Κίσο Κουροκάβα

Κίσο Κουροκάβα
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη; μητρική γλώσσα	黒川紀章 (Ιαπωνικά)
Γέννηση	8 Απριλίου 1934; Kanie
Θάνατος	12 Οκτωβρίου 2007; Kawadachō
Αιτία θανάτου	καρδιακή ανεπάρκεια και καρκίνος στο πάγκρεας
Τόπος ταφής	Baisō-in
Χώρα πολιτογράφησης	Ιαπωνική Αυτοκρατορία; Ιαπωνία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Ιαπωνικά
Σπουδές	Πανεπιστήμιο του Κιότο; Πανεπιστήμιο του Τόκιο; Ακαδημία Τοκάι
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	αρχιτέκτονας; thinker; επιχειρηματίας; πολιτικός ακτιβιστής
Αξιοσημείωτο έργο	Ōita Stadium; Toyota Stadium; Διεθνές αεροδρόμιο Κουάλα Λουμπούρ
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	d:Q11392729
Οικογένεια
Σύζυγος	Αγιάκο Γουακάο
Γονείς	Miki Kurokawa
Αδέλφια	Masayuki Kurokawa
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	Ιππότης του Τάγματος των Τεχνών και των Γραμμάτων; Πρόσωπο Πολιτιστικής Αξίας (2006); επίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Σόφιας; Japan Art Academy Prize; Order of the cavalier of Madara; Τάγμα του Λέοντος της Φινλανδίας; Τάγμα των Τεχνών και των Γραμμάτων; Βραβείο φιλίας
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο Κίσο Κουροκάβα (ιαπωνικά: 黒川紀章‎) (Kisho Kurokawa) γεννήθηκε το 1934 στη Ναγκόγια της Ιαπωνίας. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο πανεπιστήμιο του Κιότο. Αποφοίτησε με πτυχίο bachelor το 1957. Έπειτα πήγε στο πανεπιστήμιο του Τόκιο, όπου και πήρε το μεταπτυχιακό του το 1959. Ύστερα αποφάσισε να κάνει διδακτορικό στη φιλοσοφία όπου και τα παράτησε το 1964. Πέθανε από καρδιακή προσβολή το 2007.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 μαζί με άλλους συναδέλφους του, όπως ο Κικουτάκε και ο Σιμπούγια, ίδρυσε το κίνημα των Γιαπωνέζων μεταβολιστών. Ήταν μια ριζοσπαστική ιαπωνική avant-garde που επιδίωκε τη συγχώνευση και την ανακύκλωση του στυλ αρχιτεκτονικής μέσα σε ένα ασιατικό πλαίσιο. Το κίνημα αυτό ανταποκρινόμενο στον υπερπληθυσμό της Ιαπωνίας πρότεινε περισσότερες μεγακατασκευές με κατοικήσιμους πυρήνες. Η παρακμή του οράματος των μεταβολιστών ήρθε με την ιδεολογική κενότητα της έκθεσης της Οσάκα το 1970, όπου και το κίνημα αυτό διαλύθηκε.

Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος είχε ασχοληθεί με την έννοια της βιώσιμης και οικολογικής αρχιτεκτονικής εδώ και τέσσερις δεκαετίες, η ασχολία του αυτή έγινε πιο συστηματική τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Επίσης, το 2007, δημιούργησε το Πανεπιστημίου Anaheim Kisho Kurokawa Green Institute, το οποίο βοηθά στην ανάπτυξη με περιβαλλοντικά συνειδητές επιχειρηματικές πρακτικές.

Σημαντικά Έργα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Nakagin Capsule Tower (1970)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το κτίριο είναι ένα σπάνιο παράδειγμα χτισμένο στις αρχές του ιαπωνικού μεταβολισμού και εκφράζει τη μεταπολεμική εποχή της Ιαπωνίας. Το κτίριο αποτελείται από δύο πύργους σκυροδέματος, έντεκα και δεκατριών ορόφων αντίστοιχα. Σε αυτούς, στεγάζονται 140 προκατασκευασμένες μονάδες που είναι αυτόνομες, οι «κάψουλες». Αυτές οι μονάδες έχουν κατασκευαστεί έτσι, ώστε να μπορούν να αποκολληθούν από το κτήριο και να αντικατασταθούν σε πιθανές βλάβες. Οι χώροι αυτοί έχουν σχεδιαστεί για να λειτουργούν κάποιοι ως διαμερίσματα και κάποιοι ως γραφεία.

Εθνικό θέατρο Bunraku (1980)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Είναι ένα συγκρότημα που αποτελείται από δύο αίθουσες και έναν εκθεσιακό χώρο, που βρίσκεται στην Οσάκα της Ιαπωνίας. Το θέατρο έχει δύο αίθουσες. Η μεγάλη αίθουσα έχει χωρητικότητα περίπου 700 θέσεις και χρησιμοποιείται κυρίως για παραστάσεις. Στη μικρότερη εκτελούνται παραστάσεις σε σχέση με τις παραδοσιακές τέχνες και την ιαπωνική μουσική.

Μουσείο δεινοσαύρων στην Κατσουγιάμα (2000)[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η τοποθεσία του μουσείου επιλέχθηκε επειδή πολλά απολιθώματα έχουν βρεθεί στην γύρω περιοχή. Το μουσείο έχει δύο ορόφους, ενώ υπάρχουν επίσης εκθέματα και στον υπαίθριο χώρο γύρω από το μουσείο, όπου έχει διαμορφωθεί πάρκο ανασκαφών στο οποίο οι επισκέπτες μπορούν να παρακολουθούν τις εργασίες ανασκαφών.

Πηγές[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Kenneth Frampton, Μοντέρνα Αρχιτεκτονική, Θεμέλιο, 2009, ISBN 978-960-310-071-3
Kisho Kurokawa, Metabolism and Recent Work, Jovis Verlag GmbH, 2001, ISBN 3-936314-44-6
Rem Koolhaas, Hans Ulrich Obrist, Project Japan: Metabolism Talks, TASCHEN, 2012, ISBN 978-3836525084