρνη) κατά τη διάρκεια της περιόδου Έντο.

Το ραντεβού μεταξύ ενός άντρα και ενός νέου, πιθανώς ηθοποιού Καμπούκι. Οι νέοι ηθοποιοί Καμπούκι ήταν περιζήτητοι από άντρες που επιζητούσαν σούντο

όταν το καμπούκι είχε αποκτήσει φήμη, άντρες ηθοποιοί αντικατέστησαν τις γυναίκες όταν αυτές απαγορεύτηκε να συμμετέχουν στο θέατρο. Μαζί με αυτήν την αλλαγή επήλθε μία αλλαγή και στη δραματολογία που επιδίωκε να δώσει έμφαση στο φύλο, στην δραματοποίηση των ρόλων ενώ ο χορός έπεσε σε δεύτερη μοίρα [2]. Οι εκτελέσεις των έργων ήταν εξίσου άσεμνες. Οι ηθοποιοί ήταν αναμεμιγμένοι στην πορνεία. Συχνά καβγάδες ξεσπούσαν για κάποιον νέο ηθοποιό. Οι Σογκούν κατάργησαν τη συμμετοχή νέων ηθοποιών το 1652.[3].

Μετά το 1653: Αντρικό Καμπούκι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από το 1653, μόνο ώριμοι άνδρες επιτρεπόταν να εκτελούν παραστάσεις καμπούκι, το οποίο στη συνέχεια εξελίχθηκε σε ένα ιδιαίτερα εκλεπτυσμένο και στυλιζαρισμένο είδος θεάτρου και ονομάστηκε γιαρό καμπούκι (野郎歌舞伎, δηλαδή, Αντρικό Καμπούκι ). Η μεταμόρφωση αυτή του ύφους οφείλεται εν μέρει και από το κωμικό θέατρο Κιόγκεν όπως επιβλήθηκε από τους σογκούν της εποχής [1].

Το όνομα γιαρό τελικά εγκαταλείφθηκε αλλά όλοι οι ρόλοι παιζόταν από άντρες. Οι άντρες ηθοποιοί που ειδικευόταν στους γυναικείους ρόλους ονομαζόταν οναγκάτα ή ογιάμα (女形). Τα επόμενα χρόνια οι οναγκάτα προερχόταν από 3 κυρίως οικογένειες. Δύο βασικοί τύποι ρόλων δημιουργήθηκαν: αραγκότο (σκληρός τύπος) που ξεκίνησε από τον Ιτσικαουα Νταντζουρό (1660–1704) στο Έντο, και γουαγκότο (ελαφρύς τύπος) από τον Σακάτα Τοτζουρό (1647–1709) στις περιοχές του Κιότο και της Οσάκας. Το αραγκότο ήταν πιο ζωηρός τρόπος απόδοσης στην οποία ο ηθοποιός υπερέβαλλε στις κινήσεις του, στα κοστούμια και στη φωνή. Το γουαγκότο ήταν πιο κατάλληλο για τραγικές ρομαντικές ιστορίες και ήταν πιο ρεαλιστικός τρόπος παράστασης [4].

Ηθοποιός Καμπούκι, του Κατσουκάουα Σουνσό (1726–1792)

1673–1735: Η περίοδος Γκενρόκου[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Κατά τη διάρκεια της Τζενρόκου, το καμπούκι άνθισε. Η δομή των έργων επισημοποιήθηκε ακόμα περισσότερο. Επίσης δημιουργήθηκαν και συμβατικοί ρόλοι. Το Καμπούκι συνδέθηκε με το νιτζιο τζορούρι, την περίτεχνη μορφή του κουκλοθέατρου που αργότερα αποκαλέστηκε «μπουνράκου», και αλληλοεπηρεάστηκαν σε μεγάλο βαθμό. Ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας Τσικαμάτσου Μονζεαμόν, ένας από τους πρώτους επαγγελματίες συγγραφείς του καμπούκι, παρήγαγε πολλά σημαίνοντα έργα, αν και το πιο σημαντικό του έργο είναι το Sonezaki Shinjū (The Love Suicides at Sonezaki), το οποίο αρχικά γράφτηκε για το μπουνράκου.[2] [5] [6] Στα μέσα του 18ου αιώνα το Καμπούκι έχασε τη λάμψη του για ένα διάστημα με το μπουνράκου να παίρνει τη θέση του σαν κύριος τρόπος διασκέδασης στην Ιαπωνία στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις [2].

Η ανασύσταση του Καμπούκι στην περίοδο Μέιτζι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παράσταση καμπούκι γύρω στα 1860

ΟΙ τεράστιες κοινωνικές αλλαγές που ξεκίνησαν το 1868 με την πτώση των σογκούν Τοκουγκάουα, η εξαφάνιση της τάξης των σαμουράι και το άνοιγμα της Ιαπωνίας στη Δύση βοήθησαν στην ανασύσταση του Καμπούκι. Το Καμπούκι άρχισε να προσαρμόζεται στους μοντέρνους καιρούς και σύντομα έγινε ξανά δημοφιλής με τις ανώτερες κοινωνικά τάξεις. Το 1887 δόθηκε μάλιστα παράσταση προς τιμήν του αυτοκράτορα [7]

Πολλά θέατρα Καμπούκι καταστράφηκαν κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και οι σύμμαχοι κατάργησαν προσωρινά την λειτουργία των εναπομείναντων μετά τον πόλεμο. Παρόλα αυτά η κατάργηση ήρθε το 1947 και οι παραστάσεις ξεκίνησαν ξανά.

Κύρια θέατρα σε λειτουργία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αναφορές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 "Kabuki" in Frederic, Louis (2002). Japan Encyclopedia. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Lombard, Frank Alanson. "Kabuki: A History". An Outline History of the Japanese Drama. London: George Allen & Unwin Ltd., 1928. 287-295
  3. ↑ Lane, Richard (1978). "Images of the Floating World." Old Saybrook, CT: Konecky & Konecky.
  4. ↑ Frederic, Louis (2002). "Aragoto", "Wagoto". Japan Encyclopedia. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press.
  5. ↑ "Mie". Kabuki Jiten. Accessed 09 Feb 2007.
  6. ↑ Kincaid, Zoe (1925). Kabuki: The Popular Stage of Japan. London: MacMillan and Co. pp21–22.
  7. ↑ Shōriya, Asagoro. Χρονολογία Καμπούκι του 19ου αιώνα (Accessed 18 Dec 2006.)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]


CC-BY-SA
Μετάφραση 		Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Kabuki της Αγγλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0. (ιστορικό/συντάκτες).
Καθιερωμένοι όροι
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Καμπούκι&oldid=9729540"